ΗΤΑΝ η στερνή νύχτα, της χιτλερικής σκλαβιάς, η θεοσκότεινη νύχτα. Μετρούσαμε πια ώρες ως που να φτάσει το ξημέρωμα. Κι η μέρα εκείνη ήταν η Πέμπτη 12 τ' Οχτώβρη. Μας βρήκε στην καρδιά της Αθήνας, με την ομάδα της ΕΠΟΝ να τυπώνουμε σ' εκείνο το ιστορικό υπόγειο του βιβλιοπωλείου του «λαού» όλα τα υλικά που έπρεπε να κυκλοφορήσουν στην πρωτεύουσα.

ΕΚΕΙΝΗ η νύχτα ήταν αλλιώτικη. Πάνω από τα κεφάλια μας, στο πεζοδρόμιο, τμήματα του γερμανικού στρατού, από μονάδες που ήσαν στρατωνισμένες στην περιοχή της Αθήνας, κατέβαιναν την Ιπποκράτους για να φτάσουν στο σιδηροδρομικό σταθμό.

ΚΟΝΤΑ μας, σε μικρή απόσταση, στο λόφο του Στρέφη, σε μια συνεχή, ασταμάτητη εκπομπή, το χωνί της ΕΠΟΝ Σπουδαστών καλούσε τους πατριώτες στον αγώνα και, συγχρόνως, τους πληροφορούσε για τα τελευταία νέα στα μέτωπα και κυρίως για τη σαρωτική έφοδο του Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια.

ΔΕΝ έχει ξαναζήσει από τότε άλλη τέτοια μέρα η πρωτεύουσα... Ενα πυκνό δίστηλο του «Ρ» δίνει της μεγάλης αυτής μέρας το μυριόστομο μήνυμα, τη μεγάλη εκείνη γιορτή της λευτεριάς, που όσοι την έζησαν την έχουν καταγράψει σαν μια μοναδική στιγμή της ζωής τους. Την πιο όμορφη...

«...ΧΑΘΗΚΕ το βρωμερό κουρέλι του φασισμού από την Ακρόπολη, γράφει στο πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ ο «Ρ». Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα που γνώρισε την πείνα και το βόλι του καταχτητή, το στιλέτο του προδότη. Η αδάμαστη Αθήνα, που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της, να γιορτάσει τη λευτεριά της... πέντε λεφτά φτάνουν για να κολυμπήσει όλη η πόλη στο γαλάζιο. Για ν' ανεβούν οι ΕΠΟΝίτες στα καμπαναριά και ν' αντηχήσουν χαρούμενα οι καμπάνες...».

«... ΑΠ' ΤΟΝ εξώστη του Μετοχικού ακούγεται η φωνή του ΚΚΕ. Χιλιάδες είναι ο κόσμος, που κρέμεται από τα χείλια του ομιλητή. Ατέλειωτες ζητωκραυγές σκεπάζουν το λόγο του. Μα, κανείς δε φεύγει. Ολοι περιμένουν να τους μιλήσει ακόμη το κόμμα τους, το κόμμα του λαού, που πρώτο σήκωσε τη σημαία της Αντίστασης, της ενότητας και της λευτεριάς, που στάθηκε πάντα μπρος, έδωσε αμέτρητα τα θύματά του... Κι οδήγησε το λαό στη Νίκη».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ μας στο μικρό εκείνο δίφυλλο θα ολοκληρώσει το ρεπορτάζ με το γεγονός ότι στον Ερυθρό Σταυρό Α` Βοηθειών δεν είχε αναφερθεί κανένα απολύτως περιστατικό... διαψεύδοντας τα κοράκια του διχασμού και όσα διέδιδαν ότι ο ΕΛΑΣ και οι Οργανώσεις του ΕΑΜ θα προκαλούσαν ζητήματα... Ησυχία και τάξη υποδειγματική...

ΑΛΛΑ ας διαβάσουμε, αποσπασματικά βέβαια, δυο λόγια χαιρετιστήρια, που γράφτηκαν εκείνες ακριβώς τις μέρες από τον Αιμίλιο Βεάκη για το «Ριζοσπάστη», που κι αυτός έβγαινε στο φως ύστερα από πολλά χρόνια άγριας τρομοκρατίας: «...Είπε ο Λένιν: Θέλουμε και θα δημιουργήσουμε ελεύθερο Τύπο, ελεύθερο όχι μόνο από την Αστυνομία, μα και από το κεφάλαιο κι απ' την αντίδραση και προπάντων από τον αναρχικό ατομισμό... Η εντολή αυτή, γράφει ο Αιμ. Βεάκης, τηρήθηκε πιστά στη χιλιοβασανισμένη χώρα μας από το ηρωικό όργανο της Λαϊκής λευτεριάς, το "Ριζοσπάστη". Και τηρήθηκε μέσα στον πιο φανατικό, άγριο, εξολοθρευτικό κατατρεγμό. Κι ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσαν οι δήμιοι να σταματήσουν την έκδοση και την κυκλοφορία αυτού του φάρου της αλήθειας και της λευτεριάς, κι ούτε μια στιγμή, μ' όλη τη βία και την τρομοκρατία. Και μέσα από τους ήρωες, που δούλευαν με υπέρτατη θυσία της ζωής τους, ούτε μια στιγμή δεν ξεχώρισαν άτομα, ούτε μια στιγμή δε βρέθηκε κανείς να ζητήσει αμοιβές και τιμές ξέχωρες για την ατομική του αυτοθυσία. Γι' αυτό ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" στάθηκε πάντα το πνευματικό φως, η παρηγοριά και η πίστη του λαού. Το 'πε ο "ΡΙΖΟΣ"!!».

ΤΟ 'ΠΕ Ο «ΡΙΖΟΣ»!! «Ετσι η αιώνια ζωή - ζωή στο φως και τη λευτεριά - του «Ρ» δεν πρέπει να 'ναι ευχή μόνο, πρέπει να είναι θέληση και αγώνας κάθε ανθρώπου, που 'χει την αξίωση να λέγεται άνθρωπος».

Πέρσι τέτοιο καιρό και μέχρι την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού για το έτος 2002, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, προπαγάνδιζε σαν μια από τις πολλές «επιτυχίες» της κυβερνητικής πολιτικής, την «εξυγίανση» των δημόσιων οικονομικών. Και για του λόγου το αληθές, ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας παρέθετε στη Βουλή στοιχεία που εμφάνιζαν το δημόσιο χρέος να μειώνεται, σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Να θυμίσουμε ότι η μείωση του δημόσιου χρέους σαν ποσοστό του ΑΕΠ, ήταν μια από τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι ηγεσίες και οι βουλευτές όλων - πλην ΚΚΕ - των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΕ, ΣΥΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ) που υπερψήφισαν το 1992 τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, γιατί ήταν ένας από τους δείχτες της διαβόητης εισόδου στην ΟΝΕ σύμφωνα μ' αυτή τη Συνθήκη.

Ας δούμε, όμως, τους στόχους που είχε θέσει η κυβέρνηση για το δημόσιο χρέος και πως αυτό εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια, τόσο σε απόλυτα ποσά όσο και σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Και φυσικά, θα πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη μας τα τρισεκατομμύρια που εισέρευσαν στα ταμεία του κράτους από τις ιδιωτικοποιήσεις, τις μετοχοποιήσεις, τις αποκρατικοποιήσεις και γενικά κάθε μορφή εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που οι κυβερνώντες έλεγαν πως πηγαίνει και για τη μείωση δημόσιου χρέους.

Με βάση λοιπόν, τα επίσημα στοιχεία, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας (γενικής κυβέρνησης):

• Το 1996 ήταν 97,8 τρισεκατομμύρια δραχμές. Αντιπροσώπευε δηλαδή το 111,3% του ΑΕΠ, έναντι 73,5% που ήταν ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους για τις «15» χώρες - μέλη της ΕΕ.
• Το 1999 διαμορφώθηκε στα 117,1 τρισ. δραχμές. Αν και αυξήθηκε κατά περίπου 20 τρισεκατομμύρια δραχμές, ωστόσο - λόγω των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της χώρας - σαν ποσοστό του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος περιορίστηκε στο 103,9%, έναντι 64,5% στην ΕΕ των «15».
• Περιορίστηκε το έτος 2000, στο 102,7% (έναντι 61,1% στην ΕΕ).

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε, πως ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης, εξωραϊζοντας την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, δήλωνε πέρσι (με την εισηγητική έκθεση για τον προϋπολογισμό του 2002) ότι «αποτέλεσμα της ανωτέρω πολιτικής, είναι η μείωση του χρέους της γενικής κυβέρνησης κατά 8,6 ποσοστιαίες μονάδες στην περίοδο 1996 - 2000, δηλαδή από 111,3% σε 102,7% του ΑΕΠ. Επιχειρώντας, επίσης, να δικαιολογήσει την εμμονή της κυβέρνησης στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, άφηνε να εννοηθεί πως οι θυσίες των εργαζομένων «πιάνουν τόπο», αφού το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ παρουσίαζε συνεχή πτώση.

Ο ίδιος υπουργός - αξιοποιώντας τα στοιχεία του «Επικαιροποιημένου Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης 2001- 2004» - εκτιμούσε ότι το δημόσιο χρέος θα μειωθεί στην τετραετία (2001- 2004) περίπου 13 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση, έθετε στόχο να μειώσει το δημόσιο χρέος, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, στο:

• 99,6%, για το έτος 2001
• 97,3%, για το 2002
• 94,4% για το έτος 2003
• 90% του ΑΕΠ για το 2004

Για τις 15 χώρες - μέλη της ΕΕ, το δημόσιο χρέος προβλεπόταν να μειωθεί το 2001 στο 57,7% και το 2002 σε ακόμη χαμηλότερο ποσοστό.

Βεβαίως η μείωση του δημόσιου χρέους επιτυγχάνεται με την πολιτική του γενικού ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, της φοροεισπρακτικής πολιτικής σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και το σφαγιασμό των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, δηλαδή μιας γενικευμένης αντιλαϊκής επιδρομής. Βεβαίως για την Ελλάδα, το δημόσιο χρέος, δεν εξελίχθηκε, όπως μας το εμφάνιζαν (με τις αλχημείες τους) οι κυβερνώντες, όπως αναγκάστηκε να ομολογήσει ο υπουργός Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκης με το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2003, που δημοσιοποίησε την περασμένη βδομάδα.

Ετσι, παρά το γεγονός ότι στην περίοδο από το 1996 μέχρι και πέρσι, τα έσοδα του κράτους από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ανέρχονται σε αρκετά τρισεκατομμύρια δραχμές, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παραμένει σε αρκετά ψηλά επίπεδα.

Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της «Eurostat» το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σαν ποσοστό του ΑΕΠ, θα κλείσει φέτος στο 103,2% και όχι στο 97,3% όπως μας έλεγε η κυβέρνηση και ο επί των Οικονομικών υπουργός της Ν. Χριστοδουλάκης. Θα είναι δηλαδή μεγαλύτερο κατά περίπου 6 μονάδες του ΑΕΠ, πάνω από 3 τρισεκατομμύρια δραχμές! Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι στα ταμεία του κράτους εισέρευσαν φέτος «μη φορολογικά έσοδα συνολικού ύψους 3.208 εκατ. ευρώ», ποσό που αντιπροσωπεύει περίπου 2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Προκαλώντας μάλιστα την κοινή νοημοσύνη, οι κυβερνώντας έφτασαν στο σημείο, να δηλώνουν... περήφανοι επειδή η Ελλάδα κατέχει την 1^η θέση στις ιδιωτικοποιήσεις μεταξύ όλων των χωρών της ΕΕ.

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί, ότι όχι μόνο δε μίκρυνε το χάσμα που χώριζε - το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ - την Ελλάδα με το μέσο κοινοτικό όρο, αλλά μεγάλωσε. Φτάνει μόνο να αναφερθεί ότι ενώ το 1996 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, ήταν 51,4% (μισή φορά) μεγαλύτερο από το μέσο κοινοτικό όρο, το 2001 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία) ήταν περίπου 80 μονάδες μεγαλύτερο (έτεινε δηλαδή να διπλασιαστεί) σε σχέση με το μέσο όρο του δημόσιου χρέους της ΕΕ των «15»!

Με βάση τις μέχρι τώρα εξελίξεις, είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι κυβερνώντες ετοιμάζονται για νέα ακόμη μεγαλύτερη επίθεση ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα, αφού αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός οι στόχοι της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ για μείωση του δημόσιου χρέους σαν ποσοστό του ΑΕΠ στο 90% το 2004. Κι αυτό, γιατί για το 2003 η κυβέρνηση προϋπολογίζει (με βάση το καλό σενάριο) να μειώσει το δημόσιο χρέος στο 99,3%...