Συγκρίνοντας αυτό το πρόγραμμα με τα «προγράμματα» των ψευδεπίγραφων «κομμάτων εξουσίας», που ΑΠΟΓΥΜΝΩΘΗΚΑΝ τελείως και των άλλων φιλοκεφαλαιοκρατικών πολιτικών σχηματισμών, ο πολιτικοποιημένος εργάτης, αγρότης, διανοούμενος έχει τη δυνατότητα να διαπιστώσει ότι η χώρα οφείλει ν' αλλάξει πορεία. Να απαγκιστρωθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων από τις παντοειδείς επιδράσεις και επιρροές των εν λόγω κομμάτων. Που αν πέτυχαν κάτι σε όλη την πολιτική διαδρομή τους είναι ότι κατάφεραν να κρατήσουν στην εξουσία το εκμεταλλευτικό, αντιλαϊκό συγκρότημα της απάνθρωπης πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Το Πρόγραμμα της Λαϊκής Οικονομίας - Λαϊκής Εξουσίας, παράγραφο με παράγραφο, πρόταση με πρόταση, διευκολύνει το λαό μας να διαλέξει το δικό του δρόμο. Το δρόμο του δικού του Μετώπου, που είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα νικηφόρα ενάντια στο αντιλαϊκό μαύρο μέτωπο της αμερικανοΝΑΤΟφιλης άρχουσας τάξης και των ξένων πατρώνων της.

Το κύριο όμως εμπόδιο στη σύμπηξη Μετώπου του λαού δε συνίσταται μόνο στα απατηλά και σκληρά μέτρα που υπαγορεύει το κεφάλαιο και επιβάλλει η κυβέρνησή του. Το εμπόδιο, σε πολύ πλατύτερη έκταση, βρίσκεται και μέσα στους κόλπους του ίδιου του λαού. Οπως δείχνουν τα πεπραγμένα της, «η πλουτοκρατία δεν ανήκει στο λαό» (Λένιν). Αποτελεί όμως μέρος της ίδιας κοινωνίας και έχει χίλιους δύο τρόπους να επηρεάζει, να αλλοιώνει συνειδήσεις με τις πολυποίκιλες διακλαδώσεις των επιχειρήσεών της, τις δικτυώσεις των οργανισμών της, τις διεισδύσεις των οργάνων της ανάμεσά τους. Και είναι τα μικρομεσαία στρώματά τους που, λόγω της αβέβαιης οικονομικής θέσης τους, δέχονται ευκολότερα τις αυταπάτες για ανάδειξη και ευημερία τους, στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατίας και του κατ' ευφημισμό κοινοβουλευτικού δημοκρατικού καθεστώτος της.

Ο Λένιν έγραφε σχετικά: «Είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να νικήσουμε τη συγκεντροποιημένη αστική τάξη παρά "να νικήσουμε" τα εκατομμύρια και εκατομμύρια των μικρονοικοκυραίων, ενώ αυτοί, με την καθημερινή, τη συνηθισμένη, την αφανή, την ασύλληπτη, την αποσυνθετική τους δράση φέρνουν τα ίδια εκείνα αποτελέσματα που χρειάζεται η αστική τάξη και που παλινορθώνουν την αστική τάξη». Απ' αυτό όμως το απόσπασμα του Λένιν δε βγαίνει, βέβαια, το καθήκον να νικήσουμε αυτά τα στρώματα, γιατί αντικειμενικά αυτά είναι και τα θέλουμε συμμάχους της εργατικής τάξης. Το καθήκον μας είναι να νικήσουμε την άγνοιά τους ως προς την πραγματικότητα μέσα στην οποία η θέση των περισσότερων τμημάτων τους επιδεινώνεται μέχρι εξαφανισμού τους. Να τα βοηθήσουμε να νικήσουν τους δισταγμούς τους, να δράσουν κατά των εναντίον τους μέτρων. Να εγκαταλείψουν την αδιαφορία ως προς την αλληλεγγύη και την προσέγγισή τους στην εργατική τάξη. Το καθήκον μας είναι να κάνουμε το Κόμμα ποιοτικά και ποσοτικά ικανό να πείσει αυτά τα στρώματα ότι η σύμπηξη του Μετώπου και με τη δική τους απαραίτητη συμμετοχή είναι και δικό τους ΖΩΤΙΚΟ συμφέρον. Και ακριβώς το Πρόγραμμα της Λαϊκής Οικονομίας - Λαϊκής Εξουσίας προδιαγράφει τις δυνατότητες όχι μόνο για την καθολική τους επιβίωση, αλλά και για την εξασφάλιση μόνιμης αξιοπρεπούς ζωής. Δεν έχουν, άλλωστε, παρά να διδαχθούν από τον όλεθρο που υπέστησαν οι εργαζόμενοι μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Για τα αίτια της οποίας (παλινόρθωσης) αν κάποιοι πόνεσαν περισσότερο είναι οι κομμουνιστές. Και γι' αυτό απαιτούν να ερευνηθεί επισταμένα, σε όλο του το βάθος, το συγκλονιστικό εκείνο γεγονός. Για να εκλείψει και αυτό το πολύ σοβαρό εμπόδιο στη σύμπηξη του Λαϊκού Μετώπου και επανέλθει η εμπιστοσύνη στα Κ.Κ. Ετσι θα ενισχυθεί η σιγουριά στη δυνατότητα επικράτησης της ιδέας της Λαϊκής Εξουσίας, που φυσιολογικά θα διανοίξει το δρόμο προς το σοσιαλισμό, που σημαίνει αναβάθμισή της σε ανώτερη μορφή εξουσίας του λαού. Το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ έχει να ασχοληθεί με ζητήματα ύπαρξης και μέλλοντος του λαού. Και είναι υπέρτατη ανάγκη, χωρίς περισπασμούς, αποπροσανατολισμούς και προκλήσεις από δεξιά και «αριστερά», να προβληματιστεί ήρεμα, νηφάλια πάνω στο ΚΥΡΙΟ πρόβλημα του σήμερα - των συμμαχιών και του Μετώπου.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ: Το κείμενο των Θέσεων, σε αρκετές σελίδες πλατειάζει και είναι πολύ μεγάλο. Του λείπει παντελώς η «ΕΙΔΗΣΗ»: ΤΙ, ΠΟΥ, ΠΟΤΕ και ΠΩΣ έγινε κάτι το σημαντικό, παραδειγματικό, παροτρυντικό για την προώθηση των στόχων του Κόμματος.

- Για τη Νεολαία παραθέτει μόνο μερικές κοινότοπες διαπιστώσεις, ενώ δεν έχει ιδιαίτερο κεφάλαιο για την ΚΝΕ. Ούτε και για τις γυναίκες - το μισό του πληθυσμού της χώρας. (Χωρίς τις γυναίκες, έλεγε ο Λένιν, δεν μπορεί να γίνει επανάσταση).

- «Οργανώθηκε, αναφέρει το κείμενο, η καμπάνια για τα 50χρονα του Δημοκρατικού Στρατού και τα 80χρονα του ΚΚΕ», καλά για το Κόμμα, ποιος όμως «δαίμων» έδωσε 50 χρόνια ύπαρξης στο ΔΣΕ;

- Σχετικά με τη διαπίστωση ότι το διεθνές επαναστατικό κίνημα είναι κατακερματισμένο, το κείμενο σημειώνει: «Το πρόβλημα εμφανίζεται οξυμένο στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών». Εμάς όμως απασχολεί πολύ περισσότερο το φαινόμενο αυτό, όπως παρουσιάζεται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα της πρώην ΕΣΣΔ. Από τα ΚΚ των οποίων, κατά κύριο λόγο, η προοδευτική ανθρωπότητα απαιτεί και περιμένει να αναδιοργανωθούν, συνενώσουν τις δυνάμεις τους και να ριχτούν στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

- Ο όρος «αντεπανάσταση» που χρησιμοποιεί το κείμενο είναι αδόκιμος. Και η αντεπανάσταση έχει τα «ίδια» στοιχεία - στην υφή της - με την επανάσταση: ύπαρξη οργάνωσης, πολιτικού μαζικού φορέα, στρατηγικής και καθοδήγησης, συμμετοχή μαζών και στρατιωτική ανατρεπτική δράση. Τέτοια στοιχεία, μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο στις σοσιαλιστικές χώρες δεν υπήρχαν. Την ανατροπή, αφού την προετοίμασαν παραπλανώντας το λαό και ξεχαρβαλώνοντας το Κόμμα, την έκαναν λίγοι αποστάτες - προδότες ηγέτες εν αγνοία και πίσω από τις πλάτες των λαών τους. Πρόκειται, λοιπόν, για αντεπαναστατικό πολιτικό πραξικόπημα, χωρίς οργανώσεις μέσα στο λαό. Γιατί συνύπαρξη της σοσιαλιστικής επανάστασης με αντεπανάσταση 70 χρόνια στην ΕΣΣΔ και 45 στις Λαϊκές Δημοκρατίες, θα απέκλειε κάθε είδους οικοδόμηση σοσιαλισμού.

- Καιρός είναι να αναδειχτεί μια κομματική οργάνωση - της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης - σε πρωτοποριακή, που θα δρα σαν παράδειγμα και λοκομοτίβα για όλο το Κόμμα.

ΚΟ Καλαμαριάς

Οι πρόσφατες διαγραφές κι αποχωρήσεις στελεχών από το Κόμμα και, κυρίως, οι απόψεις που εκφράζονται είτε από συγκεκριμένους πρώην συντρόφους (Κωστόπουλο, Θεωνά, Ντρέκο και Μαντζουράνη), είτε μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου, αποτελούν αφορμή για την κατάθεση ορισμένων προσωπικών εκτιμήσεων:

Α) Κατ' αρχάς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, ότι η διεξαγωγή της ταξικής πάλης αντανακλάται αντικειμενικά και στο εσωτερικό του Κόμματος. Κατά συνέπεια, μακριά από ερμηνείες που αναζητούν τις αιτίες των αποστρατεύσεων - συστρατεύσεων, ουσιαστικά, με τον ταξικό αντίπαλο - σε «προδοσία» και «Δούρειο Ιππο», θα πρέπει ψύχραιμα και, προπάντων, διαλεκτικά να αντιμετωπιστούν ως ένα απλό στιγμιότυπο της εσωκομματικής πάλης, που ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει και να εκδηλώνεται, είτε με συνειδητό, είτε με αυθόρμητο τρόπο. Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, η μακρόχρονη περίοδος ύφεσης των ταξικών αγώνων που διανύουμε καθώς και η σοβαρή διάδοση που είχαν γνωρίσει στις γραμμές του Κόμματος, κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80, οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις του κυβερνητισμού και της αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού, αποτελούν το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ωρίμασαν κι εκδηλώθηκαν τόσο η κρίση του 1989-1991, όσο και τα ήσσονος σχετικής σημασίας πρόσφατα γεγονότα. Ας μην παραβλέψουμε, επιπλέον, το γεγονός πως τόσο ο Κωστόπουλος, όσο κι ο Θεωνάς υπήρξαν κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη στο εργατικό κίνημα σε μια περίοδο όπου στα σωματεία, κατ' αντιστοιχία με τις τότε επικρατούσες πολιτικές αντιλήψεις στον κομματικό μηχανισμό, κυριαρχούσε η τακτική των «αντιδεξιών, δημοκρατικών συνεργασιών» των πάλαι ποτέ «δυνάμεων της αλλαγής».

Η ιστορική εμπειρία, αλλά κι η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα είναι απλόχερες στην προσφορά παραδειγμάτων μετεξέλιξης κομμουνιστικών κομμάτων σε ρεφορμιστικά ή αυτοδιάλυσής τους, ακριβώς λόγω της επικράτησης των φιλοαστικών ομάδων στο εσωτερικό τους. Και μόνο να θυμηθούμε τις ομηρικές μάχες του Λένιν προκειμένου να πείσει την ΚΕ των μπολσεβίκων για την αναγκαιότητα της ένοπλης εξέγερσης τον Οκτώβρη του 1917 και τις έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που συντάραξαν το ΚΚΣΕ στις δεκαετίες του '20 και του '30, κατανοούμε ότι όχι μόνο σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, αλλά ακόμα και σε περίοδο επαναστατικής κρίσης ή και σοσιαλιστικής οικοδόμησης η εσωκομματική πάλη, ως έκφραση της συνολικότερης ταξικής πάλης που διεξάγεται στην κοινωνία, αποτελεί μία αντικειμενική κι αναπόφευκτη πραγματικότητα.

Η έντασή της θα καθορίζεται από την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που θα συνοδεύει τη διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών του Κόμματος, από το βαθμό διείσδυσης των αστικών αντιλήψεων στο ΚΚΕ και την ικανότητα αποτελεσματικής απόκρουσής τους. Κατ' επέκταση τίποτα δε μας εγγυάται ότι το Κόμμα δε θα αντιμετωπίσει μια νέα κρίση «τύπου 1991», ούτε ότι οι όποιοι μελλοντικοί διαφωνούντες με την ταξική πολιτική του θα λοιδορούν απαραίτητα το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο ακόμα κι ο Κωστόπουλος είχε υπερασπιστεί στο 13ο Συνέδριο. Ο αναθεωρητισμός μπορεί να έχει αρκετά πρόσωπα κι ένα απ' αυτά είναι, σίγουρα, η επίκληση των «οσίων» του κινήματος. Τα ράσα, φυσικά, δεν κάνουν τον παπά...

Β) Η κριτική των Κωστόπουλου - Θεωνά επικεντρώνεται, κυρίως, σε δυο ζητήματα: ι) Στη θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ, που κατακρίνεται ως «αναχρονιστική», προτείνοντας στον αντίποδα την εγκατάλειψή της στο όνομα του «πολιτικού ρεαλισμού» και της «ανάγκης προσαρμογής της τακτικής στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού». Παρακολουθούμε λοιπόν το νόμο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και τη λενινιστική θεωρία του «αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» να... καταρρίπτονται, αφού ο ιμπεριαλισμός ερμηνεύεται μάλλον με βάση ένα κακέκτυπο της καουτσκικής θεωρίας του «υπεριμπεριαλισμού». Από την άλλη, η σύγχρονη σοσιαλιστική επανάσταση αποσυνδέεται από την αναγκαιότητα ανατροπής της διαδικασίας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, καθώς η «μαρξιστική» ανάλυση των πρώην συντρόφων θεωρεί την παραπάνω θέση, μάλλον, προϊόν... εθνικιστικών αντιλήψεων! ιι) Στην πολιτική συμμαχιών, η οποία καταγγέλλεται ως «σεχταριστική» λόγω του αποκλεισμού ευρύτερης συνεργασίας με τις ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ. Ξύνοντας την επιφάνεια των παραπάνω απόψεων και παραβλέποντας την - έτσι κι αλλιώς - εύθραυστη βάση της επιχειρηματολογίας τους, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αμφισβητείται, ουσιαστικά, ο στόχος συγκρότησης του ΑΑΔΜ ως μετώπου, που εκ των πραγμάτων, ακόμα κι αν δεν οδηγήσει ως τέτοιο μέχρι το σοσιαλισμό, θα συγκρουστεί με την αστική εξουσία. Προτιμότερη λοιπόν η... ακίνδυνη «Μεγάλη Αριστερά» των υλοποιήσιμων στο σύγχρονο καπιταλισμό διεκδικήσεων, παρά το... «κόμμα του 5%».

Γ) Στις σημερινές συνθήκες εντεινόμενης καπιταλιστικής διεθνοποίησης όπου ο ΚΜΚ (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός) αποτελεί τη σύγχρονη μορφή έκφρασης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο αντιμονοπωλιακός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας αποτελεί τη μοναδική μορφή που μπορεί να προσλάβει η σοσιαλιστική επανάσταση.

Κατά συνέπεια, η λεγόμενη «λαϊκή εξουσία», πρακτικά, δε θα είναι τίποτα διαφορετικό παρά η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε «δικτατορία του προλεταριάτου».

Το ΑΑΔΜ δε θα είναι μόνο φορέας - υπό προϋποθέσεις - επαναστατικής ταξικής πάλης, αλλά και πεδίο όπου οι ταξικές αντιθέσεις θα εκφράζονται στις σχέσεις Κόμματος και συμμάχων. Ως μέσο, λοιπόν, κι όχι ως αυτοσκοπός του επαναστατικού αγώνα δε θα πρέπει να απολυτοποιείται και, πολύ περισσότερο, να θεοποιείται. Τα μέσα, εξάλλου, είναι εκείνα που εξυπηρετούν το σκοπό κι όχι αυτά που τον καθορίζουν.

Οι Θέσεις για το 16ο Συνέδριο, που επιμένουν στην ανάλυση της κατάστασης του αντιπάλου και τη χάραξη της δικής μας στρατηγικής και τακτικής, πορεύονται σε καλό δρόμο. Το ζήτημα - κι αυτό είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί - είναι κατά πόσο θα γίνουν κτήμα των κομματικών μελών και στελεχών, δηλαδή μέχρι ποιο βαθμό θα γίνει δυνατό να κατανοηθούν όχι ως ένα ακόμα κομματικό ντοκουμέντο, αλλά ως καθημερινό πολιτικό καθήκον.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Ανάληψης