Στις 3.30 το πρωί, στις 14 Αυγούστου 1974, ολοκληρώνονται στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα. Κατάσταση που είχε διαμορφώσει η τούρκικη στρατιωτική εισβολή στις 20 Ιούλη 1974 και η κατοχή του 1/3 των εδαφών του «ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Οι διαπραγματεύσεις των «εγγυητριών», για τη διατήρηση ανεξάρτητου κυπριακού κράτους, δυνάμεων στέφθηκαν με πλήρη αποτυχία.

Μία ώρα αργότερα, αφού όλα ήταν έτοιμα από πριν, τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» ήταν γεγονός. Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την τραγική αδυναμία της Ελλάδας για στρατιωτική εμπλοκή της στην Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα. Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται, με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη κατάληψη της Λευκωσίας. Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους. Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες. Ενας από τους ενδιάμεσους στόχους των αμερικάνων με μοχλό το τουρκικό κατεστημένο για τη διχοτόμηση της Κύπρου, φαίνεται ότι επιτεύχθηκε. Η κυβέρνηση Καραμανλή στην Αθήνα αμέσως μετά τις ολοκληρωτικά αποτυχημένες διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, (δε φαίνεται ότι μπορούσε να γίνει διαφορετικά, έπρεπε να αποτύχουν, αφού έτσι είχε συμφέρον ο ιμπεριαλισμός), διαπιστώνει ότι βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος». Από τη μια βλέπει ότι οι «σύμμαχοί» της όχι μόνο δε συμμερίζονται τις θέσεις της, αλλά, αντίθετα, ενισχύουν με τη στάση τους τους εισβολείς. Από την άλλη, οι λαϊκές αντιδράσεις μεγαλώνουν στην Ελλάδα, όπου πλέον όλοι γνωρίζουν ότι πίσω από το πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή είναι το ΝΑΤΟ και η μόνιμη επιδίωξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας για τη «ΝΑΤΟποίηση» του νησιού. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων και της πίεσης που ασκούσαν, σε μια περίοδο που συντελούνταν το πέρασμα από τη δικτατορία των πραξικοπηματιών στρατιωτικών τον Απρίλη του '67, με τη συνδρομή της CIA του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, στην αστική κοινοβουλευτική διακυβέρνηση η οποία έπρεπε να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί. Οι μνήμες από τη χούντα, τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το πραξικόπημα στην Κύπρο ήταν όχι μόνο νωπές, αλλά αποτελούσαν και παράγοντες ανάπτυξης της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης. Ετσι μ' αυτό τον ελιγμό της κυβέρνησης Καραμανλή μπορεί να αμβλύνονταν στις δοσμένες συνθήκες η λαϊκή πίεση, η οποία είχε έντονο αντιΝΑΤΟικό, αντιαμερικανικό περιεχόμενο, αλλά επιβεβαιωνόταν περίτρανα ο ρόλος της «Συμμαχίας» τόσο στα όσα προηγήθηκαν, όσο και στο συνεχιζόμενο ακόμη σήμερα έγκλημα κατά του κυπριακού λαού.