Η «τακτική» που ακολούθησε η κυβέρνηση με τους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, ένα και μόνο αποδεικνύει: Την κατάφωρη παραβίαση των διεθνών Συνθηκών, που σαν αποτέλεσμα έχει και το «βιασμό» της αξιοπρέπειας αυτών των ανθρώπων...
Εως και το Νοέμβρη του 1996 η κυβέρνηση ήταν ακόμα στο απυρόβλητο. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης για τους 1.700 Κούρδους, που βρίσκονταν στη χώρα μας - και που τους παραχωρήθηκε η για χρόνια εγκαταλειμμένη κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα - δε σκίαζαν ακόμα το... διεθνιστικό της προφίλ. Στις 20 Νοέμβρη, όμως, του 1996 «σκάει» η πρώτη κακή είδηση: «Καμιά υλική υποστήριξη μετά το τέλος της βδομάδας που διανύουμε δε θα μπορέσει να προσφέρει η Διαπαραταξιακή Επιτροπή του Δήμου της Αθήνας στους περίπου 1.700 Ιρακινούς Κούρδους, που βρίσκονται στον καταυλισμό του Αγίου Ανδρέα. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης πως θα καλύψει τα έξοδα σίτισης και μεταφοράς των προσφύγων αποδείχτηκαν "ψεύτικα λόγια και μεγάλα", με αποτέλεσμα η χώρα μας να απειλείται με διεθνή διασυρμό».
Βέβαια, αυτός ο «διεθνής διασυρμός» άγγιξε στο μέλλον απίστευτες διαστάσεις. Σε διάστημα ενός χρόνου οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες έγιναν κυριολεκτικά «μπαλάκι» στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης. Παρά την εθελοντική προσφορά οργανώσεων, αλλά κυρίως την τρομερή συμπαράσταση και αλληλεγγύη που έδειξαν στους πρόσφυγες όλοι οι Ελληνες πολίτες, οι συνθήκες διαβίωσης στους «οργανωμένους καταυλισμούς υποδοχής προσφύγων» - τόσο στο Λαύριο, όσο και στον Αγιο Ανδρέα - κάθε άλλο παρά βελτιώθηκαν. Η αποκορύφωση της κοροϊδίας ήταν το καλοκαίρι του 1998, όταν ο εκπρόσωπος του υπουργείου Παιδείας Π. Παπακωνσταντίνου διαβεβαίωνε τους χιλιάδες πρόσφυγες του Αγίου Ανδρέα - που πήραν τελεσίγραφο να εγκαταλείψουν τον καταυλισμό - πως οι κατασκηνώσεις στην Παλιά Πεντέλη, όπου θα μεταφέρονταν, διαθέτουν όλα όσα χρειάζονται για τη διαβίωσή τους. Λίγες, μόλις, ώρες μετά οι Κούρδοι διαπίστωσαν πως το ελληνικό κράτος τούς έστειλε σε μια κατασκήνωση που είχε να χρησιμοποιηθεί δέκα χρόνια, σε μια κατασκήνωση που δε διέθετε καν ρεύμα, με δύο μόλις τουαλέτες και το βασικότερο χωρίς νερό!
Εάν όμως η κατάσταση στους «οργανωμένους καταυλισμούς» μπορεί να θεωρηθεί διεθνής διασυρμός, αυτό που συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει στους κεντρικούς δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας, αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις της χώρας, πώς μπορεί να ονομαστεί; Μια απλή, περιληπτική αναφορά σε γεγονότα και στιγμές της τελευταίας 5ετίας είναι αρκετή για να καταδείξει το μέγεθος της κατάφωρης παραβίασης των διεθνών συνθηκών και των δικαιωμάτων των προσφύγων από την ελληνική κυβέρνηση.
Η κατάσταση στην πλατεία είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ανδρες, γυναίκες αλλά και μικρά παιδιά εγκατελειμμένα στην τύχη τους. Δημόσιο θέαμα ο ύπνος τους, η μπουγάδα τους, τα γεύματά τους ακόμα και οι... φυσικές ανάγκες τους. Οι κάτοικοι της περιοχής, που απ' την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν τους πολιτικούς πρόσφυγες, άρχισαν να διαμαρτύρονται, να μιλούν για μολυσματικές ασθένειες και να ζητούν επιτακτικά, τόσο απ' την κυβέρνηση, όσο και απ' το δήμαρχο Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλο, να δώσουν λύση. Και πάλι σε κωφούς απευθύνθηκαν. Ωσπου ήρθε η στιγμή της κρίσης. Ξημέρωνε η 16η Φλεβάρη του 1999. Χαράματα έγινε το μπλόκο της αστυνομίας. Χαράματα ξεκίνησε η βαρύτατη αυτή προσβολή στην αξία του ανθρώπου... Και λίγες ώρες αργότερα έγινε γνωστή και η εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στη σύλληψη του Οτσαλάν.
Δεν υπάρχει Ελληνας πολίτης που να μη θυμάται αυτό το πογκρόμ της ντροπής. Ανθρωποι στοιβαγμένοι στις κλούβες της αστυνομίας να μεταφέρονται σε αναζήτηση, όχι καταλύματος, αλλά χώρου αποθήκευσης. Δήμαρχοι των πέριξ δήμων να κινητοποιούνται όχι για να βρουν κατάλληλο χώρο εγκατάστασης, αλλά για να απομακρύνουν το πρόβλημα. Ο Δήμος Αθηναίων - συνένοχος - να στέλνει τα απορριμματοφόρα του και φορτηγά για να εξαφανίσει εκ των υστέρων, όταν είχαν ήδη μαζευτεί οι Κούρδοι, τα φτωχά νοικοκυριά τους. Γιατί η διαφορά αυτού του πογκρόμ με αυτά που έκαναν οι ναζί για να μαζέψουν τους Εβραίους στη θεσσαλονίκη ήταν ότι τουλάχιστον οι Γερμανοί άφηναν τους διωκόμενους να πάρουν τα ρούχα τους...
«Οταν καιγόμαστε στα πλοία, όταν πατάμε νάρκες στα σύνορα, όταν πνιγόμαστε στα σαπιοκάραβα, τότε μας θυμούνται υποκριτικά και δείχνουν τις εικόνες για τις άθλιες συνθήκες ζωής και διαβίωσής μας στην Ελλάδα. Ολα αυτά, όμως, είναι υποκριτικά και προσπαθούν να εξαπατήσουν την ελληνική κοινή γνώμη».
Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από αγανακτισμένους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες και δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο τον περασμένο Νοέμβρη, όταν στο λιμάνι της Πάτρας, και συγκεκριμένα στο επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Σούπερ Φαστ ΙΙΙ», έχασαν τη ζωή τους δεκάδες Κούρδοι, που προσπάθησαν να βρουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής μακριά απ' την πατρίδα μας. Κι όμως, αυτές οι «σκληρές», ίσως για κάποιους, κουβέντες τους επιβεβαιώνονται με τον πιο... πανηγυρικό τρόπο από τα ίδια τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, τα οποία είναι καταλυτικά από μόνα τους για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα παραχωρήθηκε το προσφυγικό καθεστώς σε 130 μόλις άτομα το 1997 και σε 158 το 1998. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως το ποσοστό αναγνώρισης στη χώρα μας είναι ένα από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη: Μόλις 5,5% το 1997 και 4% για το 1998, όταν στην Ευρώπη το μέσο ποσοστό αναγνώρισης είναι περίπου 14%...