Του Διογένη Καμένου από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Κοίτα τώρα κάτι παράξενα πράγματα: Η Κούβα παράγει ζάχαρη. Ζάχαρη να φάνε οι πάντες. Η τιμή της ανεβαίνει ραγδαία. Αλλά όχι για τους Κουβανούς που είναι υποχρεωμένοι να την πετάξουν καθώς αυτό επιβάλλει το ιμπεριαλιστικό εμπάργκο. Η Ελλάδα είχε δικά της στάρια. Αναγκάστηκαν να τα σταματήσουν γιατί αλλού, λέει, έβγαιναν φτηνότερα. Τώρα η τιμή τραβάει την ανηφόρα. Αλλά δεν υπάρχουν πια αυτοί που θα βάλουν στάρι. Οι χώρες με τους μουσώνες βγάζουν ρύζι. Προσφέρονται να το πουλήσουν, αλλά για να ζήσουν. Οχι, λένε οι πολυεθνικές, θα το δώσετε στην τιμή που θέλουμε. Ε, δεν παίρνετε, απαντάνε και σωστά οι παραγωγοί. Σαν αποτέλεσμα απειλούνται με στρατιωτική επέμβαση γιατί, λέει, η άρνησή τους να πουλήσουν το ρύζι στην τιμή που θέλουν οι πολυεθνικές συμβάλλει στην αύξηση της πείνας.

Υπάρχει μια κλωστή που τα συνδέει όλα αυτά; Υπάρχει! Και είναι καιρός που πρέπει να γίνουμε λίγο πιο απαιτητικοί με τους διπλανούς μας. Δε γίνεται να έχεις διαθέσιμα όλα τα δεδομένα, να αρνείσαι να τα διαβάσεις, μετά να τρέχεις στο μαυρογιαλούρο για λύση και στο τέλος να ζητάς ευθύνη από τους κομμουνιστές που θρασύτατα τους χρεώνεις ότι «δεν κάνουν κάτι».

Εδώ η Ρόδος εδώ και το πήδημα. Και χρειάζεται να είναι άλμα. Δε θα το κάνουν οι κουρασμένοι, αυτοί που έτσι κι αλλιώς τη ζωή τους την περάσανε σκυφτοί, ή έστω γίνανε σκυφτοί στην πορεία.

Τα νέα παιδιά, όμως, δεν έχουνε κανένα λόγο να ξεκινήσουν από την αφετηρία που χάραξαν οι γονείς τους. Ανάμεσα στη στιγμή που ο γονιός τα έβγαζε πέρα με ένα ρουσφέτι και το σήμερα που το παιδί του όσο κι αν γονατίσει δεν μπορεί να φτάσει στην επόμενη μέρα, έγιναν τόσα και τόσα, με πιο σημαντικό την τεράστια συσσώρευση πλούτου σε ακόμα πιο λίγους. Αυτός ο πλούτος είναι κοινωνική παραγωγή και σαν τέτοια πρέπει να επιστρέψει στους παραγωγούς.

Μπορεί να παριστάνουν τους έκπληκτους οι αστοί αλλά καταλαβαίνουν ότι αυτό ακριβώς είναι το αίτημα σήμερα. Τίποτα λιγότερο. Οσα πιο πολλά σφυριά βαράνε σ' αυτό το στόχο τόσο πιο καλά, πιο γρήγορα.

Ασχετο: Οταν ο τραμπούκος του εργοδότη σηκώνει χέρι στον εργάτη το λιγότερο που έχουν να κάνουν οι διπλανοί εργάτες είναι να στείλουν και τον τραμπούκο και τον εργοδότη στην προϊστορία του ανθρώπινου γένους δημιουργώντας τη δική τους ιστορία. Ξεκινώντας να βλέπουμε έτσι τα πράγματα θα ανησυχούν οι αστοί αλλά ποιος λογαριάζει τα σκυλιά; Μιας κλοτσιάς υπόθεση ήταν πάντα. Αρκεί να ξέρεις ποιον και γιατί τον χτυπάς. Δεν είναι παντοδύναμοι και το ξέρουν. Γι' αυτό εκπαιδεύουν την εργατική τάξη να νιώθει αδύναμη. Κι αν σε κάτι συμβάλλουν οι οπορτουνιστές είναι σ' αυτό: Στην εκπαίδευση εργατών ότι είναι ανίκανοι να κάνουν επανάσταση, ότι το καλύτερο που μπορούν να ζητούν είναι ένας ανθρώπινος καπιταλισμός, δηλαδή να συνεχίζουν στην προϊστορία. Ε, αυτός έχει ξανά και ξανά αποδείξει ότι δεν υπάρχει.