Εκεί ακριβώς είμαστε. Ενα κίνημα - το εργατικό - που προβλέψανε ξανά και ξανά την ενσωμάτωση - αν όχι και την εξόντωσή του, παρά την προσωρινή επικράτηση της αντεπανάστασης, δείχνει σοβαρά σημάδια ανασυγκρότησης και διδαγμένο από τις μέχρι τώρα μάχες συγκεντρώνει δυνάμεις για μια νέα έφοδο στους ουρανούς. Σ' αυτό καλεί κι αυτό το κάλεσμα είναι που οδηγεί την κίνηση των μαζών μπροστά. Συσπειρώνει, ήδη, γύρω του και εντός του ό,τι καλύτερο γεννά η ταξική αντιπαράθεση - παντρεμένο με μια επαναστατική θεωρία που με επιστημονική τεκμηρίωση βεβαιώνει την ανατολή του νέου κόσμου. Με όρους άμεσης αντανάκλασης, από την ίδια τους την εμπειρία, οι εργάτες αναγνωρίζουν στους κομμουνιστές και όσους συμπορεύονται μαζί τους τη δύναμη εκείνη που προχτές ξανά σταμάτησε τις μηχανές, έδωσε έμπρακτα τη μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς για να χάσει το κεφάλαιο, να κάνουν ένα βήμα μπροστά οι εργάτες.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζουν σαν πραγματικό κίνδυνο οι αστοί. Και σπεύδουν να πάρουν έγκαιρα τα μέτρα τους. Με υποκρισία, που περισσεύει, καταγγέλλουν, δήθεν, από το ένα έντυπό τους, την ακρίβεια που καλπάζει, ενώ ταυτόχρονα χειροκροτάνε, από το άλλο έντυπό τους, τις φτηνές τιμές που εξασφαλίζει η γιγάντωση του μονοπωλίου, που φτάνει πλέον να ελέγχει ως και ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Και καθώς κατανοούν ότι με τέτοιες κωλοτούμπες δεν μπορούν πάντα να τα καταφέρνουν, συνεπείς στο σημείο υποχώρησης προβάλλουν τη μόνη ανεκτή για αυτούς λύση: Μια πολιτική διαχείριση ικανή να πείθει ότι είναι φιλολαϊκή, ενώ το μόνο που καλείται να κάνει είναι να σώσει το σύστημα.

Το πολιτικό πρόταγμα των μεταρρυθμίσεων εξέφραζε κι εκφράζει μια ζωτική ανάγκη του καπιταλισμού. Κατά συνέπεια, η κριτική σ' έναν αστό πολιτικό ότι δεν προωθεί με συνέπεια τις μεταρρυθμίσεις είναι μια κριτική από τα δεξιά κι ας παρουσιάζεται ως «σύγχρονη αριστερά». Απλά, τα περιθώρια στενεύουν και οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να ρίξουν δυναμικά στη μάχη τους «αριστερούς» τους, ώστε να ορθωθεί ένα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό φράγμα στην αναγκαστική - ιστορικά - ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων.

Απόδειξη; Αυτοί που δήθεν διαμαρτύρονται για την ακρίβεια και αναζητούν τη λύση στην κινητοποίηση των καταναλωτών, τους οποίους ονομάζουν και «κίνημα», για να δηλώσουν στη συνέχεια ότι είναι εκφραστές αυτού του κινήματος, δε λένε κουβέντα για το μόνο πραγματικό γεγονός: Οτι είναι το μονοπώλιο, η ύπαρξή του, αυτό που καθορίζει τις τιμές και άρα η μόνη λύση είναι η κατάργησή του, κατά συνέπεια η ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του.

Ενας τέτοιος στόχος δεν είναι στο πλάνο της διαχειριστικής αριστεράς που - στο ήδη μετατοπισμένο αρκετά δεξιά τοπίο - εμφανίζεται - ούτε καν ως αριστερά της αριστεράς αλλά κατευθείαν - ως αριστερά της δεξιάς.

Ο,τι συμβαίνει γύρω μας, ως προς τις μεταμορφώσεις των πολιτικών εκπροσώπων των μονοπωλίων, μπόρα είναι και θα περάσει. Κάθε ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Μόνο που όσο κρατήσει θα συμβάλει στο να υπάρχουν και νέα θύματα.

Εδώ και η ανάγκη κάθε δυνατής κινητοποίησης τώρα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, τέτοιας που να αποκαλύπτει κάθε στιγμή όχι μόνο γυμνό τον καπιταλισμό, αλλά κύρια γυμνούς τους πολιτικούς υπερασπιστές του.