"Το κορίτσι με τα μαύρα",που θα παρουσιαστεί αύριο από την ΕΤ-1, στις 23.35, είναι μια ταινία που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, που κέρδισε το Χρυσό Βραβείο" καλύτερης ξένης ταινίας της Αμερικανικής Ενωσης Τύπου 1957 και που υμνήθηκε από τους κριτικούς και κυρίως που αγαπήθηκε από το κοινό. Τέλος, είναι ένα κινηματογραφικό έργο που άντεξε στο χρόνο. Η ιστορία αφηγείται τον παράφορο έρωτα, που γεννιέται ανάμεσα σ' ένα νεαρό συγγραφέα, τον Παύλο, και την κόρη της σπιτονοικοκυράς του. Ενας έρωτας, που θα συντριβεί από τον πουριτανισμό της επαρχίας. Ενας έρωτας φλογερός, νεανικός, παθιασμένος, καταδικασμένος, όμως, μέσα στα "στενά" δρομάκια της πανέμορφης Υδρας. Πρόκειται για μια σύγκρουση των αρχαϊκών ηθών ενός νησιού με την "ελευθεριότητα" των πρωτευουσιάνων, των δεσμεύσεων με την αγάπη. Το θέμα της ενοχής και της εξιλέωσης μέσα από τη θυσία θα πάρουν μια μορφή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ενας έρωτας που θα "πνιγεί" στα καθαρά νερά του γραφικού λιμανιού του νησιού. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μιχάλης Κακογιάννης, γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1922 και σπούδασε νομικά και υποκριτική τέχνη στο Λονδίνο, όπου έμενε αποκλεισμένος από τον πόλεμο. Εργάστηκε στο BBC, εμφανίστηκε ως ηθοποιός στη "Σαλώμη" του Οσκαρ Γουάιλντ και, το 1951, στράφηκε οριστικά προς τη σκηνοθεσία. Η πρώτη ταινία που γύρισε στην Ελλάδα ήταν το υπέροχο "Κυριακάτικο ξύπνημα" και έπειτα ακολούθησε η αλησμόνητη "Στέλλα" που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Με την παρουσίαση της ταινίας του "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956), ο Κακογιάννης καθιερώθηκε διεθνώς ως ο πιο σημαντικός και ο πιο γνωστός Ελληνας σκηνοθέτης. Αργότερα, γύρισε το "Τελευταίο ψέμα",έργο που δείχνει τη στροφή που κάνει ο σκηνοθέτης προς τη σκληρή κριτική και την οδυνηρή ανατομία της ανώτερης αθηναϊκής κοινωνίας, που πασχίζει να κρύψει τα εσωτερικά της, τα μυστικά της, τις ενοχές της, την παρακμή της, πίσω από μια δήθεν αστραφτερή και ψεύτικη επιφάνεια.. Ο Κακογιάννης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία, τόσο στην Αθήνα, "Μια γυναίκα χωρίς σημασία" του Γουάιλντ, "Γυάλινος κόσμος" του Τένεσι Γουίλιαμς στη Νέα Υόρκη, όσο με την "Ιφιγένεια" εν Αυλίδι και τις "Βάκχες" του Ευριπίδη στο Παρίσι, στο Δουβλίνο και το Σπολέτο.

Η Ελλη Λαμπέτη, που πρωταγωνιστεί μαζί με τον Δημήτρη Χορν "Στο κορίτσι με τα μαύρα", γεννήθηκε στα Βίλλια της Αττικής το 1926. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή που είχε ιδρύσει η Μαρίκα Κοτοπούλη και δεκαπεντάχρονη ακόμη μαθήτρια πρωτοεμφανίστηκε στο "Ταξίδι γάμου" του Κάρλος ντε Φρις. Η Λαμπέτη έφερε στο νεοελληνικό θέατρο τον αέρα της μοντέρνας υποκριτικής τέχνης. Δεν υποκρινόταν. Ζούσε το ρόλο. Και τον ζούσε με άνεση, με αφέλεια, με ειλικρίνεια, με ρυθμό, με πάθος και, κυρίως, ακολουθούσε το αλάθητο θεατρικό της ένστικτο της. Η Ελλη Λαμπέτη διέθετε μια έντονη, αλλά ταυτόχρονα ανάλαφρη σκηνική παρουσία, μια εξαιρετική χορευτική κίνηση, συνδυάζοντας το ρομαντισμό και το ρεαλισμό σε μια εξαιρετική σύνθεση, που έμοιαζε περισσότερο με ποίημα. Η Ελλη Λαμπέτη είχε παντρευτεί τον Μάριο Πλωρίτη τον Αύγουστο του 1950 και χώρισε τρία χρόνια αργότερα. Για πολύ καιρό, εκείνη και ο Δημήτρης Χορν θεωρήθηκαν το δημοφιλέστερο θεατρικό ζευγάρι στη σκηνή. Για τη ζωή δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι, την άνοιξη του 1959, η Ελλη Λαμπέτη εγκατέλειψε το θέατρο και ακολούθησε στην Αμερική τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκμαν, τον οποίο παντρεύτηκε. Το 1976 ο γάμος διαλύθηκε και τυπικά. Η Ελλη Λαμπέτη είχε προσβληθεί από καρκίνο το 1966. Ακολούθησε μια περίοδος τραγικών εμπειριών στην προσωπική της, αλλά και οικογενειακή της ζωή και, τέλος, ήρθε - τι άλλο; - το τέλος. Πέθανε το 1983 στη Νέα Υόρκη. Στη μνήμη μας θα μείνει πάντα νέα και δροσερή. Μια γυναικεία φιγούρα με πυκνά μαύρα μαλλιά, με χορευτική κίνηση, με κάποια παράξενη γοητεία στη φωνή και με μάτια δυο τεράστιες σκούρες πεταλούδες. Θα μείνει ως μια μεγάλη ηθοποιός, ως το υπέροχο "κορίτσι με τα μαύρα".

Από τη φωτεινή και ανεμοδαρμένη Ανδρο θα ταξιδέψουμε μέχρι το Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Συνταξιδιώτες αυτής της διαδρομής ο Παντελής Βούλγαρης και το τρομερό παιδί του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Ελία Καζάν. Ο Παντελής Βούλγαρης θα μας μιλήσει για τη φιλική σχέση που έχει αναπτύξει με τον Καζάν, κάποιες αλησμόνητες στιγμές που πέρασαν μαζί, διακοπές που κάνανε μαζί, συζητήσεις, απόψεις, σκέψεις. Από την εκπομπή της ΕΤ 1 "Αντ' αυτού", στις 12.50, σήμερα Κυριακή, θα ακούσουμε όλα όσα θέλαμε να μάθουμε για τον Ελία Καζάν που γεννήθηκε το 1909 στην Κωνσταντινούπολη και έφυγε για τις ΗΠΑ με την οικογένειά του όταν εκείνος ήταν τεσσάρων χρόνων. Σπούδασε δραματική τέχνη στο πανεπιστήμιο του Γέιλ και το 1932 έγινε ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτης στο "Γκρουπ Θίατερ" και προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Παρόλο που συμμετείχε στην τεράστια επιτυχία του έργου "Περιμένοντας τον Λέφτυ" του Κλίφορντ Οντετς, αποφάσισε ότι δεν ήταν γεννημένος ηθοποιός αλλά κινηματογραφιστής. Ετσι, γύρισε ένα έργο που είχε γράψει ο ίδιος, τον "Δημητρώφ". Το 1952 ο Καζάν, που είχε εγκαταλείψει από χρόνια το Κομμουνιστικό Κόμμα, κατέθεσε στην περιβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών και δυστυχώς κατήγγειλε τους παλιούς του συντρόφους. Αμέσως μετά γύρισε το εξαιρετικό έργο "Το λιμάνι της αγωνίας" που θεωρήθηκε ως αγωνιώδη προσπάθεια ενός ανθρώπου να εξιλεωθεί. Ο Καζάν ανακάλυψε και αξιοποίησε όσο κανείς άλλος σημαντικούς ηθοποιούς, όπως τους Μάρλον Μπράντο, Τζέιμς Ντιν, Καρλ Μάλντεν, Εύα Μαρί Σαντ, Ροντ Στάιγκερ, Γουόρεν Μπίτι, που έδωσαν μαζί τις καλύτερες ερμηνείες τους και κέρδισαν πολλά "Οσκαρ".