Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στα Γιάννενα, στην Κρήτη, οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Αλλού καταγράφονται οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και αλλού γίνονται τέτοιες κινητοποιήσεις μετά από πολλά χρόνια, γίνεται πράξη το «όλοι στους δρόμους». Και πέρα από τις μεγάλες πόλεις, καμία περιοχή δεν αποδείχθηκε τόσο μακρινή ώστε να μη φτάσει μέχρι εκεί το κάλεσμα του ξεσηκωμού.

Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων και της νεολαίας κουρέλιασε όλα τα εμπόδια που στήθηκαν, όλες τις προσπάθειες να υπονομευθεί το παλλαϊκό ξέσπασμα: Εργοδότες έστησαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, έλεγαν στους εργαζόμενους ότι δεν είχαν δικαίωμα να απεργήσουν, επιστράτευσαν ακόμα και απειλές για να αποτρέψουν τη συμμετοχή στην απεργία. Κυβερνητικά στελέχη και τα φερέφωνά τους στα μέσα ενημέρωσης δεν σταματούσαν να προαναγγέλλουν «επεισόδια», δεν δίστασαν να προβλέπουν ακόμα και μια «νέα Μαρφίν»! Στην Αθήνα, η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ περιόρισε τη λειτουργία των μέσων σταθερής τροχιάς, ενώ η αστυνομία έκλεισε όλους τους σταθμούς του κέντρου. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελαν. Τα σχολεία και οι σχολές άδειασαν, χώροι δουλειάς νέκρωσαν, χιλιάδες κόσμος ανταποκρίθηκε με κάθε τρόπο και μέσο στο απεργιακό κάλεσμα.

«Μετρηθήκαμε και είμαστε λιγότεροι», γράφουν οι σιδηροδρομικοί στα μαύρα πανό που σήκωσαν και την Τετάρτη. Το ίδιο διαπιστώνουν φοιτητές από μια σειρά σχολές που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος στις ράγες του σιδηροδρόμου. Στην απεργία και τις διαδηλώσεις, όμως, οι οδυνηρές αυτές απουσίες έγιναν χιλιάδες φωνές, σφιγμένες γροθιές, αποφασιστικότητα να δοθεί συνέχεια στον αγώνα. Ηδη, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες συνεχίστηκαν τις προηγούμενες μέρες, ενώ μέσα στο Σαββατοκύριακο έχουν προγραμματιστεί νέες συγκεντρώσεις.

«Το έγκλημα αυτό έχει ιστορία», υπενθυμίζει το σύνθημα που ακούστηκε στις συγκεντρώσεις, καθώς όλες οι κυβερνήσεις σφύριζαν αδιάφορα μπροστά στα ατυχήματα που προηγήθηκαν της μεγάλης τραγωδίας και δεν έκαναν τίποτε για να ικανοποιηθούν τα αυτονόητα αιτήματα των εργαζομένων και των σωματείων για τα θέματα ασφάλειας. Ενώ σήμερα επιδίδονται σε αναλύσεις για την «κακή» και την «καλή» ιδιωτικοποίηση και ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο.

Και ο μόνος που μπορεί να δώσει «εισιτήριο χωρίς επιστροφή» σε όλους τους «μηχανοδηγούς» αυτής της πολιτικής είναι ο ίδιος ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, μετατρέποντας τον θρήνο σε οργή και την οργή σε αγώνα.

Η ανάγκη να μπει ένα τέλος στην ανασφάλεια της επιβίωσης, σε μια βάρβαρη καθημερινότητα, που ακόμη και η ζωή του λαού «δεν μετρά μία» μπροστά στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, ξεπηδά μέσα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, τις συσκέψεις και κάθε αγωνιστική διεργασία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες και στην Ανατολική Στερεά και Εύβοια.

Σε κάθε κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε τις τελευταίες μέρες στη Στερεά Ελλάδα, στις συσκέψεις που οργάνωσαν τα Εργατικά Κέντρα στη Χαλκίδα, στη Λαμία, στη Θήβα και τη Λιβαδειά, σχεδιάζοντας την κλιμάκωση του αγώνα, στις συνελεύσεις των φοιτητών αλλά και σε κάθε άλλη πρωτοβουλία αποτυπώνεται η ανάγκη να μετατραπεί η οργή σε οργανωμένη διεκδίκηση και αγώνα, για να μπει ένα τέλος στην εγκληματική πολιτική που υποτάσσει τις ανάγκες και τη ζωή του ανθρώπου στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Στην Εύβοια, για παράδειγμα, η νεολαία και ο λαός που κινητοποιήθηκαν αυτές τις μέρες απ' άκρη σ' άκρη του νησιού, μαζί με την οργή τους για το έγκλημα στα Τέμπη εξέφρασαν και την οργή τους για τους 8 νεκρούς από τις πλημμύρες τον Αύγουστο του 2020 στα Ψαχνά και το Ληλάντιο Πεδίο, όπου ακόμη δεν έχουν ληφθεί μέτρα προστασίας. Επίσης, για τους νεκρούς στη Βόρεια Εύβοια από τις πλημμύρες το 2018 και τις καταστροφικές συνέπειες της πυρκαγιάς του 2021, όπου ο λαός της περιοχής ακόμη διεκδικεί μέτρα για να παραμείνει στον τόπο του, την ώρα που η κυβέρνηση σχεδιάζει το πώς θα μετατρέψει την καταστροφή της πυρκαγιάς σε ευκαιρία για επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο λαός βγήκε στους δρόμους για τις τεράστιες ελλείψεις στο Νοσοκομείο Χαλκίδας και την τραγική κατάσταση των Κέντρων Υγείας σε ολόκληρη την Εύβοια. Για τους δεκάδες νεκρούς κάθε χρόνο στο άθλιο οδικό δίκτυο του νησιού. Τους τρεις νεκρούς στο Γυμνό Εύβοιας, τον Απρίλη του '21, που απανθρακώθηκαν σε στύλο της ΔΕΗ, θύματα κι αυτοί της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας.

Στους φοιτητές και μαθητές, μαζί με την οργή για τον χαμό των συναδέλφων και συμμαθητών τους, ξεχειλίζουν η οργή και η αγωνία για το αύριο, για την υποβάθμιση των σπουδών και τη ζωή τους. Βγαίνουν στον δρόμο για τις άκρως επικίνδυνες συνθήκες στις φοιτητικές εστίες στα Ψαχνά, όπου κτιριακές εγκαταστάσεις έχουν κριθεί ακατάλληλες.

Γονείς και μαθητές υψώνουν τη φωνή τους για τις επικίνδυνες κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολικού συγκροτήματος στο πάρκο Βούρκου της Χαλκίδας και μαζί με το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας προγραμματίζουν και συγκέντρωση έξω από το σχολείο, τη Δευτέρα 13 Μάρτη, στη 1.30 μ.μ. Ενα σχολικό συγκρότημα όπου στεγάζονται εκατοντάδες μαθητές και εδώ και δεκαετίες σαπίζει, βυθίζεται, με ρωγμές στα δοκάρια και στις κολόνες, μια κατάσταση που προειδοποιεί για τα χειρότερα, με ευθύνες των κυβερνήσεων και των τοπικών αρχών. Μάλιστα, τώρα αρχίζουν να δείχνουν υποκριτικά το ενδιαφέρον τους, με τη δημοτική αρχή να προχωρά τις τελευταίες μέρες σε σύσταση επιτροπής για τον έλεγχο του κτιρίου και παράλληλα να κλείνει... δύο αίθουσες καθηγητών!

Στη Λαμία, μαζί με την οργή των φοιτητών και μαθητών ξεπηδά η οργή των κατοίκων στο Κόμμα και τα άλλα χωριά του Σπερχειού, που δεκαετίες τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με έντονα πλημμυρικά φαινόμενα. Για μια κατάσταση που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη εξαιτίας των οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων που κατασκευάστηκαν στην κοιλάδα του Σπερχειού χωρίς ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία.

Στη Λοκρίδα μαζί με την οδύνη και την οργή για τον χαμό της Ελπίδας και τους υπόλοιπους νεκρούς του εγκλήματος στα Τέμπη, ο λαός κινητοποιείται και για το έγκλημα στη ΛΑΡΚΟ. Για τους πάνω από 80 νεκρούς και τους δεκάδες σακατεμένους στο εργοστάσιο της Λάρυμνας.

Στη Θήβα, όπου στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης αποφασίστηκε η συνέχιση του αγώνα με νέο συλλαλητήριο την Κυριακή, μέσα από τις παρεμβάσεις των εκπροσώπων σωματείων, φορέων και μαθητών αναδείχθηκαν ζητήματα όπως η τραγική κατάσταση του Νοσοκομείου Θήβας, η έλλειψη μέτρων πρόληψης και προστασίας στους χώρους δουλειάς και ο κίνδυνος για μεγάλο βιομηχανικό ατύχημα, η ανησυχία από την έλλειψη αντισεισμικής πρόληψης και θωράκισης των κτιρίων.

Σε νέα μεγάλη συγκέντρωση και συλλαλητήριο προχώρησαν το απόγευμα της Παρασκευής χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι στην Πάτρα.

Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου, της δημοτικής αρχής, συνδικάτων εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων, μαθητικών συμβουλίων, αλλά και άλλων λαϊκών φορέων, διατράνωσαν ξανά την απαίτησή τους να σταματήσουν οι θυσίες στον βωμό των επιχειρηματικών ομίλων, καταδικάζοντας ταυτόχρονα όλους όσοι τους υπηρετούν.

«Το "πάμε κι όπου βγει" δεν βγαίνει πουθενά, μόνο τραγωδίες το σύστημα γεννά», ακούστηκε για ακόμη μια φορά πολύ δυνατά στην πόλη, μαζί με το σύνθημα «Οργάνωση και αγώνας να γίνει η οργή, καμία μάνα μην κλάψει άλλο παιδί».

Δόθηκε παράλληλα απάντηση στην προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων και της νεολαίας, αφού καταγγέλθηκε η πρωινή προσαγωγή των δύο μαθητών του 4ου Γυμνασίου (ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του 15μελούς), απ' την αστυνομία, με την επισήμανση ότι εργαζόμενοι και αγωνιζόμενη νεολαία δεν κάμπτονται από τέτοιου είδους ενέργειες, αντιθέτως δυναμώνουν τον αγώνα τους.