Ο βιασμός του ανθρώπου και η μεταμόρφωσή του σε ακούσιο ή εκούσιο, ασύνειδο ή συνειδητό θύτη - βιαστή άλλων ανθρώπων, κυρίως η μετατροπή του σε μισθωτό «όργανο» μιας κοινωνίας στηριγμένης στη βία, είναι το θέμα του εξαιρετικού, καθαρά πολιτικού, έργου του Βρετανού συγγραφέα Μάρτιν Μακ Ντόνα «Μια αγκαλιά για να πεθάνεις». Η κοινωνία γεννά τη βία, αλλά και η οικογένεια - η γονική βία στα παιδιά - τροφοδοτεί τους μηχανισμούς της κρατικής βίας, καλλιεργεί τη «λογική» της βίας, καταγγέλλει ο συγγραφέας. Ο Μακ Ντόνα συμβολοποιεί την καταγγελία του με τα τέσσερα βασικά πρόσωπα του έργου. Δυο ασφαλίτες συλλαμβάνουν και βασανίζουν «προληπτικά», ως δυνάμει «ύποπτους», δύο αδέλφια. Ο μεγαλύτερος, επειδή είναι συγγραφέας ιστοριών με παράξενους φόνους, για να ομολογήσει ότι διέπραξε ή θα διαπράξει τους φόνους που περιγράφει στις ιστορίες του. Και ο μικρότερος, με νοητική υστέρηση αδελφός, ως «συνεργός». Η κλιμακούμενη ψυχολογική, κυρίως, βία των ασφαλιτών και οι απειλές ότι θα εκτελέσουν τους συλληφθέντες, που δε δικαιούνται επαφή με τον έξω κόσμο και νομική υπεράσπισή τους, αποκαλύπτει το εφιαλτικό οικοδόμημα της βίας. Οι ασφαλίτες εκπαιδεύτηκαν στη βία από τους γονείς και την υπηρεσία τους. Τα δυο αδέλφια λυτρώθηκαν από τη μακρόχρονη βία των γονιών τους, δολοφονώντας τους. Ο «χορός» της βίας - με κυρίαρχη την κρατική - θα κλείσει με το θάνατο των αδελφών. Η καταγγελία και το ζοφερό κλίμα του έργου (σ.σ. πρωτοπαρουσιάστηκε από το «Θέατρο του Νότου», με τίτλο «Ο πουπουλένιος»), αναδεικνύονται από την εύγλωττη μετάφραση (Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου), το αφαιρετικό σκηνικό και τα κοστούμια (Παύλος Ιωάννου) και προπάντων τη λιτά, δυναμικά ρεαλιστική σκηνοθετική καθοδήγηση του Κοραή Δαμάτη (δικοί του και οι ζοφώδεις φωτισμοί), που απέσπασε τις αρμόζουσες ερμηνείες από τους Γιάννη Δρίτσα, Λουκά Ζήκου, Μανόλη Χουρδάκη και Ιωσήφ Πολυζωίδη.

Τον πολύμορφο εφιάλτη της βίας που γεννά και διασπείρει, παγκοσμίως, η ιμπεριαλιστική «νέα τάξη» είναι το «υπέδαφος» του ωμότατου, κυνικού γλωσσικά, σκληρού θεματικά, αλλά και σαρκαστικά ειρωνικού, μονόπρακτου έργου του Σκοτσέζου δραματουργού Αντονι Νίλσον «Penetrator», που παρουσιάζει ο θίασος «Νάμα» στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Μια δραστική δραματουργικά πολιτικο-κοινωνική καταγγελία για όλα τα αίτια που γεννούν τη βία, με πιο αποτρόπαιη και ολέθρια - και για τον ψυχοδιανοητικό κόσμο του ανθρώπου - τη βία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η καταγγελτική πρόθεση του συγγραφέα αποκαλύπτεται και με τα τρία πρόσωπα του έργου. Πρόσωπα, χαρακτηριστικά θύματα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Δύο άνεργοι νέοι, ο Μαξ και ο Αλαν, φίλοι και συγκάτοικοι σε ένα φτωχικό δυάρι - κλουβί, προσπαθούν να «παρηγορήσουν» την ανασφαλή, χωρίς προοπτικές ζωή τους, ο ένας πιο απελπισμένα, με καταφυγή σε εξαρτησιογόνες ουσίες και ο άλλος κάπως χαζοχαρούμενα. Ξάφνου στο σπίτι «εισβάλλει» ο Τατζ, ένας παιδικός φίλος του Μαξ, εθελοντής στρατιώτης - «βετεράνος» του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Ιράκ. Αστεγος, χωρίς χρήματα, οικογένεια και δουλιά, ο Τατζ δέχτηκε να υπηρετήσει έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να «ζυμωθεί» με τη βία των όπλων, των βασανιστηρίων εναντίον των κατακτημένων, να βιώσει τον αδιάκοπο τρόμο για τον παραμονεύοντα θάνατο, τον παραλογισμό και τις ψυχοδιανοητικές παρακρούσεις που προκαλεί ο πόλεμος και στους εισβολείς. Θύμα και θύτης της πολεμικής βίας, έντρομος ουσιαστικά, κυνηγημένος από τα «φαντάσματα» των βιωμάτων του, άμοιρος, διά της βίας, επιβάλλει να συγκατοικήσει με τους δύο φίλους. Το έργο, σε ωμότατης γλώσσας μετάφραση και εξίσου ρεαλιστικής ωμότητας αλλά και σαρκαστικού χιούμορ σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, με αφαιρετικά ρεαλιστικό σκηνικό και σύγχρονα κοστούμια του Γιώργου Χατζηνικολάου και σαρκαστικά περιπαικτική μουσική του Μάριου Στρόφαλη, υπηρετείται και με τις αξιόλογες ερμηνείες των Δημήτρη Λάλου, Στάθη Σταμουλάκου και ιδιαιτέρως του εκφραστικότατου στο λόγο και την κίνηση και με αίσθηση του χιούμορ Μάνου Κανναβού.