Με μια 8σέλιδη ανακοίνωση - κάλεσμα προς τη νέα γενιά, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας απευθύνεται πλατιά στους νέους και τις νέες, στέλνει προσκλητήριο αγωνιστικής συμπόρευσης στην ανυποχώρητη πάλη και διεκδίκηση της ζωής που αξίζει στους νέους σήμερα, στην προοπτική για ένα μέλλον που ικανοποιεί τα όνειρα της νέας γενιάς για μια καλύτερη ζωή.

Απευθύνεται στους νέους μαθητές, σπουδαστές στην Κατάρτιση, φοιτητές, εργαζόμενους που σε όποιο στάδιο της ζωής τους κι αν βρίσκονται βλέπουν τις ανάγκες τους ανικανοποίητες, αγωνιούν για το μέλλον τους, ανησυχούν για το αν θα τα βγάλουν πέρα, αγανακτούν με τη σαπίλα που αναδίνεται με χίλιες δυο εκφάνσεις. Απευθύνεται σε όλους αυτούς τους νέους που με οργή σκέφτονται ότι «κάτι πρέπει να γίνει».

Δίνει τροφή για προβληματισμό, να αναρωτηθούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και τους καλεί να σκεφτούν και να δράσουν «έξω από το κουτί», γιατί η αιτία βρίσκεται στην ίδια τη λειτουργία του συστήματος και η διέξοδος έξω από αυτήν. Αναδεικνύει ότι μόνο ο δρόμος του αγώνα, η εμπιστοσύνη του λαού στη δύναμή του και η μαχητική δράση του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του έχουν προσφέρει έστω μικρές ανάσες και κατακτήσεις.

Με αυτό το κάλεσμα οι Οργανώσεις της ΚΝΕ το επόμενο διάστημα ξεδιπλώνουν μια μαζική πολιτική εξόρμηση στους νέους και τις νέες, στα σχολεία, στα ΙΕΚ, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους άθλησης. Προγραμματίζουν περιοδείες, συσκέψεις, εκδηλώσεις, ώστε να συζητηθεί πλατιά και ανοιχτά, να ρίξει σπόρο αγωνιστικής συμπόρευσης και διεκδίκησης.

«Δύναμη μάχης και πραγματικής ανατροπής: Αυτοί είμαστε! Ελα μαζί μας! Δυνάμωσε την ΚΝΕ.

Στον δρόμο της αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ.

Στην ανυποχώρητη πάλη και διεκδίκηση της ζωής που μας αξίζει, στην προοπτική για ένα μέλλον που δεν χωράει στα μέτρα τους, αλλά ικανοποιεί τα όνειρα της νέας γενιάς για μια καλύτερη ζωή», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από την ανακοίνωση - κάλεσμα της ΚΝΕ.

Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας καλεί τη νέα γενιά, όλους και όλες που μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες, αλλά και το ίδιο όνειρο για μια δίκαιη κοινωνία, να μπουν στον αγώνα, για να κατακτήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες, που στα ωραιότερα χρόνια της ζωής τους ζουν μέσα στο άγχος και το τρέξιμο.

Στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που δεν μπορούν να ξέρουν αν τους αρέσει η λογοτεχνία, η ποίηση, η ρομποτική, η μουσική κ.λπ., γιατί μέσα στο διαρκές τρέξιμο από το σχολείο στο φροντιστήριο - για όσους μπορούν να πληρώσουν - μαθαίνουν να παπαγαλίζουν ή να «φιλτράρουν» τα SOS για τις εξετάσεις.

Στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που θέλουν να μάθουν για την τεχνητή νοημοσύνη και την ψηφιοποίηση, αλλά το μόνο «τεχνικό» που βλέπουν - αν είναι τυχεροί - είναι ηλεκτρονικοί υπολογιστές προηγούμενων δεκαετιών.

Στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες, που μαυρίζει η καρδιά τους αντικρίζοντας τα σχολεία τους να είναι φτιαγμένα ή ανακαινισμένα - στην καλύτερη περίπτωση - τις δεκαετίες του 1980 και του 1990.

Στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που θέλουν να γνωρίσουν άλλες χώρες και τις ομορφιές της Ελλάδας και το μόνο που γνωρίζουν είναι το πάρκο της γειτονιάς τους και το προαύλιο του σχολείου τους.

Στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που θέλουν το δίκιο να μην είναι ένα όνειρο, αλλά αγωνίζονται να το κάνουν πράξη!

Απευθυνόμαστε σε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, που αντί να μπορούν χωρίς περιορισμούς να απολαύσουν ό,τι πιο όμορφο και χρήσιμο μπορεί να τους προσφέρει το «ταξίδι» στη γνώση και την κοινωνική συναναστροφή, ζουν με την ανασφάλεια ότι δεν μαθαίνουν ολοκληρωμένα το επιστημονικό αντικείμενο που επέλεξαν, με την απειλή της ετεροαπασχόλησης και της ανεργίας.

Στους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που θέλουν να σπουδάσουν στη σχολή που επιθυμούν χωρίς να δαπανούν τον κατώτατο μισθό για το νοίκι ή να μένουν σε δωμάτια εστιών που θυμίζουν Μπρονξ.

Στους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που θέλουν να έχουν πρόσβαση σε επιστημονικά συγγράμματα και έργα που θα τους βοηθούν να εξερευνήσουν τον πλούτο της ανθρώπινης σκέψης και όχι να παίρνουν βιβλία και σημειώσεις 1 μήνα πριν από την εξεταστική.

Στους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που θέλουν στη διάρκεια των φοιτητικών τους χρόνων να συζητούν, να αλληλεπιδρούν και να αναζητούν την αλήθεια, κόντρα στον σκοταδισμό, στην παραχάραξη και τον σάπιο ατομισμό του συστήματος.

Στους χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που θέλουν μετά τις θυσίες που έχουν κάνει μαζί με τις οικογένειές τους να ξέρουν πού θα δουλέψουν και όχι να υπολογίζουν ξανά αν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ένα κυνήγι πανάκριβων πιστοποιήσεων με «ατομική» τους ευθύνη.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες, που αντί να αναπτύσσουν ανεμπόδιστα τη δημιουργικότητα της συλλογικής τους δουλειάς, είναι «σκλαβωμένοι» στην εντατικοποίηση, στους χαμηλούς μισθούς και τα ανύπαρκτα δικαιώματα.

Σε όλους και όλες που αγωνιούν για το ότι οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε ρώσικη ρουλέτα για την ανθρώπινη ζωή.

Σε όλους και όλες που εκτός από τους αλγόριθμους, τις γλώσσες προγραμματισμού και τους κώδικες έχουν μάθει και τη «γλώσσα» του burn out.

Σε όλους και όλες που το σώμα και η ψυχή τους ξέρουν τι σημαίνουν τα «θαύματα» της ελληνικής οικονομίας, που κάθε χρόνο μαθαίνουν ότι είναι μια «οικογένεια» με τη μεγάλη εργοδοσία και κάθε χρόνο δεν ξέρουν πώς να ζήσουν τη δική τους...

Τα τόσα «παράλογα» και φριχτά που συμβαίνουν δεν είναι «σημάδι» πως μπορεί να υπάρξει κάποια «καλύτερη» διαχείριση αλλά απόδειξη του πόσο γερασμένος και αντιδραστικός έχει γίνει ο καπιταλισμός.

Ας σκεφτούμε:

Γιατί, ενώ πλέον όλοι, παλιές και νέες κυβερνήσεις, πίνουν νερό στο όνομα της «πράσινης» ανάπτυξης και της «αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής», το περιβάλλον συνεχίζει να καταστρέφεται, ο λαός να πληρώνει πανάκριβα «πράσινα» χαράτσια και ολόκληρες περιοχές της χώρας να «πνίγονται» από τον καρκίνο των χωματερών και της ρυπογόνου καύσης;

Γιατί, ενώ πλέον όλοι έχουν γίνει «επαναστάτες» της 4ηςβιομηχανικής επανάστασης, παρουσιάζουν ως φυσικό φαινόμενο την αδυναμία να προστατεύονται η ζωή και η περιουσία του λαού από τις φυσικές καταστροφές;

Γιατί, ενώ όλοι είναι φιλειρηνιστές, σε όλο τον κόσμο πληθαίνουν οι ξεριζωμένοι, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων;

Γιατί, ενώ πλέον όλοι έχουν γίνει «υπέρμαχοι» της καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών, τα βάσανα για τις γυναίκες και τις νέες κοπέλες μεγαλώνουν;

Καλούμε τη νέα γενιά, που είναι οργισμένη με έναν κόσμο που σαπίζει ολοένα και περισσότερο, να αναζητήσει την αιτία στην ίδια τη λειτουργία του συστήματος και τη διέξοδο έξω από τα όριά του.

Εξω από τα όρια του συστήματος δεν υπάρχουν όρια για τα όνειρά μας!

Σκέψη και δράση «έξω από το κουτί», αυτό είναι το πρώτο βήμα για την ανατροπή!

Οι χιλιάδες νέοι και νέες που λένε πως «κάτι πρέπει να γίνει» χρειάζεται να προβληματιστούν για τα εξής:

Πότε υπήρξαν έστω και «μικρές ανάσες» ανακούφισης από τα τόσα προβλήματα που ζούμε; Οταν κυριάρχησε το «δεν αλλάζει τίποτα» ή όταν η οργή μας, η αγανάκτησή μας μετατράπηκαν σε δύναμη, σε μαχητικό αγώνα για τα αυτονόητα δικαιώματά μας;

Πότε άντλησαν δύναμη πως τα πράγματα πρέπει και μπορούν «να γίνουν αλλιώς»; Οταν πίστεψαν σε «σωτήρες» ή όταν ο λαός έδειξε ότι μόνο αυτός μπορεί να σώσει τον λαό;

Πότε φάνηκε να σπάνε ο αυταρχισμός και η ασυδοσία του κράτους και των καπιταλιστών; Οταν τα κόμματα του συστήματος καλούσαν σε «συνεννόηση και κοινωνική συνοχή» ή όταν αφετηρία έγινε η υπεράσπιση του δίκιου του λαού;

«Ανέφικτο» δεν είναι να βαδίσεις στον δρόμο της ανατροπής, το να «εξανθρωπιστεί» ο καπιταλισμός είναι!