ICON

Μπορεί μεν το έλλειμμα το 2009 να μειώθηκε σε σύγκριση με το 2008, οπότε το έλλειμμα ήταν 3,043 δισ. ευρώ, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι αυξήθηκαν οι εξαγωγές και η εγχώρια αγροτική παραγωγή. Εχει να κάνει βασικά με το ότι μειώθηκαν οι εισαγωγές λόγω της οικονομικής κρίσης, κατά 642 εκατ. ευρώ. Η αξία των εισαγωγών το 2008 ήταν 7,038 δισ. ευρώ, ενώ η αξία των εξαγωγών το 2008 και 2009 ήταν στα 3,9 δισ. ευρώ. Πάντως, πριν το 1981 το εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό. Από την ένταξη στην ΕΟΚ, τώρα ΕΕ, η Ελλάδα άρχισε να αποκτά έλλειμμα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο, που χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε. Το 1990 το έλλειμμα ήταν στα 152,2 εκατ. δρχ., που τώρα μετράνε για 44,6 εκατ. ευρώ. Το 2002 το έλλειμμα έφτασε να είναι 1,796 δισ. ευρώ, το 2006 ήταν 2,182 δισ. ευρώ, για να γίνει το 2009 2,397 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα στο μεγαλύτερό του μέρος έχει να κάνει με τις χώρες της ΕΕ. Το 2008 το έλλειμμα με τις χώρες της ΕΕ ήταν 2,512 δισ. ευρώ, ενώ με τις τρίτες χώρες ήταν 530,9 εκατ. ευρώ. Το 2009 το έλλειμμα με τις χώρες της ΕΕ ήταν 2,3 δισ. ευρώ και με τις τρίτες χώρες 97,4 εκατ. ευρώ.

Η μεγάλη πληγή στο έλλειμμα του εμπορικού αγροτικού ισοζυγίου είναι τα κτηνοτροφικά προϊόντα. Το 2009 το έλλειμμα στα ζώντα ζώα ήταν 78,1 εκατ. ευρώ στα κρέατα και παρασκευάσματα κρεάτων 1,055 δισ. ευρώ και στα γαλακτοκομικά και αυγά ήταν 454,4 εκατ. ευρώ. Αυτό δείχνει για το 2009 ότι από τα 2,397 δισ. ευρώ του ελλείμματος τα 1,587 δισ. ευρώ οφείλονται στα κτηνοτροφικά προϊόντα. Με άλλα λόγια, είναι το 66,2% του ελλείμματος του 2009. Κι αυτό συμβαίνει τη στιγμή που οι μικρομεσαίοι κτηνοτρόφοι και πτηνοτρόφοι της χώρας στενάζουν και εξαναγκάζονται να βγουν εκτός παραγωγής. Για παράδειγμα, στο αγελαδινό γάλα, τη δεκαετία 2000 - 2010 βγήκε από τη μέση το 63,5% των παραγωγών, που φυσικά ήταν μικροί και μεσαίοι παραγωγοί. Παράλληλα, είναι φανερό ότι η πολιτική της ΕΕ ευνοεί τους εμποροβιομήχανους και τα μονοπώλια, εντός και εκτός Ελλάδας, να κερδοσκοπούν ασύδοτα σε βάρος των παραγωγών και του λαού.

Μεγάλο έλλειμμα υπάρχει επίσης και στα δημητριακά. Το 2009 το έλλειμμα στα δημητριακά ήταν 147,6 εκατ. ευρώ, ενώ στις ζωοτροφές ήταν 317,1 εκατ. ευρώ. Η χώρα κάποτε έβγαζε το ψωμί της από τα χωράφια της, αλλά εδώ και χρόνια όχι. Πριν την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 1992 το γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο στα δημητριακά ήταν πλεονασματικό. Για παράδειγμα, το 1992 το ισοζύγιο στα δημητριακά είχε πλεόνασμα 40,5 εκατ. δρχ. Από κει και πέρα άρχισε ο κατήφορος. Και πώς να μη γίνει αυτό αφού η ΚΑΠ και ο ΠΟΕ επιβάλλουν εξευτελιστική τιμή παραγωγού σε σιτάρι και καλαμπόκι, που τα τελευταία χρόνια κυμαίνεται στα 10 - 15 λεπτά το κιλό... Τιμή που δεν καλύπτει ούτε το κόστος παραγωγής και εξαναγκάζει τους μικρομεσαίους αγρότες να σταματήσουν να παράγουν σιτάρι και καλαμπόκι. Από την άλλη, οι εγχώριες ανάγκες καλύπτονται με εισαγωγές και αυτοί που εισάγουν αυξάνουν προκλητικά τα κέρδη τους σε βάρος των παραγωγών και των καταναλωτών.

Η ΕΕ, η ΚΑΠ και ο ΠΟΕ προκάλεσαν σοβαρό πρόβλημα και στα αγροτικά προϊόντα όπου η Ελλάδα είχε μεγάλο πλεόνασμα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:

-- Το λάδι, όπου το 2009 το πλεόνασμα στο εμπορικό ισοζύγιο έπεσε στα 74,3 εκατ. ευρώ από 135,6 εκατ. ευρώ το 2007.

-- Ο καπνός, όπου το πλεόνασμα το 2006 ήταν 130,7 εκατ. ευρώ, το 2008 ήταν 80,5 εκατ. ευρώ και το 2009 μόλις 19,6 εκατ. ευρώ.

-- Η ζάχαρη, όπου επίσης το έλλειμμα μεγάλωσε και έγινε το 2009 91,6 εκατ. ευρώ από 50,4 εκατ. ευρώ το 2006.

Το θέμα είναι ότι η πολιτική της νέας ΚΑΠ και η αποδέσμευση των επιδοτήσεων που εφαρμόζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ οδήγησαν στη συρρίκνωση μια σειρά καλλιέργειες της χώρας, όπως καπνός, τεύτλα, ελιά, βαμβάκι, σιτηρά, σταφίδα, βιομηχανική ντομάτα κ.ά. Για παράδειγμα, από το 2006 και μετά: Ο καπνός από 120.000 τόνους παραγωγή έπεσε στους 20.000 τόνους. Το βαμβάκι από 3.700.000 στρέμματα μειώθηκε στα 2.300.000 στρέμματα. Στη ζάχαρη η ποσόστωση από 312.000 τόνους, μειώθηκε στους 156.000 τόνους και δύο από τα πέντε εργοστάσια έκλεισαν, ενώ φέτος η παραγωγή εκτιμάται ότι θα είναι 100.000 τόνοι περίπου.

Η χώρα μπορεί να έχει αυτάρκεια σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, μπορεί να αυξήσει τις εξαγωγές της, μπορεί να παράγει φτηνά και υγιεινά προϊόντα σε όφελος του λαού. Η κτηνοτροφία μπορεί ν' αναπτυχθεί, η σιτοκαλλιέργεια μπορεί ν' αναπτυχθεί, η βαμβακοκαλλιέργεια μπορεί να αναπτυχθεί, μια σειρά αγροτικές καλλιέργειες μπορούν να αναπτυχθούν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους αντιαγροτικούς κανονισμούς της ΚΑΠ, με όρους «ελεύθερης αγοράς», με τους νόμους του κέρδους, σε καθεστώς κυριαρχίας των μονοπωλίων. Οσο ακολουθείται η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, που επιβάλλουν τα μονοπώλια, και η αγροτιά και η εργατιά και οι αυτοαπασχολούμενοι θα βρίσκονται σε καθεστώς ανελέητης εκμετάλλευσης. Οι φτωχομεσαίοι αγρότες εξαναγκάζονται να πουλάνε σε εξευτελιστικές τιμές ή να βλέπουν την παραγωγή τους να μένει απούλητη και να σαπίζει στις αποθήκες, ενώ ταυτόχρονα εισάγονται ομοειδή προϊόντα από άλλες χώρες. Η πολιτική που ακολουθείται οδηγεί τη μικρομεσαία αγροτιά στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα και την ανεργία, ενώ τη γη της θα τη συγκεντρώσουν λίγοι μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες - καπιταλιστές.

Η διέξοδος βρίσκεται στην εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, φιλοαγροτικής και φιλολαϊκής. Λύτρωση του μικρού και του μεσαίου αγροτοκτηνοτρόφου και ψαρά δεν μπορεί να υπάρξει από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων, που διαθέτουν ακριβά αγροτικά εφόδια, των εμποροβιομήχανων, που αγοράζουν πάμφθηνα την αγροτική παραγωγή για να την μεταπουλήσουν πανάκριβα, των τραπεζιτών με τα τοκογλυφικά επιτόκια που απομυζούν τον κόπο και τον ιδρώτα της αγροτιάς. Λύση, που θα αντιμετωπίζει τις αδυναμίες της χαμηλής παραγωγικότητας του μικρού και πολυτεμαχισμένου κλήρου, είναι η κοινωνικοποίηση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και της γης.

Μόνο έτσι θα εξασφαλίζονται η παραγωγή και η διάθεση όλων των αναγκαίων αγροτικών εφοδίων, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές κλπ., και θα μειώνεται το κόστος παραγωγής με κρατικές παραγωγικές μονάδες, που θα απορροφούν τα αγροτικά προϊόντα, θα παράγουν ποιοτικά τρόφιμα σε προσιτές τιμές καλύπτοντας τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, με κεντρικό σχεδιασμό, κρατικοποίηση των μεγάλων αγροτικών μονάδων, με κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης και την ένταξη του μικροπαραγωγού στον παραγωγικό συνεταιρισμό, που καμία σχέση δε θα έχει με τους σημερινούς χρεοκοπημένους συνεταιρισμούς.

Ετσι, η μαζική συνεταιριστική παραγωγή θα συνδέεται με την οργανωμένη βιομηχανική με σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας αξιοποιώντας και ιεραρχώντας όλες τις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις, αναπτύσσοντας εκείνους τους κλάδους που συμφέρουν το λαό και τη χώρα. Είναι σαφές ότι μία τέτοια φιλολαϊκή αναπτυξιακή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, αλλά μόνο με απαλλαγή από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς και Ενώσεις.

Μπροστά στην υπάρχουσα κατάσταση η φτωχομεσαία αγροτιά, που είναι και η πλειοψηφία, έχει δύο δρόμους να διαλέξει: Ο ένας είναι η ευρωενωσιακή πολιτική που εφαρμόζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως κυβερνήσεις και στηρίζουν, με παραλλαγές, και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αυτός ο δρόμος είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει στην καταστροφή και τον εκτοπισμό της μικρής και φτωχομεσαίας αγροτιάς και θα πετύχει την ταυτόχρονη γιγάντωση των λίγων μεγαλοαγροτών και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων. Ο άλλος δρόμος, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, όπως προτείνει το ΚΚΕ, είναι αυτός που δίνει προοπτική ανάπτυξης των αγροτικών καλλιεργειών και της αγροτικής παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και οργάνωση, που συμφέρει τη φτωχομεσαία αγροτιά, που συμφέρει το λαό και καλύπτει τις διατροφικές του ανάγκες.