Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Γι' αυτό το περιστρεφόμενο οροφοδιαμέρισμα πρέπει πολλοί, μα πάρα πολλοί να γίνουν καύσιμο στις τουρμπίνες του. Οτι η γυναίκα που κάηκε δεν ήταν εργάτρια της επιχείρησης που φτιάχνει τα οροφοδιαμερίσματα των 36 εκατομμυρίων δολαρίων είναι αδιάφορο. Αυτή η γυναίκα και το παιδί της λείπουν από την εργατική τάξη. Θα 'πρεπε να είναι τμήμα του από δω στρατού. Γιατί σ' αυτόν τον πόλεμο, τον ταξικό, δεν περισσεύει κανείς.

Ερώτηση: Οταν ο επικεφαλής ενός μεγάλου τομέα της δημόσιας Υγείας δηλώνει πως πρέπει να μπουν οι ιδιώτες στο παιχνίδι, θα ψάξουμε αύριο να βρούμε τις μίζες; Εχει κάποια σημασία αν τα έχει πάρει; Ορισμένα πράγματα δεν είναι θέμα ατομικής παρεκτροπής, αλλά κεντρικής πολιτικής κατεύθυνσης. Οταν τη μέρα που συζητάς για το πώς θα αντιμετωπίσεις τη μάστιγα των ναρκωτικών αυτός σου λέει πως η λύση είναι στην είσοδο των ιδιωτών γιατί έτσι αυξάνεται ο ανταγωνισμός, ε, πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο εσύ που ψάχνεις ακόμα να βρεις αν βρωμάει το ψάρι απ' το κεφάλι.

Το ίδιο το σύστημα παρακολούθησης, το περίφημο «C4i», είναι μια αντιλαϊκή επιλογή, αφορά την οχύρωση του αστικού κράτους απέναντι στον εχθρό εργάτη. Η αγορά του συστήματος ασφαλώς και είναι αντικείμενο ανταγωνισμού μεταξύ των εταιρειών. Το κύριο πρόβλημα όμως είναι όλο το σύστημα και όχι η μίζα του. Είναι σα να κλείνεις τα μάτια σε μια αγορά αιώνα που αφορά 40 αεροσκάφη και ψάχνεις να βρεις ποιος πήρε τη μίζα για τα ανταλλακτικά τους.

Πρέπει ένα προς ένα να γυρίσουν όλα τα πράγματα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω. Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν τον Κοροβέση του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαλεί τους συνεταίρους του της ΚΟΕ γιατί ενώ δεν ήταν παρθένες (έτσι τους αποκαλεί ο ίδιος) παριστάνουν τις παρθένες όταν ανακαλύπτουν πως η ίδια η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κομπίνα, πολιτική, αλλά κομπίνα. Οπου ένα καραμπινάτο δεξιό σχήμα εμφανίζεται ως αριστερό. Κι όταν ξεβρακώνεται την ώρα που τέσσερις βουλευτές του αρνούνται να καταψηφίσουν τη Συνθήκη της Λισαβόνας, τότε το δίκιο - λέει ο Κοροβέσης - δεν το έχουν αυτοί που λένε «άλλα έχουμε συμφωνήσει», αλλά εκείνοι που δημοκρατικά έκαναν πράξη την πολιτική τους επιλογή υπέρ της ΕΕ!

Πάμε γι' άλλα: Οταν ο αστός κλαίει γιατί δεν έχει σήμερα τα κέρδη που είχε χτες δε σημαίνει ότι δεν έχει κέρδη. Αντίθετα. Αυτό που μπορεί να πέφτει είναι το ποσοστό αυτής της αύξησης. Το κέρδος έχει ήδη βγει στην παραγωγή. Είναι η ζωντανή εργατική δύναμη, αυτό το απόλυτο εμπόρευμα, που δίνει την υπεραξία, η οποία υπάρχει ακόμα κι όταν αυξάνονται οι μισθοί. Οτι μια μικρή επιχείρηση έχει μεγαλύτερο κόστος μεταφοράς από μια μεγαλύτερη είναι πρόβλημα που αφορά τον ανταγωνισμό τους αλλά δεν αφορά την ύπαρξη του κέρδους. Για όλους τους ο φτηνότερος εργάτης είναι το ζητούμενο. Τι συμβαίνει με όσους ξαναγυρνάνε στα «εθνικά ακροατήρια»; Απλά έχουν συμπιέσει και «εθνικά» την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης και μπορούν να κερδίσουν περισσότερα χωρίς το κόστος μεταφοράς. Σε κάθε περίπτωση αυτή η κίνηση των κεφαλαίων παράγει ενδιαφέρουσες αναλύσεις, δεν ανατρέπει όμως το βασικό: Από τη δουλειά του εργάτη βγαίνει κέρδος. Κι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η σχέση είναι να πάψει η εργατική δύναμη να είναι προς εκμετάλλευση.