ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το ατύχημα που πρέπει να συμβεί

Την ώρα που η εργατική τάξη προετοιμάζεται για την πρώτη μεγάλη μάχη της χρονιάς, η αστική τάξη επέλεξε να επιδείξει πυγμή, ανακοινώνοντας το σχέδιο για ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών. Μιλάνε, μάλιστα, οι αστοί διά των πολιτικών εκπροσώπων τους, στο όνομα της δημοκρατίας και επικαλούμενοι το κοινωνικό συμφέρον. Ποιοι; Αυτοί που έχουν κάνει κουρέλι στην πράξη κάθε έννοια δημοκρατίας, αυτοί που κυβερνάνε μειοψηφικά, αυτοί που η πολιτική τους τσακίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα που δεν ανήκουν στο στενό πυρήνα του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η επίδειξη του βούρδουλα είναι μονόδρομος για την αστική τάξη. Εχει μπροστά της το μοναδικό δεδομένο: Τη διαπίστωση των δικών της αναλυτών ότι η καταστροφή κεφαλαίων και εργατικής δύναμης έχει ακόμα δρόμο μπροστά.

Ενα δεδομένο που κάνει να ακούγεται σαν ανέκδοτο ο ισχυρισμός ότι η ΕΕ έχει θεμελιώδη αρχή την ευημερία των λαών κι αφού έχει αυτό σαν αρχή ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό για διαπραγματεύσεις.

Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο κρύβουν ότι στην ΕΕ μαίνονται οξύτατοι ανταγωνισμοί. Και η διαπραγμάτευση δεν αφορά άλλο από διεκδικήσεις για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου. Ηδη είναι γεγονός ότι από τις χρηματοδοτήσεις του προγράμματος 2014 - 2020 το 94% πάει στα μονοπώλια. Η ελπίδα ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει είναι κάτι περισσότερο από φρούδα.

Το ομολογούν και αρκετοί από όσους μέχρι τώρα σε όλους τους τόνους έχουν δείξει σαν μονόδρομο την κατάργηση των συμβάσεων και το τσάκισμα των μισθών. Αυτοί τώρα εμφανίζονται σαν υπερασπιστές τους. Γιατί το καζάνι βράζει και ελπίδα διεξόδου χωρίς την αποφασιστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα δεν υπάρχει.

Το γεγονός ότι ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται κάποιοι να διαμαρτύρονται για την καλλιέργεια φρούδας ελπίδας με το κάλεσμα ο λαός μας να επιλέξει να συνταχτεί με ένα τμήμα των αστών και με διαφορετικούς ιμπεριαλιστές συμμάχους, είναι έκφραση της γνώσης που έχουν ότι ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων οξύνεται κι αυτό σημαίνει ότι θα την πληρώσουν τα βατράχια. Οι διαμαρτυρίες τους όσο μένουν στη διαπίστωση είναι τζάμπα λόγια. Ο ηγέτης τους με το ταξίδι στις ΗΠΑ δεν τους πούλησε. Επίσημες συναντήσεις έκανε, επίσημα παζάρια έκανε, επίσημες διαβεβαιώσεις έδωσε, γνωστά πράγματα, δηλαδή είπε. Οτι θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ κι ότι η Σούδα θα συνεχίσει να είναι βάση εξόρμησης για τις σφαγές των λαών. Την πολιτική του κόμματός του, δηλαδή, παρουσίασε.

Οτι αυτά δίνουν αέρα στα πανιά της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) για ακόμα πιο σκληρή εφαρμογή μιας βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής, είναι λεπτομέρεια. Ποιος θα θυμάται στις εκλογές τι είπε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ, τώρα μάλιστα που το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ διαβεβαιώνει ότι όλοι μαζί θα κάνουνε την αλλαγή ...ξανά.

Μέχρι τότε, ελπίζουν, θα έχει δημιουργηθεί και η ανάλογη οικονομική βάση που θα κάνει τα λαϊκά στρώματα να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι: Οι μισθοί θα έχουν κατοχυρωθεί στα 400 ευρώ, το δικαίωμα στην απεργία θα έχει καταργηθεί και οι καπιταλιστές θα έχουν πλέον το περιβάλλον που ζητάνε για τις επενδύσεις τους.

Εκτός, βέβαια, και συμβεί κανένα ατύχημα, όπως το να οξυνθεί απότομα η ταξική πάλη και μεγάλες μάζες εργαζομένων βγουν στο προσκήνιο...

ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ

ΜΠΡΟΣΤΑ Ο ΓΚΡΕΜΟΣ: «Λέγεται ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας (...) Αυτό, ωστόσο, που βιώνει στην καθημερινότητά της η χώρα είναι ότι η ύφεση βαθαίνει (...) Η μείωση εισοδημάτων καθώς και η καταστροφή κεφαλαίου έχουν δρόμο μπροστά (...) Η εξέλιξη που σημειώθηκε τον Ιανουάριο θα αποδειχτεί ένα πρώτο μικρό βήμα σε ένα μεγάλο δημοσιονομικό εκτροχιασμό, που θα ανοίξει δρόμο σε νέα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων. Με ό,τι και όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΑΝΕΚΔΟΤΟ: «Η συνδυασμένη αντίδραση των μεγάλων ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου - και η προαναγγελία σκληρής διαπραγμάτευσης από μηδενική βάση - είναι μια θετική εξέλιξη: Αναδεικνύει τη θέληση των Σοσιαλιστών, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων να επιμείνουν στη θεμελιώδη αρχή της Ενωσης, που είναι η ευημερία των λαών και όχι των αριθμών (...) Η κυβέρνηση οφείλει να αξιοποιήσει αυτή τη νέα συμμαχία κατά της λιτότητας ώστε να ελαφρύνουν οι όροι εφαρμογής του Μνημονίου και να αποφευχθεί η συρρίκνωση των κοινοτικών πόρων» (στα ΝΕΑ).

ΜΠΟΥΡΔΕΣ: «Ενώ υπάρχει μία ισχυρή αντίδραση σε νέα λιτότητα (...) θα καταργηθούν 42 συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθεί η μεγάλη απειλή για περαιτέρω μείωση των μισθών 500.000 εργαζομένων από 15 ως 30%. Κι' αυτό στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Μπούρδες, θα λέγαμε χρησιμοποιώντας μία όχι τόσο ευγενική λέξη (...) Αν αυτό που θα γίνει την Πέμπτη δεν συνιστά παραλογισμό, λανθασμένη (για να μην πούμε εγκληματική) απόφαση για την οικονομία, τότε οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΣΥΜΦΩΝΙΑ: «Στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήθελαν επίσης να μάθουν ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το ΝΑΤΟ, αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας της βάσης της Σούδας, που για αυτούς είναι υψίστης στρατηγικής σημασίας. Η απάντηση που έλαβαν είναι ότι παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, δεν υπάρχει πρόθεση απεμπόλησης των δικαιωμάτων που απορρέουν για τη χώρα μας από την Ατλαντική Συμμαχία. Επιπλέον, τέθηκε από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ το θέμα της αποτρεπτικής ισχύος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με την Τουρκία. "Πείτε μας τι θέλετε" ήταν η αμερικανική απάντηση» (στο ΒΗΜΑ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΧΡΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ληστεία στο λαό

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Εκτός νόμου η απεργία

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ριζική ανατροπή στο εργασιακό τοπίο

ΕΘΝΟΣ: Μαύρη Πέμπτη για τις συλλογικές συμβάσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Νέο ασφαλιστικό άρον άρον με 5 βόμβες

6 ΜΕΡΕΣ: Αρον - άρον ...απόλυσε αυτούς

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ο νέος φόρος για τα ακίνητα

ΤΑ ΝΕΑ: Μειώσεις σε 42 κλάδους, παζάρια για τις νέες συμβάσεις

Η ΕΛΛΑΔΑ: 15 αλλαγές για σύνταξη στο δημόσιο

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Σακοράφα προς Τσίπρα: «Αλέξη μας πούλησες»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πλήρης σύνταξη στα 50 για 400.000 γονείς

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Διαγραφή χρεών σε Δημόσιο και Ταμεία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ανάσα για οφειλέτες του Δημοσίου

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Διώχνει τους επενδυτές από την Ελλάδα

RealNews: Τρία μυστικά ραντεβού για νέο «κούρεμα»

Η ΑΥΓΗ: Οι εντιμότατοι φίλοι του κυρίου Σαμαρά

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Στα δύο το Μαξίμου

Στις 20 Φλεβάρη

«Η πρώτη πανεργατική κινητοποίηση μέσα στο 2013 δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να βγουν μπροστά, να δυναμώσουν την πάλη τους, με τη συμμετοχή τους να βάλουν φρένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, να δημιουργήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις να περάσουν στην αντεπίθεση. Σε κοινό βηματισμό με το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και όχι ό,τι επιτρέπουν τα δημοσιονομικά της κυβέρνησης και η "ανάπτυξη" που επιδιώκουν οι καπιταλιστές, η ανταγωνιστικότητα στην οποία ομνύει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Είναι μάχη για όλους τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, αφού η επίθεση είναι ενιαία και δεν αφήνει κανέναν απέξω (...) είναι ταυτόχρονα και απεργία ανάχωμα στη νέα επίθεση που θα εκδηλωθεί το επόμενο διάστημα. Είναι βέβαιο ότι με τη λήξη των κλαδικών το κεφάλαιο θα προβάλει και νέες αξιώσεις και κυρίως θα επιχειρήσει να επιβάλει ακόμα πιο πλατιά τις ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Απαιτείται πανστρατιά

Μπροστά σε μια τέτοια ταξική σύγκρουση τα συνδικάτα πρέπει με σχέδιο και αποφασιστικότητα να προσαρμόσουν τη δράση τους στην προετοιμασία της απεργίας. Δε φτάνει η έκδοση μιας ανακοίνωσης, δεν μπορεί η δουλειά να περιοριστεί στα μέλη των διοικήσεων των σωματείων. Απαιτείται πανστρατιά όλων των δυνάμεων, κάθε εργάτη και εργάτριας. Να γίνει η απεργία υπόθεση των Γενικών Συνελεύσεων και μέσω αυτών όλων των μελών του σωματείου. Να ξεπεραστεί και να αντιμετωπιστεί το πνεύμα του συντεχνιασμού, η λογική "καθένας για τον κλάδο του" αλλά και οι απόψεις που σκόπιμα το σύστημα καλλιεργεί ότι "δε γίνεται τίποτα"... Να ανοιχτεί η δράση σε επίπεδο κλάδων στρατεύοντας σε αυτήν όλα τα σωματεία, κλαδικά και επιχειρησιακά, την Ομοσπονδία και τα Εργατικά Κέντρα, μελετώντας τις εξελίξεις στον κάθε κλάδο τα ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά και τους κοινούς άξονες συσπείρωσης όλων των εργαζομένων. Ιδιαίτερο βάρος να πέσει στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους μονοπωλιακούς ομίλους. Μπροστά στην απεργία σημαντική μπορεί να είναι η συμβολή των Λαϊκών Επιτροπών, το «δέσιμο» της δράσης τους με τα συνδικάτα της περιοχής τους, με τους εργάτες που ζούνε στο χώρο ευθύνης τους. Να αξιοποιηθεί κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση, κλαδική, τοπική ή επιχειρησιακή για τη ζύμωση της απεργίας, ώστε την επαύριο της κινητοποίησης, το κίνημα να μετρά περισσότερους εργαζόμενους συσπειρωμένους στα συνδικάτα, νέες δυνάμεις στη στρατιά της πάλης και της σύγκρουσης με τον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις του» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)