Η ΚΟ Ανατολικής Πελοποννήσου του ΚΚΕ βγαίνει από τη μάχη των εκλογών πιο έμπειρη, πιο συσπειρωμένη, πιο μαχητική. Το παραπάνω συμπέρασμα βγήκε απ' όλη τη συζήτηση που αναπτύχτηκε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Πελοποννήσου του ΚΚΕ, που εξέτασε τη δουλιά της ΚΟ στις πρόσφατες εκλογές, στο φως των συμπερασμάτων των συνεδριάσεων των Κομματικών Οργάνων και των ΚΟΒ, που προηγήθηκαν σ' όλη την κλίμακα της οργάνωσης.

Σ' όλη την περιοχή υπήρξε θετικό ισοζύγιο ψήφων για το Κόμμα. Από 12.788 ψήφους στις εκλογές του 1966 βρέθηκαν 13.162 ψήφοι στις εκλογές του 2000. Καθαρή αύξηση δηλαδή κατά 374 ψήφους. Η Μεσσηνία και η Αργολίδα είχαν αύξηση σε ψήφους και σε ποσοστά. Η Αρκαδία μικρή αύξηση στο ποσοστό, ενώ μικρή πτώση σε ψήφους και ποσοστά είχε η Λακωνία.

Η ολομέλεια της Επ. Περιοχής εκτίμησε, με βάση και τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, ότι «αισθητή άνοδο των δυνάμεών μας υπήρξε σε χώρους, όπου είχαμε αποφασίσει να ρίξουμε βάρος, διατάξαμε δυνάμεις και κάναμε δουλιά σε βάθος χρόνου». Πράγματι ιδιαίτερα θετικά ήταν τα αποτελέσματα στα αστικά κέντρα (Καλαμάτα, Τρίπολη, Ναύπλιο), σε δήμους με σχετικά συγκροτημένες δυνάμεις (Λεύκτρο, Ν. Κίος, Μηδέα, Β. Κυνουρία) αλλά και στη Μεγαλόπολη, μετά από ειδική, επίμονη δουλιά στο εργοστάσιο. Θετικό ρόλο έπαιξε το γεγονός πως σ' αυτές τις περιοχές η δουλιά συνδυάστηκε με πρωτοβουλίες συσπείρωσης σε εργαζόμενους και αγρότες, στο αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα, αλλά και με ταυτόχρονη αυτοτελή δράση του Κόμματος, που σταδιακά πύκνωνε και γινόταν πιο ποιοτική(συγκεντρώσεις, συσκέψεις, περιοδείες).

Η ολομέλεια της Επιτροπής Περιοχής εκτίμησε, επίσης, ότι η πείρα αυτή πρέπει παραπέρα να αξιοποιηθεί στη δράση της Κομματικής Οργάνωσης, μια που όλα δείχνουν πως υπάρχουν οι δυνατότητες να εκφραστεί ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω από την πολιτική και τους στόχους του Κόμματος.

Στη δύσκολη κατάσταση, που βιώνει σήμερα ο λαός μας, αλλά και τις δυνατότητες και τα ελπιδοφόρα μηνύματα που ταυτόχρονα συνυπάρχουν αναφέρθηκε, μεταξύ των άλλων στην παρέμβασή του ο Βασίλης Καλαματιανός.

«Από μια άποψη φαίνεται η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού», τόνισε ο ομιλητής. «Παξ Αμερικάνα, νέα τάξη, κλπ. Ταυτόχρονα όμως», σημείωσε, «υπάρχουν και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Τις βλέπουμε στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και του λεγόμενου Ευρωστρατού, αποτυπώνονται στη δράση του γεν, αλλά και στο γεγονός ότι από μία άποψη η Ιαπωνία βγαίνει στη διεθνή σκηνή, στον Ειρηνικό. Μπορεί», παρατήρησε ο ομιλητής, «αυτή τη στιγμή βέβαια να υπάρχει ένας γενικός στόχος - η συγκράτηση και το χτύπημα της Κίνας - ταυτόχρονα, όμως, αναπτύσσεται και η αντίθεση Ιαπωνίας - Αμερικής».

«Αυτές οι αντιθέσεις», συνέχισε ο Β. Καλαματιανός, «πάνε βέβαια μαζί με την πάλη των λαών, που αυτή την περίοδο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις παρουσιάζεται με ξεσπάσματα, όπως στο Σιάτλ. Αυτό που έγινε στην Αμερική με τη συνεδρίαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως θα διαβάσατε και στον «Ρ», δεν ήταν και εντελώς αυθόρμητο. Είχε σαν πυρήνα μια καινούρια φύτρα που υπάρχει και αναπτύσσεται στα αμερικάνικα συνδικάτα μετά από 50 χρόνια».

«Ας δούμε επίσης», συμπλήρωσε ο ομιλητής, «ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια 70 ηγέτες κρατών υπό ανάπτυξη μαζεύτηκαν στην Αβάνα και συμφώνησαν σε ένα ζήτημα: να χαριστούν τα χρέη, γιατί δεν μπορούν να τα πληρώσουν. Δεν είναι αυτό στη διεθνή σκηνή ένα πρώτο στάδιο - ας το πω πρόπλασμα - μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου από την άποψη των κρατών; Πολλά, βεβαίως, τα περισσότερα, για να μην πούμε όλα, έχουν σαφή καπιταλιστικό χαραχτήρα στο εσωτερικό τους αλλά και μια αντίθεση στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στους διεθνείς οργανισμούς που σήμερα υποδουλώνουν τους λαούς. Ολα αυτά είναι τα ελπιδοφόρα μηνύματα που συνυπάρχουν ταυτόχρονα βέβαια με τις δυσκολίες που η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών καθημερινά γεννά».

Παίρνοντας το λόγο ο Δημήτρης Αρβανιτάκης σημείωσε πως «η μέχρι τώρα συζήτηση που διεξάγεται στις Οργανώσεις Βάσης και στα όργανα, είναι σημαντικά καλύτερη από άλλες παρόμοιες δουλιές, είναι πιο πολιτική και πιο ιδεολογική και γενικότερα τα μέλη και τα στελέχη μας δείχνουν μια ωριμότητα και στις εκτιμήσεις, αλλά και στην ανάγκη να συνεχιστεί η δουλιά μας από δω και πέρα».

«Το σύνθημα "ΚΚΕ ισχυρό Μέτωπο Λαϊκό" γίνεται επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε μετά τις εκλογές. Χρειάζεται να ανοιχτούμε στο λαό με επιχειρήματα, ώστε να κάνουμε το θέμα της οικοδόμησης του μετώπου υπόθεση του ελληνικού λαού», τόνισε ο ομιλητής.

Αναφερόμενος πιο ειδικά στη διαμόρφωση της συνείδησης των εργαζομένων ο Δ. Αρβανιτάκης παρατήρησε πως αυτή «θα αποχτά μονιμότερα ταξικά χαρακτηριστικά εφόσον δουλεύουν, ταυτόχρονα, δύο παράγοντες:

- Η πείρα, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα την κατακτούν μέσα από την ταξική πάλη και,

- η ιδεολογική διαπάλη που συνέχεια θα αναπτύσσεται. Εδώ, βέβαια, χρειάζεται ένα ισχυρό ΚΚΕ που θα οργανώνει τη διαπάλη με την αστική πολιτική και ιδεολογία. Στο βαθμό που ισχυροποιείται ολοένα και περισσότερο το ΚΚΕ στον ίδιο βαθμό θα οξύνεται αυτή τη διαπάλη και θα «φορτώνει» πείρα στους ώμους των εργαζομένων».

Πώς, όμως, θα κατακτήσουμε το «ισχυρό ΚΚΕ»; Εδώ ο ομιλητής ήταν κατηγορηματικός. «Χρειαζόμαστε ένα Κόμμα με στελέχη - πρώτα απ' όλα - αλλά και με μέλη πρότυπα λαϊκών αγωνιστών, σεμνών, που θα πρωτοστατούν στους λαϊκούς αγώνες, αποφασισμένους να φτάσουν την πάλη μέχρι το τέλος. Στελέχη και μέλη που να καλλιεργούν στο λαό και την εργατική τάξη τις αξίες και τα ιδανικά των κομμουνιστών και να είναι συνεχώς πιο απαιτητικοί από τον εαυτό τους».