Βρισκόμαστε μόλις δύο εικοσιτετράωρα πριν την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 21 Οκτώβρη. Οι ταξικές δυνάμεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, βρίσκονται «επί ποδός πολέμου». Δίνουν τη μάχη της απεργίας με αποφασιστικότητα, αυταπάρνηση και με νέα όπλα στο οπλοστάσιό τους. Η παγκόσμια κρίση, που εμφανίζεται και ως κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έβγαλε πολλά άπλυτα στη φόρα. Εφερε στο προσκήνιο τις βαθύτερες αρρώστιες του καπιταλιστικού συστήματος, αρρώστιες και αντιφάσεις που δεν παίρνουν από γιατρειά. Και όμως οι στυλοβάτες του καπιταλισμού, αλχημιστές και «μάγοι» ψευτοσοσιαλιστές δεν το βάζουν κάτω.

Δεν είναι μόνο ότι «πουλάνε» για «σοσιαλισμό» τις πιο αντιλαϊκές καπιταλιστικές ρυθμίσεις υπέρ του τραπεζικού κεφαλαίου, θέλουν και να μας πείσουν ότι έτσι «σώζουν τον κόσμο», τα νοικοκυριά και τους εργαζόμενους. Λένε και πάλι ψέματα, όπως ψέματα έλεγαν τόσα χρόνια όταν ισχυρίζονταν ότι «δεν αντέχει η οικονομία». Και όμως, μέσα σε λίγες βδομάδες λες και ανακαλύφθηκε ο θησαυρός του Μίδα. Τα κρατικά θησαυροφυλάκια άνοιξαν. Οχι όμως για να δώσουν στον συνταξιούχο των 500 ευρώ. Ούτε στον άνεργο που φυτοζωεί με 430 ευρώ, ούτε στον εργάτη των 700 ευρώ το μήνα (με τη σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ). Τα θησαυροφυλάκια άνοιξαν και πάλι για τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους.

Η κυβέρνηση Καραμανλή - με την αμέριστη στήριξη του ΠΑΣΟΚ - η κυβέρνηση της «δημοσιονομικής σταθερότητας», μια κυβέρνηση που πρόσφατα ψήφισε τον αντιασφαλιστικό νόμο, με πρόσχημα ότι το σύστημα θα έχει προβλήματα μετά ...από 50 χρόνια (!) έσπρωξε στα παγκάρια των τραπεζών 28 ολόκληρα δισεκατομμύρια ευρώ. Και δεν είναι μόνο ότι και πάλι οι εργαζόμενοι θα χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες.

Η πολιτική αυτή γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή, αφού είναι δεδομένο ότι αυτά τα κεφάλαια χαρίζονται για να γίνει ακόμα πιο βάναυση η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Θα βαθύνει ακόμα περισσότερο το καθεστώς της «απασχολησιμότητας», των χαμηλών μισθών, της περικοπής ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της συμπίεσης των εισοδημάτων. Με δυο λόγια. Εργάτες και μικρομεσαίοι της πόλης και του χωριού ξαναπληρώνουν τους δημίους τους. Καμιά «σωτηρία» δε χρηματοδοτείται. Αυτό που χρηματοδοτείται είναι η προδιαγεγραμμένη χειροτέρευση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης.

Μέσα από τον ορυμαγδό των τελευταίων βδομάδων, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Μπροστά στην απεργιακή μάχη να σκεφτούν και να ξαναμετρήσουν. Το μεροκάματο που μπαίνει στο σπίτι δε φτάνει. Το παιδί βγήκε από το πανεπιστήμιο με πτυχίο ...για την ανεργία. Η ακρίβεια τσακίζει το εργατικό εισόδημα. Τα πράγματα, αύριο θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Πώς θα απαντήσει η εργατική τάξη μπροστά σε αυτήν τη λαίλαπα που σαρώνει ό,τι της έχει απομείνει; Πώς θα σταθεί - όχι στο ενδεχόμενο - αλλά στη βεβαιότητα ότι τα παιδιά της θα ζήσουν χειρότερα;

Γίνεται όλο και πιο καθαρό. Χρειάζεται σήμερα ένα μεγάλο άλμα στους αγώνες της εργατικής τάξης. Δε φτάνουν απλά κάποιοι σκόρπιοι αγώνες για επιμέρους ζητήματα. Οσο χρήσιμη και αν είναι αυτή η πάλη, δεν μπορεί να σταματήσει τους σφετερισμούς του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να στριμώξει την πλουτοκρατία. Δε θα αλλάξει ριζικά τη θέση των εργαζομένων. Το αντίθετο, οι άμεσες και καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων, οι διεκδικήσεις της μπορούν να βρουν ελπιδοφόρα προοπτική, όταν χωρίς δισταγμό η πάλη αυτή βάλει στην ημερήσια διάταξη τους στρατηγικούς της στόχους. Την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης. Τα ιδεολογήματα του μεγάλου κεφαλαίου για τη δήθεν «ανάπτυξη» που μεγαλώνει την πίτα, για να τσιμπάνε απ' αυτή και κάτι τα λαϊκά στρώματα. Να αντιπαλευτούν οι θεωρίες του «κοινωνικού εταιρισμού», να καταδικαστούν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΛΑ.Ο.Σ.) που στηρίζουν και κανακεύουν το ευρωενωσιακό κεφάλαιο.

Το θηρίο πρέπει να χτυπηθεί στην καρδιά του. Να αμφισβητηθεί η ιδεολογική του νομιμοποίηση. Η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να γίνει επικίνδυνη για τα ίδια τα θεμέλια του ανθρωποφάγου καπιταλισμού. Να θέσει καθαρά, αυτό που ανοιχτά έλεγε στους Αγγλους εργάτες πριν από 127 χρόνια ο Φρίντριχτ Ενγκελς «Δεν υπάρχει αληθινή λύτρωση για την εργατική τάξη μέχρι να γίνει ιδιοκτήτης όλων των μέσων εργασίας - της γης, των πρώτων υλών, των μηχανημάτων κ.λπ. - και με αυτόν τον τρόπο και ολόκληρου του προϊόντος της δικής της εργασίας».

Απαιτείται άλμα και στη συνείδηση των εργαζομένων. Η στρατηγική του κεφαλαίου δεν αλλάζει. Ελιγμούς μπορεί να κάνει. Οι κυβερνήσεις το ίδιο. Η ζωή των εργαζομένων όμως δε θα δει προκοπή. Ούτε την περίοδο των «παχιών αγελάδων», ούτε των «ισχνών» δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Φως οι εργάτες και τ' άλλα λαϊκά στρώματα θα δουν μέσα στους ταξικούς αγώνες, στην πλατιά συσπείρωση, στη λαϊκή συμμαχία τους και στην πάλη κατά των μονοπωλίων.