ΣΤΟΠ ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόεδρος Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά

Sportidea

«Το άλλοθι που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι παραφυάδες του ναζισμού στην Ευρώπη, ταυτίζοντας την κοσμοθεωρία του σοσιαλισμού για καλύτερη κοινωνία, ισότητα, ειρήνη, κοινωνική απελευθέρωση, με την ακραία έκφραση του καπιταλισμού που τόσα δεινά έχει δημιουργήσει στους λαούς, είναι άλλη μια παραχάραξη της Ιστορίας που μάταια προσπαθούν να επιβάλουν. Το μνημόνιο δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αφορά όλους τους αριστερούς που αντιστέκονται ή διαφοροποιούνται από τη σημερινή καπιταλιστική λαίλαπα της μονοκρατορίας. Για άλλη μια φορά πιστοποιείται ότι ο φασισμός είναι η ιδεολογία των δειλών».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΓΡΑΠΙΔΗΣ

Δήμαρχος Πειραιά

«Θέλω πρώτα απ' όλα να τονίσω ότι η προσπάθεια εξομοίωσης κομμουνισμού και φασισμού, όπως εκδηλώθηκε από κάποιες πλευρές, με βρίσκει αντίθετο. Η συσχέτιση δεν προκύπτει ούτε από τις ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες των δύο κινημάτων, ούτε από τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα του ταραγμένου περασμένου αιώνα. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα εκατομμύρια θύματα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, 17 εκ των οποίων ήταν θύματα πρώην κομμουνιστικών χωρών. Η εξίσωση αυτή λοιπόν είναι, αν μη τι άλλο, ανιστόρητη και ηθικά ανεπίτρεπτη. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα είχαν πολλές σκοτεινές πλευρές, πολλά στοιχεία για τα οποία η Ιστορία και, κυρίως, οι πολίτες που έζησαν σε αυτά τα έχουν ήδη κρίνει. Ομως, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή για διώξεις και οποιονδήποτε περιορισμό ελευθεριών των υποστηρικτών του κομμουνισμού. Η Ιστορία και οι υπεύθυνοι πολιτικοί και πολίτες δεν μπορούν να κρίνουν ρεβανσιστικά. Αυτό είναι αντίθετο με τις δημοκρατικές αξίες και αρχές, που πρέπει να διέπουν τα φιλελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα, όπως αυτά των ευρωπαϊκών χωρών.

Οι ανοιχτές και πλουραλιστικές κοινωνίες, στις οποίες ζούμε, πρέπει να ανέχονται και να προστατεύουν κάθε φωνή, κάθε πολιτική άποψη, από όλο το πολιτικό φάσμα».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ

Νομάρχης Θεσσαλονίκης

Eurokinissi

«Το κείμενο αυτό κρίνεται ως απαράδεκτο και μόνο από τον τίτλο του. Για παράδειγμα γίνεται αναφορά στο "σημείο 5" πως "οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα, όπως η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του εθνικού σοσιαλισμού (ναζισμού)", δηλαδή εξομοιώνεται ουσιαστικά το κομμουνιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας με το ναζισμό.

Οσες διαφορές κι αν έχουμε, ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές, μέσα στο πλαίσιο του ελεύθερου και ανοιχτού δημοκρατικού διαλόγου, στοιχεία που συνιστούν και αποτελούν την ουσία και την πεμπτουσία της δημοκρατίας, σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να έχουμε κείμενα τα οποία στην ουσία μας διαχωρίζουν με τέτοιο τρόπο και που πολλά από τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται πιθανόν να μην είναι αληθή. Αναμοχλεύουν με τρόπο ανιστόρητο το παρελθόν, προσδοκώντας να εξισώσουν στο παρόν και το μέλλον τις πολιτικές τους μύχιες επιδιώξεις. Αραγε τι είδους σκοπιμότητες εξυπηρετούνται, με αυτή την απαράδεκτη πρωτοβουλία - κείμενο στο Συμβούλιο της Ευρώπης;

Η εμπειρία έχει διδάξει, όμως, ότι όποιος σπέρνει ανέμους του διχασμού, θερίζει θύελλες. Ελπίζω ότι τόσο τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα όσο και η ευρωπαϊκή οικογένεια δε θα υιοθετήσουν τη "λογική" που εμπεριέχει το επίμαχο μνημόνιο, αλλά αντιθέτως θα διαφυλάξουν τους αναγκαίους όρους για την προάσπιση της πολιτικής ελευθερίας και της αμερόληπτης ιστοριογραφίας, χωρίς υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις.

Είναι σαφές πως μέσα στη δημοκρατία ο καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα την ιδεολογία του, τις απόψεις του, τις θέσεις του. Μπορούμε να διαφωνούμε και να βρισκόμαστε στον αντίποδα, διαμετρικά αντίθετοι σε κάθε ιδεολογία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να εξισώσουμε και να ακυρώνουμε ιδεολογικά ρεύματα, που ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι, θέλοντας να κάνουν τον κόσμο καλύτερο και δικαιότερο. Η αρχή του γαλλικού διαφωτισμού, έτσι όπως αποτυπώνεται στη φράση "διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι τέλους το δικαίωμά σου να το λες" αποτελεί απαραβίαστη θεμελιώδη αρχή του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού.

Καταδικάζω, λοιπόν, ως απαράδεκτο το συγκεκριμένο κείμενο. Ζητώ να αποσυρθεί άμεσα και καλώ τους Ελληνες βουλευτές και ευρωβουλευτές όλων των κομμάτων που μετέχουν στις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης να καταψηφίσουν το συγκεκριμένο κείμενο, εφόσον φτάσει στη διαδικασία της ψηφοφορίας».

ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ

Ηθοποιός

«Νομίζω ότι η προσπάθεια που γίνεται στις μέρες μας να εξομοιωθεί ο κομμουνισμός με το ναζισμό, στο ψήφισμα που πάει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, είναι ένα ακόμα από τα φαινόμενα των καιρών, της εποχής, όπου έχουν αλωθεί τα πάντα και ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι θέλει.

Ομως στη συνείδηση του κόσμου, των χιλιάδων ανθρώπων που θυσιάστηκαν για κάποιες ιδέες και κάποια ιδανικά, τέτοια ψηφίσματα δεν πρόκειται να περάσουν ποτέ και ποτέ δε θα εξομοιωθεί ένας πανανθρώπινος αγώνας για δικαιοσύνη, κοινωνική δικαιοσύνη, με εκείνη την κατάσταση του ναζισμού».

ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σκιτσογράφος

«Κατ' αρχήν θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα κακόγουστο αστείο αυτό το πράγμα. Αλλά επειδή η εποχή μας είναι πονηρή, είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό. Αν ήταν ένα ακαδημαϊκό πρόβλημα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εντάσσεται σε αυτή τη διαδικασία αναθεώρησης της Ιστορίας, που όμως ακόμα και για ακαδημαϊκούς λόγους όταν γίνεται δε στερείται πολιτικών προθέσεων.

Ολη αυτή η προσπάθεια να αδυνατίσει η μνήμη των λαών στοχεύει στην άμβλυνση της πολιτικής ικανότητας του κόσμου να κρίνει αυτά που συμβαίνουν γύρω του.

Αυτά που συμβαίνουν γύρω και που συναπαρτίζουν τα φαινόμενα που με μια λέξη λέμε παγκοσμιοποίηση ή νέα τάξη, που καλύπτονται σε ό,τι αφορά τα ήσσονος σημασίας προβλήματα από την πολιτική ορθότητα και σε ό,τι αφορά τα μεγάλα προβλήματα από μία πρωτοφανή βαρβαρότητα, χρειάζεται να βρεθεί ένας τρόπος να γίνονται αποδεκτά.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της προσπάθειας είναι και όλη αυτή η διαδικασία με την προσπάθεια εξομοίωσης φασισμού - κομμουνισμού, πράγμα αδιανόητο διότι είναι δύο πράγματα απολύτως αντίθετα μεταξύ τους και που βεβαίως έχω την αίσθηση ότι σαν προσπάθεια θα αποτύχει. Και τούτο γίνεται κατανοητό αν δει κανείς πώς αντιδρά το πολιτικό σύστημα, στην Ελλάδα για παράδειγμα, όπου δυνάμεις ευρύτερες των κομμουνιστών απορρίπτουν όλη αυτή την ιστορία και την καταδικάζουν.

Ολη αυτή η φάρσα αγγίζει όχι μόνο τα όρια του γελοίου, αλλά και του φρικτού, διότι καμία σχέση δεν μπορεί να έχει η οποιαδήποτε παρέκβαση από το σοσιαλιστικό ιδεώδες - στην προσπάθεια που έκαναν οι εργατικοί άνθρωποι να εγκαταστήσουν δικά τους κράτη - με τα οργανωμένα εγκλήματα της μαύρης ψυχής του καπιταλισμού που ήταν ο φασισμός. Καμία απολύτως.

Θυμάμαι μάλιστα - κάνω εδώ μια παρένθεση να πω - ότι από νέος στην πολιτική, γίνονταν τέτοιες απόπειρες, αλλά πιο αθώες, αν υπάρχει λέξη που να μπορεί να τις χαρακτηρίσει έτσι, πιο αφελείς ενδεχομένως, με την περίφημη θεωρία των δύο άκρων κι όλα αυτά τα συνήθη. Πράγματα τα οποία κατέρρευσαν στην πορεία της πολιτικής εξέλιξης και των κινημάτων των κοινωνιών.

Με αυτή, λοιπόν, την έννοια, και γι' αυτό έκανα την παρένθεση, θέλω να πω ότι στο βαθμό που στην Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και σε άλλες χώρες θα αναπτύσσονται λαϊκά κινήματα στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης του ανθρώπου, τέτοιες θεωρίες δε θα βρίσκουν έδαφος να πατήσουν. Αν τα κινήματα αυτά βρίσκονται σε ύφεση, αν έχουν υποχώρηση πολιτική, τότε πράγματι θα είναι ένας κίνδυνος».