Associated Press

Η κάννη του Ισραηλινού στρατιώτη είναι ολοφάνερα στραμμένη ενάντια στον μικρό Παλαιστίνιο στο σημείο ελέγχου...

«Ο οδικός χάρτης δεν μπορεί να αναθερμανθεί γιατί δεν υπήρξε ποτέ ζωντανός. Γεννήθηκε νεκρός». Αυτό υποστηρίζουν πολλοί διπλωμάτες, αλλά και δημοσιογράφοι από όλες τις πλευρές, εδώ και πολύ καιρό. Το διαμεσολαβητικό πόνημα του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία), παρά τη σημαντικότατη καθυστέρηση στην κατάρτισή του, που καλλιέργησε προσδοκίες, δε δικαίωσε όσους πίστεψαν ότι θα εμπεριείχε εκείνα τα στοιχεία που θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις, έστω, για την έναρξη μιας νέας ειρηνευτικής προσπάθειας.

Δεν προέβλεπε τίποτε συγκεκριμένο πέρα από την επαναδιατύπωση των γνωστών ευχολογίων περί «εξάλειψης της βίας και σταδιακής αποκατάστασης της συνεργασίας των δύο πλευρών». Αν κάτι αναφερόταν ρητά σε αυτό το πόνημα, ήταν η υποχρέωση της παλαιστινιακής πλευράς να «συνθλίψει τις τρομοκρατικές δομές», χωρίς να γίνεται καν λόγος στη γενεσιουργό αιτία όλων των τραγικών αυτών εξελίξεων: στην κατοχή. Από την άλλη, η ισραηλινή πλευρά δε δεσμευόταν για τίποτε απολύτως. Αντίθετα, αφέθηκε ελεύθερη να αξιοποιήσει μια λέξη - κλειδί που θα εξασφάλιζε την πάγια και τυφλή υποστήριξη του Λευκού Οίκου: το δικαίωμα «αυτοάμυνας απέναντι στην τρομοκρατία», το οποίο ο Πρόεδρος Μπους συμμερίζεται και επικροτεί ακόμη και αν επεκτείνεται, άνευ αποδείξεων, στα εδάφη και ξένων χωρών, όπως η Συρία.

Associated Press

Οι νέοι της Παλαιστίνης ακόμα μάχονται ενάντια στις δυνάμεις κατοχής με πέτρες και ξύλα...

Αυτή η σιωπηλή, ιδιόμορφη, αλλά πιθανώς πολύ καταστροφικότερη, κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών ήρθε και πάλι στις πρώτες θέσεις της δημοσιότητας ύστερα από αρκετές εβδομάδες λήθης, μετά την πολύνεκρη εισβολή του ισραηλινού στρατού, χωρίς ούτε καν να υπάρχει αφορμή, στην πόλη της Γάζας, την Τετάρτη, και την πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας που ακολούθησε, ένα 24ωρο αργότερα, στην Ιερουσαλήμ. Ουδείς, όμως, από τους κομιστές του «οδικού χάρτη», που δε δίστασαν να πιέσουν την παλαιστινιακή πλευρά να αποδεχτεί τον «οδικό χάρτη», όπως έπραξε ο νυν υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος και επίδοξος πρωθυπουργός της χώρας από τη θέση του ΥΠΕΞ και του προεδρεύοντος της ΕΕ, δε φαίνεται διόλου να ανησυχεί ή να χάνει τον ύπνο του.

Ο κ. Παπανδρέου, φορέας όπως διατείνεται μιας «ηθικής επανάστασης» και μιας «νέας πολιτικής αλλαγής», δε δείχνει να νιώθει ούτε καν την ανάγκη να κάνει ένα σχόλιο για τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα. Αλλωστε και αν το έπραττε, πιθανότατα, να μην έβρισκε τίποτε άλλο να πει πέραν του να αποδοκιμάσει, γενικώς, τη βία, να μοιράσει εκατέρωθεν τις ίδιες ευθύνες και να εγκαλέσει και τις δύο πλευρές «να αναλάβουν τις ευθύνες τους», η μία ως κατακτητής ή άλλη ως κατεχόμενος, υποθέτουμε. Αυτό έπραττε τόσο καιρό, με άψογα διπλωματικό και ευγενή τρόπο, οφείλει να ομολογήσει κανείς.

Αυτή τη νοοτροπία εξίσωσης θύτη και θύματος, απόκρυψης της ουσίας του προβλήματος, δηλαδή της κατοχής, και περιθωριοποίησης των ειλημμένων αποφάσεων του ΟΗΕ, υπηρέτησε πιστά μέχρι σήμερα. Αλήθεια, σήμερα, που Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί βυθίζονται πάλι στο αίμα και στο πένθος, ενώ το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο, εξαρχής απολύτως άχρηστος, «οδικός χάρτης» απειλεί να τινάξει ολόκληρη την περιοχή στον αέρα και το τείχος «πνίγει» κυριολεκτικά τον παλαιστινιακό λαό, η προσωποποίηση αυτή της ανανέωσης έχει κάτι να πει, να σχολιάσει, να προτείνει, με γνώμονα, φυσικά, «την ηθική επανάσταση και την ανθρωπιά» που διατείνεται ότι διαπνέει τα πολιτικά του σχέδια; Γιατί μετά από τόσα χρόνια αίματος, τόσους νεκρούς και τόση απόγνωση, οι λέξεις, τουλάχιστον, θα πρέπει να προφέρονται με μια στοιχειώδη αιδώ.

Associated Press

Από τις παραστάσεις του Σ. Μπερλουσκόνι κατά τις πρόσφατες δικαστικές του περιπέτειες

Ο Μπερλουσκόνι και φίλοι του έπρεπε λοιπόν να κινηθούν γρήγορα. Η κυβέρνηση πριν το πέρας του προηγούμενου έτους κατέθεσε έκτακτη διάταξη που ανέτρεπε τη δικαστική απόφαση με στόχο τη διάσωση του καναλιού. Η διάταξη αυτή έλαβε την έγκριση της Γερουσίας τη βδομάδα που πέρασε και αναμένεται σύντομα να λάβει και την έγκριση του κάτω σώματος της Βουλής (των Αντιπροσώπων). Τα προβλήματα για τις επιχειρήσεις του πρωθυπουργού λύθηκαν για ακόμη μια φορά ως «διά μαγείας».

Στο επίκεντρο όλης αυτής της διαμάχης βέβαια βρίσκεται το διαβόητο «Νομοσχέδιο Γκάσπαρι» που, όπως πολλά νομοθετήματα του κυβερνητικού συνασπισμού, έχει στόχο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Ιταλού πρωθυπουργού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο στόχος είναι να μπορέσει ο Μπερλουσκόνι να αυξήσει ακόμα περισσότερο τον έλεγχό του πάνω στα μέσα ενημέρωσης.

Ο νόμος Γκάσπαρι στην ουσία αχρηστεύει όλες τις προηγούμενες διατάξεις που έθεταν όρια στον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο προωθεί μια νέα ερμηνεία του όρου «μέσα ενημέρωσης» έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνονται και μέσα στα οποία ο Μπερλουσκόνι δεν έχει συμφέροντα. Σύμφωνα με το νόμο του 1997 ως συνολικό εισόδημα των μέσων ενημέρωσης λογιζόταν τα έσοδα των τηλεοπτικών καναλιών από τις διαφημίσεις και η ετήσια συνδρομή που πληρώνουν οι Ιταλοί για την κρατική «RAI». Ο νέος νόμος προσθέτει σε αυτές τις δύο κατηγορίες το εισόδημα από ραδιοφωνικές διαφημίσεις, τις συνδρομές για τα δορυφορικά κανάλια, τις εισπράξεις των κινηματογράφων, το εισόδημα των ημερήσιων εφημερίδων, περιοδικών, σχολικών βιβλίων κλπ. Ολα αυτά θεωρούνται ως μέσα ενημέρωσης οπότε και το μέγεθος της «πίτας» αυτόματα αυξάνεται από 12 δισεκατομμύρια ευρώ σε 32. Αρα το μερίδιο του Μπερλουσκόνι (κάτι παραπάνω από 4 δισεκατομμύρια) μειώνεται αισθητά και έτσι δεν είναι αναγκασμένος να πουλήσει κάποιο κομμάτι της αυτοκρατορίας του. Αντίθετα, ο πρωθυπουργός μπορεί πολύ άνετα να επεκτείνει και άλλο τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Η επέκταση αυτή φαίνεται ότι έχει στόχο τα έντυπα μέσα ενημέρωσης, αφού άλλη διάταξη του νομοσχεδίου θα επιτρέπει τη συνιδιοκτησία τριών ή περισσότερων τηλεοπτικών καναλιών, ραδιοφωνικών σταθμών και ημερήσιων εφημερίδων από το 2009.

Πέραν αυτών, το νομοσχέδιο προβλέπει διατάξεις και για την κρατική «RAI» με στόχο το άνοιγμά της στη «λογική της αγοράς», δηλαδή την ιδιωτικοποίησή της. Αρχικά η ιδιωτικοποίηση θα λάβει τη μορφή μιας «δημόσιας - ιδιωτικής συνεργασίας» στην οποία κανένας από τους ιδιώτες μετόχους δε θα μπορεί να διαθέτει περισσότερο από 1% των μετοχών. Ωστόσο το νομοσχέδιο προβλέπει αλλαγές σε ό,τι αφορά στη διοίκηση της εταιρίας που θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερο έλεγχό της από την κυβέρνηση.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της «RAI» αποτελείται από 5 μέλη που παραδοσιακά αντικατοπτρίζουν τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης. Σήμερα 3 μέλη προέρχονται από τις γραμμές του κυβερνητικού συνασπισμού και τα άλλα δύο από την αντιπολίτευση. Με τον καινούριο νόμο, το Διοικητικό Συμβούλιο θα γίνει εννιαμελές. Εφτά μέλη θα διαλέγονται με βάση τη δύναμη των κομμάτων, ενώ τα άλλα δύο θα ορίζονται από το υπουργείο Οικονομικών και ένας από τους δύο θα γίνεται και πρόεδρος. Για τη λήψη των αποφάσεων θα απαιτείται πλειοψηφία μεγαλύτερη ή ίση με τα δύο τρίτα, οπότε τα 4 μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού συν τα δύο του υπουργείου επιτρέπουν στην κυβέρνηση να ελέγχει τη «RAI». Αρα δίνουν το δικαίωμα στον Μπερλουσκόνι να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό και τα τρία κανάλια της «RAI». Ο βαθμός συγκέντρωσης των τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης στα χέρια του Μπερλουσκόνι θα είναι πραγματικά εξωφρενικός.

Πλέον, μετά την άρνηση του Ιταλού Προέδρου να συνυπογράψει το «νομοσχέδιο - τερατούργημα», ο πρωθυπουργός έχει δύο επιλογές. Η μία είναι να πιέσει τους βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού να ξαναψηφίσουν το νομοσχέδιο χωρίς καμία αλλαγή, όπως και έχει δικαίωμα να κάνει. Στην περίπτωση αυτή ο Πρόεδρος είναι υποχρεωμένος να το υπογράψει. Από την άλλη, μπορεί να κάνει κάποιες αλλαγές διακοσμητικού χαρακτήρα προκειμένου να ικανοποιήσει το «δημόσιο αίσθημα» και τον Πρόεδρο. Αλλωστε μετά την απόφαση του Τσιάμπι, ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι είχε δηλώσει ότι θα εισακούσει οποιεσδήποτε προτάσεις υπόσχονται «έξυπνες» αλλαγές. Φυσικά είναι προφανές ότι αυτό δε σημαίνει και πολλά. Ο διαπλεκόμενος μεγιστάνας ήδη έσωσε το κανάλι του και με μερικές ισχνές αλλαγές στο νομοσχέδιο Γκάσπαρι θα επιτρέψει στον εαυτό του να πλουτίσει ακόμα περισσότερο.

Στο Βερολίνο, στις 19 Γενάρη, ο κοινωνιολόγος Πέτερ Φέρστερ, από τη Λιψία, παρουσίασε στον Τύπο τα αποτελέσματα δεκαεξάχρονης μελέτης μιας ομάδας επιστημόνων, υπό την ηγεσία του, σχετικά με τις σκέψεις νέων, πρώην πολιτών της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Τα αποτελέσματα της μελέτης αναφέρονται στη χρονική περίοδο από το 1987 έως το 2003.

Ο Τύπος έδωσε σημασία στην ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα και ήδη την άλλη μέρα αφιέρωσε αρκετό χώρο στην ανακοίνωση που έκανε ο Λιψιανός επιστήμονας.

Στη συνέχεια ακολουθεί περίληψη από τις περιγραφές δύο εφημερίδων του Βερολίνου, της «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» και της «Γιούγκε Βελτ».

Η πρώτη, σε τετράστηλο με τον τίτλο: «Καλές πλευρές, άσχημες πλευρές» και τον υπότιτλο: «Μακρόχρονη μελέτη: οι Ανατολικογερμανοί δε βλέπουν για τον εαυτό τους κανένα μέλλον», αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ολο και λιγότεροι Ανατολικογερμανοί βλέπουν ασφαλές μέλλον για τον εαυτό τους στα ομοσπονδιακά κρατίδια (σ.σ. της πρώην ΓΛΔ)... Αυτή η μελέτη είναι μοναδική, γιατί συνοδεύει νέους Ανατολικογερμανούς και πέρα από τη στροφή (σ.σ. την αντεπανάσταση του 1989/90) και την επανένωση (της Γερμανίας) οι τότε 14χρονοι είναι σήμερα 30, είπε ο Φέρστερ.

Το 1987 έβλεπαν το μέλλον με εμπιστοσύνη 97% των 1.200 περίπου ερωτηθέντων μαθητών από τη Σαξονία και τη Θουριγγία. Στην τελευταία ερώτηση (το 2003) μετείχαν 419 νέες γυναίκες και νέοι άνδρες. 92 απ' αυτούς ζουν τώρα στα παλιά ομοσπονδιακά κρατίδια... Η έγκριση της (πολιτικής) αλλαγής και αντίστοιχα της γερμανικής ενότητας δεν είναι ταυτόσημη με την ευχαρίστηση με το κοινωνικό σύστημα. Γιατί αυτό θεωρείται από την πλειοψηφία των ερωτηθέντων κριτικά. Τα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης Κολ η ικανοποίηση με την οικονομική τάξη πραγμάτων και - σαν συνέπεια - με το πολιτικό σύστημα μειώθηκε σημαντικά. Το 1998 μόνο 20% δήλωσαν ότι είναι ευχαριστημένοι με το πολιτικό σύστημα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Μετά από μια σύντομη άνοδο, ύστερα από την κυβερνητική αλλαγή, η τάση είναι πάλι προς τα κάτω».

Η εφημερίδα προσθέτει: «Αυτό που έχει εκπλήξει τους ερευνητές είναι ένα άλλο γεγονός: Στην ερώτηση ποιου κράτους πολίτες αισθάνονται ότι είναι, απάντησαν 81% ότι νιώθουν πάντοτε σαν πολίτες της ΓΛΔ. Η εξέλιξη αυτών των αριθμών καθιστά σαφές ότι το αίσθημα ταυτότητας από το 1992 δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. «Πίσω απ' αυτά» δήλωσε ο Φέρστερ, «είναι θετικές αναμνήσεις από μια κατά το πλείστον παιδική ηλικία και τη βίωση της ΓΛΔ σαν η χώρα τους.... Μεγάλο ρόλο έπαιξαν θετικές εμπειρίες σε ό,τι αφορά την κοινωνική ασφάλεια, η φροντίδα για το παιδί, οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, η κοινωνική δικαιοσύνη και παρόμοιοι παράγοντες...». Την άνοιξη ο Φέρστερ αρχίζει με ένα νέο ερωτηματολόγιο. «Και υποθέτω ότι η κριτική θα αυξηθεί και η αισιοδοξία θα μειωθεί κι άλλο», είπε ο ερευνητής.

Από τη «Γιούγκε Βελτ» αντιγράφουμε τα εξής: Ο Πέτερ Φέρστερ είναι καθηγητής και η παρουσίαση έγινε μετά από πρόσκληση της βουλευτίνας του ΚΟΔΗΣΟ Γκεζίνας Λετς και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, που ανήκει σ' αυτούς που χρηματοδοτούν την έρευνα. Η Λετς υπογράμμισε ότι η απώλεια πληθυσμού της Ανατολικής Γερμανίας οφείλεται στην έλλειψη δυνατοτήτων εργασίας και επαγγέλματος. Η πολιτική, είπε, έχει προφανώς διαγράψει την Ανατολή.

Ο Φέρστερ είναι άμεσα πληγείς από την αλλαγή του συστήματος. Ηταν συνιδρυτής και τμηματάρχης του Κεντρικού Ινστιτούτου της ΓΛΔ για Ερευνα της Νεολαίας στη Λιψία...

...Μόνο 57% από τις ερωτηθείσες γυναίκες, έχουν εργασία. Αυτός είναι ουσιαστικός λόγος γιατί οι ερωτηθείσες βλέπουν με μεγαλύτερο σκεπτικισμό τις δυνατότητες στον καπιταλισμό... Αυτές που δεν υπήρξαν ποτέ άνεργες επιθυμούν κατά μέσο όρο δύο παιδιά, οι άλλες που επισκέφθηκαν μία ή περισσότερες φορές το Γραφείο Εξεύρεσης Εργασίας - κι αυτές είναι τα δύο τρίτα των γυναικών που ερωτήθηκαν, ήθελαν κατά πλειοψηφία το πολύ ένα παιδί.

Λιγότεροι από το 10% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι το τωρινό κοινωνικό σύστημα μπορεί να λύσει τα επείγοντα προβλήματα της ανθρωπότητας ή αντίστοιχα το βλέπουν σαν το μοναδικό άξιο του ανθρώπου κοινωνικό σύστημα του μέλλοντος. 40% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι «τους είναι προτιμότερος ένας μεταρρυθμισμένος ανθρωπιστικός σοσιαλισμός από την τωρινή πολιτική τάξη πραγμάτων...».