Γιορτάζουν την τρίτη ηλικία, ανατρέποντας με σαχλαμάρες τις νομοτέλειες της φύσης οι αμερικανικές (τι άλλο;) κωμωδίες που τελευταία βγαίνουν στις αίθουσες, η μια πίσω από την άλλη και που, εκτός από φτηνή τυποποιημένη διασκέδαση, συμβάλλουν στην επιμήκυνση της λίστας των κινηματογραφικών παραγωγών που κινούνται στο θεματικό πλαίσιο της «δεύτερης ευκαιρίας» για ηλικιωμένους. Εφόσον κανόνας πλέον είναι να βγαίνουν οι εργαζόμενοι στη σύνταξη γύρω στα 70 (στην πρωτοπορία της προοδευτικότητας μάλιστα, τη Σουηδία, ισχύει ήδη ως επιλογή το να βγει κάποιος στη σύνταξη στα 75!), οι κάτω των 70 θεωρούνται ακόμα έφηβοι, άρα τους «παίρνει» να συμπεριφέρονται ανερυθρίαστα σε όλα τα επίπεδα, ως τέτοιοι. Αυτόν τον ισχυρισμό ανατρέπει εμμέσως η αυτοειρωνεία που διαποτίζει την ταινία του Σίγκαλ από την αρχή ως το τέλος. Μια αθλητική κωμωδία που μόνο περιστασιακά ξεπατικώνει στερεοτυπικές εικόνες αυτού του κινηματογραφικού είδους.

Κακά τα ψέματα, η ιστορία της ταινίας ακουμπά κατά κύριο λόγο στη φτώχεια των τριών πρωταγωνιστών της. Των δύο γηραιών, παλαίμαχων πυγμάχων (που υποδύονται οι Σιλβέστερ Σταλόνε και Ρόμπερτ Ντε Νίρο) και του νεαρού μαύρου μάνατζέρ τους. Οι πρώτοι προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανοί, να ξαναβρούν ευκαιρίες επαγγελματικές και οικογενειακές που έχασαν στα νιάτα τους, αλλά και να πάρουν άφεση αμαρτιών, έχοντας πλήρως απομυθοποιήσει το αμερικανικό όνειρο, ενώ ο τρίτος, ως νέος που είναι, προσπαθεί να πλουτίσει όπως του διδάσκει το αμερικανικό όνειρο. Με όποιον τρόπο... Πρέπει άλλωστε να ξεπληρώσει το κιτς καναρινί του αυτοκίνητό και ν' αποκτήσει γραφείο... Κομμένο και ραμμένο το φιλμ στα μέτρα των ταινιών του Σταλόνε και στηριγμένο στην ίντριγκα μιας παιδαριώδους εκδίκησης δύο αντιπάλων που βρέθηκαν στο ρινγκ 2 φορές και καθένας τους νίκησε από μια φορά κι ερωτεύτηκαν την ίδια γυναίκα. Τ' όνειρό τους για εκδίκηση μένει να αιωρείται... όταν ξαφνικά όλοι μοιάζουν να ενδιαφέρονται γι' αυτούς και την αντιπαλότητά τους, τόσο, που η ιδέα για μια νέα συνάντησή τους στο ρινγκ μετατρέπεται σε κότα που κάνει χρυσά αβγά...

Παίζουν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κιμ Μπάσιντζερ, Αλαν Αρκιν κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)

Είδαμε πέρσι την «ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ» (2012) του Μάρκο Μπελόκιο, την πιο πρόσφατη προσέγγιση του καυτού κοινωνικού θέματος της «ευθανασίας». Ζήτημα βιοηθικής, με εξαιρετική δυσκολία στο να εκφέρει κανείς γνώμη. Η ιταλική κινηματογραφία σπάνια καταπιάνεται με τόσο δύσκολα θέματα που άπτονται της ζωής και του θανάτου. Η ηθοποιός Βαλέρια Γκολίνο τόλμησε στην παρθενική της, μεγάλου μήκους, ταινία «ΜΕΛΙ» (2013), απαλλαγμένη από όποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις, όχι απλά να αγγίξει υπαινικτικά το θέμα / ταμπού της ευθανασίας, αλλά να ριχτεί στο εσωτερικό του με θαυμαστή σεμνότητα. Εικόνες ξερές, ακόμα και οι πολύ προσωπικές και η ταινία ποτέ δεν δείχνει το θάνατο - καίτοι αυτός εννοιολογικά διαποτίζει τα πάντα.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της νεαρής Ιρένε που με την κωδική ονομασία «Μέλι» βοηθά επαγγελματικά αρρώστους σε τελικό στάδιο, να περάσουν στην απέναντι όχθη του Αχέροντα ανώδυνα και μόνο εφ' όσον οι ίδιοι το ζητήσουν. Η Μέλι τους διευκολύνει, προμηθεύοντάς τους απαγορευμένες θανατηφόρες ουσίες καθώς και σχετικές τεχνικές. Η τριαντάχρονη είναι πεισμένη ότι αυτό που κάνει συνιστά απόλυτο καθήκον της. Ισως λόγω της μητέρας της, που πέθανε από αρρώστια... Η Μέλι μπαίνει για λίγο στη ζωή των μελλοθάνατων, τους βοηθά να φύγουν και έπειτα επιστρέφει καταρρακωμένη στη δική της ζωή, σε ένα παζλ φευγαλέων στιγμιότυπων. Στον αντίποδα της σωματικής αδράνειας των αρρώστων, εκείνη, μέσα από υπερβολική δραστηριότητα, θέλει να κρατά το σώμα της ζωντανό. Με εξαντλητικό κολύμπι, με ποδήλατο ή με μουσική που έχει πάντα στα αυτιά της, η Ιρένε προσπαθεί να ξορκίσει το θάνατο από πάνω της. Ωσπου συναντά έναν υγιή, ηλικιωμένο διανοούμενο. Ενα πρόσωπο που βγήκε λες από ένα γοητευτικό παρελθόν που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Και που ζει μέσα από τις χαρούμενα καταθλιπτικές νότες του Ζορζ Μπρασένς. Με συγκρουσιακές προσεγγίσεις, με πλησιάσματα και με ασυμβίβαστες διαφορές ανθίζει ανάμεσα στην Ιρένε και τον γηραιό μηχανικό Γκριμάλντι μια σχέση αξιόπιστης και πνιγηρής κατανόησης. Δεν πρόκειται για αντικατοπτρισμό του ενός στον άλλο. Είναι η αρχή μιας νέας πορείας αλλά μόνο για την Ιρένε καθώς, το αίσθημα ευθύνης της προς τους άλλους, μετατοπίζεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Παρά το ποιητικό φινάλε, η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί δουλειά αυστηρή, κρατημένη και σκληρή. Το στιλ ασυνήθιστα δωρικό. Οι κινήσεις της κάμερας τραχείς, οι λήψεις ουδέποτε τυχαίες όταν δείχνουν τη ζωή στο λυκόφως... Ενδιαφέρουσα!

Παίζουν: Τζασμίν Τρίνκα, Κλάουντιο Τσέκι, Μασιμιλιάνο Ιακολούτσι, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2013)