Οπου και να πήγαινε το μυαλό μου όλο και κάποιον πόλεμο θα έβρισκα μπροστά μου, και δίπλα σ' αυτόν τους αμερικάνους στρατηγούς να επιθεωρούν της ζωής μου τα όνειρα. Να ορίζουν το μέλλον του τόπου μου και να μου "δείχνουν τι θα πει ελευτεριά" τεντώνοντας το ματοβαμμένο τους δάχτυλο πάνω από όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα και τώρα που ετοιμάζονται να χτυπήσουν οι καμπάνες ειρηνοφόρες και να μας αναγγείλει το γνωστό απολυτίκιο πως ο Χριστός ανέστη "Θανάτω θάνατον πατήσας". Εδώ όμως είναι το μεγάλο λάθος, ο θάνατος δεν "πατιέται" με το θάνατο. Με τη ζωή "πατιέται" και την αντίσταση. Ας είναι, λοιπόν, αυτό το αναστάσιμο μήνυμα του φετινού Πάσχα, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.

"Διαδρομή στο χρώμα και το όνειρο".Ετσι τιτλοφορείται το βιβλίο του, έτσι θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και η ίδια η πορεία του Γιώργου Ανεμογιάννη.Αναφερόμαστε στον "βετεράνο" της ελληνικής σκηνογραφίας, τον μόνο ίσως ζώντα από την παλιά γενιά των σκηνογράφων εκείνων που δημιούργησαν το "έδαφος" για να ανθίζει στις μέρες μας - και ανθίζει - η ελληνική σκηνογραφία και ενδυματολογία, τον άνθρωπο που είναι η "ψυχή" του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη στην Κρήτη. Ο Γιώργος Ανεμογιάννης υπήρξε τυχερός καθώς νέος ακόμα επιλέχθηκε από την Μαρίκα Κοτοπούλη να σκηνογραφεί και να "ντύνει" τις παραστάσεις της. Η Κοτοπούλη δεν τον διάλεξε τυχαία βέβαια. Σε μια εποχή που η σκηνογραφία και η ενδυματολογία σήμαιναν ελάχιστα πράγματα - ένα ζωγραφιστό συνήθως ριντό και κάποιο σαλονάκι πολυχρησιμοποιημένο - ο Γιώργος Ανεμογιάννης είχε στις "αποσκευές" του γνώσεις από την περίφημη θεατρική σχολή του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ,όπου γίνονταν σεμινάρια σκηνογραφίας - ενδυματολογίας και από τη Σχολή Σκηνογραφίας στο Πολυτεχνείο της Βιέννης.

Η εξηντάχρονη διαδρομή του Γιώργου Ανεμογιάννη στο σκηνικό χρώμα και όνειρο αποτυπώνεται στο βιβλίο του - το οποίο θα παρουσιαστεί στις 14/4 (12 μ.) στην Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου - με μακέτες σκηνικών και κοστουμιών, με φωτογραφίες και κριτικές για πολλά από τα 500 έργα που σκηνογράφησε στα κρατικά και ιδιωτικά θέατρα της Ελλάδας.

Η Πανελλήνια Ενωση Κεραμιστών - Αγγειοπλαστών πραγματοποιεί έκθεση - αφιέρωμα στο σαραντάχρονο θεσμό των Πανελληνίων Εκθέσεων Κεραμικής.Η έκθεση φιλοξενείται στην αίθουσα τέχνης "Αλέξανδρος Γαρδέλης" (Κηφισίας 207, Μαρούσι). Παρουσιάζονται βραβευμένα έργα και έντυπο υλικό από το 1959, χρονιά που πρωτοξεκίνησαν οι πανελλήνιες εκθέσεις κεραμικής, έως σήμερα. Συγκεκριμένα, εκτίθενται έργα των καλλιτεχνών: Ηρας Τριανταφυλλίδη, Π. Βαλσαμάκη, Μ. Δάνου, Μ. Χατζηνικολή, Χ. Δαραδήμου, Ε. Δροσάκη, Μ. Βλαντή, Β. Γουνελά, Κ. Νεοφύτου, Χ. Χωραφά, Λ. Μπακογιάννη, Β. Δημητρίου και τριάντα ακόμη γνωστών κεραμιστών. Οπως σημειώνει ο πρόεδρος της Ενωσης, Παναγιώτης Ιντζές,"ελπίζουμε ότι ο θεσμός αυτός που κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερος, θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία μέσα στο χρόνο, μια που ούτως ή άλλως είναι η σημαντικότερη εκδήλωση για την κεραμική στον τόπο μας". Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 17 του Απρίλη και πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Δήμο Αμαρουσίου.

Οι τρεις τελευταίες παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το περίφημο μπαλέτο του Λούντβικ Μίνκους "Μπαγιαντέρα" θα πραγματοποιηθούν στις 16, 17 και 18 του Απρίλη. Στο θέατρο της ΕΛΣ για τρεις ακόμη μέρες θα ζωντανέψει ένα παραμύθι που αριστοτεχνικά είχε μεταφέρει στη σκηνή ο Μάριους Πετιπά.Η χορογραφία του το ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, επί δεκαετίες, ενώ πολλοί χορογράφοι βασίστηκαν σ' αυτήν για να επιχειρήσουν τη δική τους αναβίωση. Το μπαλέτο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1877, στο θέατρο Μαρίνσκι της Αγίας Πετρούπολης.

Η Λυρική παρουσιάζει το έργο με την αναβίωση της Αλις Ελιοτ.Εντυπωσιακά είναι τα σκηνικά και τα κοστούμια, που φέρουν την υπογραφή του Λεωνίδα Ντε Πιαν,ενώ ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου είναι η εναλλαγή των χορών με τα διαφορετικά μικρά σύνολα που εμφανίζονται σε αυτό. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Νίκια ερμηνεύει η Μαρία Μηλιοπούλου, ενώ πολλοί είναι οι χορευτές που συμμετέχουν στην παράσταση. Εναρξη παραστάσεων: 7 μ.μ.

Μαίρης Χατζηνικολή, Α Βραβείο 1992, χωρίς τίτλο