Ο Γιώργος Τούσσας

Τα παραπάνω τόνισε ο Γιώργος Τούσσας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής, στην αρχή της ομιλίας που έκανε το περασμένο Σάββατο, στην εκδήλωση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, με θέμα «50 Χρόνια εμπειρία και προοπτικές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου». Ο Γιώργος Τούσσας συνέχισε:

«Από την ίδρυσή της ακόμη ως "Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα", τη μετεξέλιξή της σε ΕΟΚ και σήμερα σε ΕΕ, αποτέλεσε από την αρχή προωθημένη μορφή συμμαχίας καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου.

Σημαντικότεροι μέχρι τώρα σταθμοί σ' αυτή την πορεία υπήρξαν η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986 που θεσμοθέτησε την ενιαία εσωτερική καπιταλιστική αγορά και η Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992, που ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία θεμελιώνεται στις γνωστές τέσσερις ελευθερίες (κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων). Βήματα παραπέρα προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων έγιναν με τις Συνθήκες του Αμστερνταμ και της Νίκαιας. Κωδικοποίηση και εμβάθυνση όλων των μέχρι τώρα αντιδραστικών Συνθηκών της ΕΕ συνιστούν η λεγόμενη "Συνταγματική Συνθήκη" και η μετονομασμένη εκδοχή της, η "Συνθήκη της Λισαβόνας".

H ΕΕ, επομένως, δεν αποτελεί μια γενική και αφηρημένη μορφή ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη μορφή καπιταλιστικής ενοποίησης. Αρα το ζήτημα δεν είναι αν τοποθετείται κανείς υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης γενικά, αλλά αν είναι υπέρ της μόνης υπαρκτής σήμερα ενοποίησης που είναι η καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ. Επομένως, η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στην ΕΕ έχει καθοριστικό χαρακτήρα για την πολιτική της συνολικά και για τα συμφέροντα που υπηρετεί.

Ακριβώς γι' αυτό, το ΚΚΕ αντιτάχθηκε σθεναρά στην ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια σε στρατηγικής σημασίας αντιδραστικές επιλογές. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ενημέρωσε πλατιά το λαό για τον πραγματικό χαρακτήρα και το περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το μόνο που απαίτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, καλώντας το λαό μας να την απορρίψει. Τότε, όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) τάσσονταν αναφανδόν υπέρ του Μάαστριχτ, απέρριψαν κατηγορηματικά το αίτημα του KKE για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και την υπερψήφισαν στη Βουλή, πίσω από τις πλάτες του λαού.

Ο αντικομμουνισμός, η αποσιώπηση και η διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματός μας, ότι δήθεν η πολιτική μας πρόταση δεν είναι ρεαλιστική και οδηγεί στον "εθνικό απομονωτισμό" κλπ., παρότι παίρνουν γενικευμένο χαρακτήρα στο Ευρωκοινοβούλιο και στα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, δε φέρνουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουν οι εμπνευστές τους. Οι εξελίξεις δικαιώνουν πλήρως τις θέσεις του ΚΚΕ. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι η αντικομμουνιστική εκστρατεία αποτελεί τον προπομπό έντασης της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ, χτύπημα των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για τη διασφάλιση και αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Οι εκτιμήσεις μας βρίσκουν σήμερα ολοένα και πλατύτερη απήχηση, δικαιώνονται από το διαρκώς αυξανόμενο ρεύμα αμφισβήτησης του ίδιου του ευρωενωσιακού οικοδομήματος, όπως απέδειξαν και τα δημοψηφίσματα των λαών της Γαλλίας και της Ολλανδίας, που απέρριψαν το λεγόμενο "ευρωσύνταγμα", καθώς και το πρόσφατο ηχηρό ΟΧΙ του ιρλανδικού λαού στη "Συνθήκη της Λισαβόνας".

Χαρακτηριστική επιβεβαίωση των εκτιμήσεων αυτών αποτελεί η εξελισσόμενη οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της από την ΕΕ. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες να συσκοτιστεί το γεγονός ότι και η παρούσα κρίση, όπως και οι προηγούμενες, αποτελούν φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Παρά την προσπάθεια που γίνεται από τις δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου" να την παρουσιάσουν σαν αποτυχία ενός συγκεκριμένου "νεοφιλελεύθερου" τρόπου διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, αθωώνοντας έτσι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, παραμένει γεγονός αναμφισβήτητο ότι όλα τα μέτρα που παίρνονται σε επίπεδο ΕΕ και κυβερνήσεων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών των κρατών - μελών έχουν βαθιά ταξικό χαρακτήρα με μοναδικό στόχο να διασφαλίσουν την καπιταλιστική κερδοφορία. Να συγκεντρώσουν ακόμη μεγαλύτερο πλούτο στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων, φορτώνοντας τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Οι ρυθμίσεις κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα που εφαρμόζουν ΕΕ και κυβερνήσεις, κοινωνικοποιούν τα χρέη των επιχειρήσεων, που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, με την ακόμη μεγαλύτερη περικοπή κοινωνικών δαπανών, εκτόξευση της ανεργίας, ακόμη μεγαλύτερη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, κατεδάφιση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλειας, αβάσταχτους όρους δανεισμού, δραματική μείωση του εισοδήματος και των όρων διαβίωσης της λαϊκής οικογένειας.

Η πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήταν και είναι άρρηκτα δεμένη με τον χαρακτήρα της ΕΟΚ/ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου. Στην πεντηκονταετή διαδρομή του, βεβαίως, ο ρόλος του προσαρμοζόταν με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου σε κάθε ιστορική φάση, αλλά και την ανάπτυξη του εργατικού, γενικότερα του λαϊκού κινήματος και την ύπαρξη των σοσιαλιστικών χωρών. Κυρίαρχο στοιχείο, πάντοτε, της αποστολής, του ρόλου και της λειτουργίας του, ήταν να προσδίδει μία ανύπαρκτη "δημοκρατική", "λαϊκή" νομιμοποίηση στις αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ. Να αντιπαρατίθεται στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, να απορροφά τους κραδασμούς και τις αντιδράσεις της λαϊκής αγανάκτησης, ακόμη και να ενσωματώνει φωνές και δυνάμεις που στον ένα ή τον άλλο βαθμό κρατούν κριτική στάση απέναντι στην ΕΟΚ/ΕΕ.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί "καρικατούρα", ακόμη και με τα κριτήρια του αστικού κοινοβουλευτισμού. Ακόμη και στους τομείς που έχει νομοθετική αρμοδιότητα, δεν έχει δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας (το οποίο ανήκει αποκλειστικά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή), αποφασίζει πάντοτε πάνω σε προτάσεις που υποβάλει η Επιτροπή και αποκλειστικά και μόνο σε συμφωνία με το Συμβούλιο, με το οποίο είναι συνομοθέτης. Πρακτικά δηλαδή η όποια αρμοδιότητά του τελεί υπό την αίρεση της πρωτοβουλίας και της συμφωνίας Επιτροπής και Συμβουλίου. Η σύνθεσή του, με βάση τα πληθυσμιακά κριτήρια κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ, περιορίζει την εκπροσώπηση των μικρότερων χωρών και ριζοσπαστικών δυνάμεων και πολιτικών δυνάμεων που αμφισβητούν την ΕΕ. Τον ίδιο στόχο εκπληρώνει και ο Κανονισμός λειτουργίας του Ευρωκοινοβουλίου, απόλυτα αντιδημοκρατικός, που περιορίζει το δικαίωμα έκφρασης τέτοιων δυνάμεων. Η αυτοτέλεια και οι δυνατότητες δράσης των εθνικών πολιτικών κομμάτων είναι ανύπαρκτες, αφού είναι υποχρεωμένα από τον Κανονισμό, να δρουν μόνο μέσα στα πλαίσια ευρύτερων πολιτικών ομάδων. Μάλιστα, με πρόσφατη τροποποίηση του Κανονισμού του που προτάθηκε από τον συνασπισμό Λαϊκού κόμματος και Σοσιαλδημοκρατών και υπερψηφίστηκε και από τις υπόλοιπες πολιτικές ομάδες - Πράσινοι, Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών κ.ά. - έγιναν ακόμη δυσκολότερες οι προϋποθέσεις συγκρότησης πολιτικής ομάδας στα πλαίσια του Ευρωκοινοβουλίου, ώστε να παρεμποδίζεται η έκφραση κάθε αντίθετης φωνής και οργανωμένης αμφισβήτησης.

Ο πολιτικός συσχετισμός του ΕΚ είναι καταθλιπτικός, είτε την πλειοψηφία έχουν οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς είτε της κεντροαριστεράς. Εχει διαμορφωθεί ο μεγάλος συνασπισμός Κεντροδεξιών και Κεντροαριστερών δυνάμεων, η "Ιερή Συμμαχία" του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελευθέρων, στις οποίες κατά περίπτωση προστίθενται και οι μικρότερες πολιτικές ομάδες των Πρασίνων, των εθνικιστών της "Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών" ή των "Ανεξάρτητων Δημοκρατών". Στο συνασπισμό αυτό μετέχουν ενεργά τα κόμματα τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, οι ευρωβουλευτές των οποίων ανήκουν στις αντίστοιχες ομάδες, ενώ δεν μπορεί να μην σημειωθεί η "γοητεία" που ασκεί και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου" ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ., που δεν αντέχουν το μοναχικό δρόμο στο ...όραμα της ΕΕ. Σε οποιαδήποτε διαφορετική φωνή ο συνασπισμός αυτός επιβάλλει "σιγή νεκροταφείου". Ο "συμβιβασμός" είναι η λέξη-κλειδί στο ΕΚ. Καμία σχεδόν απόφαση δεν παίρνεται χωρίς τη συμφωνία των δύο μεγάλων ομάδων - Συντηρητικών και Σοσιαλδημοκρατών - ακόμη και όταν ο συσχετισμός τους επιτρέπει να έχουν την πλειοψηφία με κάποια μικρότερη πολιτική ομάδα.

Η ίδια η φύση, ο χαρακτήρας, η αποστολή και η λειτουργία του ΕΚ, ως οργάνου νομιμοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ προδιαγράφουν και τις μελλοντικές προοπτικές του.

Τα επιχειρήματα των ευρωαπολογητών ότι η αύξηση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (την οποία... επαγγέλλεται η "Συνθήκη της Λισαβόνας") θα δώσει περισσότερο "κοινωνικό χαρακτήρα" και "δημοκρατικότητα" στην ΕΕ, είναι παραπλανητικά. O αυξημένος ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου, συνεπάγεται την αποδυνάμωση των εθνικών κοινοβουλίων και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ. Από την άλλη το ΕΚ αποτελεί όργανο προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ. Αποστολή του Ευρωκοινοβουλίου δεν είναι βέβαια η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, αλλά αντίθετα η νομιμοποίηση όλων των αντιδραστικών και αντιλαϊκών αποφάσεων της Ενωσης, γεγονός που αποδεικνύεται καθημερινά από τη δράση και τις αποφάσεις του. Υπερψηφίζει κάθε αντιλαϊκή νομοθεσία και χειροκροτεί κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ. Για να μείνουμε μόνο στην τελευταία τετραετία (2004-2008) θυμίζουμε ότι: Υπερψήφισε την Οδηγία Μπολκεστάιν, τις Οδηγίες και τους Κανονισμούς για την απελευθέρωση των Ταχυδρομικών υπηρεσιών, των σιδηροδρομικών, αεροπορικών, θαλάσσιων και οδικών μεταφορών, χειροκρότησε το Πράσινο Βιβλίο της Κομισιόν για την αντιδραστική μεταρρύθμιση του εργατικού δικαίου και τη γενικευμένη εφαρμογή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την κατάργηση των ΣΣΕ, μέσα από τις "κοινές αρχές για την ευελφάλεια". Ετοιμάζεται να δώσει το πράσινο φως στην Οδηγία για τη θεσμική κατοχύρωση των δουλεμπορικών γραφείων ενοικίασης εργαζομένων και την Οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας που διαχωρίζει το χρόνο εργασίας σε "ενεργό" και απλήρωτο "ανενεργό" και καθιερώνει ημερήσια μέχρι 13 ώρες και εβδομαδιαία απασχόληση μέχρι και 65 ακόμη και 78 ώρες, χωρίς πληρωμή υπερωριών. Με την υπερψήφιση του "Ελέγχου Υγείας" της ΚΑΠ, υιοθετεί τη νέα αναθεώρηση της ΚΑΠ που επιταχύνει το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς που έχει απομείνει και τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια των καπιταλιστών μεγαλοπαραγωγών. Με πρόσχημα το χτύπημα της "τρομοκρατίας" υπερψήφισε κάθε αντιδημοκρατικό και αντιδραστικό μέτρο που περιορίζει δραστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Παράλληλα, το Eυρωκοινοβούλιο με βιομηχανία ψηφισμάτων ζητάει την επέμβαση της ΕΕ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από την αποστολή στρατευμάτων στο Τσαντ, στο Νταρφούρ και στο Κογκό, στα καταδικαστικά ψηφίσματα σε βάρος της Λευκορωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Βολιβίας και κάθε χώρας που αντιτάσσεται στην ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πρωτοστατεί στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, στην παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, που καθοδηγεί η ΕΕ, όπως έκανε με τα ψηφίσματα για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη και την επέτειο της αντεπανάστασης του 1958 στην Ουγγαρία. Επιδιώκει την εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, με δήλωση που υπογράφτηκε από την πλειοψηφία των ευρωβουλευτών και ζητάει την καθιέρωση "κοινής ημέρας μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού".

Δείγμα του βαθιά αντιδραστικού χαρακτήρα του αποτελεί το γεγονός ότι όχι απλά αρνήθηκε με συντριπτική πλειοψηφία τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για την έγκριση της Ευρωσυνθήκης, αλλά εξαπολύει μύδρους ενάντια στον ιρλανδικό λαό για το παλικαρίσιο ΟΧΙ του στη ¨"Συνθήκη της Λισαβόνας", περιφρονώντας βάναυσα τη βούλησή του.

Ο αντιδραστικός αυτός ρόλος του ΕΚ γίνεται αντιληπτός από ολοένα πλατύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες. Η βαθιά ανυποληψία του ανάμεσα στους λαούς εκφράζεται χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι στις προηγούμενες ευρωεκλογές για την ανάδειξή του δεν κατάφερε να συγκινήσει πάνω από το 30% των ψηφοφόρων της ΕΕ, ενώ και στις νέες χώρες - μέλη (Βουλγαρία και Ρουμανία) που διεξήχθησαν πέρυσι, τα ποσοστά συμμετοχής κυμάνθηκαν πολύ κάτω του 30%.

Απέναντί τους οι λαοί έχουν την ΕΕ, ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα και τα όργανά του. Το ΕΚ, όπως η ίδια η ΕΕ, δεν αλλάζει, δεν μπορεί να γίνει "ΕΚ των λαών", γιατί είναι από τη φύση του ταγμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα που υπηρετεί η ίδια η ΕΕ, των ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων, της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας.

Βασική προϋπόθεση για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και ριζικές πολιτικές αλλαγές αποτελεί η κλιμάκωση της πάλης των εργαζομένων σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ.

Η ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα της πάλης των λαών, ρήξης και ανατροπής της πολιτικής, καθώς και της ίδιας της ΕΕ, μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για μια διαφορετική Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών, της ειρήνης, της λαϊκής ευημερίας και του σοσιαλισμού».