Eurokinissi

Ξέρουμε πολύ καλά τι πέρασε η «Ταινιοθήκη», μέχρι να βρει επιτέλους μόνιμη στέγη. Ξέρουμε, όμως, και τι μπορεί να την περιμένει, όταν παραμένει άλυτο το ζήτημα της χρηματοδότησης από το κράτος. Διότι η «Ταινιοθήκη» εξακολουθεί να μην έχει «κωδικό» στον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ τα 200.000 ευρώ της ετήσιας επιχορήγησης από το υπουργείο Πολιτισμού όχι μόνο αποτελούν ένδειξη διαχρονικής απαξίωσής της από τις κυβερνήσεις, αλλά πλέον συνιστούν και ένα ...«σύντομο ανέκδοτο» με βάση το συγκρότημα της «Λαΐδας», το οποίο στεγάζει το σημαντικό αρχείο του φορέα, το Μουσείο Κινηματογράφου και την επίσης πολύτιμη βιβλιοθήκη, μαζί βέβαια με δύο υπερσύγχρονες αίθουσες προβολών και ό,τι όλα αυτά σημαίνουν σε επίπεδο επάρκειας αριθμού εργαζομένων, συντήρησης κ.λπ.

Η «Ταινιοθήκη» δε θέλει να διολισθήσει σε... «μούλτιπλεξ» (σ.σ. εμπορευματικός πολυκινηματογράφος) για να επιβιώσει. Από την άλλη, αποτελεί, ήδη, από τη 10ετία του '60, Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (σ.σ. άλλωστε, αποτελεί μετεξέλιξη της πρώτης κινηματογραφικής λέσχης της χώρας, που ιδρύθηκε το 1950 από την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών), γεγονός που με τη σειρά του ταιριάζει γάντι στην πολιτική εμπορευματοποίησης του πολιτισμού, η οποία εφαρμόζεται σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ελλάδα από όλες τις κυβερνήσεις. Από αυτήν την άποψη, η «Ταινιοθήκη της Ελλάδος» αντιμετωπίζει κοινά προβλήματα με όλα τα κινηματογραφικά αρχεία της Ευρώπης και το βέβαιο είναι ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να λυθούν. Πολύ περισσότερο που ο ευρύτερος χώρος του ελληνικού κινηματογράφου γνωρίζει αυτήν την περίοδο μια νέα έξαρση της κρίσης που τον ταλανίζει και που προκύπτει ακριβώς από τη σύγκρουση δύο αντικρουόμενων και αγεφύρωτων αντιλήψεων: Ανάπτυξη του κινηματογράφου προς όφελος του λαού και των δημιουργών ή προς όφελος του κεφαλαίου στα οπτικοακουστικά.

Τι σημαίνει «πλήρης ευθυγράμμιση με όσα προβλέπονται στις αποφάσεις και τις συστάσεις των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την οπτικοακουστική κληρονομιά»; Η «πηγή» βρίσκεται στα ευρωενωσιακά ιδεολογήματα περί «κοινής πολιτιστικής ευρωπαϊκής ταυτότητας», τα οποία αποτελούν εργαλεία ιδεολογικής χειραγώγησης των ευρωπαϊκών λαών, σε μια προσπάθεια να εφαρμοστούν χωρίς αντιστάσεις οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και η εισβολή σε νέες «αγορές». Πιο άμεσα αντιληπτή είναι μια ακόμη συνέπεια αυτής της τακτικής, η οποία θα οδηγήσει σε μιαν ανοιχτή λογοκρισία για το τι θα είναι «ευρωπαϊκώς ορθόν». Οχι μόνο για την παραγωγή και διανομή του, αλλά και για τη διάσωσή του για τις επόμενες γενιές (σ.σ. βλ. κινηματογραφικά αρχεία).

Η διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου, ενώ απορρίπτει σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία το αίτημα της Ελλάδας για την επιστροφή των Γλυπτών, προκαλεί με πράξεις και δηλώσεις.

Ο διευθυντής του Μουσείου, Νιλ Μακ Γκρέγκορ, δήλωσε: «Το Βρετανικό Μουσείο είναι ένα Μουσείο του κόσμου για τον κόσμο, και τίποτε δεν το αποδεικνύει πιο περίτρανα απ' ότι ο δανεισμός ενός γλυπτού του Παρθενώνα στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης».

Σχολιάζοντας αυτή την εν κρυπτώ κίνηση του Βρετανικού Μουσείου, ο πρόεδρος του Μουσείου Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής, δηλώνει: «Φαίνεται ότι δεν ισχύει πια το δόγμα των αμετακίνητων. Χρειάζεται η μεγίστη προσοχή στη διακίνηση, γιατί αυτά τα ταλαιπωρημένα, ευαίσθητα και εξαιρετικά υψηλής αισθητικής γλυπτά απαιτούν ξεχωριστή διαχείριση. Στη συζήτηση για την επιστροφή τους, είναι αυτονόητο ότι θα χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα πως, αφού μπορούν να πάνε στην Πετρούπολη, ασφαλώς μπορούν να έρθουν και στην Αθήνα».

Δυο άνθρωποι ληστεύουν μια τράπεζα. Κρύβουν τα χρήματα στο φέρετρο της πριν από λίγο πεθαμένης μητέρας του ενός. Μια «μυστήρια» νοσοκόμα παρηγορεί το σύζυγο που κλαίει την πεθαμένη. Ξάφνου χτυπά το κουδούνι. Είναι ένας επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ, που ψάχνει τους δράστες, αλλά επειδή δεν έχει ένταλμα έρευνας μεταμφιέστηκε σε... υπάλληλο της εταιρείας υδάτων. Ετσι φαρσικά ξετυλίγει ο Οσμπορν του «παιχνίδι» της κοινωνικής κριτικής του.

Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου, σκηνικά - κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη, Βίλλυ Αττάρτ, μουσική: Σπύρος Γραμμένος, φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, κατασκευές: Νίκος Δεντάκης. Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Μακρής, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Πασσάς, Γιάννος Περλέγκας, Ομηρος Πουλάκης. Εκτακτη συμμετοχή: Σπύρος Γραμμένος.