Του Δημήτρη Γεωργοπάλη από την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Εξήντα χρόνια μετά η αστική τάξη δείχνει να μην έχει συνέλθει από τη χαροτρομάρα που έζησε. Και πώς θα μπορούσε, αφού όλο εξολοθρεύει τους κομμουνιστές κι όλο φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις. Να, όπως προχτές στα πανεπιστήμια. Οπου η ΚΝΕ παρουσιάστηκε καθαρά με πολιτικό ανατρεπτικό πρόταγμα κι αντί να ηττηθεί, αύξησε πάλι τις δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από τη γραμμή της. Ασε που πήγαν στράφι και οι δημοσκοπήσεις...

Γι' αυτό έχουν αξία δηλώσεις υποταγής όπως αυτές του Βελτρόνι στην Ιταλία, ότι ποτέ δεν υπήρξε κομμουνιστής. Τέτοιες δηλώσεις, μάλιστα, εκπαιδεύουν σωστά τον πληθυσμό. Το μυαλό του οποίου λοβοτομείται καθημερινά από διάφορους «Πρετεντέρηδες», οι οποίοι επίσης δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Οσο ο καπιταλισμός θα εκφράζεται πιο βάρβαρα, τόσο πιο επιθετικά θα βγαίνουν ενάντια στους κομμουνιστές οι προπαγανδιστές του. Ακριβώς αναγνωρίζοντας τον μόνο πραγματικό αντίπαλό τους.

Μόνο που η βαρβαρότητα δεν κρύβεται. Κι ακόμα περισσότερο, δε φτιασιδώνεται. Οταν - με καλή πρόθεση - συνάδελφοι γράφουν τη διαμαρτυρία τους για το γεγονός ότι το στάρι και το νερό αντιμετωπίζονται ως χρηματιστηριακά προϊόντα, δείχνουν να αγνοούν ότι ποτέ στον καπιταλισμό το στάρι δεν ήταν «εκτός ταμπλό».

Για να πάψουν το νερό και το στάρι να παίζονται στο χρηματιστήριο πρέπει να καταργηθεί η ίδια η εμπορική τους εκμετάλλευση. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί στον καπιταλισμό. Οπου ο ίδιος ο άνθρωπος - η εργατική του δύναμη - είναι εμπόρευμα. Πόσο μάλλον τα προϊόντα της επενέργειας της εργατικής δύναμης στη φύση.

Δεν υπάρχει κάτι μυστικό, κάτι συνωμοτικό που συμβαίνει στην αγορά. Το στάρι δεν εξαϋλώνεται. Παραμένει στάρι. Οπως τα κέρδη απ' αυτό γίνονται κεφάλαιο. Τα περί αχρείων κερδοσκόπων που δήθεν κάνουν παιχνίδια με άυλες αξίες, συμβάλλουν στην απενοχοποίηση του κεφαλαίου αυτού καθαυτού. Που ήταν, είναι και παραμένει αυτοαυξανόμενη αξία που παράγεται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Αυτό καθορίζει ουσιαστικά και τα ζητήματα εξουσίας. Η οποία όσο κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών και μόνο αυτών. Η πολιτική έκφραση αυτής της εξουσίας δεν μπορεί να είναι αποσπασμένη από την οικονομική βάση που εκφράζει. Αρα, αλλού οι λεονταρισμοί περί νόμιμης πολιτικής εξουσίας και παράνομης οικονομικής. Ισα ίσα, το κεφάλαιο ακριβώς γιατί γνωρίζει ποιος είναι το αφεντικό σε διάφορες φάσεις παίρνει το ίδιο στα χέρια του και την πολιτική διαχείριση της εξουσίας του.

Η κίνηση Βγενόπουλου δεν εκφράζει κανένα βίτσιο, καμιά παρεκτροπή. Μπορεί να αντανακλά ανταγωνισμό μεταξύ Βαρδινογιάννη - Βγενόπουλου, για αντίθεση με τον Τσίπρα ως αδύνατο κρίκο μιας ενδοαστικής αντιπαράθεσης ερευνάται... Ο ίδιος ο Βγενόπουλος πάντως λέει ωμά: Είναι κίνηση - σύμβολο ενάντια σε όποιον θίγει την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου. Επικαλείται τον υπέρτατο νόμο που η τάξη του επέβαλε, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, και επαναφέρει στην τάξη όσους -ενώ έχουν ψηφίσει αυτή τη συνθήκη - παριστάνουν πως δε γνωρίζουν τις συνέπειές της.

Η αστική τάξη δεν ανέχεται παρεκκλίσεις. Ειδικά όταν η βαρβαρότητά της ωθεί πλατιές μάζες να αναζητήσουν ξανά απ' την αρχή το μίτο της Αριάδνης που θα τις βγάλει από το λαβύρινθο της όλο και πιο βαθιάς εκμετάλλευσης.

Και επειδή ο κάθε «Πρετεντέρης» μιλά για ηττημένους, δείχνει ότι φοβάται τους ηττημένους γιατί ξέρει πως η ήττα του «ίδιου», δηλαδή της τάξης που εκφράζει, είναι αναπόφευκτη. Εχει συμβεί, θα ξανασυμβεί.