Το καθοριστικό είναι η αφομοίωση της στρατηγικής του ΚΚΕ, της αντίληψής του για το σοσιαλισμό, που ενσωματώνει τις θεωρητικές αρχές του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, τα συμπεράσματα για τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και εμπλουτίζει την προγραμματική του αντίληψη. Αυτό θα κρίνει τελικά αν θα τα καταφέρουμε. Η ΚΝΕ άλλωστε, στο πλευρό του ΚΚΕ, δεν παραπέμπει την πάλη για το σοσιαλισμό σε κάποιο μακρινό άγνωστο μέλλον, αλλά παλεύει για αυτόν σήμερα, μέσα από την καθημερινή δραστηριότητά της, γι' αυτό υποτάσσει όλη τη λειτουργία και τη δράση της σε αυτόν το σκοπό. Η προσαρμογή όλης της δράσης μας σε αυτόν το σκοπό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για το περιεχόμενο της ισχυροποίησης και να ξεπεράσουμε μια σειρά καθοδηγητικά προβλήματα, πράγματα που περιγράφονται στις Θέσεις. Στο βαθμό που δε δουλέψουμε με αυτό το περιεχόμενο, η αναγνώριση του σοσιαλισμού ως σκοπού θα είναι μια τυπική αναγνώριση ή, απλά, αναγνώριση διακηρυχτικού χαρακτήρα.

Είναι αλήθεια ότι μετά την αντεπανάσταση βαραίνει ο συσχετισμός δύναμης, οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζουν το σοσιαλισμό ως «ουτοπία», ως κάτι ανεδαφικό, μάταιο ή ως έναν αιματηρό εφιάλτη καθυστερημένων κοινωνιών, καταλήγοντας βέβαια σε κάλεσμα για συμβιβασμό. Αυτός είναι και ο βασικός κίνδυνος. Αυτά δεν μπορούν να προσπερνιούνται, εκφράζουν ίσως τις σύγχρονες δυσκολίες δράσης της ΚΝΕ, τα σύγχρονα εμπόδια ανάμεσα στα άλλα που βάζει ο ταξικός αντίπαλος.

Αντικειμενικά όμως σήμερα από την άποψη της καπιταλιστικής εξέλιξης, της σήψης που αναδίνει το καπιταλιστικό σύστημα, υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες από ποτέ να κατανοηθεί η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην προσυνεδριακή διαδικασία σε μεγάλο βαθμό μονοπωλούν το ενδιαφέρον οι ερωτήσεις για το σοσιαλισμό, τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ στην κυριολεξία «ρουφάνε» οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά τα ζητήματα. Γι' αυτό συνυπάρχουν ταυτόχρονα τεράστιες δυνατότητες να διαπαιδαγωγηθεί μια γενιά νέων κομμουνιστών με την πίστη στο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέλλον και στις αρχές του Κόμματός μας.

Η ενίσχυση της ιδεολογικής δουλειάς στις γραμμές μας είναι αδήριτη ανάγκη που απορρέει από τη φυσιογνωμία, τους στόχους μας. Είναι στοιχείο απαραίτητο της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης των νέων που εντάσσονται στις γραμμές μας, στα πλαίσια μιας πλούσιας αναβαθμισμένης εσωτερικής ζωής.

Χρειάζεται να απλωθεί ένα ολόκληρο δίκτυο συστημάτων εσωοργανωτικής μαρξιστικής μόρφωσης, που να αγκαλιάζει το σύνολο της Οργάνωσης μέχρι το επίπεδο των Οργανώσεων Βάσης, να διακινηθεί πλατιά το μαρξιστικό βιβλίο στην Οργάνωση και στον περίγυρό της, να βρεθούν τρόποι, μορφές, μέσα, να τροφοδοτήσουμε με ερεθίσματα, έτσι ώστε να πλημμυρίσουμε στην κυριολεξία από διαθέσεις για μελέτη βιβλίων για την επανάσταση, το σοσιαλισμό, την Ιστορία του ΚΚΕ.

Πρέπει να συνδυάσουμε τη διαπαιδαγώγηση των μελών μας μέσα από ταξικές μάχες (π.χ. απεργίες σε συνθήκες κρίσης), με τη διαπαιδαγώγηση που απορρέει από τη μελέτη της θεωρίας.

Χρειάζεται παράλληλα να ιδεολογικοποιηθεί το σύνολο της δράσης της ΚΝΕ, δηλαδή η ιδεολογία του Κόμματός μας να ποτίσει την καθοδήγηση, τη συνεδρίαση, τη συνεργασία, τον προγραμματισμό, την υλοποίηση της δράσης, τη δράση στο κίνημα.

Η ανάγκη ιδεολογικοποίησης όλης της λειτουργίας και δράσης μας απορρέει από το γεγονός ότι ως νεολαία του ΚΚΕ δεν παλεύουμε απλά για την ανάπτυξη των νεολαιίστικων αγώνων, αλλά παλεύουμε στο πλευρό του ΚΚΕ για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη δικτατορία του προλεταριάτου, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Σήμερα χωρίς την ιδεολογικοποίηση όλης της δράσης μας, είναι αδύνατο να κρατηθεί ουσιαστικό και αποτελεσματικό μέτωπο με τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό στις γραμμές του κινήματος, είναι αδύνατο να γίνουν σοβαρά βήματα στην οικοδόμηση γερών ΟΒ σε πιο δύσκολους και απαιτητικούς χώρους, π.χ. χώρους μαθητείας, ΟΑΕΔ, χώρους δουλειάς (χώρους που δε μειώνονται διαρκώς οι νέοι από τα λαϊκά στρώματα όπως στα πανεπιστήμια), χώρους που οι νέοι βιώνουν πιο σοβαρά ταξικά προβλήματα, δεν έχουν άνεση, αλλά βάσανα. Χωρίς την ιδεολογικοποίηση όλης της δράσης της ΚΝΕ, είναι αδύνατο να ανταποκριθούμε στην αποστολή μας να προετοιμάζουμε τα αυριανά μέλη του Κόμματος, είναι αδύνατον να αφομοιώνουμε τόσους πολλούς νέους που περνάνε από τις γραμμές μας, είναι αδύνατον να εξασφαλιστεί σοβαρή, συστηματική προετοιμασία νέων από εργατικές οικογένειες για να κατακτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους της Κομμουνιστικής Νεολαίας, τελικά είναι αδύνατο να δυναμώνουμε τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά μας.

Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι η αγωνιστική δράση για τα προβλήματα δεν οδηγεί από μόνη της στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης. Το Κόμμα, μαζί με την ΚΝΕ έχουμε την ευθύνη να «εισάγουμε» τη συνείδηση στην εργατική τάξη και στους νέους των εργατικών οικογενειών, γιατί αυτή δε γεννιέται αυθόρμητα από την όξυνση των προβλημάτων ή την ανάπτυξη κινητοποιήσεων για τα προβλήματα της μόρφωσης και της δουλειάς.

Γι' αυτό πρέπει εμείς, με τη βοήθεια του Κόμματος, να ανοίξουμε βαθιά συζήτηση με τους νέους εργάτες για τους όρους ανατροπής του καπιταλισμού, για την ανάγκη όχι απλά της πάλης για καλύτερο μεροκάματο, αλλά για την ανάγκη κατάργησης της μισθωτής σκλαβιάς, χρειάζεται εμείς να ανοίξουμε τη συζήτηση με τους νέους των λαϊκών οικογενειών που βρίσκονται στην εκπαίδευση, για τη σημασία να στρατευθούν με την υπόθεση της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό.

Η πείρα των κινητοποιήσεων τμημάτων της νεολαίας στους χώρους εκπαίδευσης τα προηγούμενα χρόνια όχι μόνο επιβεβαιώνει, αλλά υπογραμμίζει ότι χωρίς την ένταση της ιδεολογικής διαπάλης στις γραμμές του κινήματος, χωρίς να δουλεύουμε με διακριτή, διαχωριστική αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή, οι κινητοποιήσεις όχι μόνο μπορεί να ενσωματώνονται, αλλά μπορεί να καλλιεργούν και αυταπάτες για τη σοσιαλδημοκρατία, να δυναμώνουν οπορτουνιστικές συγχύσεις του τύπου «ας ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ή το πρόβλημα».

Η πείρα, επίσης, δείχνει ότι εάν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ μαζί του δεν είχαν αυτή τη γραμμή, σήμερα τα αντιλαϊκά μέτρα θα πέρναγαν χωρίς να κουνιέται φύλλο. Αρκεί να δει κανείς τη διπλανή Ιταλία όπου τα μέτρα για την ασφάλιση πέρασαν με δημοψήφισμα έγκρισης των συνδικάτων. Δουλεύοντας με τη γραμμή του Κόμματός μας εξασφαλίζεται είσοδος νέων δυνάμεων στην πάλη. Τελικά, μόνο με αυτήν τη γραμμή μπορεί να προκύψει η όποια αναχαίτιση μέτρων. Κυρίως, μόνο με αυτήν τη γραμμή κρατιέται ανοιχτή η προοπτική ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Δε φοβόμαστε τον αντίπαλο γιατί στηριζόμαστε στο ΚΚΕ, έχουμε πλάτες, είμαστε μέρος των οργανωμένων του δυνάμεων. Η ιστορία του ΚΚΕ είναι πηγή έμπνευσης για μας. Η ιστορία του ΚΚΕ έχει ανασύρει παραδείγματα νέων κομμουνιστών που δεν αποκήρυξαν το ΚΚΕ και την ιδεολογία του, δεν έκαναν δήλωση μετανοίας ακόμα και μέσα στα μπουντρούμια της Κρατικής Ασφάλειας όπως ήταν ο Χρήστος Μαλτέζος, Γραμματέας της ΟΚΝΕ. Ο Μαλτέζος, όπως και ολόκληρο το Κόμμα και η ΟΚΝΕ, δούλεψε μετά την επιβολή της 4ης Αυγούστου ακούραστα, το κυνηγητό από τα όργανα της δικτατορίας ανελέητο. Ολα αυτά, οι συνεχείς κακουχίες, η λιγοστή και πάντα κακή τροφή κλόνιζαν σοβαρά την υγεία του. Εγινε φυματικός. Ομως συνέχισε αμείωτα τη δράση. Διάβαζε αδιάκοπα για να συμπληρώνει τη μόρφωσή του και να τελειοποιεί τη θεωρητική του κατάρτιση και παράλληλα δούλευε ακούραστα στις παράνομες οργανώσεις. To 1938 ο Μαλτέζος συνελήφθη, υπέστη τα πάνδεινα, του έκαναν φάλαγγα, τον έκαιγαν με καυτό λάδι, αποπειράθηκαν να του καρφώσουν πέταλα στα πόδια. Κήρυξε απεργία πείνας παραμένοντας αλύγιστος. Εν τω μεταξύ τα βασανιστήρια συνεχίζονταν χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μέχρι που τον αποτελείωσαν.

Πράγματι και άλλοι πολλοί νέοι κομμουνιστές, που στηρίχθηκαν στο ΚΚΕ ατσαλώθηκαν σε επαναστάτες. Αντίθετα άλλοι νέοι ό,τι και ριζοσπαστισμό να είχαν, από τη στιγμή που δεν τον συνέδεσαν με το ΚΚΕ ή αποκόπηκαν από αυτό, ξόφλησαν.

Εμάς τέτοια πρότυπα πρέπει να μας εμπνέουν, όσο και αν είναι σήμερα άφταστα για μας, σαν το Χρήστο Μαλτέζο.