Στο άρθρο 31 των θέσεων του Κόμματος αναφέρονται τα όπλα που διαθέτει το κόμμα για την κομματική οικοδόμηση και στο άρθρο 55 αναφέρονται τα βοηθητικά μέσα για την ενίσχυση των επιτελείων της ΚΕ του Κόμματος. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως χάσαμε ένα μεγάλο όπλο, τον «902 TV», παλεύουμε για τη συχνότητα και άρα τώρα χρειάζεται μεγαλύτερη έμφαση στην καταγγελία του υπερόπλου των MEDIA. Εμφαση και προτεραιότητα ανάλογη του μεγέθους αυτού του προβλήματος και της ζημιάς που προξενεί.

Είναι γνωστές και έχουν αναλυθεί από όλους τους κοινωνιολόγους στοχαστές, που δε μετρούν τον άνθρωπο σαν μονάδα κεφαλαίου, οι ύπουλες τεχνικές προπαγάνδας στο πλαίσιο της στρατηγικής χειραγώγησης του μυαλού. Τεχνικές που υλοποιούνται μέσα από τα MEDIA, έντυπα και ηλεκτρονικά. Κυριαρχούν σήμερα: προπαγάνδα αυτοενοχοποίησης , κοινωνικός αυτοματισμός, προβολή του κινηματισμού, απευθύνονται στο κοινό σαν σε παιδιά, στροφή στη διασκέδαση και στα θεάματα, αφού «όλοι ορέγονται το ειδέναι», ΜΜΕ δικαστήρια, ετεροβαρείς εκπροσωπήσεις στα παράθυρα (πέντε εναντίον ενός). Ετσι έχουμε: Τόλμη και γοητεία, Σουλεϊμάν, πατάτες του Καμενίδη, Αθηνά Ωνάση, Κατίν, κόρη της Παπαρήγα, Γερμανός, τσιφλικάδες που απασχολούν μετανάστες βαφτίζονται καινοτόμοι αγρότες και βραβεύονται, ο Καντάφι γίνεται τύραννος αφότου το 2008 έστησε τη σκηνή του στη Μόσχα και υπόγραψε ελλιμενισμούς, η γρίπη των πτηνών έγινε φοβερή και τρομερή, γιατί έπρεπε η εταιρεία του Ράμσφελτ να πουλήσει το ΤΑΜΙΦΛΟΥ. «Επί Στάλιν μία οικογένεια έφαγε το παιδί της», «κανιβαλισμός στη Β. Κορέα», «ο Τσάβες διασωληνωμένος» κατά την «EL PAIS», αλλά με φωτογραφία άλλου ασθενή(!), κοινή ιδεολογική βάση φασισμού - κομμουνισμού στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Τακτική τρομοκράτησης του κόσμου με ΣΟΚ και με βάση το πρόβλημα - αντίδραση - λύση. Τελικά ...ο «Ριζοσπάστης» του Μανιαδάκη ωχριά μπροστά στις σημερινές προπαγανδιστικές τεχνικές. Εχουν ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΙ τον πολίτη και η ρομποτοποίησή του με ένα τσιπάκι κάτω από το δέρμα του, όπως τα ζώα του Αρκτούρου, δε θα αργήσει. Αν ανατρέξουμε λίγο στον Μπρεχτ διαβάζουμε: Στις «ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει», στο «Ποιος έχτισε την Θήβα την εφτάπυλη;». Στα βιβλία δεν βρίσκεις, παρά των βασιλιάδων τα ονόματα, λέει. «Οι βασιλιάδες κουβαλούσαν τα αγκωνάρια;» ρωτάει ο εργάτης. «Στις πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια», εκτός από το θάρρος να την πεις και τη εξυπνάδα να την αναγνωρίσεις, μιλάει και για το ποιες αλήθειες λέγονται. Οι μόνες αλήθειες που σου λεν είναι πως η βροχή πέφτει από τα πάνω. Ποτέ για τη βαρβαρότητα των «πολιτισμένων» κρατών. Για τη σημασία του τόνου. Οταν θέλουν να υποβαθμίσουν μια ανακοίνωση μια καταγγελία, την ακούς σε τόνο πονεμένο, με φωνή ανθρώπου που δεν μπορεί να βλάψει ούτε μύγα. Οποιος ακούει τέτοιον τόνο, λέει ο Μπρρχτ και ζει στην εξαθλίωση, βουλιάζει βαθύτερα. Για τη φαιά προπαγάνδα. Αναφέρεται και στο Βούδα που έλεγε: «ακούσαμε πως ο κυρίαρχος της Κουν έβαλε να θανατώσουν το φιλόσοφο Βαν...», η αλήθεια είναι πως ο κυρίαρχος της Κουν έβαλε να δολοφονήσουν το φιλόσοφο Βαν, είπε ο Βούδας. Εχει σημασία, καταλήγει. Ιδια όπως μιλούν για ιδιοκτησία και όχι για γη, μιλούν για πληθυσμό και όχι για λαό. Σήμερα. Μιλούν για επαγγελματίες οπλίτες όχι για μισθοφόρους, εκτός και αν αυτοί ανήκουν στον Καντάφι, τότε γίνονται μισθοφόροι. Υπουλη φαιά προπαγάνδα για ανυποψίαστους. Ετσι εξηγείται γιατί, ενώ κατά βάθος ο κάθε πολίτης συμφωνεί με τις θέσεις του σοσιαλισμού, θέλει μόνιμη και σταθερή δουλειά, θέλει εξάλειψη της πλουτοκρατίας, ...ξεστρατίζει με αστεία προσχήματα αναπαράγοντας την προπαγάνδα της κυρίαρχης ιδεολογίας ή του νεοαναρχισμού, επιλέγει νεοφιλελευθερισμό και δίνει 5% στο κόμμα.

Τα υπερόπλα των MEDIA ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ, στο μεγαλύτερο μέρος, τη δράση του κόμματος. Διεξοδικές αναλύσεις για τον αν φταίει η βάση που δεν αφομοιώνει ή τα παραπάνω όργανα που δεν αφουγκράζονται τη βάση, ή ο πολίτης του καναπέ, ελάχιστα προσθέτουν. Γι' αυτό πρέπει να αξιολογηθεί αυτό το πρόβλημα, ως προαπαιτούμενη δράση. Πώς; Πρωτίστως και με άμεσο στόχο να κάνουμε τον κόσμο υποψιασμένο απέναντι σε κάθε ιδιωτικό ή ταξικά ελεγχόμενο ΜΜΕ... τονίζουμε πως πρόκειται για μία υπερεξουσία δώρο στους Αλαφούζους και αυτό πρέπει να αλλάξει πάση θυσία. Εκμεταλλευόμαστε το ότι η πλειοψηφία του κόσμου συμφωνεί πως τα MEDIA, που ενημερώνουν και διαπαιδαγωγούν παράγοντας πρότυπα βίας, με τίποτα δεν πρέπει να είναι στα χέρια του ενός επιχειρηματία πλουτοκράτη. Επιχειρηματία, που με βάση τα δεδομένα των μετρήσεων και πέρα από κανόνες ηθικής, ψάχνει μεγιστοποίηση του κέρδους και χαλιναγώγηση των εργαζομένων. Μπορεί να πείθονται κάποιοι, για ιδιωτικά εργοστάσια ή πλοία, αλλά επιχειρήματα για ιδιωτικά ΜΜΕ, δεν αντέχουν σε καμιά λογική. Οσο για το κόστος επένδυσης, είναι γνωστό πως το κόστος των διαφημίσεων επιστρέφει τελικά στον καταναλωτή, στην κοινωνία, άρα αυτή φέρει και το οικονομικό βάρος της επένδυσης στα MEDIA και όχι ο ένας επιχειρηματίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε να θεωρούν δεδομένη την εμπορική φύση. Ακούμε και το αστείο: αν δεν σου αρέσουν οι εκπομπές έχεις το δικαίωμα να κλείνεις την τηλεόραση. Η λογική δηλαδή του ...βλέπεις άρα εγκρίνεις. Οσο για τις επιτροπές δεοντολογίας, αυτές λύνουν το πρόβλημα όσο και ο ΣΔΟΕ τη φοροδιαφυγή ή οι επιτροπές ανταγωνισμού το μονοπώλιο.

Πώς θα δράσουμε. Με επίμονη, προβολή της διαστρέβλωσης και του ψέματος των MEDIA, με τα μέσα που διαθέτουμε έντυπα και ηλεκτρονικά, με ημερίδες, με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με παρεμβάσεις στα δελτία ειδήσεων, καταλήψεις σταθμών, εκδοτικών οίκων εφημερίδων, απαιτώντας να αποκατασταθεί η αλήθεια, για πολύ συγκεκριμένες κάθε φορά, αναλήθειες, διαστρεβλώσεις, προβοκάτσιες. Σε κάθε κουβέντα μας να έχουμε εισαγωγή με το «από πού ενημερώθηκες γι' αυτά που λες» και επίλογο «να γιατί πρέπει να ψάξεις άλλη πηγή στην ενημέρωση». Καλώντας έτσι τον πολίτη πριν από όλα να είναι υποψιασμένος όσο η ενημέρωσή του γίνεται από MEDIA επιχειρηματιών. Ταυτόχρονα, προτείνουμε να περάσει αυτή η υπερεξουσία στην κοινωνία, στους κοινωνικούς φορείς. Oχι στον ΕΝΑΝ επιχειρηματία, όχι στον ΕΝΑΝ πλουτοκράτη.

Της ίδιας «δραστικής ουσίας» είναι φυσικά το διαδίκτυο, ο κινηματογράφος, τα DVD, η βιομηχανία παιχνιδιών, εκδοτικών οίκων, διδακτικών βιβλίων made in Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και ανάλογα πρέπει να καταγγελθούν.

Τόσο η πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης όσο και η μελέτη των Θέσεων της ΚΕ επιβεβαιώνουν δύο πράγματα:

1. Το πρώτο είναι η ορθότητα της στρατηγικής του ΚΚΕ στη βάση του ιδεολογικού του άξονα, του μαρξισμού-λενινισμού. Αποτελεί κατάκτηση και παρακαταθήκη η άρνηση του Κόμματος να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε αστική «αριστερή κυβέρνηση» που θα διαχειριστεί το σύστημα αντί να το ανατρέψει. Ετσι, η σωστή ερμηνεία των αιτιών της κρίσης (υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, συστημική κρίση του καπιταλισμού) βρίσκεται σε ταύτιση με τη «γραμμή» που έχει χαράξει το Κόμμα: Τη γραμμή της μη-ενσωμάτωσης σε οπορτουνιστικές απόψεις.

2. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της «Λαϊκής Συμμαχίας», της οργάνωσης δηλαδή του λαϊκού, εργατικού κινήματος προς μια επαναστατική κατεύθυνση με στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του ρόλου που δύναται να διαδραματίσει το ΚΚΕ ως στρατηγικός πυλώνας της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Οι παρούσες αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες το εργατικό, λαϊκό κίνημα καλείται να δράσει είναι αρνητικές, έχοντας διφορούμενο χαρακτήρα. Και αυτό διότι ενώ τα θεμέλια του καπιταλιστικού εποικοδομήματος έχουν κλονιστεί εξαιτίας της συστημικής του κρίσης βλέπουμε ταυτόχρονα την ενδυνάμωση του αριστερού οπορτουνισμού που προβάλει ως - δήθεν - εναλλακτική λύση. Οπως επιβεβαίωσαν και οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, ένα πολύ μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων βρέθηκαν εγκλωβισμένα σε τεχνητά ψευτοδιλήμματα που το ίδιο το σύστημα τους δημιούργησε: Ευρώ ή δραχμή; Νεοφιλελεύθερη μονεταριστική πολιτική ή Κεϋνσιανικές αλχημείες; (βλ. Θέσεις ΚΕ 15-19). Τα διλήμματα άλλωστε της αστικής διακυβέρνησης χρησιμοποιούνται ως «προπέτασμα», με σκοπό να καθησυχάσουν το λαό μέχρι να επέλθει η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος που θα ξαναεγκλωβίσει την εργατική τάξη στα όρια που αυτό επιθυμεί. Ο στόχος της «Λαϊκής Συμμαχίας» δεν μπορεί να είναι άλλος παρά να βγάλει το λαό από τον φαύλο κύκλο των ψευτοδιλημμάτων της αστικής διαχείρισης.

Ο ρόλος της «Λαϊκής Συμμαχίας» οφείλει να είναι η διέγερση της επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης - η κατά τον Λένιν «πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, με την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης» («Τι να κάνουμε», 1902). Να πειστούν, με λίγα λόγια, τα εργατικά λαϊκά στρώματα ότι το συμφέρον τους βρίσκεται στην κατάκτηση των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση των μονοπωλίων, στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρόκειται ασφαλώς για μια εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου η αστική διακυβέρνηση επιχειρεί λυσσαλέα - και με πλήθος μεθόδων - τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Γι' αυτό απαιτείται η συντονισμένη, αταλάντευτη και διαρκής δράση των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, η συνεχής και επίμονη ζύμωση με το λαό.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να επιδιώξει μέσω της «Λαϊκής Συμμαχίας» να δώσει απαντήσεις στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει χάσει την πολιτική του πυξίδα. Να απαντήσει στο «γιατί» και κυρίως στο «πώς» πρέπει να επιδιώξει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική. Προς αυτήν την κατεύθυνση, πέραν της οργανωτικής βελτίωσης του κομματικού μηχανισμού, απαιτείται:

1. Να υπάρξει εκλαΐκευση του όρου της «λαϊκής εξουσίας». Να χρησιμοποιηθούν απτά παραδείγματα (στις καθημερινές συζητήσεις, στο πλαίσιο των Λαϊκών Επιτροπών, στους χώρους δουλειάς) που θα καταδεικνύουν πως η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής - το να πάρει δηλαδή ο ίδιος ο λαός την οικονομία της χώρας στα χέρια του - δεν αποτελεί ουτοπία ούτε απλό σύνθημα αλλά, αντιθέτως, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

2. Να καταπολεμηθεί με κάθε μέσο ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» που το αστικό πολιτικό σύστημα θέτει σε λειτουργία κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Η ενίσχυση της ταξικής αλληλεγγύης είναι το μοναδικό όπλο ενάντια στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αναγκαία η συγκρότηση συσπειρώσεων και συνεργασιών «από τα κάτω». Χρειάζεται τα κομματικά μέλη, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος - στο πλαίσιο των ΚΟΒ, του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των Λαϊκών Επιτροπών - να αναδείξουν προβλήματα, να πάρουν πρωτοβουλίες, να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης. Να παλέψουμε ενάντια στην κοινωνική απομόνωση που επιμελώς προωθεί η αστική διακυβέρνηση.

3. Το εργατικό, λαϊκό κίνημα να περάσει σε αντεπίθεση. Αυτή η προοπτική περνά από την ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ, τη συσπείρωση των εργαζομένων προς μια ταξική, ριζοσπαστική κατεύθυνση, την όξυνση της αντιπαράθεσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Η πολύμηνη, ηρωική απεργία των χαλυβουργών, με τις δυσκολίες που συνάντησε και τον πόλεμο που δέχθηκε, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Να δημιουργηθούν δύο, τρεις, πολλές χαλυβουργίες, προπύργια συνειδητοποιημένης αντίστασης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και την εργοδοτική τρομοκρατία. Γι' αυτόν το σκοπό απαιτείται σκληρή, συντονισμένη δουλειά των κομμουνιστριών και των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, απαιτείται ιδεολογική ζύμωση με τους εργάτες, κυρίως δε αυτούς που δεν έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα της μαζικής, ταξικής δράσης.

Είναι προφανές ότι θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα απ' όσα επιτρέπουν τα όρια ενός άρθρου σε εφημερίδα. Αυτό που μετράει όμως περισσότερο, στη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι να μετουσιωθεί η θεωρία σε πράξη και πιο συγκεκριμένα σε αγωνιστική δράση με στόχο την πολύπλευρη ενίσχυση του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Το βασικό χρέος, λοιπόν, του Κομμουνιστικού Κόμματος - και της Λαϊκής Συμμαχίας που καλούμαστε να οικοδομήσουμε - είναι να δείξει στο λαό το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής. Αυτόν το δρόμο που δεν περνά από καμία διαχειριστική λογική του καπιταλιστικού συστήματος (είτε φιλελεύθερη, είτε οπορτουνίστικη), το δρόμο που δεν οδηγεί σε αδιέξοδα διλήμματα εγκλωβισμένα στο κλουβί της αστικής διαχείρισης.

Ο δρόμος της ανατροπής περνά μέσα από τη συνειδητοποίηση της αδήριτης ανάγκης για ανειρήνευτο και επίμονο ταξικό, αντι-καπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα με σκοπό το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό διδάσκει η 94χρονη ιστορία του ΚΚΕ. Αυτό οφείλουμε να πράξουμε με αυταπάρνηση μέχρι το τέλος, για τη δικαίωση των λαϊκών αγώνων!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος.