Ετσι σε μια περίοδο που καταργείται το 8ωρο, γκρεμίζεται η μεγαλύτερη κατάκτηση των εργατών του 20ού αιώνα, αυτή της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ανεργία και η ανασφάλεια αναπαράγεται σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα, το κεφάλαιο έχει ανάγκη από μια μεγάλη μάζα ελαστικού εργατικού δυναμικού, μισοειδικευμένου, φτηνού και εύκολα εκμεταλλεύσιμου. Ταυτόχρονα, επειδή η πρόοδος της επιστήμης και των εφαρμογών της έχει ανεβάσει θεαματικά την παραγωγικότητα της εργασίας, υπάρχει ανάγκη και για μια μικρότερη αριθμητικά ελίτ πραγματικά επιστημονικά καταρτισμένων στελεχών. Η προοπτική αυτή εξυπηρετείται απόλυτα από το εκπαιδευτικό μανιφέστο του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρώπης, τη γνωστή «Διακήρυξη της Μπολόνια». Αυτό γίνεται με τη διάσπαση του ενιαίου των σπουδών σε μικρής διάρκειας προπτυχιακές σπουδές (κατά βάση τριών χρόνων ως τον πρώτο τίτλο), που θα αντιστοιχούν σε μια μέσου τύπου επαγγελματική εκπαίδευση, υποταγμένη στις άμεσες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και τη μετατόπιση σε ένα επόμενο επίπεδο της ουσιαστικής επιστημονικής γνώσης, σε μεταπτυχιακά και στο διδακτορικό (σε 2 και 3 χρόνια αντίστοιχα), με όμως υψηλά δίδακτρα και άρα για μια μικρή ελίτ. Ωστόσο, επειδή το κεφάλαιο της Ευρώπης καταλαβαίνει την ανάγκη να διατηρηθεί και ένας μικρός αριθμός ποιοτικών ιδρυμάτων, εξαιρεί από αυτό το μοντέλο κάποια γνωστά μεγάλα πανεπιστήμια και σχολές, κυρίως σε χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία.

Στην πραγματικότητα τι σημαίνει αυτή η κινδυνολογία; Οτι η Ελλάδα πρέπει να εξισωθεί με τις άλλες χώρες της ΕΕ σε ό,τι αφορά τους τίτλους σπουδών. Μόνο που και στις άλλες χώρες κυριαρχούν οι δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου και οι εξελίξεις είναι εξίσου αρνητικές για τους λαούς, τις σπουδές και τους αποφοίτους. Οι αναδιαρθρώσεις έχουν προχωρήσει πολύ πιο πριν από ό,τι στη χώρα μας και η προσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης έχει δώσει τα πρώτα αποτελέσματα. Ετσι πρόκειται για εξίσωση στην ανεργία, εξίσωση στη μερική απασχόληση, εξίσωση στην κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτή η εξίσωση προφανώς συμφέρει τους καπιταλιστές σε κάθε χώρα, είναι εξίσωση για διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, είναι όμως βλαπτική για τα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή, η βελτίωση του ανταγωνισμού της αστικής τάξης σε σχέση με τις αστικές τάξεις των άλλων χωρών σε τίποτε δε θα βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων. Και για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων η εφαρμογή αυτής της διαδικασίας, μέσα από την ανωτατωποίηση των ΤΕΙ, το προχώρημα των αποφάσεων της Μπολόνια θα σημάνει ρίξιμο του πήχη των σπουδών σε τρίχρονες σπουδές για τη μεγάλη μάζα των φοιτητών και ουσιαστικές επιστημονικά ολοκληρωμένες σπουδές μόνο για τους λίγους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η ονομαστική «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ, η χωρίς καμία αναβάθμιση ένταξή τους στην Ανώτατη Εκπαίδευση, ανοίγει και τυπικά τον κύκλο της εφαρμογής των αποφάσεων της Μπολόνια για την υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών των ΑΕΙ, αφού τα πτυχία των ΤΕΙ συνιστούν «πρώτο ακαδημαϊκό τίτλο», αντίστοιχο του bachelor, με τον οποίο στην πορεία θα εξισωθούν και τα πτυχία των ΑΕΙ. Ταυτόχρονα, όμως, αρνητικές είναι οι εξελίξεις και για τα ίδια τα ΤΕΙ, αφού το νομοσχέδιο αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της ακόμη μεγαλύτερης υποβάθμισης των σπουδών τους, με την αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, στην κατεύθυνση μιας ακόμη πιο ληξιπρόθεσμης, πρακτικίστικης και «ευέλικτης» γνώσης, κατόπιν εισαγωγής και των πιστωτικών μονάδων (που προβλέπονται επίσης από την Μπολόνια). Δηλαδή αν οι χαμηλής ποιότητας και κόστους σπουδές στα ΑΕΙ θα αναγκάζουν τους αποφοίτους τους σε διαρκή εναλλαγή καταρτίσεων και επαγγελμάτων, αυτό θα αφορά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τους αποφοίτους των ΤΕΙ. Οι επιπτώσεις της εφαρμογής των αποφάσεων της Μπολόνια, που προαναφέρθηκαν για τα ΑΕΙ, θα ισχύσουν στο πολλαπλάσιο για τα ΤΕΙ, γιατί ξεκινούν από πιο χαμηλά. Συνεπώς, η κατ' όνομα «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ σηματοδοτεί την προς τα κάτω ισοπέδωση τόσο των ΑΕΙ όσο και των ΤΕΙ. Ακριβώς γι'αυτό αντιδρά και αγωνίζεται η Πανεπιστημιακή Κοινότητα.

Μια τέτοια ενιαία ανώτατη εκπαίδευση θα αναδεικνύει τον κοινωνικό χαρακτήρα της επιστήμης, που θα τη θέσει στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και όχι των μονοπωλίων, κάτω από την κυριαρχία των οποίων βρίσκεται σήμερα. Γι' αυτό και η σημερινή πάλη ενάντια στο νομοσχέδιο δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με την πάλη με τα βάθρα της σημερινής πολιτικής, το χτύπημα της εξουσίας των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις το μέτωπο των λαϊκών δυνάμεων να επιβάλει τη δική του λαϊκή εξουσία, στην οποία η επιστήμη θα μπαίνει στην υπηρεσία μιας λαϊκής οικονομίας που θα αποβλέπει στη λαϊκή ευημερία.