Μ' αυτή τη θέση η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα προσήλθε τον Απρίλη του 1992 στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή. Οταν αυτή έληξε, η δική της υπογραφή ήταν η μοναδική που έλειπε από την απόφαση με την οποία απορριπτόταν κάθε ενδεχόμενο το όνομα της γειτονικής χώρας να περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Την απόφαση συνυπέγραφαν οι Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης και Μ. Δαμανάκη από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΣΥΝ αντίστοιχα. Το ΚΚΕ άλλωστε ήταν το μοναδικό που τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του εθνικιστικού παροξυσμού, αρνούμενο να συμμετάσχει και καταγγέλλοντας τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στα οποία πήραν μέρος όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Για την επιλογή του αυτή λοιδορήθηκε με σφοδρότητα τότε, δεν άργησε όμως να δικαιωθεί.
Μάλιστα, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ προειδοποιούσε τότε για το ενδεχόμενο να κλείσουν τα σύνορα και να επιβληθούν αντίποινα στην ΠΓΔΜ, πως τέτοια μέτρα θα συντηρήσουν την ένταση, κάτι που δεν εξυπηρετεί κανένα βαλκανικό λαό. Και επισήμανε την ανάγκη του τερματισμού των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, πρωτοβουλιών για τη συνεννόηση των βαλκανικών χωρών και κινητοποίησης των λαών σ' αυτή την κατεύθυνση. Καλούσε δε την κυβέρνηση να επανεξετάσει τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής.
Και σήμερα το ΚΚΕ εστιάζει την προσοχή στις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια που είναι ανησυχητικές, καθώς η αστάθεια παραμένει, ενώ ενδυναμώνεται η αμερικανική παρέμβαση (χωρίς καθόλου να υποτιμούνται οι βλέψεις της ΕΕ) και διαφαίνεται η έναρξη ενός νέου γύρου αλλαγής συνόρων, αρχής γενομένης με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Η ανησυχία εντείνεται και από την τροπή που παίρνουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά και από την κατάσταση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Για το ΚΚΕ η εξέλιξη της υπόθεσης με την ΠΓΔΜ βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί, με το αίτημα και την πάλη για να μην υπάρξει καμία άλλη αλλαγή συνόρων. Κι αυτό, καθώς είναι κατανοητό πως καμία συμφωνία δεν μπορεί να διασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη, την ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών και των λαών τους, όσο στον περίγυρο σοβούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Απ' αυτή την άποψη, το κάλεσμα προς τον ελληνικό λαό, στις φιλειρηνικές αντιιμπεριαλιστικές του δυνάμεις για επαγρύπνηση και δράση παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και επιτακτικά αναγκαία η υλοποίησή του.