- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Με εξαίρεση το, πράγματι, πολύ καλό κινούμενο σχέδιο του Αρι Φόλμαν, «Βαλς με τον Μπασίρ», το οποίο με ολόσωμες ανθρώπινες φιγούρες μας μεταφέρει στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα και μας (ξανα)θυμίζει τη μεγάλη σφαγή, οι υπόλοιπες ταινίες της βδομάδας, άλλη λιγότερο και άλλη περισσότερο, εξακολουθούν να είναι ...χριστουγεννιάτικες! Ταινίες, δηλαδή, για γιορτινή φτηνή έξοδο και τίποτα περισσότερο! Εξαίρεση επίσης, μικρότερη αυτή τη φορά, θα κάνουμε και για την τρυφερή κοινωνική και ανθρώπινη ταινία του Ερίκ Γκιραντό, «Ο Γιος του Παντοπώλη» (νεαρός αναποφάσιστος επιστρέφει στο χωριό του για μια νέα ζωή).
«Οι Γυναίκες των Ονείρων μου», της Λετίσια Κολομπάνι. Ενας αποτελματωμένος μικροαστός για να γεμίσει τη ζωή του παρακολουθεί - και αναστατώνει - τις ζωές των άλλων (τριών όμορφων γυναικών - ηθοποιών). Το «Λυκόφως», της Κάθριν Χάρντγουικ, μας διηγείται τον έρωτα μιας όμορφης κοπέλας με έναν πανέμορφο δράκουλα (δεν πρόκειται για κωμωδία)!
Κινούμενο σχέδιο μπλεγμένο με αληθινούς ανθρώπους είναι η «οικογενειακή κωμωδία» «Μπέβερλι Χιλς Τσιουάοουα». Τη βδομάδα κλείνει το μεταφυσικό θρίλερ του Ροντρίγκο Γκαρσία, «Οι Επιβάτες» (τα θύματα ενός αεροπορικού δυστυχήματος προσπαθούν να μη φιλιώσουν με την ιδέα ότι έχουν πεθάνει)!
Στο «Βαλς» οι ολόσωμες κινούμενες φιγούρες με την αργή διακοπτόμενη ανθρώπινη κίνηση και οι αλλοιωμένοι χρωματικά «νεκροί» χώροι δημιουργούν μια σπάνια δραματική ατμόσφαιρα, η οποία κάνει ακόμα πιο τραγικά τα γεγονότα που εξελίσσονται στην οθόνη. Η σκηνή, δε, του βαλς του Μπασίρ είναι σχεδόν αδύνατο να αποδοθεί με τόση δύναμη από πραγματικούς ηθοποιούς. Το λεπτό και άψογα καλλιτεχνικό σχέδιο που απεικόνιζε τον Μπασίρ με τις απελπισμένες και τραγικές κινήσεις του χορού του μετέφερε μεγάλα συναισθήματα. Με κόπο ο θεατής συγκρατεί τα δάκρυά του!
Το τριήμερο 15-17 Σεπτέμβρη του 1982, λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις, κάτω από την καθοδήγηση και τη βοήθεια του Ισραήλ, έσφαξαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες που διέμειναν στα δυο μαρτυρικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα στη Βηρυτό. Σχεδόν το 80% των σφαγιασμένων ήταν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι! Η συγκεκριμένη πράξη έχει καταγραφεί από την ιστορία στις πιο μαύρες σελίδες της.
Ο Αρι Φόλμαν στην ταινία του μιλάει για το παραπάνω επεισόδιο και κατατοπίζει το θεατή με εξαιρετικό τρόπο. Ακολουθώντας τη φόρμα του φιλμ νουάρ, που δίνει σασπένς στην αφήγηση, και παράλληλα πατώντας πάνω στις γερές βάσεις του ντοκιμαντέρ, που αντικειμενικά πλησιάζει κοντύτερα στην αλήθεια, δεν αφήνει καμία πτυχή του ζητήματος έξω από το κάδρο του. Εκεί πάντως που ρίχνει το μεγαλύτερο βάρος του είναι στις επιπτώσεις που είχε η συγκεκριμένη σφαγή στον ψυχισμό των σοβαρών και υπεύθυνων Ισραηλινών. Στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, που δεν είναι και λίγοι, υπάρχει πάντα μια ανοιχτή πληγή, μια διαρκής ντροπή!
Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας λέγεται και αυτός Αρι, όπως ο σκηνοθέτης της (το «Βαλς» έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία). Ο Αρι, λοιπόν, εξομολογείται σε ένα φίλο του πως κάθε βράδυ βλέπει τον ίδιο εφιάλτη! Είκοσι έξι αγριεμένα σκυλιά τον κυνηγούν (Ερινύες). Κατέληξε πως ο εφιάλτης έχει να κάνει με τη θητεία του στον ισραηλινό στρατό στον πρώτο πόλεμο (1980) του Λιβάνου (υπηρέτησαν μαζί με το φίλο του). Ομως ο Αρι δεν έχει την παραμικρή θύμηση από αυτόν τον πόλεμο! Η συνείδησή του έχει διαγράψει αυτό το κομμάτι της ζωής του. Από μόνος του αδυνατεί να βάλει μια τάξη στη σκέψη του, να επαναφέρει σε λειτουργία τη μνήμη του. Για να βρει την αλήθεια, την ηρεμία του ίσως, πλησιάζει έναν-έναν τους φίλους του που υπηρέτησαν μαζί στο στρατό και που στο μεταξύ έχουν σκορπίσει και, μέσα από τις συζητήσεις που έχει μαζί τους, προσπαθεί να βρει την απάντηση στον εφιάλτη του. Στον εφιάλτη της περιοχής. Κάθε μια ανακάλυψη που κάνει τον χώνει και πιο βαθιά στον πόνο, στις ενοχές και την απελπισία.
Το νήμα της σφαγής, και της μνήμης του Αρι, αρχίζει να ξετυλίγεται με τον πρώτο πόλεμο του Ισραήλ στο Λίβανο στον οποίο ήταν φαντάρος. Μετά από αυτόν τον πόλεμο ήρθε σαν συνέχεια ο εμφύλιος πόλεμος. Και ακόμα περισσότερο η τοποθέτηση από τους Ισραηλινούς και τους Δυτικούς (μετά από εκλογές!) της ισραηλινής φασιστικής μαριονέτας που άκουγε στο όνομα Μπασίρ Τζεμαγιέλ (1982). Ο Λιβανέζος φαλαγγίτης Τζεμαγιέλ ήταν απόγονος του Πιέρε Τζεμαγιέλ, που ίδρυσε το κόμμα των φαλαγγιτών μετά από επίσκεψή του στη Γερμανία του Χίτλερ (1936).
Κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του Τζεμαγιέλ ένας ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός δολοφονεί τον μόλις εκλεγέντα πρωθυπουργό. Η δολοφονία του άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και έλυσε τα χέρια των Ισραηλινών, οι οποίοι, έτσι και αλλιώς, είχαν καταλάβει 40 χιλιόμετρα κατά μήκος των συνόρων. Με αφορμή, λοιπόν, τη δολοφονία, τα γεράκια του Ισραήλ αποφασίζουν να καταλάβουν ολόκληρο το Νότιο Λίβανο και το πράττουν! Στο μεταξύ, πριν τη δολοφονία, πάνω από 11.000 στρατιώτες της Συρίας και της PLO, υπακούοντας σε διεθνή συμφωνία, έχουν αποχωρήσει από το Λίβανο, το οποίο, τώρα πια, βρίσκεται στα χέρια και στο έλεος του Ισραήλ. Αυτή η κατάσταση επισφραγίστηκε με τη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα!
Είναι, όμως, ιστορική η ταινία; Είναι και τέτοια! Κυρίως, όμως, είναι μια εκ βαθέων εξομολόγηση ενός Ισραηλινού, του σκηνοθέτη της ταινίας, για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και τις τύψεις που έφερε στην ψυχή του και στις ψυχές των τίμιων και σοβαρών Ισραηλινών. Παράλληλα, όπως είπαμε και στην αρχή, είναι και ένα εξαιρετικό καλλιτεχνικό έργο. Ενα έργο που συνδυάζει τις νέες τεχνολογίες στον κινηματογράφο με την καλή ποιότητα και το καλό γούστο!
Ακούγονται οι φωνές: Αρι Φόλμαν, Ορι Σίβαν, Σμουέλ Φρένκελ, Ρον Μπεν Γισάχι κ.ά.
* rotating:Ο σκηνοθέτης φιλμογραφεί αληθινούς ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους ήρωες της ταινίας. Στη συνέχεια βάζει το φιλμ που τράβηξε στην τρικέζα (μηχάνημα με το οποίο δημιουργείς τα κινηματογραφικά τρικ) και το επεξεργάζεται καρέ-καρέ. Πάνω στον άνθρωπο ηθοποιό «φοράει» το κινούμενο σχέδιο. Η παρέμβασή του δεν τελειώνει εκεί. Παρεμβαίνει στα χρώματα, στην κίνηση, κλπ. Για να συνειδητοποιήσετε το χρόνο και τον κόπο της δουλειάς θυμίζω πως σε κάθε δευτερόλεπτο περνάνε 24 καρέ μπροστά από τα μάτια μας. Πολλαπλασιάστε τώρα τα 24 καρέ του δευτερολέπτου με τη διάρκεια της ταινίας (87΄)! Εγώ δε θα το αποπειραθώ!
Ενας κύριος καραφλός, το πρόσωπό του δε βγάζει τον πόνο του Βέγγου, να πούμε, καθαριστής το επάγγελμα, καθαρίζει κάθε βράδυ ένα γραφείο που μανατζάρει σταρ του σινεμά. Εκεί μέσα στη μοναξιά του και στη μίζερη ζωή του ανοίγει τα κιτάπια του γραφείου και έρχεται σε επαφή με τα «απόρρητα» ραντεβού τριών αγαπημένων του σταρ. Επειδή τις λατρεύει και τις τρεις, παίρνει το ζήτημα προσωπικά. Αναλαμβάνει αυτός, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, να τις μανατζάρει καλύτερα και αποτελεσματικότερα. Παρεμβαίνει, επίσης, και στην προσωπική τους ζωή όπου αυτή, κατά την κρίση του, πάσχει.
Η ζωή των τριών σταρ σιγά-σιγά γίνεται μπάχαλο. Ο καραφλός κύριος ακυρώνει κλεισμένα ραντεβού, δημιουργεί άλλα, χαλάει ερωτικές σχέσεις! Μόλις, όμως, οι τρεις σταρ αντιληφθούν τον ένοχο, αποφασίζουν να τον τιμωρήσουν με το ίδιο νόμισμα! Αρχίζουν αυτές να παρεμβαίνουν στη δική του ζωή, την οποία, σχεδόν, διαλύουν!
Σας είπα, το θέμα είναι καλό, προσφέρεται για πολλά! Δυστυχώς, η Γαλλίδα σκηνοθέτις, η οποία είναι και ηθοποιός και παίζει και στην ταινία, δεν έξυσε ούτε με το νυχάκι της το ζήτημα. Στάθηκε στην επιφάνεια. Μια επιφάνεια γυαλιστερή και άοσμη. Εχοντας μπροστά στο φακό της λαμπερά ονόματα, Κατρίν Ντενέβ, Εμανουέλ Μπεάρ κλπ., περιορίστηκε να ανοίγει διαδρόμους να διαβαίνουν αυτά τα λαμπρά ονόματα και να κάνουν απρόσκοπτα τη βόλτα τους. Τελικά, η ταινία είναι μια περατζάδα των τριών σταρ και του καραφλού κυρίου. Στο διάβα τους, βέβαια, ακόμα και η Κατρίν Ντενέβ που έχει γεράσει και παχύνει, οι σταρ αφήνουν κάποια αύρα! Το μόνο που μπορεί να εισπράξει ο θεατής.
Παίζουν: Κατρίν Ντενέβ, Εμανουέλ Μπεάρ, Μελανί Μπερνιέ, Καντ Μεράντ, Ζουλιέτ Λαμπολέ, Ρουφούς, Λετίσια Κολομπάνι.
Σας βεβαιώνω πως θα διαβάσετε τρελά πράγματα και τρελές θεωρητικές αναλύσεις! Θα ακούσετε συσχετισμούς με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Θα ακούσετε για τη δύναμη της αγάπης, η οποία δύναμη εξημερώνει ακόμα και δράκουλες! Για να καταλάβετε, στο χορό μπήκε χωρίς να επιτρέπεται και η δημόσια Ελληνική Τηλεόραση (κανάλι 1), η οποία, συμμετέχοντας ανεπίτρεπτα σε εμπορικά παιχνίδια, παρουσίασε την ταινία στο κεντρικό της, μάλιστα, δελτίο ειδήσεων, ωσάν να είχαμε να κάνουμε με σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός. Σίγουρα κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Δεν έχω καμία διάθεση να το ψάξω, όποιος έχει ενοχές επειδή έσφαλε, να βγει και να ζητήσει συγνώμη.
Τώρα στο θέμα μας! Μια πανέμορφη, πράγματι, κοπέλα φεύγει από τη μάνα της, η οποία βρήκε καινούριο εραστή, και έρχεται να ζήσει με τον σερίφη πατέρα της, ο οποίος ζει και εργάζεται σε μια μικρή αμερικάνικη επαρχιακή πόλη! Ο πατέρας χαίρεται για την άφιξη της κόρης, που είχε καιρό να τη δει, και η κοπέλα πάει στο σχολείο της μικρής πόλης για να συνεχίσει τις σπουδές της. Στα σχολεία, όμως, ως γνωστόν, δε σπουδάζουν μόνον μαθητές και μαθήτριες. Ενίοτε σπουδάζουν και δράκουλες. Στο συγκεκριμένο σχολείο σπουδάζει ένας πανέμορφος, πράγματι, μαθητής-δράκουλας. Ο συγκεκριμένος μαθητής-δράκουλας ανήκει, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, σε μια εξευγενισμένη φυλή δράκουλων, η οποία, αφού εξελίχθηκε, αποφεύγει το ανθρώπινο αίμα (πίνει μόνον αίμα ζώων). Επίσης, αυτή η εξευγενισμένη φυλή δράκουλων, κόντρα στα είθισται και για να γυριστεί το έργο, δε βγαίνει σεργιάνι μόνον τα μεσάνυχτα. Μπορεί, για τις ανάγκες του έργου, όπως είπαμε, και κυκλοφορεί και μέρα!
Τα δυο πανέμορφα, πράγματι, παιδιά γνωρίζονται και ερωτεύονται! Κάποια στιγμή, όμως, η κοπέλα καταλαβαίνει με ποιον έχει να κάνει! Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Νικάει τις φοβίες της και βοηθάει τον νεαρό να κάνει ένα ακόμα βήμα για να πλησιάσει τον άνθρωπο. Και όπως γίνεται σε όλα τα παρόμοια ρομάντζα, ο έρωτας νικάει!
Αυτό είναι με λίγα λόγια το έργο που προωθεί, ανάμεσα στους άλλους, και η δημόσια Ελληνική Τηλεόραση. Ο,τι πρέπει, δηλαδή, για ετούτες τις άγριες μέρες, δε λέω άγιες, λέω άγριες μέρες, που η μαθητιώσα ελληνική νεολαία παλεύει στήθος με στήθος με τους δικούς της δράκουλες που θέλουν να της πιουν το αίμα. Μαθητές, αφήστε τις διαδηλώσεις και «βρείτε» τη με το «Λυκόφως», είναι το σύνθημα του συστήματος. Στο χέρι σας είναι η επιλογή. Με τις διαδηλώσεις ή με το δράκουλα. Θεωρητικό παραμύθι θα σας προσφερθεί άπειρο. Μην ξεχνάτε πως η ταινία στηρίζεται σε βιβλίο που στην Αμερική πούλησε πάνω από 6.000.000 αντίτυπα! Βουρ, λοιπόν, και εμείς να εξαμερικανιστούμε οριστικά και αμετάκλητα!
Παίζουν: Κρίστεν Στιούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπίλι Μπερκ, Τέιλορ Λότνερ, Νίκι Ριντ.
Αν δεν καταφέρετε να μαστουρώσετε με τους εξευγενισμένους δράκουλες και θέλετε, οπωσδήποτε, να συνεχίσετε να «κάνετε κεφάλι» με αποπροσανατολιστικά έργα, με έργα δεύτερης και τρίτης επιλογής, χωθείτε στο σινεμά που παίζεται το, πράγματι, καλογυρισμένο και καλοπαιγμένο μεταφυσικό θρίλερ, «Οι Επιβάτες». Εδώ το παραμύθι είναι πιο σοφιστικέ!
Ενα αεροπλάνο συντρίβεται. Ολοι οι επιβάτες σκοτώνονται! Κάποιοι, ωστόσο, από τους σκοτωμένους επιβάτες δε λένε να το βάλουν κάτω, να αποδεχτούν, δηλαδή, πως πράγματι έχουν σκοτωθεί! Δίνουν, λοιπόν, μάχες με την ψυχή τους να μην τους εγκαταλείψει!
Το έργο, βέβαια, δε μας μιλάει στα ίσια. Μέχρι να φτάσει στο φινάλε του, όπου τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν οριστικά και οι ζωντανοί θα πάνε με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους, μας μπλέκει σε μια περιπέτεια, σε ένα καλοστημένο κινηματογραφικό παιχνίδι. Μια νεαρή ψυχολόγος αναλαμβάνει να στηρίξει ψυχολογικά πέντε απομείναντες ζωντανούς επιβάτες. Η ιστορία τη μια πάει από εδώ, την άλλη πάει από εκεί. Από την ψυχολογική στήριξη περνάμε στις αιτίες που προκάλεσαν το δυστύχημα. Μόλις, όμως, πάμε να συλλάβουμε τους ένοχους αποκαλύπτεται, πως όλα όσα βλέπαμε τόση ώρα δεν ήταν παρά το κατενάτσιο που έπαιζαν οι σκοτωμένοι, για να καθυστερήσουν τον οριστικό θάνατό τους!
Παίζουν: Αν Χάθαγουέι, Πάτρικ Γουίλσον.
Το φιλμ του Ερίκ Γκιραντό θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις σαν έναν ύμνο στη φύση της γαλλικής επαρχίας και στους ανθρώπους της.
Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η επιστροφή ενός νεαρού, ο οποίος έφυγε απογοητευμένος από το χωριό του και τους πατριώτες του, και από την εν γένει ζωή της επαρχίας, απογοητευμένος ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια που ένιωθε ότι δεν τον καταλάβαινε και του φέρνονταν σκληρά, ιδιαίτερα ο πατέρας του, και έζησε για μεγάλο διάστημα απομακρυσμένος στην πόλη.
Η ταινία με την αλήθεια και τον φιλμικό χαρακτήρα ενός ντοκιμαντέρ (πολλά γεγονότα που δείχνει η ταινία είναι αληθινά και πολλά πρόσωπα από αυτά που εμφανίζονται στην ταινία είναι κάτοικοι του χωριού και της γύρω περιοχής που παίζουν τον εαυτό τους), με οδηγό τον νεαρό που επέστρεψε για να αναλάβει το κινητό παντοπωλείο του πατέρα του, ο οποίος έπαθε εγκεφαλικό και δεν μπορεί να εργαστεί, μας γνωρίζει στιγμή τη στιγμή τους ανθρώπους της περιοχής, τις συνήθειές τους, τις αγωνίες τους, τις ιδιομορφίες τους και πάνω απ' όλα την αγάπη τους για τη ζωή και τον τόπο τους.
Ο νεαρός Αντουάν με το κινητό παντοπωλείο του, μεγαλωμένος, πια, και έμπειρος, απαλλαγμένος από φοβίες, σκληραγωγημένος από τη ζωή της πόλης, έρχεται σε νέα καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους και τα πράγματα του χωριού του και της γύρω περιοχής, που κάποτε τον είχαν πληγώσει. Τώρα, πια, βλέπει με άλλα μάτια. Πιο βαθιά. Και, φυσικό είναι, να φτάνει στην ουσία. Η οποία, βέβαια, είναι διαφορετική από αυτή που τον είχε απομακρύνει από το χωριό.
«Ο Γιος του Παντοπώλη» δεν είναι μεγάλη ταινία! Είναι, όμως, τρυφερή και τίμια ταινία. Εχει χιούμορ και εκτιμάει τον άνθρωπο. Είναι, δε, και αισιόδοξη. Ακόμα και το λάθος σύνθημα που μάλλον βγαίνει, αρκετά διακριτικά είναι αλήθεια, από την ταινία, «επιστροφή στην αγνή επαρχία», δεν είναι ενοχλητικό γιατί είναι πράγματι διακριτικό. Γιατί διανθίζεται και με άλλα, πιο πρακτικά και ρεαλιστικά, μηνύματα.
Παίζουν: Νικολάς Καζαλέ, Κλοτίλντ Χεσμέ, Ντανιέλ Ντουβάλ, Ζαν Κουπίλ, Στεφάν Γκερίν Τιλιέ, κ.ά.
Η ταινία του Ράτζα Κόσνελ, «Μπέβερλι Χιλς Τσιουάουα», με τους Πάιπερ Περάμπο, Μανόλο Καρντόνα, Τζέιμι Λι Κέρτις, Μόρι Στέρλινγκ. Ακούγονται οι φωνές του Ντρου Μπάριμορ, του Αντι Γκαρσία, του Πλάσιντο Ντομίγκο, κ.ά.
Το «Μπέβερλι Χιλς Τσιουάουα», είναι μια «κομπίνα» ανάμεσα στην κανονική ταινία με ηθοποιούς και στο κινούμενο σχέδιο. Αφού στην οθόνη συνυπάρχουν αληθινοί ηθοποιοί και κινούμενο σχέδιο. Η υπόθεση της ταινίας είναι διάφοροι σκυλοκαβγάδες, αρκετοί σκυλοέρωτες, πολλές σκυλοαπογοητεύσεις και ακόμα περισσότερες σκυλοχαρές, με πλάγιες αναφορές και στον άνθρωπο!
Το πετυχημένο κινηματογραφικό αφιέρωμα για τα πενήντα χρόνια της Κουβανέζικης Επανάστασης με πενήντα ταινίες φιξιόν και ντοκιμαντέρ, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε, συνεχίζεται για τρίτη συνεχόμενη βδομάδα.
Σε άλλα σημειώματα του «Ριζοσπάστη» και τη στήλη της κριτικής σημειώσαμε τις ταινίες, πολλές από τις οποίες, σχεδόν όλες, είναι από αυτές που πρέπει ο κάθε φίλος της Κουβανέζικης Επανάστασης, αλλά και φίλος του κινηματογράφου οπωσδήποτε να δει.
Από σήμερα και κάθε βράδυ στις 11 μ.μ. μέχρι το τέλος του αφιερώματος, θα παίζεται η επίκαιρη ταινία, «Κάτω από τις Βόμβες». Η ταινία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια των δολοφονικών βομβαρδισμών του Ισραήλ (30 συνεχόμενες μέρες) που ισοπέδωσαν το Λίβανο.
