Αρκεί όμως αυτό για να υπάρξει στην πράξη δυνατότητα ουσιαστικής επίδρασης της πολιτικής αυτής στις πλατιές λαϊκές μάζες; Ποια είναι η αντίληψη που κυριαρχεί στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε σχέση με την πολιτική, τις προτάσεις, τη δράση του ΚΚΕ; Και σε τι οφείλεται αυτό;

Ας μου επιτραπεί να θίξω ορισμένες κρίσιμες κατά την άποψή μου πλευρές του πολύπλοκου αυτού ζητήματος. Οπως αναφέρεται στο κείμενο των Θέσεων, η κοινωνικοποίηση της παραγωγής εντείνεται, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. Αυτή όμως η διαδικασία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κατανοηθεί από μεγάλο ποσοστό του λαού. Κύρια αιτία για το γεγονός αυτό είναι η επίδραση της επιστήμης και της τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να απομακρύνει με αυξανόμενο ρυθμό τον άνθρωπο από το αντικείμενο της εργασίας του (εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, ιδιαίτερα της ηλεκτρονικής και της πληροφορικής, σε όλες τις σφαίρες της παραγωγής). Αυτό είναι κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικό των ανεπτυγμένων χωρών. Στις υπανάπτυκτες χώρες η εξαθλίωση της μεγάλης πλειοψηφίας των μαζών είναι τέτοια που δεν τους αφήνει περιθώρια να αντιληφθούν τόσο την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τους, όσο και το τι ακριβώς συμβαίνει στις ανεπτυγμένες χώρες. Κοινός παρoνομαστής σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η τεράστια αύξηση των ανισοτήτων.

Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι το γεγονός ότι αντικειμενικά οι δυνατότητες συντονισμού των λαϊκών κινητοποιήσεων τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο είναι μια πολύπλοκη υπόθεση. Προϋποθέτει δυνατότητες επικοινωνίας και παρέμβασης σε πλατιά λαϊκά στρώματα, τις οποίες δε διαθέτει το ΚΚΕ (ούτε, άλλωστε, άλλα προοδευτικά κόμματα ή κινήματα σε άλλες χώρες). Για να μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την αδυναμία το Κόμμα πρέπει να κάνει κεντρικό ζήτημα της πολιτικής του την απόκτηση ουσιαστικής πρακτικής δυνατότητας να αγγίζει ευρύτατες λαϊκές μάζες. Και αυτό είναι κατά τη γνώμη μου αδύνατο αν δεν αποκτήσει (παράλληλα με τους «παραδοσιακούς» τρόπους: λαϊκές συγκεντρώσεις, πόρτα - πόρτα, προσωπικές επαφές, παρουσία στους μαζικούς χώρους και στους τόπους δουλιάς) όσο το δυνατό μεγαλύτερη πρόσβαση και παρουσία στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Είναι βέβαια γνωστή η τακτική των περισσότερων ΜΜΕ σε ό,τι αφορά την παρουσίαση της πολιτικής του ΚΚΕ. Η δημιουργία επομένως αυτόνομων μέσων παρέμβασης (ραδιοφωνικών σταθμών, τηλεοπτικών όπου υπάρχει η δυνατότητα, τοπικών εντύπων, χρήση πολυμέσων) αποτελεί κατά τη γνώμη μου ζήτημα - κλειδί για την αποτελεσματική παρέμβαση του Κόμματος στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στη χώρα. Είναι προφανές ότι το κύριο πρόβλημα που μπαίνει εδώ είναι το οικονομικό, χωρίς να αγνοείται βέβαια και η ανάγκη συμμετοχής περισσότερου ανθρώπινου δυναμικού. Οπως αναφέρεται και στις Θέσεις, είναι ζωτικό θέμα η σημαντική ανάπτυξη της οικονομικής βάσης του Κόμματος που θα του επιτρέψει να έχει τη δυνατότητα να προβάλλει άμεσα τη φυσιογνωμία του και την πολιτική του πρόταση. Πρέπει να ξεπεραστεί επίσης ένα κάποιο «μπλοκάρισμα» που υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις για τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας και των μεθόδων επικοινωνιακής προβολής.

Καθοριστικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ανόδου της επικοινωνιακής παρέμβασης του ΚΚΕ θα είναι η δυνατότητα ενημέρωσης και παροχής σε πλατιές μάζες πληθυσμού πραγματικών στοιχείων και πληροφοριών τόσο για την εσωτερική όσο και για την εξωτερική κατάσταση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος απαγκίστρωσης του λαού από την εικονική πραγματικότητα, στην οποία τον βυθίζουν όλο και περισσότερο τα πανταχού παρόντα ΜΜΕ που εντάσσονται - στον ένα ή τον άλλο βαθμό - στο πολιτικό - ιδεολογικό οπλοστάσιο των μονοπωλίων. Η συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση των ανθρώπων που κατέχουν νευραλγική θέση στη σύγχρονη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα (επιστήμονες, τεχνολόγοι, καλλιτέχνες - διανοούμενοι, διάφορα στελέχη) και που έχουν πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις που συγκλίνουν με αυτές του ΚΚΕ θα είναι εξ αντικειμένου καθοριστική.

Επίκουρος Καθηγητής Ιονίου πανεπιστημίου

Κέρκυρα

Οι εργαζόμενοι και τα μικρομεσαία στρώματα, έχουν να επιλέξουν πλέον ανάμεσα σε δύο δρόμους: ή θα υποταχθούν στους δήθεν μονόδρομους της παγκοσμιοποίησης και θα συμβιβαστούν με την ένταση της εκμετάλλευσής τους ή θα ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, της ταξικής πάλης, της αντίστασης και του μεταξύ τους συντονισμού.

Θα ήταν καλό κάθε εργαζόμενος να μπορεί να αφουγκράζεται την κοινωνική κατάσταση, να πιάνει τον παλμό μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε διεργασίες, να παρακολουθεί την κοινωνική εξέλιξη. Καλό θα ήταν όλοι οι εργάτες να κάνουν συνειδητά την επιλογή, να υπερασπιστούν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους, που τσαλαπατιέται μέσα σε χώρους δουλιάς - σύγχρονα κρεματόρια.

Ομως έχοντας γνώση των αντικειμενικών δυσκολιών, των εμποδίων που ο ταξικός αντίπαλος ορθώνει καθημερινά με χίλιους τρόπους και χίλια μέσα μπροστά μας, αναδεικνύεται ακόμα πιο μεγάλο το δικό μας χρέος, των κομμουνιστών εργατών και συνδικαλιστών, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να αφυπνίσουμε συνειδήσεις. Να ενημερώσουμε τους εργάτες, να τους αποκαλύψουμε τη σύνδεση μεταξύ αυτού που βιώνουν και των αιτιών του. Είναι χρέος δικό μας, αλλά και κάθε τίμιου συνδικαλιστή που δεν ανέχεται να γίνεται συνένοχος στα εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης.

Με βάση την εμπειρία μου, θεωρώ πως μπορούμε να μετρήσουμε αποτελέσματα σε ό,τι αφορά την επίτευξη των άμεσων αλλά και των μακροπρόθεσμων στόχων μας, εάν και εφόσον: Τηρούμε τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του κόμματός μας. Λειτουργούμε με συλλογικότητα και συντροφικότητα, με πειθαρχία. Λειτουργούμε με γνώμονα και οδηγό πάντα τις θέσεις και την πολιτική του Κόμματος, κατακτώντας την ικανότητα να εκλαϊκεύουμε αυτή την πολιτική και τις προτάσεις μας και να τις μεταδίδουμε. Η δράση μας είναι συνεχής, χωρίς κενά, με σύστημα, σχεδιασμό και έλεγχο. Με χαρτί και μολύβι. Δεν επιτρέπονται ανάπαυλες στις σημερινές συνθήκες. Από τη συνδικαλιστική μου εμπειρία διαπιστώνω ότι έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Οι εργάτες μάς ακούνε και μας εμπιστεύονται. Εκτιμάνε τη δράση μας, την τιμιότητα των κομμουνιστών, την ειλικρίνειά τους, κατανοούν την ορθότητα της πολιτικής μας. Οταν είμαστε κοντά στους εργάτες, δίπλα στα προβλήματά τους, μικρά ή μεγάλα, τότε μπορούμε να τους δείξουμε και παραπέρα, να τους αποκαλύψουμε γενικότερες πολιτικές αλήθειες. Πάνω στο πρόβλημα είναι δυνατόν να τους συσπειρώσουμε σε αγωνιστική κατεύθυνση, χωρίς ποτέ όμως, να κάνουμε σκόντο, να κρύβουμε πως γι' αυτό το πρόβλημα υπάρχει υπεύθυνος που δεν είναι άλλος από το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα, από τον ιμπεριαλισμό. Χωρίς να παύουμε να αποκαλύπτουμε και τους συνυπεύθυνους, την εκάστοτε κυβέρνηση του κεφαλαίου και την πολιτική τους, τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες.

Ξεκινώντας έτσι και οργανώνοντας σ' αυτή τη βάση τη δουλιά μας, θα έχουμε σίγουρα χειροπιαστά αποτελέσματα, βήμα το βήμα, πετραδάκι το πετραδάκι, θα χτίζονται οι συσπειρώσεις, οι αγώνες και τελικά το ίδιο το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο Πάλης.

Μιλώντας στον εργάτη του ΜΕΤΡΟ για τις άσχημες συνθήκες δουλιάς στα εργοτάξια, για τα χαμηλά μεροκάματα, για τους νεκρούς συναδέλφους μας, για την ανασφάλεια που έχουν για το τι θα κάνουν όταν το έργο τελειώσει, πώς θα θρέψουν τις οικογένειές τους, μιλώντας τους για τις 325 πολυεθνικές που κατέχουν όσο το 50% του πλανήτη, για τους 35.000 ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα, μιλώντας τους για όλα αυτά, μπορούμε ταυτόχρονα να του εξηγήσουμε και τι σημαίνει υπεραξία, να τον κάνουμε να κατανοήσει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, το τι είδους ανάπτυξη υπάρχει στη χώρα και ποιον υπηρετεί, για το πώς δρα το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και να του δείξουμε τη διέξοδο, που βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του. Εκτιμώ πως δουλεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μετατρέψουμε την οργή σε οργανωμένη δράση και πάλη, σε λαϊκή αντεπίθεση. Συντονισμένα, γιατί η ζωή έδειξε πως επιμέρους κινητοποιήσεις, με επιμέρους αιτήματα, σταδιακά, δεν έχουν αποτελέσματα. Ας κάνουμε λοιπόν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα αυτό που αρνιέται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να πράξει, έχοντας ήδη μετατραπεί σε δούρειο ίππο της κυβέρνησης μέσα στην εργατική τάξη. Ας δουλέψουμε για να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, για να ανατρέψουμε το κλίμα μοιρολατρίας που σκορπάνε μέσα στην εργατική τάξη, επιχειρώντας να τη δηλητηριάσουν και να την παραλύσουν σιγά - σιγά.

Ολοι όσοι δουλεύουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα και απαρτίζουμε το ταξικό του εκείνο κομμάτι που αντιστέκεται και αγωνίζεται, έχουμε καθήκον να το ενισχύσουμε παραπέρα, φέρνοντας κοντά του τους απλούς ανθρώπους του μόχθου.

Είναι ανάγκη και το ζούμε όσοι δουλεύουμε μέσα στην εργατική τάξη, να δίνουμε συνολικά την πρόταση και τις θέσεις του Κόμματος, όχι αποσπασματικά κομματιάζοντάς την. Ετσι δρώντας θα βρούμε συμμάχους την ίδια την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία της χώρας μας. Θα βρούμε συμμάχους με διάθεση για αγώνα, για το δρόμο αυτό που δεν είναι ο πιο εύκολος, είναι όμως ασύγκριτα καλύτερος από εκείνον του ραγιαδισμού. Μέσα στην πάλη, στην καθημερινή μας δράση, θα πάρει σάρκα και οστά η πολιτική συμμαχιών, που θα εκφραστεί και σε άλλα επίπεδα εάν και εφόσον υπάρξουν οι προϋποθέσεις. Η ρεαλιστική και απολύτως αναγκαία πρόταση του Κόμματος για λαϊκό μέτωπο, λαϊκή εξουσία, απαιτεί δουλιά μυρμηγκιού, άοκνη, συνεχή, απαιτεί εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας στην εργατική τάξη και στο λαό για να γίνει πραγματικότητα. Και θα γίνει. Νομοτελειακά θα 'ρθει η ώρα να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, να χτίσουμε τη σοσιαλιστική κοινωνία.

ΚΟΒ ΜΕΤΡΟ

Αθήνα