«Η Αριστερά δεν πρέπει να γίνει, άθελά της, μέρος της κυρίαρχης προπαγάνδας και της "δημοσιονομικής τρομοκρατίας" που ασκείται συνειδητά». Με αυτή τη φράση ξεκινούσε άρθρο του ο Γ. Δραγασάκης, στέλεχος του ΣΥΝ, στην εφημερίδα «Δρόμος» (Σάββατο 27/3/2010), στο πλαίσιο αφιερώματος με γενικό τίτλο «Η απάντηση της αριστεράς στο πρόβλημα του χρέους».

Παρά τα «κούφια» λόγια - που περισσότερο στοχεύουν στο «ξεκάρφωμα» - ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα απόλυτα ενσωματωμένο στο αστικό πολιτικό σύστημα και στη διαχείρισή του, δε θα μπορούσε παρά να είναι μέρος της κυρίαρχης προπαγάνδας και της «δημοσιονομικής τρομοκρατίας» που ασκείται σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, με στόχο να δεχτούν αδιαμαρτύρητα νέες θυσίες.

Ο ίδιος ο επικεφαλής του Αλ. Τσίπρας, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, διατυπώνει μια επιδερμική κριτική προς την κυβέρνηση, εστιάζοντας στους «κακούς» και «αδέξιους» χειρισμούς της σε ό,τι αφορά το διαπιστωμένο έλλειμμα και το χρέος. Πάνω σ' αυτήν τη βάση και με αφετηρία τη σοσιαλδημοκρατική του στρατηγική, υποδεικνύει στην κυβέρνηση «λύσεις» στα όρια της καπιταλιστικής διαχείρισης, με σαφή στόχο να ανακόψει την τάση ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων και να τις εγκλωβίσει στην κυρίαρχη προπαγάνδα.

Η άσφαιρη κριτική στη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στον πολιτικό παροξυσμό να εγκαλεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση για το γεγονός ότι επιλέγει το ΛΑ.Ο.Σ. για συνομιλητή και όχι τον ίδιο!

Στο προαναφερόμενο άρθρο του, ο Γ. Δραγασάκης, αφού εκτιμά ότι η χώρα είναι εγκλωβισμένη στην «παγίδα του χρέους», συνιστά σαν μόνη διέξοδο διαφυγής την «αναπτυξιακή επιλογή» ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ, σαν να επρόκειτο απ' την όποια αύξησή του να απολαύσει έστω κι ένα «ψιχίο» ο λαός. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στις περιόδους της καλπάζουσας καπιταλιστικής ανάπτυξης, για να δει ότι αυτή συνδυάστηκε όχι με κέρδη για το λαό, αλλά με ξεθεμελίωμα δικαιωμάτων.

Ο ίδιος θέτει σαν προαπαιτούμενο της «αναπτυξιακής διεξόδου» τη δυνατότητα δανεισμού με χαμηλά επιτόκια ή την αναστολή της πληρωμής μέρους του χρέους ή την αναδιαπραγμάτευσή του ή συνδυασμό αυτών, αλλά, όπως γράφει, αυτές οι ρυθμίσεις πρέπει να επιδιωχθούν «εντός της ευρωζώνης». Με άλλα λόγια, επαναλαμβάνει το επιζήμιο για το λαό ψευτοδίλημμα «ΔΝΤ ή ΕΕ», προκρίνοντας τη δεύτερη, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατατάσσει στους «καλούς» ιμπεριαλιστές.

Χαρακτηριστικές είναι ορισμένες ακόμα δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα. Παραπονούμενος πως η κυβέρνηση δε ζητά τη συμβολή και του κεφαλαίου στο ξεπέρασμα της κρίσης, δηλώνει: «Κι εγώ δεν λέω να τους κατακρεουργήσεις (σ.σ. τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες), αλλά να συμβάλουν κι αυτοί (...) Αν έχουμε πόλεμο, η επιστράτευση πρέπει να είναι για όλους εξίσου». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει, λοιπόν, ότι φταίει και ο λαός για την καπιταλιστική κρίση. Αρα, στα χαρακώματα είναι η θέση του, να μάχεται για το ξεπέρασμά της, να πληρώσει ό,τι του αναλογεί, επί της ουσίας να συνταχθεί με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απεμπολώντας τα δικά του.

Παρακάτω, φοβούμενος μήπως δεν τους αναγνωριστεί η προσφορά, τονίζει: «Τώρα, στο σκέλος αν στηρίζουμε ή όχι μια εθνική προσπάθεια, εμείς ήμασταν οι πρώτοι που μιλήσαμε για ανάγκη διεκδίκησης σε ευρωπαϊκό πεδίο. Εδώ πρέπει να έχεις διαπραγματευτική στρατηγική. Και στρατηγική διαπραγματευτική δεν είναι εντός της χώρας. Είναι εκτός της χώρας. Θα έπρεπε όχι εγώ να πάω στην Ισπανία και την Πορτογαλία να μιλήσω με την Αριστερά και να δούμε πώς η Ελλάδα μπορεί να βρει συμμάχους σ' αυτήν την προσπάθεια. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να πάει».

Η «προσπάθεια» όμως, υπέρ της οποίας η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να αναζητήσει συμμάχους στο εξωτερικό, αφορά στο πώς η άρχουσα τάξη της χώρας θα βγει όσο το δυνατόν αλώβητη απ' την κρίση, όχι στο πώς θα ανασάνει ο λαός.

Σε ό,τι αφορά στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε όλους τους τόνους διακηρύττουν την ανάγκη να προστατευτεί η Ευρωζώνη. Ζητούν «αντιγερμανικές» συμμαχίες, δηλαδή αναζητούν λύσεις και διέξοδο στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υποδεικνύοντας άλλες λυκοσυμμαχίες.

Ο Αλ. Τσίπρας επικροτεί τους ομοϊδεάτες του σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, λέγοντας ότι στηρίζοντας την Ελλάδα «στηρίζουν την προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης», δηλώνοντας: «Εμείς είπαμε ότι δεν μπορείς να έχεις ενωμένη Ευρώπη μόνο με κοινό νόμισμα, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, χωρίς πολιτικό έλεγχο της ΕΚΤ, χωρίς ευρωπαϊκό κοινοτικό προϋπολογισμό». Στο μέτρο των δυνάμεών του, ενισχύει την επιχειρηματολογία υπέρ της μεγαλύτερης ακόμα πολιτικής θωράκισης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, που αντικειμενικά την κάνει πιο αποτελεσματική στην επίθεσή της ενάντια στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Ανησυχώντας για το μέλλον της Ευρωζώνης, ο Αλ. Τσίπρας αναφωνεί: «Αν συνεχίσετε έτσι, θα διαλύσετε την Ευρώπη κυρία Μέρκελ και εύχομαι τουλάχιστον στις εκλογές που έχει σε δυο βδομάδες η κυρία Μέρκελ να χάσει και να υποστεί μεγάλη ήττα από τους Γερμανούς πολίτες (...) εάν λοιπόν στόχος της κυρίας Μέρκελ είναι η διάλυση της Ευρωζώνης, γιατί έχει στρατηγικό σχέδιο τη γερμανοποίηση της ΕΕ, πρέπει να κρούσουμε το καμπανάκι του κινδύνου στις άλλες χώρες. Δεν μπορούμε να τα βρούμε με την κυρία Μέρκελ γιατί έχει άλλη στρατηγική; Υπάρχουν και άλλοι».

Η πρόσδεσή τους στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα είναι τέτοια που ώθησε τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εγκύκλιό της προς τις τοπικές επιτροπές του σχήματος - με οδηγίες για τη δημιουργία επιτροπών αγώνα - να τους επιστήσει την προσοχή ότι δεν πρέπει να δεχτούν δυνάμεις ή ανθρώπους που διατυπώνουν «σεχταριστικά αιτήματα, όπως, π.χ., αποδέσμευση απ' την ΕΕ»...

Αποκαλυπτικό, επίσης, είναι ότι προτρέπει να αναζητήσουν «συμμάχους» για τη δημιουργία τέτοιων επιτροπών στις δυνάμεις της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Δηλαδή, με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ να φτιάξουν επιτροπές αγώνα εναντίον του προγράμματος σταθερότητας που εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ (!) αλλά χωρίς να αμφισβητείται ούτε στα λόγια η στρατηγική που το επιβάλλει.

Οπως δεν αμφισβητείται ούτε στα λόγια συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα και ειδικά στην ευρωενωσιακή του έκφραση, για το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται, σκορπώντας αυταπάτες, ότι μπορεί να μετεξελιχθεί σε φιλολαϊκό, με θεσμικές πολιτικές παρεμβάσεις. Η «αναπτυξιακή διέξοδος» που εισηγείται ο οπορτουνισμός δε χωράει και το κεφάλαιο και το λαό. Ταξική είναι η κοινωνία, συνεπώς η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο και τα οφέλη της καρπώνεται το κεφάλαιο και μόνο.

Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είτε σε περίοδο ανάπτυξης είτε σε περίοδο ύφεσης και κρίσης, δεν προλαβαίνουν να μετρούν αρπαγμένα δικαιώματα. Δεν ευθύνεται «η στρεβλή ανάπτυξη», όπως ισχυρίζονται οι οπορτουνιστές. Για την κατάσταση του λαού ευθύνεται το ότι αυτή η ανάπτυξη είναι καπιταλιστική, είτε αρνητικό είτε θετικό είναι το πρόσημο των ρυθμών με τους οποίους κινείται.

Ο λαός μόνο ζημιές θα καταγράφει για τα συμφέροντά του, αν απαθής παρακολουθεί τη συζήτηση, την οποία με μεγάλη θέρμη ανατροφοδοτεί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για το ξεπέρασμα της κρίσης, για τα ελλείμματα, για τα χρέη, για το αν και πώς μπορεί να καλυφθούν, για το αν η λύση πρέπει να είναι ευρωενωσιακής κοπής ή του ΔΝΤ, όταν έχει γίνει ξεκάθαρο ότι φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν μπορεί, δεν πρόκειται να υπάρξει. Αυτή η συζήτηση είναι αποπροσανατολιστική για το λαό, γίνεται απ' τη σκοπιά των αναγκών του κεφαλαίου και όχι των λαϊκών αναγκών. Αποσκοπεί όχι μόνο να εκφοβίσει, όχι μόνο να συγκαλύψει τους υπαίτιους και την ανάγκη να χτυπηθούν αλύπητα, αλλά να πείσει το λαό ότι είναι συνυπεύθυνος, άρα χρέος του είναι να συνεισφέρει αδιαμαρτύρητα, να αποδεχτεί την περιστολή δικαιωμάτων του.

Για την εργατική τάξη, συνολικά τους ανθρώπους του μόχθου, η μόνη συζήτηση που είναι αναγκαία σήμερα αφορά στο πώς καλύτερα και γρηγορότερα θα οργανωθεί η πάλη για να αποκρουστεί η επίθεση και κυρίως για να ανοίξει η προοπτική μιας άλλης εξουσίας, λαϊκής, που θα αποτινάξει απ' το σώμα του λαού τα παράσιτα που του ρουφάνε το αίμα.