Οι τίτλοι στα δελτία σε καλούν να κλάψεις μαζί τους: «μαύρη Δευτέρα για τα χρηματιστήρια».

Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μαύρες είναι οι μέρες στα χρηματιστήρια, τόσο πιο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα για την εργατική τάξη.

Το σίγουρο είναι πως βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση.

Και το μόνο ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα δώσουν φιλί ζωής στους καπιταλιστές, ή, με την πάλη τους θα διευρύνουν το ρήγμα που απαιτείται για να γκρεμιστεί ένα σύστημα που μόνο δεινά φέρνει.

Μαζί με το κλάμα για τα καπιταλιστικά κέρδη μερικές ειδήσεις στα ψιλά ενισχύουν την εικόνα της γενικευμένης επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα: Ενα διεστραμμένο μυαλό αποφάσισε πως είναι θετικό μέτρο η παρακράτηση κι αυτών ακόμα των πενιχρών συντάξεων απ' όσους νοσηλεύονται σε ιδρύματα. Μια κατ' εξοχήν προνοιακή υποχρέωση του κράτους μετατρέπεται και αυτή σε ιδιωτική υπόθεση. Στις Εφορίες, διπλοελέγχουν, λέει, τις περιπτώσεις επιστροφής φόρων. Πρόκειται για τμήματα του μισθού που έχουν προεισπραχτεί και πρέπει να επιστραφούν καθώς λείπουν απ' το εργατικό εισόδημα. Με την πατέντα του «διπλοελέγχου» αξιοποιούνται σαν ζωντανό κρατικό χρήμα για την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων καπιταλιστών που δεν κάνουν βήμα χωρίς κρατική ενίσχυση. Η εικόνα συμπληρώνεται με κλασικές συνταγές: Περικοπές σε δρομολόγια λεωφορείων, κόψιμο ρεύματος σε οικογένειες, απολύσεις και ξανά απολύσεις, εξαφάνιση των επιδομάτων ανεργίας που τώρα πια νοούνται μόνο σαν επιδοτήσεις στους καπιταλιστές - παροχή, δηλαδή, τζάμπα εργατών.

Ο,τι συμβαίνει γύρω μας είναι μόνο το προοίμιο της λαίλαπας που έρχεται. Γιατί το σύστημα είναι σε κίνδυνο και η συνταγή με την οποία αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση είναι πάντα μία: ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα των εργατών.

Η επίθεση είναι γενικευμένη. Και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι γενικευμένη. Μ' ένα νέο ποιοτικό στοιχείο: Δεν αρκούν πια οι επιμέρους αντιστάσεις. Απαιτείται στο στόχαστρο να μπει ολόκληρο το σύστημα που σαπίζει.

Για να γίνει αυτό - ανάμεσα σ' άλλα - απαιτείται και μία προς μία οι λέξεις που χρησιμοποιούνται από την αστική προπαγάνδα για να προκαλέσουν κλάμα και συμπάθεια υπέρ των καπιταλιστών, να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων. Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι παρά κεφάλαια που ψάχνουν τρόπο ν' αυγατίσουν. Κι αυτός είναι πάντα ένας: Εξαθλίωση των εργατών, συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου σε όλο και πιο λίγα χέρια.

Η συνέπεια με την οποία ένα προς ένα τα άρθρα για την κρίση στον αστικό Τύπο καταλήγουν στη μία και μόνο συνταγή είναι αποκαλυπτική ως προς το τι διακυβεύεται: Αξιώνουν να υπάρξει απέναντί τους μια όσο το δυνατόν ανίσχυρη εργατική τάξη «χωρίς ΠΑΜίτες, χωρίς σταθερούς μισθούς, χωρίς δικαιώματα». Το άρθρο στην «Καθημερινή» είναι χαρακτηριστικό. Περνά αυτήν την πολιτική σαν μονόδρομο κι έχει δίκιο απ' τη σκοπιά του συμφέροντος των καπιταλιστών.

Για τους εργάτες η λύση βρίσκεται απέναντι: Με το ΠΑΜΕ, για την υπεράσπιση των μισθών, για δουλειά με δικαιώματα. Κι ακόμα περισσότερο: Με το ΚΚΕ, με ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας που θα παλεύει για λαϊκή εξουσία - οικονομία.

Το κλάμα των καπιταλιστών αφορά κύρια στο ποιοι απ' αυτούς θα χάσουν. Μιλάνε για ανάξιους ηγέτες για να μη μιλήσουν για ανάξιο σύστημα.

Το κρίσιμο για τους εργάτες είναι να μην ταυτίζονται στη συνείδησή τους σε τίποτα με τα κέρδη των καπιταλιστών. Να έχουν όλο και πιο καθαρό ότι το σύστημα δεν γιατρεύεται κι ότι κάθε αδυναμία του είναι αφορμή για να γκρεμιστεί. Αυτό απαιτεί κίνημα προσανατολισμένο σε τέτοιο στόχο.

Οσο περισσότερο οι καπιταλιστές θα ζητάνε θυσίες για το σύστημα, τόσο περισσότερο οι εργάτες πρέπει να ετοιμάζονται για θυσίες στην πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτό ξεκινά απ' τα απλά: απ' την καθημερινή αντίσταση στα μέτρα που παίρνονται, σαν μάχη που δυσκολεύει το σύστημα, έτσι που να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι.

Οχι κάπου στο μέλλον, αλλά από τώρα, πρέπει να σηματοδοτείται ότι η αντίσταση έχει προοπτική την ίδια την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Το ΚΚΕ έκανε και χτες καθαρό ότι ρίχνει όλες του τις δυνάμεις σε μια τέτοιας ποιότητας μάχη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Στο προσκήνιο η ανάγκη ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αγωνία σε τρεις ηπείρους

ΤΟ ΒΗΜΑ: Οι αγορές πυρπολούν, οι ηγέτες ψάχνονται

ΕΘΝΟΣ: Τηλε...θεατές της κρίσης οι Ευρωπαίοι ηγέτες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τρέχουν πίσω από τους οίκους

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Φόβοι για παγκόσμιο κραχ λόγω και της υποβάθμισης των ΗΠΑ

ΑΥΡΙΑΝΗ: Στο έλεος των Κινέζων η Αμερική και η παγκόσμια οικονομία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οικονομικό Περλ Χάρμπορ τρομοκρατεί ευρωζώνη και Ελλάδα

ΤΑ ΝΕΑ: Παγκόσμιο φρενοκομείο

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Μας ρίχνουν στα μαύρα βράχια

ΑΥΓΗ: Απειλή για νέα παγκόσμια ύφεση

REAL NEWS: Νέο «κούρεμα» ζητά το ΔΝΤ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η φθινοπωρινή μάχη του ευρώ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Τι φοβάται ο Βενιζέλος

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τακτοποιούν και τα καταπατημένα

«Αγορές σε νευρική κρίση, με τα χρηματιστήρια να καταρρέουν και τους επενδυτές να αναζητούν ασφαλή καταφύγια θεωρώντας ότι τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά. Λογικό, οι έμπειροι των αγορών ξέρουν καλά ότι αυτές αρέσκονται στην ασφάλεια και τιμωρούν τα ημίμετρα και τις αποφάσεις που κουκουλώνουν τα προβλήματα» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Η Ελλάδα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα σε κάποιους τομείς πρωτογενούς μικρής και ακριβής παραγωγής (ελαιόλαδο, ντοματάκια Σαντορίνης, κρόκος Κοζάνης κ.λπ.), αλλά είναι προτιμότερο να εισάγει σιτηρά που παράγονται φθηνά στις αχανείς εκτάσεις του Καναδά ή της Ρωσίας παρά να δεσμεύσει τα λίγα σχετικά πεδινά εδάφη της για να παράγει ακριβά κάτι που μπορεί να αγοράζει φθηνά (...) Η ελληνική οικονομία πρέπει να γίνει "εξωστρεφής" (...) Ουδείς συνετός άνθρωπος επενδύει σε μια χώρα διαρκούς συντεχνιακής αναταραχής. Είναι σίγουρο ότι τα στελέχη των επιχειρήσεων κρουαζιερόπλοιων θα μετάνιωσαν την ώρα και την στιγμή που αποφάσισαν να εντάξουν ελληνικά λιμάνια στους προορισμούς τους. Αυτοί βγάζουν λεφτά εξυπηρετώντας τους πελάτες τους και ουχί υποδεχόμενοι αγανακτισμένους ταξιτζήδες, ΠΑΜίτες κι άλλες "δημοκρατικές δυνάμεις" (...) Με μια σειρά νόμων που "προστατεύουν" τα επαγγέλματα και ορίζουν κατώτατα ποσοστά κέρδους και αμοιβών (...) το κράτος (...) δημιούργησε διά νομοθετημάτων (κλειστά επαγγέλματα, κατώτατες αμοιβές, ποσοστό κέρδους στα φαρμακεία, υποχρεωτική δημοσίευση ισολογισμών στις εφημερίδες κ.λπ.) κίνητρα ώστε να προσανατολίζονται όλο και περισσότεροι νέοι στην παραγωγή εγχώριων υπηρεσιών (...) Αναγκαστικά η οικονομία θα περάσει μια επίπονη αναδιάρθρωση. Τις πρώτες φάσεις τις βλέπουμε. Είναι η μετανάστευση πλεοναζόντων επιστημόνων στο εξωτερικό, το κλείσιμο μικρών εμπορικών μαγαζιών και η ανεργία (...) Αυτό νομοτελειακά θα γίνει, είτε φωνασκούμε περί του αντιθέτου είτε όχι» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).