Ηταν μια κατακόκκινη πορεία, για τους κομμουνιστές, για τα πρότυπα που δεν γκρεμίζονται, για τις σημαίες που δε σταματούν ν' ανεμίζουν.

Τι κι αν οι αστοί τρομάξανε και ...μνημόνια φτιάξανε; Οταν ανεμίζουν οι κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο, αυτά τα ίδια λάβαρα μ' εκείνα που υψώθηκαν, για να αναγγείλουν τη νίκη των λαών ενάντια στο φασισμό, όταν οι εργάτες γίνονται μια γροθιά καταργούν και μνημόνια και κάστρα των αστών. Με τρία κόκκινα γράμματα στην «κεφαλή» ξεκίνησε η πορεία από τα Προπύλαια: Κ-Κ-Ε! Οπως ακριβώς και τότε, στο μεγάλο συλλαλητήριο με το οποίο γιόρτασε ο λαός μας την απελευθέρωση της χώρας από τους Ναζί: Με τρία γράμματα στην κορφή της διαδήλωσης: Κ-Κ-Ε!

Μόνο το τραγούδι που έδινε «μαρς» άλλαξε χτες: Ηταν το «γι' αυτό εμπρός μαρς αριστερά, είν' η θέση σου εκεί». Ετσι, ξεκίνησε η διαδήλωση, με τα πανό των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να απλώνονται όσο που χάνονταν απ' τα μάτια, αλλά και μ' ένα σύνθημα να τα διαπερνά όλα: Δεν υπογράφουν οι κομμουνιστές!

Και πώς να υπογράψεις; Πώς να συναινέσεις στο ξεθεμελίωμα της ιστορίας, πώς να συναινέσεις στο γκρέμισμα της αλήθειας και του δίκιου; Πώς να κάνεις το άσπρο μαύρο, το φως σκοτεινιά; «Αυτά τα πράγματα που θέλουν να κάνουν εκεί στην Ευρώπη, δε γίνονται! Τι, θα τα γυρίσουμε όλα ανάποδα;», άκουγες από τα πηγαδάκια ανάμεσα στον κόσμο. Από τη μια η οργή κι η αγανάκτηση που εκφράζονταν ακόμα και με ωμές βρισιές για τους εμπνευστές και τους θλιβερούς υποστηρικτές του μνημονίου κι απ' την άλλη, η αποφασιστικότητα που εμπνέουν: «Εννιά δεκαετίες, αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «ούτε στις εξορίες, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές»!

Πυκνή, πλατιά, μεγάλη η χτεσινή πορεία. Κι ο κόσμος που έδωσε το «παρών», το διάβαζες στα μάτια του, θεωρούσε αυτονόητη την παρουσία του εκεί. Οταν βρισκόταν η κεφαλή στα γραφεία της ΕΕ, τότε μόλις έφευγαν οι τελευταίοι διαδηλωτές από την εξέδρα στα Προπύλαια. Οταν η «κεφαλή» έφτανε στο Χίλτον ακόμα περνούσαν μπλοκ μπροστά από τη Μ. Βρετανία!

«Το ΚΚΕ απολογείται μόνο στους εργαζόμενους, μόνο στον ελληνικό λαό», ακούγονταν από την ντουντούκα στην κεφαλή και τα συνθήματα του κόσμου απαντούσαν: «Ο αντικομμουνισμός δε θα περάσει του λαού η πάλη θα τον σπάσει», «αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, όχι στο μνημόνιο των ιμπεριαλιστών».

Στο κάλεσμα ότι κανένας εργαζόμενος δεν έχει να περιμένει τίποτα από τον ιμπεριαλισμό, ο κόσμος απαντούσε «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Και φυσικά, το ΚΚΕ δηλώνει ότι δε συμβιβάζεται, ακουγόταν από την ντουντούκα: «Ισχυρό ΚΚΕ - αντεπίθεση λαέ», η απάντηση από τα συνθήματα.

Εκατοντάδες εικόνες του Ν. Μπελογιάννη και της στολισμένης με το πανό του ΚΚΕ, Ακρόπολης, γέμισαν το δρόμο από τα πλακάτ των διαδηλωτών. Αυτά είναι τα διαπιστευτήρια που καταθέτουν οι κομμουνιστές. Του ιμπεριαλισμού ποια είναι; Η βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία, το ...«κατά λάθος πληροφόρηση» κατεχόμενο Ιράκ, η πείνα εκατομμυρίων εξαθλιωμένων, το μακελειό. Οι ιμπεριαλιστές είναι ψεύτες. Κατηγορούν το σοσιαλισμό ότι έχει κάνει εγκλήματα, τη στιγμή που τα δικά τους εγκλήματα είναι χιλιάδες. Γι' αυτό και οι κομμουνιστές δήλωσαν χτες: Προχωράμε στο δρόμο του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, κρατάμε ψηλά τη σημαία, δεν υποκύπτουμε. Χιλιάδες στόματα φώναξαν: «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ ο δρόμος των λαών». Ο δρόμος που οδηγεί στο μέλλον. Σ' ένα δίκαιο μέλλον για τον άνθρωπο. Γι' αυτό τραγούδησαν «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε». Γι' αυτό βροντοφώναξαν για άλλη μια φορά: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός».

Το ίδιο το «κλείσιμο» της πορείας μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία δεν ήταν χωρίς νόημα: Οταν η κεφαλή έφτασε εκεί, στον αέρα πλανιόταν το «ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας...». Κι όταν μιλιούνια κατέφθανε ο κύριος όγκος της διαδήλωσης ο «Οδηγητής» του Κώστα Βάρναλη έδινε το στίγμα: «Δεν είμαι 'γώ σπορά της τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής...».