ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θάρρος θέλει

Του Διογένη Καμένου από την «Ελευθεροτυπία»

Οταν οι περιγραφές της πραγματικότητας είναι σκέτες περιγραφές κι έρχονται «απ' τα αριστερά», είναι μόνο για προετοιμασία εδάφους, για να πει ο επόμενος δυνάστης, «βρήκα καμένη γη».

Και δεν μπορείς να μη ρωτήσεις τι είναι αυτό που φοβίζει τον «αναλυτή». Η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, ή η πιθανότητα να βρουν οι εργάτες διέξοδο σ' αυτό που ο δήθεν αντιεξουσιαστής Οργουελ έβλεπε ως εχθρό της «ελευθερίας», μιαν ατσάλινη εργατική εξουσία που δε θα αφήνει περιθώρια στον αστό να υπάρχει;

Μερικά πράγματα μοιάζουν τόσο εξόφθαλμα, που λες δε χρειάζονται ούτε σχόλιο, ούτε ανάλυση. Αν, όμως, ήταν έτσι, δε θα γράφονταν. Οταν οι πρώτες πένες της αστικής δημοσιογραφίας βγάζουν χοντρό μεροκάματο για να σε πείσουν πως εσύ πρέπει - ό,τι κι αν συμβαίνει - τους κομμουνιστές να φοβάσαι, τότε απ' αυτό και μόνο πρέπει να ψυλλιάζεσαι. Ηταν θέμα χρόνου, από τον Στάλιν να περάσουν στον Λένιν κι από κει σε ολόκληρη τη θεωρία.

Οταν την ώρα της κρίσης έχουν το θράσος να αξιώνουν πως αυτός που πρέπει να την πληρώσει είσαι εσύ, όταν την ώρα της κρίσης με ένταση εμφανίζουν σαν «σοσιαλιστική» την πρόταση για δουλειά όλο το 24ωρο, τότε δικαίως μια από τις γραφίδες τους σου θυμίζει πως το χειρότερο είναι να διαλέξεις τους κομμουνιστές ως λύση. Εχουν θράσος, γιατί εσύ δεν έχεις θάρρος.

Αν οι περιγραφές αρκούσαν για να αλλάξουν τον κόσμο, διάφοροι θα είχαν ήδη αναγορευτεί σε σωτήρες.

Ομως, ξανά και ξανά, είδαμε την περιγραφή να καταλήγει ως έκκληση σε υποταγή. Ετσι και τώρα. Περιγράφεται η βαρβαρότητα, για να προταθεί ως λύση ένας συμβιβασμός. Αλλάζει το όνομα, η ταμπέλα, αλλά είναι ίδια η πρόταση. Αυτό που ξεφτιλίστηκε ως πρόταση Σρέντερ ή Μπλερ, καλείται σήμερα να κυριαρχήσει ως πρόταση Λαφοντέν και όποια άλλη εκδοχή οικοδομείται στη Γαλλία, στην Ιταλία και εδώ.

Εδώ έχουν ένα ειδικό πρόβλημα. Το ΚΚΕ, που, όπως λέει και ξαναλέει ο Πάγκαλος, είναι «ιστορικό παράδοξο». Τι είναι αυτό που ενοχλεί στο ΚΚΕ; Οτι δεν πιπιλάει δάχτυλο, ότι όχι μόνο αρνείται να κάνει μέρος της λύσης αυτούς που είναι το πρόβλημα, αλλά καλεί στην ανατροπή τους, στην κατάργησή τους.

Ο αστικός πολιτικός κόσμος - σε όποια εκδοχή του - δεν έχει καμιά θέση στη νέα επαναστατική πραγματικότητα, που προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη μέσα από το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι εργάτες, τόσο το καλύτερο γι' αυτούς. Γι' αυτό και η λύσσα της αστικής δημοσιογραφίας, που καθημερινά πλέον εκφράζεται ενάντια ακριβώς σ' αυτό: Την πιθανότητα οι εργάτες να αφήσουν για τα καλά πίσω τους κάθε «μέση λύση» και να επιλέξουν να σταθούν στα πόδια τους με τον τρόπο που προτείνει το ΚΚΕ: Με όλα τα αιτήματα τού «κάθε μέρα» στην πρώτη γραμμή, χωρίς να κάνουν πίσω ρούπι από το κύριο: Εναν κόσμο χωρίς μονοπώλια, έναν κόσμο χωρίς καπιταλιστές.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΗΣΥΧΕΙ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ;

ΡΗΤΟΡΙΚΗ Η ΕΡΩΤΗΣΗ: «Στον Καιάδα Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός, οι τρεις πυλώνες της ζωής και η υπεύθυνη πολιτεία φλυαρεί, ανενδοιάστως υποσχόμενη (...) κάτι περίεργο, ακατανόητο συμβαίνει. Υγεία και Παιδεία οδηγούνται στην κατάρρευση, ή μήπως στην ηθελημένη, προσχεδιασμένη απαξίωση, χάριν ιδιωτικών συμφερόντων; Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό με τεράστιες ελλείψεις απαραίτητων ιατρικών υλικών, σχολεία σε κτίρια ακατάλληλα με μειωμένο αριθμό δασκάλων, ΑΕΙ και ΤΕΙ σε αναβρασμό. Ο πολιτισμός αφημένος στη μοίρα του (...) για ποιους αξίζει αλήθεια ο Καιάδας;» (η Εύα Κοταμανίδου στα ΝΕΑ).

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΕΔΑΦΟΥΣ: «Το 2009, για να καλύψει το Ελληνικό Δημόσιο τα ελλείμματά του, θα δανειστεί από τις διεθνείς χρηματαγορές περίπου 53 δισ. ευρώ, δηλαδή ποσό ίσο με το 20,3% του ΑΕΠ, με δεύτερη την Ιταλία, με δανεισμό που αντιστοιχεί στο 13,6% του ΑΕΠ (...) υπέστη ο ελληνικός λαός, και κυρίως τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της λιτότητας, αλλά η χώρα βρέθηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση (...) το δάνειο των 53 δισ. είναι μια θηλιά στον λαιμό της χώρας σε περίοδο κρίσης. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ευνόησε τους έχοντες και κατέχοντες με φορολογικές ελαφρύνσεις, άρα μείωση των φορολογικών εσόδων. το τίμημα θα το πληρώσουν, όπως πάντα, οι συνήθεις φορολογούμενοι» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΦΟΒΙΖΕΙ; «Το έδαφος για τη θυματοποίηση των εργαζομένων προετοιμάστηκε σταδιακά ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, μέσα από την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους και την υπονόμευση των προστατευτικών ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας (...) αν το κράτος έχει επιλέξει να λειτουργεί αποτελεσματικότερα ως κράτος καταστολής παρά ως κοινωνικό κράτος δικαίου, τότε δεν απέχουμε πολύ είτε από μια κοινωνική έκρηξη είτε από έναν οργουελικού τύπου ολοκληρωτισμό με κατ' επίφαση δημοκρατικούς θεσμούς» (ο Ξ. Κοντιάδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου / ΕΘΝΟΣ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ με κεντρικό σχεδιασμό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ωράριο λάστιχο έως 70 ώρες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Υπέρβαση του Μάαστριχτ ζητούν οι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Δάνειο 53 δισ. ευρώ θηλειά για τη χώρα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ο εφιάλτης του Γ. Αλογοσκούφη

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: 7 ΜΕΤΡΑ για τους αγρότες

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ για νοσοκομειακούς γιατρούς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗ ΝΔ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

ΕΘΝΟΣ: ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ Εφραίμ και Πάπιστα

Ο ΛΟΓΟΣ: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ καταθέσεις

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΠΟ ΤΟ 1985 ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ την λίμνη Βιστωνίδα στη μονή Βατοπεδίου

Η ΑΥΓΗ: Σπέρνει τσιμέντο παντού

Η ΧΩΡΑ: Στις φλόγες η Νέα Δημοκρατία

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΥΡΙΟΣ ΕΝΟΧΟΣ το ΠΑΣΟΚ για το σκάνδαλο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εσωστρέφεια στη ΝΔ ενώ η κρίση φτάνει

ΤΑ ΝΕΑ: Παίρναμε εντολές από Δούκα, Μπασιάκο

Βρήκανε παπά να θάψουνε πέντε έξι...

«Η κρίση χρησιμεύει για να επιβάλει την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας και να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας περισσότερο άνισης και ταξικής από τη σημερινή. Η νομιμοποίηση της επισφαλούς εργασίας που επέβαλαν τις περασμένες δεκαετίες οι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς θα γίνει ο κανόνας (...) η ανατροπή των σχέσεων εργασίας θα παίξει για το κεφάλαιο έναν ρόλο "δημιουργικό". Θα χρησιμοποιηθεί για να διασπάσει την κοινωνία σε ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα, να πείσει τους εργαζόμενους ότι η "ήττα του άλλου είναι η δική μου σωτηρία" (...) αν είναι αλήθεια ότι η κρίση είναι συστημική, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αποτελεί και ευκαιρία να κατασκευαστεί μέσω του κοινωνικού δαρβινισμού ένα νέο είδος εργαζόμενου, υπερελαστικού, υπερυπάκουου, υπερανασφαλούς, υπερφοβισμένου» (ο Β. Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

...κι όποιος αντέξει

«Τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου θα κληθούν να πάρουν θέση επί της εισήγησης του ισπανού σοσιαλιστή Αλεχάνδρο Θέρκας (...) σύμφωνα με την εισήγηση του Θέρκας για διάστημα 12 μηνών ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας θα μπορεί να υπερβαίνει ακόμη και τις 70 ώρες. Στο σύνολο του έτους, ο μέσος όρος θα πρέπει ωστόσο να παραμένει στις 48 ώρες την εβδομάδα. Πολύ απλά, ορισμένες εβδομάδες οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν περισσότερο από το συμβατικό ωράριο και άλλες λιγότερο (...) επίσης ο χρόνος εφημερίας δηλαδή το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο εργαζόμενος οφείλει να βρίσκεται "σε αναμονή εργασίας" θα θεωρείται εργάσιμος χρόνος μόνο όταν ο απασχολούμενος χρειαστεί να παράσχει υπηρεσίες» (το ρεπορτάζ στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Καλού - κακού, τρέμε εσύ τους κομμουνιστές

«Το πρόβλημα της σοβιετικής θηριωδίας δεν ήταν ο Στάλιν, ήταν το ίδιο το σύστημα (...) η σοβιετική θηριωδία συνεχίστηκε επί εβδομήντα χρόνια (...) ο σταλινισμός δεν ήταν η αρρώστια του κομμουνισμού. Ηταν απλώς το σύμπτωμα» (ο Πάσχος Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).