Την ίδια στιγμή που τα θύματα του πολέμου στο Ιράκ αυξάνονται καθημερινά, με το φούντωμα της εξέγερσης του λαού ενάντια στους Αμερικανούς επικυρίαρχους (και τους δουλικούς υποστηριχτές τους) κι όλοι μιλούν πλέον για ένα νέο Βιετνάμ, που παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός Βατερλό, για την αυτοκρατορία και τον ηγεμόνα-Πόκεμον, ένας διαφορετικού τύπου πόλεμος διεξάγεται εδώ και δυο δεκαετίες στη χώρα μας. Ο πόλεμος της ασφάλτου.

Κάθε Σαββατοκύριακο και κυρίως τις γιορτές του Πάσχα και των Χριστουγέννων τα θύματα αυτού του ιδιότυπου πολέμου μετρούν τις μερικές δεκάδες και οι τραυματίες τους εκατοντάδες. Ανευ λόγου και αιτίας. Βέβαια, λόγοι και αιτίες υπάρχουν, αλλά είναι ασήμαντοι και θα μπορούσαν οι απώλειες να ήταν πολύ μικρότερες, αν οι διακηρύξεις της πολιτείας μετά από κάθε «μάχη» έπαιρναν σάρκα και οστά και δεν ξεχνιούνταν λίγες μέρες μετά, όταν δηλαδή τα ΜΜΕ σταματούν να αναφέρονται στις στατιστικές θανάτου, επειδή θα τους έχει προκύψει ένα νέο θέμα. Εξάλλου, επειδή το «κύκλωμα» αυτοκίνητο είναι πολύ ισχυρό και τα συμφέροντα γύρω από αυτό τεράστια, δε θα πρέπει οι καταναλωτές - οδηγοί να πανικοβληθούν και να συνετιστούν. Γιατί τότε θα πάει στράφι όλο το εποικοδόμημα που έχει χτιστεί και σχετίζεται με τη δύναμη, τον πλούτο, την επιτυχία και τις άλλες σαχλαμάρες (που έχουν επιβάλει οι διαφημιστές) και αφορούν τους κατόχους των αυτοκινήτων.

Οι φετινοί αριθμοί είναι άκρως αποκαλυπτικοί και ταυτόχρονα ανατριχιαστικοί για το τι έγινε στην άσφαλτο το εορταστικό τριήμερο. Ο αριθμός των νεκρών άγγιξε τους 50, χαροπαλεύουν άλλοι 60 και 450 γλίτωσαν με κάποιες απώλειες που οι ασφαλιστές τις χαρακτηρίζουν ελαφρές. Το πόσο ελαφρύ, βέβαια, είναι το σπάσιμο ποδιών, χεριών, πλευρών κλπ. είναι μια άλλη ιστορία που η συνολική αποτίμησή της κάποτε πρέπει να γίνει. Βέβαια, μπρος το θάνατο τα υπόλοιπα φαντάζουν (και είναι) ασήμαντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθούν τα πάντα με το όνομά τους. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση συγκριτικά με το 2003 είναι ότι με τον ίδιο αριθμό θανατηφόρων ατυχημάτων φέτος αυξήθηκε ο αριθμός των νεκρών και των σοβαρά τραυματισμένων! Μια δεύτερη επισήμανση για το πού οδηγούμαστε με την όλη κατάσταση είναι το γεγονός ότι ορισμένα από τα θανατηφόρα ατυχήματα φέτος είχαν αιτία την απροσεξία, επειδή οι οδηγοί μιλούσαν στο κινητό! Τρίτο και τελευταίο - που επαναλαμβάνεται ως φαινόμενο - είναι η μη χρήση των ζωνών ασφαλείας, που σε κάποιες περιπτώσεις θα έσωζαν κάποιες ζωές.

Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μόνιμες αιτίες. Οι άθλιοι στην κυριολεξία δρόμοι, πολλοί από τους οποίους είναι καινούριοι και δαπανήθηκαν αστρονομικά ποσά για να τα ξεκοκαλίσουν οι κολλητοί «σοσιαλιστές» εργολάβοι της διαπλοκής και κανείς στην κυριολεξία δεν έχει λογοδοτήσει ποτέ, όπως δε λογοδότησαν στη δικαιοσύνη τόσο αυτοί που τους ανέθεσαν τα έργα, όπως κι αυτοί που τα παρέλαβαν. Και όλοι τους πίνουν εις υγείαν των κορόιδων, δηλαδή των φορολογουμένων πολιτών, και πάνω από τα μνήματα των θυμάτων. Η υπερβολική ταχύτητα είναι μια εξίσου σημαντική αιτία των τροχαίων. Αλήθεια, τι γίνονται κάθε φορά τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης των εθνικών οδών, τα ελικόπτερα κλπ. που τόσο είχαν διαφημιστεί; Αλλά και τα διπλώματα οδήγησης, που η κατοχή των περισσότερων είναι προϊόν συνδιαλλαγής μεταξύ δασκάλων και εξεταστών, βγάζει στην άσφαλτο υποψήφιους μακελάρηδες. Τέλος, η κακή συντήρηση των αυτοκινήτων και το αλκοόλ είναι μερικές ακόμα από τις αιτίες του μακελειού.

Είναι αφελές να πιστέψουμε ότι με κάποιο μαγικό ραβδάκι μπορούν να εξαφανιστούν οι αιτίες πρόκλησης των ατυχημάτων, πολύ περισσότερο με τις νουθεσίες των πολιτικών για αναίμακτες εξόδους. Ομως, κάποτε θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι. Η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά στις χώρες της ΕΕ στα τροχαία ατυχήματα. Αυτό είναι το δεδομένο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε. Τις αιτίες τις γνωρίζουμε. Το ζήτημα δεν είναι μόνο τεχνοκρατικό ή τεχνικό. Γιατί και καλύτεροι να ήταν οι δρόμοι και πιο καλοσυντηρημένα τα αυτοκίνητα και ζώνες να φορούσαν όλοι και τα διπλώματα να δίνονταν κανονικά, θα είχαμε τροχαία (ίσως λιγότερα). Το ζήτημα - θα τολμούσαμε να πούμε, όσο κι αν ακούγεται περίεργο - είναι καθαρά πολιτικό. Θα πρέπει να υπάρξει μια διαφορετικού τύπου αντιμετώπιση με την όλη φιλοσοφία του αυτοκίνητου, όπως την περιγράψαμε προηγούμενα. Οσο οι κοινωνίες μας είναι αυτοκινητοπροσανατολισμένες και τα μέσα μαζικής μεταφοράς απαξιωμένα, τόσο θα θρηνούμε τα θύματα αυτής της επιλογής. Πώς όμως ένα σύστημα υπέρμαχο της αγοράς μπορεί να πάρει τέτοια μέτρα που ουσιαστικά θα αναιρέσει τον ίδιο του τον εαυτό;