-- Προέρχεστε από μια οικογένεια με αγωνιστικές παραδόσεις. Τι μνήμες έχετε και πώς καθόρισαν αυτές την επιλογή σας να συμπορεύεστε με το ΚΚΕ;

-- Η ζωή μου συνδέεται αναπόσπαστα με τη ζωή των προγόνων μου, την ιστορία τους, τους αγώνες τους. Διδάχθηκα, έμαθα από αυτούς είτε από τους επαίνους τους είτε από τις επικρίσεις τους.

Η σπουδαία, αγωνιστική μορφή της οικογένειας ήταν η μητέρα μου, Ερασμία Λιλιακίδη - Νικολαΐδου, που από μικρό κορίτσι καθοδηγούσε τις τύχες των συναγωνιστών της. Οι κομμουνιστικές της αρετές ήταν πάντα πατριωτικές. Η ιστορία της είναι διδακτική. Εδωσε ζωή στα όνειρά μου. Με βοήθησε να σπουδάσω αυτό που αγαπούσα.

Ξεχωριστή, όμως, προσωπικότητα ήταν και ο πατέρας της, Πέτρος Λιλιακίδης, από τους πρώτους εξόριστους στη Γυάρο, με αγώνες, θυσίες και πίστη στο κομμουνιστικό ιδεώδες. Η διαπαιδαγώγηση της μητέρας μου ήταν πάντα μέσα στο πνεύμα του πολιτισμού, του σεβασμού στον άνθρωπο και της μελέτης πολλών βιβλίων.

Για πρώτη φορά θα περιγράψω μία ανάμνηση απ' τις αφηγήσεις της εποχής, που ήταν στην ΕΠΟΝ της Εθνικής Αντίστασης:

Οταν ήταν 12 χρόνων, ο πατέρας της της εμπιστεύτηκε ένα βιβλίο, όπου βρίσκονταν κρυμμένες προκηρύξεις του Κόμματος, για να το μεταφέρει από τον δήμο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης στην Αριστοτέλους. Εκεί βρισκόταν ένα βιβλιοπωλείο. Στον ιδιοκτήτη του, που είχε μια αναπηρία στο πόδι, θα παρέδιδε το υλικό.

Πήρε το τραμ, από τον ηλεκτρικό σταθμό και στη δεύτερη - τρίτη στάση, το όχημα σταμάτησε απότομα. Πέφτει η μητέρα μου μπροστά στα καθίσματα μαζί με το βιβλίο και όλες οι προκηρύξεις σκορπίζονται στο πάτωμα. Ενας αστυφύλακας που ήταν δίπλα έσκυψε, μάζεψε τις προκηρύξεις και απευθυνόμενος στη μητέρα μου, είπε: «Να προσέχεις. Εχω κόρη στην ηλικία σου». Της παρέδωσε το βιβλίο με το περιεχόμενό του. Κατατρομαγμένη η μητέρα μου τον ευχαρίστησε.

Παρέδωσε το βιβλίο στον βιβλιοπώλη. Οταν επέστρεψε αφηγήθηκε το περιστατικό στον πατέρα της. Για μερικές μέρες, δεν της ανέθεσαν κάποιο άλλο καθήκον, διότι φοβήθηκαν μήπως την παρακολουθούσαν. Ομως, διαπίστωσαν ότι δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο και ότι ο αστυφύλακας αποσιώπησε το περιστατικό. Οίκτος; Συμπόνια; Πραγματική αγάπη για την πατρίδα;

Πέρασαν πολλά χρόνια κι έτυχε η μητέρα μου να ψάχνει βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη για να τα φέρει δώρα σε μένα και στα αδέλφια μου και τα βρήκε στο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο. Συνάντησε έναν ηλικιωμένο άνδρα.

Λίγο πριν φύγει, τον είδε να κουτσαίνει και θυμήθηκε την αναπηρία του. Τον ρώτησε: «Μήπως θυμάσαι στα χρόνια της Αντίστασης, ένα μικρό κοριτσάκι, την Ανθούλα (αυτό το ψευδώνυμο είχε από το Κόμμα) που σου έφερνε βιβλία με προκηρύξεις;». Κατασυγκινημένος την αγκάλιασε και θυμήθηκαν τους κινδύνους και τα καρδιοχτύπια εκείνης της εποχής.

Αυτό και άλλα περιστατικά, όταν τ' ακούγαμε στην οικογένεια, μας συγκινούσαν. Την αποκαλούσαμε «μικρή ηρωίδα», γιατί οι πράξεις της είχαν αντίκτυπο στη μοίρα των άλλων ανθρώπων.

Αυτές οι μνήμες είναι η παρακαταθήκη μου, αγωνιστική και πνευματική. Με ώθησαν να συμπορευτώ κι εγώ με το ΚΚΕ. Η απόφαση να πολιτευθώ οφείλεται στο ότι γαλουχήθηκα από ανθρώπους που ένιωθαν έντονα την κοινωνική ευθύνη και την προσφορά και μεγάλωσα επιδιώκοντας να φτάσω αυτό το πρότυπο.

-- Οι άνθρωποι του Πολιτισμού δίνουν έναν δίκαιο αγώνα. Τι θα τους λέγατε να σκεφτούν μπροστά στην κάλπη;

-- Παρακολουθούμε με αποτροπιασμό, ο πολιτισμός να δέχεται έναν διωγμό στη χώρα που γεννήθηκε. Οσοι πολεμούν τους καλλιτέχνες έχουν χάσει την ψυχή τους. Είναι απαίδευτοι, ανολοκλήρωτοι άνθρωποι. Η τέχνη είναι η ζωή. Αν μία κυβέρνηση δεν είναι ικανή να καταλάβει τη σοβαρότητα της προσφοράς της τέχνης, τότε δεν είναι ικανή να ξεχωρίσει το ουσιώδες, το σημαντικό από το μη.

Ουδέποτε στην ιστορία κυριάρχησε αυτή η σκληρότητα και η απαξίωση της τέχνης. Ο πολιτισμός είναι το πιο σπουδαίο μέσο της εθνικής μας ταυτότητας. Αυτός και η φύση δόθηκαν στον άνθρωπο, δεν μπορεί να τα μεταχειριστεί κανείς ως δικά του λάφυρα. Υπονόμευση του πολιτισμού σημαίνει υπονόμευση στη δημοκρατία.

Οι ηθοποιοί, που τόσα χρόνια ζω από κοντά τις αγωνίες τους, βαδίζουν σε κινούμενη άμμο. Δύο - τρεις φορές τον χρόνο αλλάζουν επαγγελματική στέγη, ψάχνουν για το αύριο.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέλη του ΚΚΕ θυσιάστηκαν με τους αγώνες τους για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Θεωρώντας το ΚΚΕ δίκαια τα αιτήματα των καλλιτεχνών, τα υποστηρίζει και μάχεται μαζί τους γι' αυτά. Οι καλλιτέχνες - μετά από 40 χρόνια στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, τους θεωρώ μέλη της οικογένειάς μου - κουβαλάνε το φως μέσα τους. Αυτό το φως πρέπει να μεταφέρουν και στην κάλπη, να φωτίσουν την αλήθεια και το μέλλον. Γιατί δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δύναμη στην κοινωνία και στον Πολιτισμό.

-- Η τραγωδία στα Τέμπη μάς γεμίζει οργή. Τι σκέψεις σας γεννά;

-- Το δρομολόγιο του τρένου - φονιά απεικονίζει την Ελλάδα. Πάνω στις ράγες συναντήθηκαν δύο Ελλάδες: Η αναξιοκρατία, η ρουσφετολογία, η ανευθυνότητα, η διαφθορά συναντήθηκαν με την αλληλεγγύη, τη συμπόνια, την ανθρωπιά του Ανδρέα Αλικανιώτη (μηχανικός στο Ναυτικό).

Ταξίδευα με το τρένο. Το αγαπούσα. Ακόμα κι αν λειτουργούν, όμως, όλα τέλεια εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών, θ' ακούγονται οι θρήνοι, τα αγκομαχητά, οι φωνές της φρίκης.

Ομως, εκτός απ' τα βαγόνια - νεκροφόρες, υπάρχουν και βαγόνια που μετατράπηκαν εδώ και πολλά χρόνια σε θεατρικές σκηνές, στον σταθμό του Ρουφ. Είναι ένα τρένο του πολιτισμού, το πραγματικό Οριεντ Εξπρές, που ιδιοκτήτριά του είναι η Τατιάνα Λύγαρη. Οι τόσο υποτιμημένοι καλλιτέχνες σκέφτηκαν ν' αξιοποιήσουν αυτό το ιστορικό τρένο - μουσείο και να το μετατρέψουν σε θέαμα.

Θα ήθελα να τελειώσω με κάποιους στίχους του Γιάννη Ρίτσου από τη «Ρωμιοσύνη»:

Κάθε νύχτα το φεγγάρι αναποδογυρίζει στα χωράφια

τους σκοτωμένους

ψάχνει τα πρόσωπά τους με παγωμένα δάχτυλα

να βρει τον γιο του απ' την κοψιά του σαγονιού

κι απ' τα πέτρινα φρύδια.

Ψάχνει τις τσέπες τους. Πάντα κάτι θα βρει. Κάτι βρίσκεται.

Ενα φυλαχτό από τίμιο ξύλο. Ενα τσιγάρο στραπατσαρισμένο.

Ενα κλειδί, ένα γράμμα, ένα ρολόι σταματημένο στις εφτά.

Κουρντίζουμε πάλι το ρολόι. Περπατούν οι ώρες.

Αγαπημένος ηθοποιός, πηγαίος και αυθεντικός μάς μιλά για την απόφασή του να κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, για την ανάγκη του ανθρώπου να είναι ελεύθερος και για τη μεγάλη ελπίδα και πίστη που έχει στη νέα γενιά, τη νέα γενιά που εδώ και μέρες κάνει τη θλίψη της και την οργή της δύναμη αγώνα, για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη...

Σχετικά με την απόφασή του να είναι υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ μάς λέει αφοπλιστικά:

«Τι απόφαση; Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή να μου κάνει πρόταση το ΚΚΕ και να μην ανταποκριθώ; Ηταν δεδομένη η απόφασή μου και η συστράτευση μου με το Κόμμα. Οσο μπορώ με τις δυνάμεις μου θα συμβάλλω όπου μου ζητείται...

Το ΚΚΕ είναι ο προστάτης των αδυνάτων, των μεροκαματιάρηδων, των νέων, των καλλιτεχνών... Εμείς ένα πράγμα του λέμε. Εμπιστεύσου το ΚΚΕ και πάλεψε στο πλευρό του. Μόνο έτσι θα γίνεις και ο ίδιος πιο δυνατός. Μην δέχεσαι άλλο να σου παίρνουν τη ζωή.

Με πιο ισχυρό ΚΚΕ μπορεί ο νέος, ο εργαζόμενος, ο αγρότης να ανακουφιστεί, να πάρει ανάσες. Μαζί βέβαια και με τη συμμετοχή στον αγώνα, ο ένας πλάι στον άλλο.

Πιο ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει και πιο ισχυρό κίνημα, πιο μεγάλοι αγώνες, που να δείχνουν τον ένοχο, που να φωτίζουν τη διέξοδο. Μόνο με δυνατό, δυναμωμένο ΚΚΕ στο πλάι του λαού μπορούμε να κερδίσουμε, όχι μόνο ό,τι έχουμε χάσει, αλλά και ακόμα περισσότερα».

Οπως μας λέει: «Το ερώτημά μου είναι ένα. Τι εμποδίζει αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν το βήμα; Γιατί δεν εκπληρώνουν την υπόσχεση που έχουν δώσει πρώτα και κύρια στον εαυτό τους και στα παιδιά τους απέναντι σε αυτούς που τους εκμεταλλεύονται.

Τόλμησε! Κάνε το βήμα! Στήριξε το ΚΚΕ. Δεν έχεις κάτι να χάσεις, παρά μόνο να κερδίσεις. Οχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου, για τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Και τα παραδείγματα είναι πολλά! Βάλε στην άκρη όλους αυτούς που σου λένε ψέματα».

Τι είναι αυτό που του δίνει δύναμη; «Η ελπίδα μου είναι τα νέα παιδιά. Αγόρια και κορίτσια. Μπορούν να επηρεάσουν και τους γονείς τους. Σα να μεγάλωσαν απότομα αυτές τις μέρες. Το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη φανέρωσε ξεκάθαρα τι σημαίνει η πολιτική της ΕΕ που σε αυτήν ορκίζονται όλα τα αστικά κόμματα, τι σημαίνει η λογική του κέρδους, τι σημαίνει η λογική του κόστους / οφέλους.

Μάθαμε πια τι σημαίνει ελευθερία στον καπιταλισμό... Είσαι "ελεύθερος" να πεινάς, να είσαι άνεργος, να μην έχεις ιατρική περίθαλψη...

Αυτό θέλουμε; Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όπως έλεγε ο Κάλβος, η πραγματική ελευθερία...

Ας τολμήσουμε και ας διώξουμε τον φόβο για να έρθουν καλύτερες μέρες, για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο των παιδιών...».