Τώρα υπάρχει και το ιδεολόγημα του τέλους της τρομοκρατίας με την εξάρθρωση (;) της «17Ν». Διότι η έννοια της τρομοκρατίας σκόπιμα στενεύεται και απολυτοποιείται με την πράξη της ατομικής πολιτικής δολοφονίας και με τις συνεχείς προσπάθειες σύνδεσης ή ταύτισής της με τη μαρξιστική ιδεολογία, που σε μερικές περιπτώσεις είναι προκλητικές. Ετσι, στο άρθρο στην εφημερίδα «Καθημερινή» (8-9-2002) με τίτλο «Η τρομοκρατία και η κάθαρση της Αριστεράς», εκτυλίσσεται μπροστά στον αναγνώστη μια συγκεχυμένη συρραφή εμπαθών ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών με μεταφυσικό φιλοσοφικό μανδύα.

Και σ' αυτή την περίπτωση, όπως και σ' άλλες, ο αρθρογράφος προφανώς παίρνει ως προϋπόθεση ότι το αναγνωστικό του κοινό έχει είτε την άγνοια, είτε αρκετή από την ίδια εμπάθεια, που χαρακτηρίζει τον ίδιο, σ' ό,τι αφορά το μαρξισμό, για να περάσει τα σοβαροφανή μηνύματά του.

Η μαρξογενής ελληνική Αριστερά, διαβάζουμε, είναι προφανώς αναστατωμένη με το ήθος της τρομοκρατικής οργάνωσης «17Ν». Τώρα, λέει ο αρθρογράφος, η Αριστερά αυτή υποχρεώνεται να κοιταχτεί αναδρομικά στον καθρέφτη ενός μαρξιστικού επίσης προϊόντος ή υποπροϊόντος και να λάβει αυτοσυνείδηση, ενταγμένη πλέον στο δημοκρατικό πολίτευμα (η Αριστερά). Διότι, αν δεν εξαρθρώσουμε την τρομοκρατία ως αρνητικότητα και μέσα μας, η δόλια μπορεί να υποτροπιάσει! Η επαναστατική αρνητικότητα χαρακτηρίζεται μάλιστα αρρώστια της Αριστεράς και αντιπαρατίθεται στο άρθρο με τη «δημιουργό θετικότητα». Και η (εθνική) αυτή «θετικότης» ήρθε με το «ρεαλιστικό κεντροαριστερό άνοιγμα προς το ευρωπαϊκό μέλλον», εκφράζεται από τα δύο μεγάλα κόμματα και σήμανε «την αρχή του τέλους της Μεταπολίτευσης», η οποία «κλείνει τον κύκλο της με το τέλος της τρομοκρατίας».

Παρ' όλο που ο αρθρογράφος κατηγορεί τη «μαρξογενή» Αριστερά, ότι είναι ολοκληρωτική και πρεσβεύει αποκλειστικές αλήθειες, ο ίδιος πέφτει συνεχώς θύμα αποκλειστικών «αληθειών», εξοβελισμών και απλουστευτικών αφοριστικών συλλογισμών, που διέπουν σαν στείρα δόγματα όλο το σκεπτικό του, αν μπορούμε να μιλάμε για σκεπτικό. Ούτε πρωτοτυπεί στη χιλιομασημένη ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό μέσω του ιδεολογήματος του ολοκληρωτισμού: «Ο ολοκληρωτισμός είναι τρομοκρατία και η τρομοκρατία ολοκληρωτισμός. Στον ολοκληρωτισμό η τρομοκρατία συνιστά οργανικό στοιχείο της καθεστηκυίας τάξεως. Το απέδειξε ο ναζισμός, το απέδειξε ο σοβιετικός κομμουνισμός και τα δορυφορικά του ομοιώματα». Να ανάλυση της τρομοκρατίας, που δεν ταιριάζει με το δημοκρατικό μας πολίτευμα! Για τον αρθρογράφο δεν υπάρχει η βίαιη (τρομο)κρατική καταστολή των δίκαιων λαϊκών, εργατικών διαδηλώσεων εκ μέρους της «δημοκρατίας» του. Δεν υπάρχει η ιστορία του τρόμου σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης των πρώην αποικιοκρατικών «δημοκρατικών» δυτικών δυνάμεων, των ιμπεριαλιστικών. Δεν υπάρχουν στους ανιστόρητους συλλογισμούς του οι σύγχρονες επιθέσεις με τα πιο άγρια σύγχρονα μέσα ενάντια στις χώρες, που δεν έχουν ακόμα ενσωματωθεί στο οικονομικό σύστημα του δυτικού ιμπεριαλισμού, πόσο μάλλον όταν αντιστέκονται σ' αυτό. Δεν υπάρχει η καθημερινή πια ανασφάλεια και ο φόβος μιας όλο και μεγαλύτερης πλειοψηφίας στις δυτικές «δημοκρατίες» για το αβέβαιο αύριο. Απλούστατα δεν υπάρχει καν το ξεχαρβάλωμα της δημοκρατίας «μας» σ' έναν κόσμο, που δεν πρέπει μονάχα να ερμηνευτεί, αλλά να αλλάξει. Αυτό το τελευταίο (11^η Θέση του Μαρξ κατά Φόυερμπαχ) το θεωρεί εξοβελισμό της θεωρητικής σκέψης από τη ζωή εκ μέρους του «ολοκληρωτικού» Μαρξ, ο οποίος τάχα ζητεί να κυριαρχήσει η πράξη. Ο αρθρογράφος ή δε θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει τη διαλεκτική σύνδεση θεωρίας και πράξης στο Μαρξ με την πράξη σαν κριτήριο για την επιβεβαίωση ότι μια θεωρία είναι αληθινή. Μάλλον δεν τον συμφέρει να την καταλάβει, διότι τότε θα διαπίστωνε την αθλιότητα των θεωριών του κοιτάζοντας τη «δημοκρατική» καπιταλιστική πράξη στον κόσμο γύρω του, που προφανώς δε θέλει να τον αλλάξει.

Οχι, ο Μαρξ (= ολοκληρωτισμός) είναι μέχρι και αλλεργικός για κάθε τι πνευματικό, τολμάει να πει. Και πώς καταλήγει σ' αυτό το συμπέρασμα; Μα αφού ο Μαρξ είχε πει «η συνείδηση δεν καθορίζει πλέον το είναι, αλλά το είναι καθορίζει τη συνείδηση».

Δε χρειάζεται πολλή φιλοσοφία να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Στο άρθρο, που αναφερόμαστε, η αντιπαράθεση της διαλεκτικής με τη μεταφυσική σκέψη χρησιμοποιείται για να χρεώσει - μέσω σοβαροφανών φιλοσοφικών ελιγμών και μπόλικης ιστορικής-ιδεολογικής λαθροχειρίας - στο μαρξισμό όλα τα εγκλήματα της γης!

Αλήθεια, γνωρίζατε, ότι οι πρόσφατα συλληφθέντες της «17Ν» είναι από την ίδια στόφα με τους μαρτυρικούς λαϊκούς αγωνιστές; Και οι δύο κατηγορίες δεν είναι αυθεντικοί ήρωες, διαβάζουμε κατάπληκτοι. Θαυμάστε: «Ακούμε σε όλους τους τόνους ότι οι τρομοκράτες που συνελήφθησαν δε θυμίζουν σε τίποτε αριστερούς αγωνιστές: Ομολόγησαν τα πάντα, δεν έκαναν την παραμικρή ιδεολογική αναφορά, το έριξαν σε ληστείες και άλλα παρόμοια... Μήπως ο Στάλιν προεπαναστατικώς δεν είχε την ευθύνη των ληστειών και της προστασίας των οίκων ανοχής, δίκην κομματικού Νονού; Πόσοι από τους Ελληνες κομμουνιστές δε συνεργάστηκαν στενά με τις Αρχές αφ' ότου συνελήφθησαν; Πόσοι δεν έκαναν στη θέα και μόνο του αστυνομικού, δηλώσεις μετανοίας; Και πόσοι στην απελπισία τους δεν κατήντησαν βασανισταί στις εξορίες;». Και το πανικόβλητο αντικομμουνιστικό παραλήρημα συνεχίζεται, αλλά δε θέλουμε άλλο να λερώσουμε το χαρτί του «Ριζοσπάστη». Απλώς του συνιστούμε το διάβασμα του βιβλίου «Μακρόνησος», που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», για να θυμηθεί ποιους υποστηρίζει σήμερα και σε ποιους επιτίθεται.

Μα ποιος τέλος πάντων είναι ήρωας; Εκείνος, που «δημιουργεί ενότητα σε υψηλότερο επίπεδο, εκείνος που ξεπερνά τον εαυτό του σε κάθε περίσταση...». Προφανώς εννοεί τον εαυτό του.

Η «17Ν», πιστεύει ο αρθρογράφος, υποχρεώνει την Αριστερά σε ενδοσκόπηση αντί για υποκριτική αυτοκριτική. Η ελεεινή εικόνα της υπό εξάρθρωση τρομοκρατίας, έκανε «ποικίλους ενδιαφερόμενους να νιώσουν, ότι πλήττεται ο μύθος της ηρωικής και αγγελικής Αριστεράς», διαβάζουμε. Πέρα από το γεγονός, ότι στο άρθρο ανακατεύονται παραδοσιακή Αριστερά, σοσιαλδημοκρατική Αριστερά και ό,τι περιλαμβάνεται στον όρο «μαρξογενής Αριστερά» σ' ένα ασυγκρότητο συνονθύλευμα, οι μπηχτές στρέφονται κυρίως ενάντια στην κομμουνιστική Αριστερά, που τάχα δε θέλει να συνέλθει και να καταλάβει τη σύγχρονη εποχή. «Δε βλέπουμε την κρίση συνειδήσεως της Αριστεράς, κάτι που περιμένουμε τόσον καιρό». Και «αυτή η κρίση είναι καθαρτήριος όρος πολιτικής αναγεννήσεως,..». Και εμείς από την πλευρά μας, οφείλουμε να πούμε, δε βλέπουμε τη δική του κρίση συνειδήσεως - με το δρόμο που, κάποτε στην ΕΔΑ, διάλεξε - σήμερα. Μήπως αριστερός απλώς από εφηβική αντίδραση, όπως λέει;

Η «μαρξογενής» Αριστερά είχε τη λάθος ιδέα (μάλιστα πρόκειται για «ριζική πνευματική αντινομία» της) να βλέπει τη δικαιοσύνη σαν απαλλοτρίωση των κατεχόντων εκμεταλλευτών, διαβάζουμε σταχυολογώντας, διότι τα '«διαμάντια» είναι πάμπολλα. Και έτσι πρόσφερε ιστορική δικαίωση στο κακό, είναι το συμπέρασμα, που «ανατρέπει» σε λίγες γραμμές όλη την ιστορική εξέλιξη.

Συνεπώς, πρέπει να αφήσουμε τους εκμεταλλευτές να εκμεταλλεύονται, διότι είναι το καλό. Αλλά το «ευγενικό προλεταριακό μίσος» είναι αμαρτία της «μαρξογενούς» Αριστεράς. Σημαίνει, ότι το θυμικό επικρατεί πάνω στη λογική και δεν κάνει. Πιο ευθεία ομολόγηση της θέσης του δε θα μπορούσε να υπάρχει εκ μέρους του γράφοντος. Είναι με το μέρος της πλουτοκρατίας, την οποία προσπαθεί να απαλλάξει από τα εγκλήματά της με το θεωρητικό αναποδογύρισμα της ιστορικής εξέλιξης. Γι' αυτό ο γράφων δε θέλει να «αναγνωρίσει πρακτική σημασία στο πνεύμα», διότι η στροφή προς την πράξη θα αποκάλυπτε τη συμπαράταξή του με την ιδεολογία της εκμετάλλευσης και του κοινωνικού εγκλήματος. Κατηγορώντας τους μαρξιστές για εξοβελισμό της θεωρητικής σκέψης, εξοβελίζει ο ίδιος την πράξη, που βγάζει σκάρτη τη θεωρία του. Στην Αριστερά, ωστόσο, συνιστά να εννοήσει την ιστορική εξέλιξη ως ποιοτική άνοδο και όχι ως κίνηση οριζοντία προς τα εμπρός!

Επομένως, η βαθιά εκφυλισμένη αστική δημοκρατία, που είναι η τρομοκράτισσα της εποχής, πρέπει να μείνει. Ομως, δεν έχει πια λόγο ύπαρξης, ο ρόλος της έχει λήξει ιστορικά και όσο ξεγυμνώνεται, τόσο πιο άγρια καταπιέζει όσους την αμφισβητούν μέσα από τα λαϊκά κινήματα. Στο τρομοκρατικό κατασταλτικό της έργο τη βοηθούν οι τρομοκράτες τύπου «17Ν», Μπιν Λάντεν κλπ. Κάποιοι αστοί «φιλόσοφοι» τη λιβανίζουν, όπως λιβανίζουν ένα πτώμα. Δεν μπορούν όμως να την αναστήσουν κόντρα στο ρεύμα της ιστορίας αγνοώντας τη διαλεκτική της ζωής και του θανάτου στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η σπασμωδική προσπάθειά τους να αντιστρέψουν το ρου της ιστορίας για να κρατήσουν το παλαιό, όχι μόνο δεν είναι «ποιοτική άνοδος», ούτε καν «οριζοντία κίνηση προς τα μπρος», αλλά κίνηση ολοταχώς όπισθεν. Οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές - αντιμαρξιστές γνωρίζοντας το «Κι όμως κινείται», πανικοβάλλονται.