Κάθε φορά που θέλω να μιλήσω γι' αυτούς που κυβερνάνε τους λαούς, που πότε τους λέμε κεφαλαιοκράτες, πότε καπιταλιστές, πότε ιμπεριαλιστές, πότε δικτάτορες, γι' αυτούς που έχουν στην υπηρεσία τους στρατό, πολιτικούς, αστυνομία, βουλευτές με δουλικά προσόντα -που τα προσφέρουν έναντι ενός καλού μηνιάτικου-, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεόραση και τους, χωρίς καμιά λογική εξήγηση, φανατισμένους οπαδούς, που στην πλειοψηφία τους είναι φτωχά και ανώριμα παιδιά του λαού, που καλπάζουν με πάθος στον γκρεμό, πιστεύοντας πως ανεβαίνουνε το βουνό της Δόξας. Πολλά από αυτά τα «παιδιά» φτάνουν να γίνουν 80 χρόνων, αλλά το μυαλό τους μένει καρφωμένο σ' αυτά που διδαχτήκανε από το χωροφύλακα και τον παπά για το «έγκλημα της αντίστασης» σε όποια ανώτερη δύναμη. Επίγεια ή επουράνια. Κάθε φορά, λοιπόν, που θέλω να δώσω ένα όνομα σ' αυτή την ομάδα, που εκμεταλλεύεται τους λαούς, στέκομαι αναποφάσιστος.
Ο Σαίξπηρ, λέει κάπου στο έργο του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». «Αυτό που λέμε ρόδο, όπως κι αν το πεις το ίδιο θα μοσχοβολάει». Ολοι μας ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μόνο μοσχοβολιά δεν αποπνέουνε.
Ας πορευτώ με την «Αρχουσα Τάξη». Η ιστορία θα τους δώσει το πραγματικό τους όνομα. Δεν ξεκίνησα να γράφω με αφορμή τη βάφτισή τους, αλλά τις πράξεις τους, για τα κόλπα τους και ειδικότερα έναν τρόπο που χρησιμοποιούν όταν είναι ανάγκη να δώσουν διέξοδο στην επικίνδυνα συσσωρευμένη αγανάχτηση του λαού. Εχω μια προσωπική εμπειρία αυτού του τρόπου, που αν ήταν να του δώσω ένα όνομα θα το έλεγα «το Αλεξικέραυνο».
Ηταν πριν από μερικά χρόνια που μια εφημερίδα καλούσε μερικούς καλλιτέχνες να γράψουν κάτι σε 225 λέξεις. Εγραψα τρία κομμάτια. Το τρίτο δεν το δημοσιεύσανε. Το πρώτο ήταν κατά του κ. Παπαθεμελή που ήταν τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης, το δεύτερο κατά του κ. Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου. Σατίριζα τα πρόσωπα κι αυτό άρεσε στον υπεύθυνο. Το τρίτο ήταν για την τότε επικείμενη ιδιωτικοποίηση των Κρατικών Θεάτρων. Αυτό έκανε κριτική στη γενική πολιτική της κυβέρνησης και αυτό δε δημοσιεύτηκε... Ξεσκέπασμα της γενικής γραμμής της πολιτικής τους δεν περνάει σε λεγόμενα ΜΜΕ τους. Ομως δεν τους πειράζει αν εκτεθεί προσωπικά κάποιος βουλευτής ή και υπουργός ακόμα, για μικρή ή μεγάλη απάτη. Ανθρωποι είμαστε, λένε, κάποιος έτυχε να είναι σκάρτος. Δε φταίει το σύστημα! Φταίει ο συγκεκριμένος άνθρωπος! Και η κοινοποίηση του παραπτώματός του, δείχνει ότι έχουμε Δημοκρατία! Ελευθερία Τύπου κλπ. Με μια απλοϊκή λογική κάποιος μπορεί να πει: Το σύστημα δεν επιτρέπει απάτες. Οποιος κάνει κάτι δε διστάζουμε να τον ρίξουμε στην κοινή περιφρόνηση. Είναι το αλεξικέραυνο. Ο κακός πιάστηκε και ξεμπροστιάστηκε, άρα όλοι οι άλλοι είναι καλοί.
Ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος έβγαλε στη φόρα ένα βουλευτή που έβγαζε παράνομα χαρτιά ελληνικής υπηκοότητας και τα πουλούσε σε αλλοδαπούς. Οποιοσδήποτε βουλευτής που θα έκανε μια τέτοια πράξη θα ήταν φυσικά παλιάνθρωπος και θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Ομως το ζήτημα είναι ότι δε θα υπήρχε τέτοιος παλιάνθρωπος αν δεν τον προστάτευε το σύστημα. Ο βουλευτής δεν έβγαζε τα πιστοποιητικά από το μανίκι του. Συνεργαζόταν μ' άλλες Υπηρεσίες. Είχε συνενόχους. Υπήρχε οργάνωση που ενεργούσε με την ανοχή του συστήματος.
Το σύστημα επιτρέπει στα σαπιοκάραβα να ταξιδεύουν με τελικό προορισμό τον πάτο της θάλασσας για να πλουτίζουν οι εφοπλιστές. Το σύστημα είναι που εμποδίζει την έρευνα και στρέφεται κατά των τρομοκρατημένων ναυτικών, που για να μη χάσουν τη δουλιά τους, φοβήθηκαν να μιλήσουν όταν ήταν ακόμα καιρός.
Τώρα τα αλεξικέραυνα προσπαθούν να μας στραβώσουν. Θα τους το επιτρέψουμε;
του Τίτου ΒΑΝΔΗ
Feeds
