Του Κώστα Μητρόπουλου από τα «Νέα»

Το πολεμικό σενάριο για την Αφρική δείχνει μόνο ότι παίρνουν θέση οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί για την επόμενη αναμέτρηση. Βάλτο δίπλα στην αύξηση του μισθοφορικού στρατού και θα καταλάβεις.

Κάτω από άλλες συνθήκες, το Βατοπέδι θα ήταν θέμα μόνο για τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Τώρα εκφράζεται, δήθεν, μια ανησυχία, γιατί κυριαρχεί στα ΜΜΕ. Είναι υποκρισία, γιατί σ' αυτό το θέμα διάφοροι έχουν βρει το εύκολο της αντιπολίτευσης. Γιατί σ' όλα τα άλλα - ειδικά στην οικονομία - εύκολα αυτοί που «αντιμάχονται» - αναγνωρίζονται ίδιοι σαν δυο σταγόνες νερό.

Κατά τ' άλλα, αδιέξοδο. Μόνο που δεν είναι πραγματικό για όλους. Ολες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι τα μεγάλα μονοπώλια θα βγουν ισχυρότερα από αυτήν την κρίση. Με το κράτος τους να έχει παίξει ακριβώς το ρόλο, που καιρό πριν είναι προετοιμασμένο να παίξει σε μια τέτοια στιγμή.

Αλίμονο στους από κάτω, που βλέπουν το μέλλον τους μέσα από το μέλλον του αφεντικού τους.

Η μαυρίλα των ρεπορτάζ αγοράς αντανακλά πραγματικότητα, αλλά και διαμορφώνει πραγματικότητα. Με την πίστη των διαμορφωτών κοινής γνώμης ότι έτσι οι εργάτες τρομοκρατημένοι θα σκύψουν περισσότερο.

Οπως σε κάθε κρίση, έτσι και τώρα, περιουσίες θα αλλάξουν χέρια και μεταξύ των μεγάλων και με την αφαίμαξη των μικρών. Τώρα, για παράδειγμα - λένε στην αγορά - είναι η ώρα για να αρχίσουν να παίρνουν ιδιοκτησίες οι τράπεζες που έχουν ήδη προεισπράξει τους τόκους κι ένα σημαντικό μέρος από το κεφάλαιο που έχουν δώσει σ' όσους από το '98 ακόμα άρχισαν να ξανοίγονται.

Αλίμονο σ' αυτούς που επιμένουν να περιμένουν πτώση επιτοκίων, όταν ήδη πληρώνουν κάθε χρόνο 22%, που σημαίνει σε μια πενταετία μόνο για τόκους έχουν πληρώσει διπλό το κεφάλαιο που έχουν πάρει, αφού ως γνωστόν με τη μέθοδο της "ελάχιστης καταβολής" - πληρώνοντας δηλαδή μόνο τους τρέχοντες τόκους - επιτρέπουν στην τράπεζα και να παριστάνει το φιλόπτωχο και να τους χρεώνει ως και τα εγγόνια.

Ενδιαφέρουσα η ανησυχία των αναλυτών, γιατί δεν ανακάμπτει η σοσιαλδημοκρατία κι αντίθετα ενισχύονται οι «ακραίοι» και οι «λαϊκιστές». Εχει πρόβλημα η «θεσμική αριστερά», καθώς τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Οσοι επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο με το συναίσθημα, αψηφώντας δηλαδή τους σιδερένιους νόμους αναπαραγωγής του κεφαλαίου, νιώθουν λίγο ξεκρέμαστοι. Κι όσοι το έκαναν από άγνοια θα βρουν το δρόμο τους. Το πρόβλημα είναι μ' αυτούς που γνωρίζουν - γιατί από θέση πρέπει να γνωρίζουν - αλλά, αραχτοί κάπου στα ανώτερα μεσαία στρώματα, σου λένε «άσε την επανάσταση για τους επόμενους».

Η αφήγησή τους για το «κοινωνικό κράτος» και το «δάμασμα της οικονομίας της αγοράς» δεν πείθει. Αναγνωρίζεται ευθέως ως κάλπικη. Ισχύει το ίδιο για τη «διά βίου μάθηση», ένα εφεύρημα που κάνει λάστιχο τον εργάτη. Οπως επίσης οι «ευκαιρίες στην εκπαίδευση», που εισάγουν μεν την κερδοφορία σε μία - έπρεπε να ήταν - κατεξοχήν δημόσια αρμοδιότητα, αλλά εκπαίδευση δεν είναι.