Ταϊζουν σε μεγάλες δόσεις κουτόχορτο τον κόσμο και θεωρούν δεδομένα τα θύματα. Διαβάζεις τα άρθρα τους κι αναρωτιέσαι, αφού «όλα έχουν κριθεί», γιατί να γίνουν εκλογές; Μιλάνε για τη λαϊκή εντολή και είναι σα να φτύνουν τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Από τη σκοπιά των συμφερόντων των μονοπωλίων που υπηρετούν τα δύο αστικά κόμματα, έτσι είναι τα πράγματα, τα λαϊκά στρώματα υπάρχουν, για να πληρώνουν τη ζημιά και να χειροκροτούν με χειραγωγημένη τη συνείδηση.

Προβάλλουν πλαστά διλήμματα όπως το ερώτημα «από πού θα βρουν τα λεφτά» που απευθύνεται, δήθεν, απ' όλους προς όλους, ενώ είναι κάλπικο, γιατί εγκλωβίζει τη συζήτηση και καλλιεργεί αντίληψη μονοδρόμου, ότι δεν υπάρχει χρήμα και άρα νέο σφίξιμο στο ζωνάρι. Σαν ερώτημα απαντιέται επίσης εύκολα και από τα δύο αστικά κόμματα, που το καθένα μπορεί να παρουσιάζει ένα διαφορετικό μείγμα διαχειριστικής πολιτικής για να παραμένει αδιατάραχτο και στο απυρόβλητο το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Το ερώτημα δεν είναι από πού θα βρουν τα λεφτά, αλλά πόσα ακόμα θα χάσουν οι εργαζόμενοι όποιος απ' τους δύο κι αν κυβερνήσει.

Σε αντιπαραβολή, με αυτήν την προοπτική, το ερώτημα είναι πώς θα βγει δυνατότερο το λαϊκό κίνημα, για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα που έρχεται κι αυτό το ερώτημα έχει ήδη μια πεντακάθαρη απάντηση: Με όσο το δυνατόν πιο ισχυρό ΚΚΕ. Τον μόνο αντίπαλο που με τη στρατηγική του και τη δράση του στο φως της μέρας μπορεί - το έχει αποδείξει ξανά και ξανά - να απειλήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οτι θα ματώσει κάποιος από την εφαρμογή της μπλε ή της πράσινης εκδοχής της μιας και ενιαίας πολιτικής των κομμάτων της αστικής τάξης είναι σίγουρο. Αυτό που αποφεύγουν να πουν είναι ποιος θα ματώσει. Το ακόμα χειρότερο είναι πως, ενώ μιλάνε για μάτωμα εξόδου από την κρίση γνωρίζουν πως η μία κρίση προετοιμάζει το έδαφος για την επόμενη. Και άρα, έγκριση αυτών των πολιτικών προετοιμάζει το δρόμο για διαρκές μάτωμα της εργατικής τάξης. Αυτό μπορεί να αντιστραφεί.

Αυτοί που παρουσιάζουν τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου κάτι σε «Ζαν Ντ Αρκ» δε λένε στους αναγνώστες τους ότι οι παλικαρισμοί των αρχηγών των δύο αστικών κομμάτων δεν αφορούν το κεφάλαιο. Οταν, παίρνοντας σκυτάλη από τον Καραμανλή, η Διαμαντοπούλου λέει «δε θα φοβηθούμε το πολιτικό κόστος», στις λαϊκές αντιδράσεις αναφέρεται κι όταν ο Παπανδρέου μιλάει για αυξήσεις πάνω απ' τον πληθωρισμό κι επιδόματα αλληλεγγύης, να διαβάζεις και την επόμενη φράση του που αφορά στη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Δηλαδή, λέει, θα πάρουμε εκείνα τα μέτρα που να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή, έτσι ώστε να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος.

Ε, αυτό που δε θέλουν να συμβεί τα δύο κόμματα της αστικής τάξης, αυτό πρέπει να γίνει.

Η βεβαιότητα των αστών πως έχουν τους εργάτες στο τσεπάκι, αυτό πρέπει να σπάσει. Και μπορεί να σπάσει με σχέδιο, με δουλειά σ' ένα προς ένα τα μέτωπα που όλο το προηγούμενο διάστημα το ΚΚΕ απέκτησε τα πιστοποιητικά του. Εκεί που πάλεψε για τα μεροκάματα, τις απολύσεις, τους άνεργους, για να μη σκοτώνονται εργάτες. Ακόμα και στο χωράφι του αγρότη που τον χαϊδεύουν διάφοροι με την αυταπάτη της ιδιοκτησίας, αλλά ήδη η εμπειρία τού λέει περισσότερο από χτες ότι ΚΑΠ σημαίνει ξεκλήρισμα.

Ασχετο: Το χρήμα που διακινούσε η πολυεθνική είχε αποδέκτες και στα δύο αστικά κόμματα. Ετσι γίνονται αυτές οι δουλειές. Οπως κάθε καπιταλιστική επιχείρηση δεν είναι χαμένη, βγάζει από το «αρνητικό εργατικό κόστος», την εκμετάλλευση δηλαδή των εργαζομένων, αυτά που μοιράζει στο πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί. Κι όταν τα πράγματα γίνονται «σκούρα», πάλι κερδισμένοι είναι οι καπιταλιστές (τα στοιχεία για τους εφοπλιστές είναι αποκαλυπτικά). Εκεί που τα πράγματα γίνονται αληθινά σκούρα είναι όταν αναπτύσσεται η αντικαπιταλιστική συνείδηση. Αυτή τη διαδικασία προσπαθεί να ροκανίσει ο ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης, που για μια ακόμα φορά επιχειρεί να ταυτίσει στη συνείδηση των εργατών το ΚΚΕ με κάτι ξενοκίνητο. Εξ ιδίων αντλούν το παράδειγμα: Οταν σ' αυτή τη χώρα οι πράκτορες όργωναν από την Κατοχή ακόμα τον τόπο για να αποτρέψουν τη λαϊκή εξουσία, τολμά το συγκρότημα Λαμπράκη να μιλά για κατασκόπους του ΚΚΕ, πότε; Την περίοδο που η αστική τάξη το κράτησε στην παρανομία 27 ολόκληρα χρόνια εκτελώντας αρκετά από τα καλύτερα παιδιά του. Δεν μπόρεσαν να το γονατίσουν κι επανέρχονται σήμερα γιατί γνωρίζουν πως η καπιταλιστική κρίση μπορεί να σημάνει νέα δεινά για τους εργάτες, αλλά μπορεί να γίνει και μπούμερανγκ για την αστική τάξη. Ας βεβαιώσουμε όλους τους φόβους τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ για την ενίσχυση της λαϊκής αυτοδυναμίας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Οκτώ μέτρα για την κρίση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Λόγια, λόγια, λόγια

ΕΘΝΟΣ: ΚΑΘΑΡΕΣ κουβέντες από τον Γιώργο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΜΑΣ ΤΑΡΑΞΕ ΣΤΑ «ΘΑ» ΧΩΡΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Το δικό μου συμβόλαιο με τον λαό

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τι σκοπεύω να αλλάξω

ΤΑ ΝΕΑ: Κυρίαρχος στη Θεσσαλονίκη

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΔΙΧΑΖΟΥΝ οι λίστες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Μετράει μέρες

Η ΑΥΓΗ: Πολύτιμος ο ΣΥΡΙΖΑ για τις δύσκολες μέρες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Συνταγή Ομπάμα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ «ΔΩΡΑ» ΦΕΡΟΝΤΕΣ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΣΤΗ ΖΥΡΙΧΗ

«Ο Γ. Καλδής έφερνε τα χρήματα στην Ελλάδα, τα έπαιρνα από αυτόν και τα έδινα σχετικά γρήγορα στους ανθρώπους που ήταν εντεταλμένοι από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ» (ο Μ. Χριστοφοράκος της «Siemens» στην Γερμανίδα ανακρίτρια / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η Credit Suisse τονίζει ότι η επανάκτηση μέρους των απωλειών ανταγωνιστικότητας από χώρες στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα απαιτεί μια παρατεταμένη περίοδο αρνητικού εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος. Κοινώς, οι ονομαστικοί μισθοί να αυξάνονται λιγότερο από την αύξηση της παραγωγικότητας για αρκετό χρονικό διάστημα (...) παρά τη συνεχιζόμενη κρίση οι Ελληνες εφοπλιστές με 3.500 εμπορικά πλοία ελέγχουν το 22,3% του παγκόσμιου στόλου των "τάνκερ", το 18,1% των Bulk Carriers, το 9,4% μεταφοράς χημικών και το 4,5% στα conteinerships, ενώ στα επιβατηγά ελέγχουν το 6,7% και μάλιστα με πλοία νέας τεχνολογίας και μικρής ηλικίας» (τα στοιχεία στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Παρουσιάσαμε (...) τη λειτουργία της σχολής πρακτόρων που οργάνωσαν οι υπηρεσίες ασφαλείας του τσεχοσλοβάκικου κράτους σε συνεργασία με το ΚΚΕ (...) από την πλευρά των ανατολικών το βάρος έπεφτε στη συλλογή στρατιωτικών πληροφοριών (...) πλήθος στοιχεία αποκαλύπτει το μέγεθος της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης του ΚΚΕ από τα ανατολικά καθεστώτα (...) αξιομνημόνευτη η φοβική στάση αρκετών αριστερών διανοουμένων (...) πηγάζουν από ένα βασικό άγχος: να μην επιβεβαιωθεί ο ισχυρός βαθμός εξάρτησης του ΚΚΕ από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» (η «προβολή των θέσεων του ΚΚΕ» μπροστά στις εκλογές από την εφημερίδα το ΒΗΜΑ).