Ενδεικτικό της πλήρους σύμπλευσης και συστράτευσης αποτελεί το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει κάνει την παραμικρή δήλωση από την ημέρα που ο υπουργός Οικονομικών εξήγγειλε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει με διαδικασίες «φαστ τρακ» τα νέα, καταστροφικά για τη ζωή του λαού μέτρα. Η δικαιολογία που άρθρωσε την επόμενη μέρα των εξαγγελιών ο εκπρόσωπος Τύπου, ότι δηλαδή «η ΝΔ θα περιμένει τις συγκεκριμένες αποφάσεις της κυβέρνησης για να τοποθετηθεί αναλυτικά»(!), αποτελεί από μόνη της μια έμπρακτη στήριξη των μέτρων και ένα ξεκάθαρο σινιάλο στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίησή τους.

Δεν θα μπορούσε βέβαια η ηγεσία της ΝΔ να κρατήσει διαφορετική στάση. Πολύ περισσότερο που το σύνολο σχεδόν των προωθούμενων «διαρθρωτικών αλλαγών», που τσακίζουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και εκχωρούν τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο, φέρουν τη δική της σφραγίδα: Εργασιακή εφεδρεία, αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, ιδιωτικοποίηση των πάντων, δραστική μείωση του κράτους και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, συγχωνεύσεις και καταργήσεις φορέων του Δημοσίου, ευέλικτη αγορά εργασίας, περιλαμβάνονται στις διαρθρωτικές αλλαγές που προπαγανδίζει εδώ και ενάμιση χρόνο η ηγεσία της ΝΔ, προβάλλοντάς τες μάλιστα ως «εναλλακτική λύση» στην εφαρμοζόμενη πολιτική και ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την «επανεκκίνηση της οικονομίας».

«Η εργασιακή εφεδρεία ήταν δική μας πρόταση, την οποία στην αρχή η κυβέρνηση την αποδοκίμασε και τελικά την αποδέχθηκε, αλλά δεν ξέρει πώς να την εφαρμόσει», παραδέχθηκε ο Α. Σαμαράς σε συνέντευξή του στον «Τύπο της Κυριακής». Το ίδιο είπε και για τις ιδιωτικοποιήσεις. «Είμαστε οι πρώτοι που μιλήσαμε και για αποκρατικοποιήσεις και για αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου», καυχήθηκε στην ίδια συνέντευξη, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα το κόμμα του ως καλύτερο διαχειριστή συνολικότερα των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών, γιατί, όπως είπε, το ΠΑΣΟΚ «δεν τις πιστεύει και δεν ξέρει πώς να τις κάνει».

Ο πρόεδρος της ΝΔ απέρριψε επίσης κατηγορηματικά τις επικρίσεις που δέχεται από την κυβέρνηση ότι δεν έχει σαφή θέση για τη μείωση των κρατικών δαπανών: «Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει», απάντησε, επισημαίνοντας ότι «φέτος στο "Ζάππειο 2" παρουσιάσαμε τετραετές πρόγραμμα περικοπών ύψους 18,4 δισεκατομμυρίων, αναλυτικά κατά τομέα του ευρύτερου δημοσίου κατά έτος». Για του λόγου το αληθές, επικαλέστηκε με καμάρι ότι «αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η τρόικα».

Οι εργαζόμενοι βέβαια και ο λαός δεν χρειάζονται τη «βούλα» της τρόικας για να πεισθούν για τη συνέπεια και τη στοχοπροσήλωση της ηγεσίας της ΝΔ στη στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το βλέπουν με τα μάτια τους καθημερινά στην πράξη, διαπιστώνοντας το ενιαίο και αρραγές μπλοκ που έχει δημιουργήσει με την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου για να περάσουν τα φρικτά μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας. Αξίζει ενδεικτικά να αναφερθεί ότι στήριξε τη θέσπιση των επιχειρησιακών συμβάσεων και την κατάργηση των κλαδικών, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Γενικότερα, θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους πρέπει να «προσαρμόζονται» διαρκώς στις ανάγκες της επιχείρησης.

Αντίστοιχα, στο δημόσιο τομέα, πέρα από το δραστικό περιορισμό του, τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και το πετσόκομμα του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους», τάσσεται υπέρ της άρσης της μονιμότητας και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, ώστε να «εναρμονιστούν» με αυτές του ιδιωτικού τομέα. Από την άποψη αυτή, οι φραστικές ενστάσεις, που εκφράζει για τον τρόπο εφαρμογής του αντεργατικού εργαλείου της «εργασιακής εφεδρείας», είναι δημαγωγικές και εκ του ασφαλούς και ως μοναδικό στόχο έχουν να δείξουν ότι «η ΝΔ δεν είναι συνένοχη στο έγκλημα».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ταύτιση και η σύμπλευση της ηγεσίας της ΝΔ με την εφαρμοζόμενη πολιτική είναι πλήρης. Και αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς στην πράξη: Από την υπερψήφιση των περισσότερων νομοσχεδίων που έχει φέρει η κυβέρνηση εντός και εκτός μνημονίου και μεσοπρόθεσμου, μέχρι την παρολίγον συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, τον περασμένο Ιούνη. Δεν πρέπει να διαφεύγει, επίσης, η εχθρική στάση που έχει κρατήσει απέναντι στις απεργιακές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, ειδικά σε αυτές που πρωτοστατούν οι ταξικές δυνάμεις και το ΠΑΜΕ.

Παρ' όλα αυτά, η ΝΔ επιχειρεί την ίδια στιγμή να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός των τειχών του αστικού πολιτικού συστήματος, είτε εκτοξεύοντας άσφαιρα πυρά κατά της «ανίκανης» και «αποτυχημένης» κυβέρνησης, είτε προβάλλοντας τον εαυτό της ως τον πιο κατάλληλο για να επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα ένα «άλλο μείγμα» πολιτικής, καλλιεργώντας ψεύτικες προσδοκίες ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι σε όφελος του λαού.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο η ΝΔ ζητάει την επαναδιαπραγμάτευση είναι για να ενσωματώσει στο «άλλο μείγμα» πρόσθετα και πιο γενναία φιλομονοπωλιακά μέτρα, όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη στα επίπεδα των γειτονικών κρατών, δηλαδή γύρω στο 10%, τη διασφάλιση πρόσθετης ρευστότητας για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους κ.ά. Αυτά τα μέτρα άλλωστε ζήτησε ο εκπρόσωπος Τύπου την Παρασκευή από την κυβέρνηση να υιοθετήσει και εφαρμόσει.

«Εμείς, λοιπόν, θέτουμε ζήτημα για την επαναδιαπραγμάτευση της πολιτικής του μνημονίου. Οχι τους στόχους της, αλλά τα μέσα με τα οποία θα επιτύχουμε τους στόχους της», επανέλαβε με έμφαση στην ίδια συνέντευξη ο πρόεδρος της ΝΔ, καθιστώντας σαφές ότι με αυτή τη σημαία θα πάει στις εκλογές, που αν και δεν τις επιδιώκει - όπως ισχυρίζεται - πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να τις αποφύγει. «Πιστεύω ότι το εκλογικό σώμα θα μας δώσει αυτοδυναμία γιατί όλοι έχουμε κατανοήσει ότι ξέρουμε πού πατάμε και πού πάμε, ότι μπορούμε να διαπραγματευθούμε καλύτερα...», πρόσθεσε ο πρόεδρος της ΝΔ.

Στην περίπτωση όμως που δε γίνει αυτό, η ΝΔ έχει ξεκαθαρίσει ότι αναζητά το πάνω χέρι στη δεδομένη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, που θα φτάνει μέχρι τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, για να τσακίσουν με επιθετική συναίνεση το λαό. Αποκαλυπτικός ως προς αυτό ήταν τις προάλλες ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου της ΝΔ Κ. Αρβανιτόπουλος, που άφησε ορθανοικτό το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, μετά τις επόμενες εκλογές. «Ο κόσμος θα δώσει αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία. Σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία, η Νέα Δημοκρατία θα κάνει αυτό που επιβάλλει το εθνικό συμφέρον», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στην επιλογή δυνάστη μεταξύ των κομμάτων της πλουτοκρατίας, αλλά στην αποδυνάμωσή τους και τη δραστική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, με την ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή των εξελίξεων στη Λιβύη μίλησε για ιμπεριαλιστική επέμβαση. Με ποιο σκοπό; Τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με επίφαση τη δημοκρατία και την ελευθερία επεμβαίνουν στη Λιβύη για να επιβάλουν αστικούς εκσυγχρονισμούς ανατρέποντας ένα δικό τους καθεστώς, που μάλιστα χτύπησε αλύπητα τις κομμουνιστικές ιδέες. Για παράδειγμα, στη Λιβύη οι άδειες έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης πετρελαίου δίνονταν από την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων. Που προχωρούσε σε επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με διεθνικά μονοπώλια πετρελαίου, μειώνοντας το ποσοστό πετρελαίου που θα παίρνουν αυτά, σύμφωνα με το «Αραβοελληνικό Επιμελητήριο Εμπορίου και Ανάπτυξης». Η κρατική εταιρεία της Λιβύης επέβαλε όρους που ήθελαν να ανατρέψουν. Ηθελαν, δηλαδή, να καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο, να γίνει απελευθέρωση της Ενέργειας. Επρεπε, λοιπόν, να ξεμπερδεύουν με τον Καντάφι, να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα, να εγκαθιδρυθεί ένα αστικό πολιτικό σύστημα όμοιο με αυτό του καπιταλισμού στο δυτικό κόσμο, ώστε η κίνηση κεφαλαίων να γίνεται ανεμπόδιστα. Ο στόχος του πολέμου ήταν ο πλήρης έλεγχος των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Λιβύης, να ισχυροποιήσουν την παρουσία τους στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, σε βάρος των ανταγωνιστών τους.

Αλλωστε, στον πόλεμο στη Λιβύη αναδείχτηκαν ξανά οι οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, όπως είχε επίσης εκτιμήσει το ΚΚΕ.

Στις 22/3/2011 σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» αναφέρονταν τα εξής: «Ηταν την περασμένη Τρίτη, υποστηρίζουν οι "Τάιμς της Ασίας", όταν, σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, ο Καντάφι είπε:

"Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες". Δηλαδή σε χώρες - μέλη της BRIC. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι τέσσερις από τις πέντε αποχές στο ψήφισμα 1973 του ΟΗΕ προήλθαν από αυτές τις χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Επιβεβαιώνονται έτσι οι "κυνικοί", οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων που μπορούμε να θυμηθούμε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυμνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήματα.

Η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονομία της Αφρικής, πιο μεγάλη ακόμη και από τη Νιγηρία και την Αλγερία. Διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, παρήγε 1,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, με στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής (μόλις ένα δολάριο το βαρέλι) (σ.σ. να η διέξοδος υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων για αντιμετώπιση της κρίσης).

Οταν ο Καντάφι απείλησε τις μεγάλες δυτικές εταιρείες, κατέστησε σαφές πως το παιχνίδι σύντομα θα τελείωνε για τη γαλλική Total, την ιταλική ENI, τη βρετανική BP, την ισπανική Repsol, την Exxon Mobil, τη Chevron, την Occidental Petroleum, την Hess και την Conoco Phillips. Οχι όμως και για την κινεζική CNPC, η οποία απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου (σ.σ. να οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις)... Υστερα από αυτό το "Who is who" γίνεται κατανοητό γιατί τα μεγάλα ευρωπαϊκά και αγγλοαμερικανικά πετρελαϊκά συμφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην "ανθρωπιστική επέμβαση". Καθεμιά από τις χώρες που αντιπροσωπεύουν αυτά τα συμφέροντα έσπευσε να εξασφαλίσει μια θέση στη μετά Καντάφι εποχή».

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είπε την αλήθεια για τον πόλεμο στη Λιβύη.

Στην Απόφαση της ΚΕ του Κόμματος «Για τις διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ» («Ριζοσπάστης» 20/3/2011) αναφέρεται σχετικά: «Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι καινούριοι. Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο "Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας" ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της "ανασυγκρότησης" της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν "Μεγάλη Μέση Ανατολή".

Η "πρώτη" φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα "όπλα μαζικής καταστροφής" και την "αποκατάσταση της δημοκρατίας".

Το σχέδιο της "ανασυγκρότησης" της λεγόμενης "Μεγάλης Μέσης Ανατολής" απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών ("G8"), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επιδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.

Στις 22 - 23 Μάη 2004, στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο "μεταρρύθμισης" των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο του "G8" (8 - 10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο "ανασυγκρότησης", παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία.

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28 - 29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη "Μεγάλη Μέση Ανατολή" και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του.

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο "εκδημοκρατισμό" της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα».

Πράγματι, μέχρι τη ΝΑΤΟική πολεμική επέμβαση δεν είχαν καν συγκροτηθεί σε ενιαία ηγεσία οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί, πρώην κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι. Οι ιμπεριαλιστές (ειδικές δυνάμεις των Αγγλων και των Γάλλων που υπήρχαν στη Λιβύη πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί) έκαναν τεράστιες προσπάθειες να τους ενοποιήσουν στοιχειωδώς και ακόμη δεν τα 'χουν καταφέρει, μαζί βεβαίως με τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους εκπαίδευση.

Πρόσφατα οι ίδιοι οι αστοί ομολόγησαν ωμά την οργάνωση των αντικαθεστωτικών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ετσι, η εφημερίδα «Τα Νέα» (27/3/2011) έγραψε: «Αυτοί με τα κιάλια κατασκόπευαν τις θέσεις των κυβερνητικών. Αυτοί με τα δορυφορικά τηλέφωνα κρατούσαν την επαφή με το ΝΑΤΟ. Αυτοί με τα τουφέκια δραστηριοποιούνταν πίσω από τις γραμμές. Ηταν στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, που φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους εξεγερμένους. Και ενώ αυτοί πεζοπορούσαν στην έρημο, άλλοι "ξένοι" βοηθούσαν το Συμβούλιο της Βεγγάζης... Πράκτορες βετεράνοι άλλων συγκρούσεων, ικανοί να πείσουν στελέχη του καθεστώτος να αυτομολήσουν. Χωρίς αυτούς τους "συμβούλους", οι εξεγερμένοι δεν θα είχαν φτάσει ποτέ στην Τρίπολη... Οι σύμμαχοι έπρεπε να εμπιστευθούν αυτούς τους ανθρώπους της σκιάς. Καλύφθηκαν πίσω από την αποστολή εκπαιδευτών για τον στρατό των εξεγερμένων. Ηταν λίγες δεκάδες και στρατολογήθηκαν από τις χώρες του ΝΑΤΟ για να αναδιοργανώσουν τις τάξεις των εξεγερμένων... Οι πρώτες ειδήσεις χρονολογούνται από την αρχή της σύγκρουσης... Αρκετοί Βρετανοί SAS συνελήφθησαν εξάλλου από τους εξεγερμένους, οι οποίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την παρουσία τους. Λόγω έλλειψης συντονισμού».

Αυτά ως προς την προετοιμασία από τους ιμπεριαλιστές της δήθεν εξέγερσης. Τώρα αποκαλύφθηκαν και στελέχη των αντικαθεστωτικών που ήταν άνθρωποι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (27/8/2011) έγραψε: «Μέχρι τις 18/3/2011, όταν επέστρεψε στη Λιβύη, ο στρατηγός των αντικαθεστωτικών, Χαλίφα Χάφτερ, ζούσε σ' ένα σπίτι που απείχε μόλις οχτώ χιλιόμετρα από το αρχηγείο της CIA στη Βιρτζίνια. Ο Χαλίφα, που σήμερα κατηγορείται ότι είναι "πράκτορας της CIA" και άνθρωπος των Αμερικανών στη Λιβύη, ήταν για δεκαοκτώ χρόνια το "δεξί χέρι" του Καντάφι, από το 1969 μέχρι το 1987, όταν ηγήθηκε της καταστροφικής για τη Λιβύη εκστρατείας εναντίον του Τσαντ. Αιχμαλωτίστηκε, αποκήρυξε μέσα στη φυλακή τον Καντάφι και άρχισε να οργανώνει κίνημα για την ανατροπή του. Απέτυχε όμως κι έτσι έφυγε από το Τσαντ στις ΗΠΑ. Οταν επέστρεψε, οι Λίβυοι πολίτες της Βεγγάζης τού επιφύλαξαν θερμή υποδοχή. Αλλοι όμως, μέσα στους αντικαθεστωτικούς, δεν χάρηκαν για την επιστροφή του, ιδίως ο στρατηγός Γιούνις - και αυτός υπήρξε "δεξί χέρι" του Καντάφι - και βασικά οι ισλαμιστές, ειδικά ο επικεφαλής της επιχείρησης για την απελευθέρωση της Τρίπολης, ο Μπελχάτζ».

Και τα «Νέα» (29/8/2011) για το ίδιο θέμα έγραψαν τα εξής: «Διπλός πράκτορας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον ωστόσο παρουσιάζουν οι ιστορίες αξιωματούχων του καθεστώτος Καντάφι που δρούσαν μυστικά υπέρ των ανταρτών και οι οποίες έρχονται στη δημοσιότητα... Για περισσότερους από πέντε μήνες, σε μια πόλη που την ήλεγχαν απόλυτα οι πιστές στον Μουαμάρ Καντάφι δυνάμεις, οι αντικαθεστωτικοί στη γειτονιά Φασλούμ της Τρίπολης βασίζονταν σε έναν ομοϊδεάτη τους, ο οποίος τους προειδοποιούσε με απόλυτη ακρίβεια για να ξεφύγουν από τις εφόδους εναντίον τους. Την Πέμπτη, καθώς οι αντάρτες άρχισαν να καταλαμβάνουν τη λιβυκή πρωτεύουσα, ο άνθρωπος αυτός εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες: Είναι ο Μαχμούντ Μπεν Τζουμάα, ανώτατος αξιωματούχος των δυνάμεων ασφαλείας του Καντάφι και για πολλά χρόνια υπεύθυνος της προσωπικής ασφάλειας του συνταγματάρχη. Ως διπλός πράκτορας στην εξέγερση, ο Μπεν Τζουμάα καθημερινά εξέδιδε διαταγές για τη σύλληψη ή την παρακολούθηση προσώπων για τα οποία υπήρχε η υποψία ότι ήταν αντικαθεστωτικοί. Το βράδυ, όμως, ο 54χρονος συναντούσε κρυφά εκείνους που προσπαθούσαν να ανατρέψουν το αφεντικό του... Ο Μπεν Τζουμάα - βετεράνος επί 20 χρόνια της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφαλείας της Λιβύης, έφτασε να είναι επικεφαλής της προσωπικής ασφάλειας του Καντάφι... Συμμετείχε από την αρχή της εξέγερσης στην οργάνωση δράσεων εναντίον του Καντάφι. Ο Μπεν Τζουμάα βρισκόταν σε καθημερινή επαφή με τα στελέχη του καθεστώτος και έβλεπε πληροφορίες για παρακολουθήσεις τηλεφώνων και ανακρίσεις ώστε να αποφασίζει ποιοι αντικαθεστωτικοί θα πρέπει να συλληφθούν και να δώσει οδηγίες στους υφισταμένους του. Ταυτόχρονα, όμως, έδινε πληροφορίες για επικείμενες εφόδους και έτσι οι αντικαθεστωτικοί προλάβαιναν να διαφύγουν».

Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τις πρώτες μέρες που οι αντικαθεστωτικοί μπήκαν στην Τρίπολη, έδινε τις δικές της εκτιμήσεις για την κατάσταση λέγοντας ότι αυτές προέρχονται από στοιχεία δικών της επιτελείων στη Λιβύη.

Μετά από όλα αυτά γίνεται φανερό πως οι ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις οργάνωσαν τους δήθεν αντικαθεστωτικούς, τη δήθεν εξέγερση, και έστειλαν τη στρατιωτική τους μηχανή εγκληματώντας κατά του λαού της Λιβύης. Αν οι «αντικαθεστωτικοί» της Λιβύης πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού όχι μόνο δε θα τους βοηθούσαν, αλλά θα τους τσάκιζαν σώζοντας το βάρβαρο καθεστώς που τώρα ανατρέπουν. Τώρα το αντικαθιστούν με ένα εξίσου βάρβαρο, αλλά με περιτύλιγμα «δημοκρατίας» και «ελευθερίας». Ο λαός της Λιβύης ήταν και θα συνεχίσει να είναι το μεγαλύτερο θύμα. Ομολογούν ωμά ότι έκαναν μια καραμπινάτη ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος μόνος του, αυτός και κανένας άλλος για την τύχη της χώρας του, αποφασίζοντας ο ίδιος και τις μορφές πάλης. Υπάρχουν και δίκαιοι πόλεμοι, των λαών, ως απάντηση στους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, υπάρχουν και οι ταξικοί πόλεμοι των λαών.