Λατινική Αμερική αυτήν τη βδομάδα, με μια ταινία μυθοπλασίας από τη Γουατεμάλα και μια κινουμένων σχεδίων από τη Βραζιλία... Στα υπόλοιπα, τώρα: Δέκα οι συμβατικές πρεμιέρες της βδομάδας, με τον τεράστιο αριθμό να οφείλεται στην καταναλωτική «αγιοσύνη» των ημερών. Στην καταναλωτική πρωτοκαθεδρία το νεοαφειχθέν τρίτο μέρος «Xόμπιτ: Η μάχη των πέντε στρατών» (2014), το φινάλε της επικής τριλογίας του Πίτερ Τζάκσον, βασισμένης στο δημοφιλές έργο του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «Χόμπιτ», κυκλοφορεί σε 3D και HFR 3D έκδοση. Ακολουθούν ένα συγκινητικό - μα αδιάφορο κι ένα κάκιστο αμερικάνικο δράμα. «Η αγάπη είναι παράξενη» (2014) σε σκηνοθεσία Αϊρα Ζακς - το συγκινητικό - πραγματεύεται τα σοβαρά προβλήματα με τον κοινωνικό περίγυρο που αντιμετωπίζει ένα ώριμο, νεοϋορκέζικο ζευγάρι του ιδίου φύλου που επισημοποιεί διά γάμου την 40χρονη σχέση του και, «Η πρώτη αγάπη» (2014) του Μάικλ Χόφμαν - το επιεικώς κάκιστο - μια δακρύβρεχτη, χιλιοϊδωμένη ερωτική ιστορία βασισμένη σε μπεστ σέλερ του κιλού του συγγραφέα Νίκολας Σπαρκς. Ακολουθούν δυο ελληνικές παραγωγές. Σε γνώριμο κινηματογραφικά καρμπόν η πρώτη, με τίτλο «Οι αισθηματίες» (2014) του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Εμπόριο αρχαιοτήτων και σκληροτράχηλοι και αδίστακτοι νεαροί εκτελεστές των βρωμοδουλειών του αφεντικού που, όμως, κάνουν το λάθος να είναι ...αισθηματίες! Η δεύτερη, «Ο παραμυθάς και οι ιστορίες του» (2014) του Κωνσταντίνου Πιλάβιου, αφηγείται ιστορίες για μικρά παιδιά. Τέλος, «Ψυχρά κι ανάποδα / Τραγουδιστά» (2014), τιτλοφορείται η νέα ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, σε σκηνοθεσία Κρις Μπακ και Τζένιφερ Λι, μια γοητευτικά θεαματική διασκευή της ιστορίας του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν «Η Βασίλισσα των Πάγων», μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά.
Επίσης, από σήμερα το βράδυ έως και την Τετάρτη 24/12, θα προβάλλεται στις 21.30 καθημερινά, στον νεο-ανακαινισμένο, ιστορικό κινηματογράφο «Στούντιο» της πλατείας Αμερικής (Σταυροπούλου 33, τηλ. 210.8640.054), μία ταινία, από την τετραλογία του Αλεξάντερ Σοκούρωφ «Η φύση της εξουσίας» που συντίθεται από τους εξής τίτλους: FAUST (2011), ταινία βασισμένη στο ομώνυμο έπος του Γκαίτε. Ο ΗΛΙΟΣ (2005), μια εκθαμβωτικά διαισθητική σπουδή στον Ιάπωνα αυτοκράτορα Χιροχίτο. ΤΑΥΡΟΣ (2001), μια λυρική ματιά στις δύο τελευταίες μέρες του Λένιν, του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία της ιστορίας και τέλος ΜΟΛΩΧ (1999), ταινία για τον Χίτλερ, τον πατέρα της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Καλή σας θέαση!
Η δύναμη αυτής της τραχιάς, ασυμβίβαστης και σοκαριστικής ταινίας κείται στον τρόπο που το «ντοκιμαντέρ» και το «μυθοπλαστικό» αλληλοτροφοδοτούνται και αλληλοξεγελώνται, πατώντας στην απόφαση της ανάδειξης και κατάδειξης της ωμότητας της πραγματικότητας. Πρόκειται για σπουδαία ταινία, σε σημεία εύθραυστη, αλλού φρικιαστικά βίαια πάνω στη μοίρα των μεταναστών. Ολα ιδωμένα με βλέμμα ψυχρό, μέσα από την οπτική της εφηβείας, ενώ ο σκηνοθέτης πασχίζει και κρατά με μαεστρία τη βία εκτός πεδίου. Παρά τη σαφήνεια των εικόνων και περιγραφών πάνω στους οποίους χτίζεται η ταινία, δεν συνιστά ταινία με «θέση», δεν αναδεικνύει δηλαδή ένα καυτό γεωπολιτικό πρόβλημα, αλλά είναι μια ταινία οι θεματικές της οποίας συντάσσονται με την αφηγηματική γραμμή, με την ανάσα της μυθοπλασίας και την εξέλιξη των χαρακτήρων. «Η κοινωνική πραγματικότητα στη Λατινική Αμερική - λέει ο Ντίεζ - απαιτεί έναν κινηματογράφο απόλυτα συνυφασμένο με τον κόσμο, έτσι όπως είναι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω ταινίες βαθιά ριζωμένες στη σύγχρονη κοινωνία. Ο πραγματικός ρεαλισμός, εξάλλου, τα έχει όλα: τη φαντασία και τη λογική, το μαρτύριο και την ουτοπία, την ευτυχία και τον πόνο της ύπαρξης».
Η ταινία, με ταλαντούχα σκηνοθεσία και αξιοπρόσεχτες ερμηνείες, είναι φορτισμένη με την αλήθεια και τη δύναμη ενός ντοκιμαντέρ, με τη συγκίνηση που προκαλεί ένα λογοτεχνικό κείμενο, με το λυρισμό, με έντονο το περιπετειώδες και το επικό στοιχείο, αρχίζει να βρίσκει ουσιαστική ισορροπία και να αποκτά βαρύτητα κάπου στη μέση. Εκτοτε η κατεύθυνση που ακολουθεί είναι εκπληκτική... (αποκλειστικά στην «Ααβόρα»).
Με τους: Μπράντον Λόπεζ, Κάρεν Μαρτίνεζ, Ροντόλφο Ντομίνγκεζ, κ.ά.
Παραγωγή: «La Jaula De Oro», Μεξικό, Ισπανία, Γουατεμάλα (2013).
Στην πολύχρωμη αυτή ταινία που οι εικόνες και η μουσική της μιλούν με σαφήνεια, ο σκηνοθέτης με εξαιρετικά επιτηδευμένη αισθητική «ναΐφ» και απόντα το διάλογο από την ιστορία - εκτός από κάποιες ατάκες σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα - εναλλάσσει το σκίτσο, με μολύβια, μαρκαδόρους και στιλό με υδατογραφίες και παιδικές, γραμμικές, ελλειπτικές ζωγραφιές, σε πανδαισία χρωμάτων και τεχνοτροπιών, σε ένα κολάζ από αφηρημένα μοτίβα και καλειδοσκοπικά εφέ που συνθέτουν μια τοιχογραφία, με εκατοντάδες σκηνικά και άλλους τόσους χαρακτήρες να εισβάλλουν από κάθε γωνία του κάδρου, σαν ψηφίδες ενός φανταστικού, φουτουριστικού και σύνθετου κόσμου που ζητά από το θεατή να αποκρυπτογραφήσει τις πτυχές του, σπαρακτικές στην αμεσότητα και τη γλύκα τους...
Η βραζιλιάνικη, ποιητικότατη ταινία κινουμένων σχεδίων, που χρησιμοποιεί με τρόπο μοναδικό όλα τα αφηγηματικά στιλ του animation, κρύβει σε κάθε της σχέδιο την έκπληξη. Συνιστά, δε, έναν οδυνηρό, οικουμενικό μύθο - αδύνατο να καταχωρηθεί σε κάποιο κινηματογραφικό είδος - που στέκεται καταγγελτικά απέναντι στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Μερικές φορές είναι απαισιόδοξη κι άλλες, πάλι, γεμάτη ελπίδα για το μέλλον. Και στο εξαιρετικό της σάουντρακ συμμετέχει ο ζωντανός θρύλος της βραζιλιάνικης μουσικής Νάνα Βασκονσέλος, ένας από τους σημαντικότερους εκτελεστές κρουστών «λάτιν τζαζ».
Η ταινία του Αλε Αμπρέου, που μιλά για τα πάντα με έναν υπέροχα παιδικό τρόπο, θα γοητεύσει σίγουρα μεγάλους και μικρούς... (στην «Αλκυονίδα» και το «Στούντιο»).
Παραγωγή: «O Menuno e o mundo», Βραζιλία (2013).
Το θρίλερ του Βερμούτ συνιστά σπουδή στο «άρρωστο». Στο κοινωνικά και πολιτικά άρρωστο πλαίσιο (η κρίση και ό,τι εσωκλείει αυτή η έννοια) που μολύνει ό,τι κινείται στο εσωτερικό του. Πατέρας άνεργος με 12χρονη κόρη με λευχαιμία στο ύστατο στάδιο που γίνεται εκβιαστής, η όμορφη, παράξενη κι απόκοσμη Μπάρμπαρα, η «ισορροπία τρόμου» στη σχέση της με τον ψυχίατρο σύζυγό της, το σαδιστικό περιβάλλον - που οι ουλές στο σώμα της μαρτυρούν ότι γνωρίζει πολύ καλά - όπου απευθύνεται για να βρει τα χρήματα που ζητά ο εκβιαστής και τέλος ο άρρωστος, εμμονικός, ηλικιωμένος δάσκαλός της. Το αριστοτεχνικό μπλέξιμο των τριών ιστοριών ουδόλως συνάδει με το «κλείσιμο», τη λύση δηλαδή που δίνεται στο τέλος, τόσο αμήχανη που ξαφνιάζει. Μοιάζει με αυτό που λέμε: «Μια που βρήκαμε τον παπά ας τους θάψει όλους να τελειώνουμε».
Με τους: Μπάρμπαρα Λένι, Χοσέ Σακριστάν, Λουίς Μπερμέχο, Χούλιο Αρόχο, κ.ά.
Παραγωγή: Ισπανία (2014).