Η αταλάντευτη όμως παρέμβαση του ΠΑΜΕ σε αυτή την κατεύθυνση δε συνάντησε και συναντά μόνο την αντίδραση των ίδιων των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Συνάντησε και συναντά και την αντίδραση δυνάμεων που στα λόγια, μεν, εμφανίζονται να ασκούν κριτική στους εργατοπατέρες, στην πράξη, δε, υιοθετούν και τις θέσεις και την τακτική τους, αποτελούν σταθερούς συνοδοιπόρους τους. Δυνάμεων που μιλούν για «ουδέτερη ταξική ενότητα» και «ανεξάρτητα συνδικάτα», χωρίς να εξηγούν καθαρά και σταράτα όμως: Πρέπει ή δεν πρέπει οι εργάτες να είναι εξαρτημένοι από τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, σ' αυτά και μόνο σ' αυτά να υποτάσσουν την πάλη και την οργάνωσή τους; Τι είδους ουδετερότητα και απέναντι σε ποιον πρέπει να κρατούν οι εργάτες για να προστατεύσουν τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους;... Γιατί απέναντι στο κεφάλαιο και τους υπηρέτες του όχι μόνο δε χωρά καμιά ουδετερότητα, αλλά χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση και στοχοπροσηλωμένη πάλη.
Καλεί, λοιπόν, τα σωματεία να καλύπτουν το κενό που δημιουργεί αυτή η «αδράνεια» των τριτοβάθμιων οργανώσεων. Οταν όμως αυτές «κινητοποιούνται», ζητώντας π.χ. να εξαιρεθούν ορισμένοι από την αντιασφαλιστική λαίλαπα (τέτοια έκανε η ΓΣΕΕ ακόμα και παραμονές της ψήφισης του νόμου, παραμονές της πανεργατικής απεργίας στις 8/7), τότε τα σωματεία πρέπει να συστρατεύονται, όχι να τις καταγγέλλουν για ανοιχτή υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Μόνο που αυτού του είδους η δράση μαζί με την «αδράνεια» δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, της συνειδητής στήριξης της αντεργατικής στρατηγικής του κεφαλαίου.
Αλλωστε, η «κριτική» των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική συνοδεύεται από τη συνεργασία τους με όσους την ασκούν. Γι' αυτό και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) συμμετέχει κανονικά στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό και η ΑΠ κατεβαίνει σε μια σειρά πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε κοινά με την ΠΑΣΚΕ ψηφοδέλτια (σε ΟΕΚΙΔΕ, ΟΕΦΣΕΕ κλπ.).
Αντίστοιχες συνεργασίες με τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού αναδύθηκαν και μπροστά στην προετοιμασία απεργιακών κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος, με στόχο ακόμα και την ...απεργοσπασία! Μερικά μόνο παραδείγματα που δείχνουν τι έκαναν ορισμένοι όταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρωτοστατούσαν για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας στις 17 Δεκέμβρη:
Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ως διασπαστή: Επειδή αταλάντευτα χαράσσει γραμμή πανεργατικής αντεπίθεσης, όχι για να ζητιανέψουν οι εργάτες ό,τι περισσέψει από τις «αντοχές της οικονομίας», αλλά αυτό που μπορεί να τους δώσει σήμερα ο άφθονος πλούτος που οι ίδιοι παράγουν. Επειδή το ΠΑΜΕ λέει στους εργάτες χωρίς μισόλογα πως δε γίνεται να είναι ικανοποιημένοι και αυτοί και οι μεγαλοεργοδότες. Υπονομεύουν πολύμορφα την οργάνωση και ενίσχυση των ταξικών αγώνων, ξεκάθαρα προσανατολισμένων κόντρα στη στρατηγική των μονοπωλίων.
Οι αυταπάτες που καλλιεργούν στους εργάτες είναι επικίνδυνες. Είναι χαρακτηριστική η «αυτοδιαχείριση» επιχειρήσεων (εστιατορίων στη Θεσσαλονίκη) στην οποία καλούν τους εργαζόμενους να προχωρήσουν διάφορες δυνάμεις, με το επιχείρημα ότι έτσι θα σταματήσουν οι απολύσεις και ότι με τη στήριξη του κόσμου θα διασφαλιστεί καλή δουλειά για τους υπαλλήλους της. Αναρωτιέται όμως κανείς: Τι καθορίζει την τιμή ενός γεύματος; Η καλή πρόθεση του διευθυντή του εστιατορίου; Μπορούν να παρακαμφθούν οι πολυεθνικές των τροφίμων; Και πώς θα διασφαλιστεί ο καλός μισθός και το 8ωρο του υπαλλήλου μιας εταιρείας όταν η διπλανή θα προσλαμβάνει ωρομίσθιους και έτσι θα μπορεί να ρίχνει το κόστος και να είναι πιο ανταγωνιστική; 'Η μήπως ο εργαζόμενος με μισθό 800 ευρώ το μήνα θα πηγαίνει να τρώει σε ακριβότερο εστιατόριο γιατί έτσι θα βοηθά το συνάδελφό του να μην απολυθεί;
Δεν αρκούν, λοιπόν, οι προσκλήσεις για «οργάνωση από τα κάτω», για «πρωτοβουλίες στη βάση» και οι ευχές για τις «συλλογικότητες» και το ρόλο τους. Γιατί η σημασία της συλλογικής δράσης συνίσταται ακριβώς στο ότι πρόκειται για οργανωμένη, σχεδιασμένη δράση. Δράση υποταγμένη στα ταξικά συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Δράση που απαιτεί σχέδιο που θα καταρτίζεται και θα ελέγχεται στην υλοποίησή του. Θα αποτιμάται η πείρα, τα θετικά και αρνητικά βήματα, τα λάθη, οι ελλείψεις. Οχι όμως με βάση τη μεμονωμένη γνώμη του καθενός, αλλά αξιοποιώντας μια ενιαία γραμμή που καταρτίστηκε για την επίτευξη κοινών στόχων. Στόχων και αιτημάτων που διαμορφώνονται ώστε να υπηρετούν τα κοινά συμφέροντα, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, όσων αποφάσισαν να συντονιστούν, δηλαδή των εργατών.
Οσοι προσπαθούν να αγνοήσουν αυτή την πραγματικότητα πέφτουν σε αδιέξοδα. Για παράδειγμα, σε πρόσφατη σύσκεψη του «συντονιστικού», από τη μία ακούγονταν απόψεις που έλεγαν ότι «λειτουργούμε με όρους πλατιάς δημοκρατικής συνεργασίας σωματείων και όχι ως συνένωση αντιλήψεων» και άλλες που έλεγαν ότι «καλή είναι η άμεση δημοκρατία, αλλά χρειάζεται οργάνωση, δεν μπορεί ο καθένας να λέει την άποψή του και μετά να κάνει ό,τι θέλει».
Για τον ίδιο λόγο, όσο κι αν ηχούν «υπερεπαναστατικά» τα συνθήματα τέτοιων δυνάμεων, τελικά καταλήγουν να καλλιεργούν έδαφος για το συμβιβασμό των εργαζομένων, κρύβοντας ότι η αντεργατική θύελλα δεν είναι αποτέλεσμα μιας «κακής συγκυρίας», τα νέα μέτρα δεν είναι έκτακτα - είναι χρόνιες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου που οι κυβερνήσεις του ικανοποιούν αξιοποιώντας και την κρίση.
Γι' αυτό και είναι πολύ σημαντική η νέα πείρα, τα διδάγματα που προσφέρουν οι πολύμηνοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος. Γιατί αποκάλυψαν τις αγωνιστικές διαθέσεις χιλιάδων εργαζομένων. Εδωσαν έξοδο και έδειξαν ότι η οργή και ο προβληματισμός πολύ περισσότερων μπορεί να γονιμοποιηθεί, να δώσει στέρεα δύναμη στο κίνημα, μέσα από την αγωνιστική συσπείρωση στα συνδικάτα με άξονα πάλης το πλαίσιο που απαντά στις σύγχρονες εργατικές ανάγκες, την ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Ανέδειξαν ακόμα πιο πλατιά και πιο καθαρά τις προϋποθέσεις που απαιτεί η αντεπίθεση των εργαζομένων, ότι σήμερα οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ όχι απλά δε βοηθούν, αλλά είναι αντίπαλοι των εργαζομένων.
Γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα στο εργατικό κίνημα, από άλλη θέση θ' αντιπάλευαν κι οι εργάτες την επίθεση του κεφαλαίου. Οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες, όμως, όχι μόνο δεν οργανώνουν την αντίσταση των εργατών, αλλά μόνο που δεν τους έχουν πει να λένε κι ευχαριστώ επειδή δουλεύουν και πληρώνονται: Μόλις την περασμένη Πέμπτη η ηγεσία της ΓΣΕΕ πανηγύριζε επειδή «πάγωσε - λέει - το μνημόνιο», υπογράφοντας μια ΕΓΣΣΕ που ουσιαστικά προβλέπει για τρία χρόνια μείωση των μισθών. Ενώ, την ώρα που μέσα στη Βουλή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. ετοίμαζαν τους νέους αντιασφαλιστικούς νόμους, απ' έξω οι εργατοπατέρες καλούσαν τους εργάτες να παλέψουν για εξαιρέσεις, τους έλεγαν ακόμα κι ότι τίποτα κακό δε συμβαίνει, όπως έκανε η πλειοψηφία της ΠΝΟ με τους ναυτεργάτες.
Σε τέτοιους «συνδικαλιστές» μία είναι η απάντηση: Καμιά συνεργασία - καμιά συνδιαλλαγή. Είναι στο αντίπαλο στρατόπεδο. Κι όσοι άλλοι δε χωρίζουν τα τσανάκια τους από αυτούς, είναι σίγουρο πως δε στηρίζουν τους εργάτες.
Δε γίνεται άλλωστε να αντιπαλεύεις την πολιτική που υποθηκεύει τη ζωή των εργαζομένων, χωρίς να αντιπαλεύεις όλους όσοι στηρίζουν ή ανέχονται αυτή την πολιτική. Γι' αυτό και ενισχύεται και η δυναμική και η επιρροή της δράσης των ταξικών δυνάμεων. Γιατί την ίδια στιγμή που παλεύουν και πετυχαίνουν π.χ. την επαναπρόσληψη ενός απολυμένου ξενοδοχοϋπαλλήλου, δε λένε πως μια κινητοποίηση λύνει το ζήτημα της ανεργίας. Αποκαλύπτουν πως οι απολύσεις στον κλάδο θα συνεχίζονται όσο ο κλάδος του τουρισμού οργανώνεται με τρόπο που θα γεμίζει τις τσέπες κάποιων μεγαλοξενοδόχων.
Αυτός είναι ο δρόμος της νίκης των εργατών, ανηφορικός μα νικηφόρος: Μόνο ένα κίνημα που θα δουλεύει σταθερά για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων (αλλαγή που πρώτα απ' όλα πρέπει να εκφραστεί με την ταξική συσπείρωση, οργάνωση και κινητοποίηση μες στους τόπους δουλειάς) και ταυτόχρονα θα αναδεικνύει την επιτακτικότητα και θα προετοιμάζει την πάλη για ριζικές πολιτικές - οικονομικές - κοινωνικές αλλαγές, θα μπορεί και να αποσπά κατακτήσεις σήμερα, στηρίζοντας ουσιαστικά την εργατική οικογένεια μέσα σε συνθήκες σφοδρής επίθεσης, αλλά και να ανοίγει το δρόμο για την ολόπλευρη ικανοποίηση, αύριο, των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.