Ποιος ποιον πάει να ξεγελάσει, λοιπόν, ύστερα από είκοσι έξι χρόνια κατάληψης του Β.Α. τμήματος της Κύπρου απ' τους Τούρκους εισβολείς με τις ευλογίες, φυσικά, των ΗΠΑ; Είναι γνωστό πως κάποτε, όντας στις δόξες της, η μεγάλη αγγλική αυτοκρατορία κατείχε, περίπου, για έναν αιώνα τη Μεγαλόνησο αυτή. Και παρόλο που έδωσε ανεξαρτησία, δεν έπαψε να διατηρεί στρατεύματα κατοχής στο νησί. Πέρασαν οι καιροί και η πλάστιγγα των αυτοκρατοριών άλλαξε.

Οι ΗΠΑ έχουν σήμερα τ' απάνω χέρι και κάνουν κουμάντο όπως θέλουν αυτοί. Κι αυτό γιατί, ύστερα από την προδοσία του Γκορμπατσόφ, οι ΗΠΑ είναι η μόνη υπερδύναμη στον κόσμο και αυτές καθορίζουν ποιος πού θα πάει και τι θα κάνει. Μην ξεχνάμε, δε, πως το «πράσινο φως» δόθηκε τότε που ακόμα υπήρχε η δεύτερη υπερδύναμη, η Σοβιετική Ενωση, στους Τούρκους εισβολείς για την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ακόμα πρέπει να 'ναι ξεκάθαρο σ' όλους πως Τουρκία και Ισραήλ είναι τα καλύτερα και πιο πιστά παιδιά των ΗΠΑ και γι' αυτό και τους έχουν εξοπλίσει σαν αστακούς.

Αυτό λοιπόν το «πράσινο φως» που δόθηκε πριν είκοσι έξι χρόνια στην Τουρκία δε δόθηκε προσωρινά και με πισωγυρίσματα, αλλά αιώνια και αμετάκλητα... Ο λόγος νομίζω πως πρέπει να είναι ξεκάθαρος. Πρώτον έβαλαν τα θεμέλια με την κατάληψη του κομματιού της Κύπρου για πρόσβαση προς Νότο, Αφρική μεριά, και δεύτερον είναι σίγουρες οι ΗΠΑ πως ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται οι Τούρκοι να κάνουν πίσω, γιατί έχουν γίνει περιφερειακή δύναμη του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Αρα περί λύσεως του κυπριακού ζητήματος ούτε λόγος μπορεί να γίνει σύμφωνα με τις εντολές και ευλογίες των ΗΠΑ.

Κύριοι Σημίτη και Παπανδρέου, όσα λέτε και διατυμπανίζετε περί καλών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας είναι παραμύθια της Χαλιμάς και κανείς δεν τα πιστεύει. Κι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν κοροϊδεύετε μονάχα τους λαούς της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σας με τη μυωπική πολιτική που ακολουθείτε χωρίς τέλος. Είναι αίσχος του χειρίστου είδους η άσκοπη και αναποτελεσματική προσπάθειά σας.

Οι πιο κοντόφθαλμοι πολιτικάντηδες θα παραδέχονταν τη χρεοκοπία τους και θα σταματούσαν να ψευτοκραυγάζουν. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα πως έχετε χρεοκοπήσει και δε λέτε την αλήθεια. Να είστε όμως βέβαιοι πως ο λαός έχει ράμματα για τη γούνα σας και δεν πρόκειται να σας συγχωρέσει ποτέ για τις πράξεις σας αυτές. Για να μη χάσετε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας, πέστε στο βασανισμένο λαό της Κύπρου την Αλήθεια. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής είναι επικίνδυνη και μόνο με τη λέξη αίσχος μπορεί να αποδοθεί.

Στη στάση της ηγεσίας της Εκκλησίας σε σχέση με το θέμα των ταυτοτήτων και γενικότερα αναφέρεται ο επιστολογράφος μας Βασίλειος Χαρ. Δρίμιζιας από τα Γιάννενα και ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:

Η επέμβαση της Εκκλησίας στα έργα της πολιτείας, όπως συμβαίνει με το ζήτημα των ταυτοτήτων, που είναι κρατικά έγγραφα, θεωρείται εντελώς απαράδεκτη.

...Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, μόνιμη τακτική της Εκκλησίας είναι η ανάμειξη στα θέματα της πολιτείας. Είναι δε εμφανής ο σκοπός της. Επιδιώκει να ταυτίσει τον ελληνισμό με τη δογματική Ορθοδοξία, κατά τα χουντοφασιστικά πρότυπα. Και περαιτέρω να επιβάλει μεσαιωνικό ιεροκρατικό σύστημα.

Για το όλο θέμα, την αποκλειστική ευθύνη φέρει η πολιτεία, η οποία, παρά ταύτα, διατηρεί άρρηκτες σχέσεις με την Εκκλησία. Δε θέλει να προβεί στη μόνη και αποτελεσματική λύση του ζητήματος, τον πλήρη διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας, ώστε να μεταβληθεί η νομική της κατάσταση σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και να αποτελέσει ιδιωτική υπόθεση των υπηκόων της, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Αφού το να πρεσβεύει κανείς οποιοδήποτε θρήσκευμα ή ουδέν είναι καθαρώς προσωπικό, ατομικό και ιδιωτικό δικαίωμα.

Στέφανος Παπαδόπουλος, Νίκαια. Ολος ο ελληνικός λαός θρηνεί το ολοκαύτωμα της Ελλάδας τούτες τις μέρες. Είκοσι χρόνια και πάνω, άνθρωποι καταχθόνιοι χωρίς καμία συνείδηση πατριωτισμού καταστρέφουν την Ελλάδα. Το 1978 πρωθυπουργός ήτανε ο κ. Ράλλης. Ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για το ποιοι βάζουν τις φωτιές και απάντησε: «...Τους ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να τους πιάσουμε»! Η καταστροφή των δασών δυστυχώς συνεχίζεται και, σήμερα, στην Ελλάδα καταστρέφονται και τα λιγοστά ακόμα δάση που έμειναν μαζί με τις περιουσίες του κόσμου, χωρίς να γίνεται τίποτα ουσιαστικό.

Κύριε πρωθυπουργέ και κύριοι Ράλληδες, άμα δεν μπορείτε να τους πιάσετε εσείς, πέστε στον ίδιο το λαό να αναλάβει να περιφρουρήσει τα δάση και να τους πιάσει. Δεν μπορεί, κ. Σημίτη, να βλέπεις, απλώς, τις καταστροφές των δασών και του βιου του κόσμου και να μας λες ότι, τάχα, θα αποζημιώσεις τους πληγέντες. Αυτό είναι καθαρή κοροϊδία. Και είναι η πολιτική σας που είναι εμπρηστής, είστε οι ίδιοι εμπρηστές!

Δανικλίδης Κων/νος, Πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου, Ζαγκλιβέρι. Ο Αγροτικός Σύλλογος Ζαγκλιβερίου διαμαρτύρεται έντονα για την καθυστέρηση που παρατηρείται στην καταβολή της εξισωτικής αποζημίωσης για τα στάρια και για το υπόλοιπο του πριμ για τον καπνό, περσινής παραγωγής. Οταν επιχειρήσεις και βιομηχανίες αυξάνουν τα κέρδη τους με τρομακτικά ποσοστά είναι τόσο δύσκολο για τους αρμόδιους να αποδώσουν στους δικαιούχους αγρότες τα ψίχουλα από τον κλεμμένο ιδρώτα που τους «ανταποδίδεται»;

Φαίνεται είναι μια από τις τόσες μεθοδευμένες ενέργειες που υλοποιούνται για το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, με μοχλό την απόγνωσή τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εμείς βιώνουμε καθημερινά αυτό το ξεκλήρισμα και την ερήμωση της υπαίθρου. Αραγε πού θα φθάσουν η αναλγησία και τα μεθοδευμένα χτυπήματα κατά των αγροτών; Πότε θα καταβληθεί, επιτέλους, στους δικαιούχους αγρότες αυτός ο λίγος από τον κατακλεμμένο μόχθο τους;

Το λιμάνι της Ραφήνας θυμίζει το γεφύρι της Αρτας και, φαίνεται, θα χρειαστεί τον ίδιο χρόνο να τελειώσει. Στην Αρτα, στοίχειωσαν του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα. Στο λιμάνι της Ραφήνας, χρόνια τώρα, βασανίζουν χιλιάδες επιβάτες και προπαντός γέρους. Το 1929 βγήκα για πρώτη φορά από ένα μικρό καΐκι, φεύγοντας από το πατρικό μου σπίτι στο Παννίτσι Εύβοιας (τώρα Δήμος Μαρμαρίου). Στον ξύλινο Μώλο μας περίμενε, τους επιβάτες, ένα «αρχαίο» λεωφορείο (μοντέλο 1910). Πήρα τα μπογαλάκια μου και οι άνθρωποι του λεωφορείου πρόθυμοι και εμένα και τους άλλους επιβάτες μας επιβίβασαν στο λεωφορείο για την Αθήνα.

Από τότε έχουν περάσει 71 χρόνια. Το αμούστακο παιδί με το ντρίλινο παντελόνι κάτω από το γόνατο που ήρθα στην Αθήνα για εργασία και σχολείο έγινα 84 χρόνων, τώρα. Το μικρό καϊκι έγινε μεγάλο βαπόρι, το αρχαίο λεωφορείο έγινε κι αυτό μεγάλο με αναπαυτικά καθίσματα. Για εμένα όμως και για χιλιάδες άλλους επιβάτες από τα νησιά του Αιγαίου η ζωή έγινε πιο δύσκολη και πιο βασανιστική από το 1929.

Κι αυτό γιατί, με βροχή ή με ζέστη, πρέπει να βαδίζουμε 600 μέτρα από το βαπόρι για να φτάσουμε στο Λεωφορείο που θα μας μεταφέρει. Κάθισμα δεν μπορούμε να βρούμε γιατί οι νεότεροι που «έχουν πόδια» πάνε πρώτοι κι εμείς, όταν φτάνουμε καταϊδρωμένοι, μένουμε όρθιοι... Χρόνια ολόκληρα πληρώνουμε φόρο για το λιμάνι. Αν τα 'χαμε κάνει κέρματα και τα ρίχναμε στη θάλασσα θα είχε γίνει στεριά για την Εύβοια! Πάρα πολλές φορές έχουμε ενοχλήσει τους αρμόδιους ζητώντας να κατεβαίνει το λεωφορείο εκεί που μας αφήνει το βαπόρι. Ομως, «φωνή βοώντος»... Επιτέλους, δε θα ενδιαφερθεί κάποιος αρμόδιος;

Αγαπητέ «Ρίζο»,

Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω από τις στήλες σου το πρόβλημά μου, με την ελπίδα ότι θα συγκινηθούν οι αρμόδιοι του ΟΓΑ να δώσουν λύση.

Ονομάζομαι Νικόλας Τσαμπής και έχω την ατυχία να αρρωστήσει η γυναίκα μου Κασσιανή Τσαμπή και να τραβηχτώ πάνω από ένα χρόνο σε νοσοκομεία και ιδιωτικούς γιατρούς, για να καταλήξει, τελικά, κατάκοιτη - παραπληγική στο σπίτι και να πληρώνω άνθρωπο για να την προσέχει.

Μου είπαν ότι δικαιούμαι επίδομα παραπληγίας και επίδομα συμπαράστασης από τον ΟΓΑ. Με βάση αυτό, έστειλα στον ΟΓΑ τη γνωμάτευση του Νοσοκομείου με τη σχετική αίτηση. Υστερα από δύο μήνες μου ζήτησαν, με το υπ' αριθμό πρωτοκόλλου 96/26.4.2000, ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία, τα οποία έστειλα αμέσως. Εχουν περάσει από τότε τρεις ακόμα μήνες και περιμένω.

Απευθύνομαι, λοιπόν, στους αρμόδιους με το ερώτημα: Πόσο χρόνο θα περιμένω ακόμα, για να βγει αυτή η απόφαση από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας; Υπολογίζουν, άραγε, το δράμα της φτώχειας και της ανέχειας που ζω, πως χρεώνομαι για να πληρώνω τη γυναίκα που χρειάζεται να προσέχει την άρρωστη σύζυγό μου;

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία