Η εφημερίδα που εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλη τις διαθέσεις του αμερικανικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, η Wall Street Journal, εξέδωσε, την περασμένη Τετάρτη, την ετυμηγορία της για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ινδία: «Το μάθημα της περασμένης βδομάδας», έγραψε σε κύριο άρθρο της, «είναι ότι αν η Ινδία θέλει αληθινά να καταστεί μια οικονομική δύναμη πρέπει να αποδίδει προσοχή στους διεθνείς ψηφοφόρους, που είναι γνωστοί ως επενδυτές, εκτός των δικών της ψηφοφόρων. Η Ινδία πλέον προσελκύει και προσοχή, πέραν του κεφαλαίου, και οι ίδιες δυνάμεις της αγοράς που βοήθησαν στην οικονομική αναζωογόνηση της χώρας θα τιμωρήσουν αδίστακτα οποιαδήποτε σφάλματα πολιτικής».

Οι ΗΠΑ αποτελούν πλέον, πέρα από το σημαντικότερο γεωπολιτικό «σύμμαχο» της Ινδίας, το μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της, μακράν του δεύτερου. Η Γουόλ Στριτ έχει κοινούς στόχους με το ινδικό μεγάλο κεφάλαιο: Να καταστήσει την Ινδία «δεξαμενή» φθηνού εργατικού δυναμικού, ειδικότερα στους τομείς της Πληροφορικής, της επιχειρηματικής «υποστήριξης», και στους τομείς των φαρμακευτικών εταιριών και των επιχειρήσεων Βιοτεχνολογίας. Πολιτικά, οι επιδιώξεις αυτές μετουσιώνονται στις προσπάθειες «τιθάσευσης» του αποτελέσματος των εκλογών της περασμένης βδομάδας. Το μήνυμα που έστειλε το κεφάλαιο στο Κογκρέσο, το κόμμα που διέψευσε όλες τις προβλέψεις και κέρδισε το BJP στις εκλογές, ήταν σαφές: Ουδεμία παρέκκλιση θα γίνει ανεκτή.

Εκτός των ελάχιστα συγκεκαλυμμένων απειλών των οργανώσεων «βάσης» του BJP περί πολιτικής βίας εναντίον του προσώπου της ιταλικής καταγωγής Σόνιας Γκάντι, λοιπόν, θεωρείται σχεδόν βέβαιο το ότι στην απόφαση της ηγέτιδας του Κογκρέσου να μην αναλάβει τον πρωθυπουργικό θώκο και να τον παραχωρήσει στον «αρχιτέκτονα» των μέτρων νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης της οικονομίας της Ινδίας ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, Μανμοχάν Σινγκχ, να «βάρυνε» και η προτίμηση των «αγορών». Ο Σινγκχ, όπως το έθεσε η βρετανική επιθεώρηση The Economist, «αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει το να κερδίσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών». Η ανακοίνωση προώθησής του στο θώκο οδήγησε σε «ανάνηψη» της χρηματαγοράς της Βομβάης.

Ο Σινγκχ, πάντως, πλην της «πολιτικής απειρίας» του σε επίπεδο άσκησης πολιτικής ηγεσίας, έχει, σύμφωνα με την άποψη ποικιλώνυμων «αναλυτών», ως «βαρίδι» και την ινδική αριστερά. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε ο «αρχιτέκτονας» των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων και, κατά δήλωσή του, είναι «θαυμαστής» της Μάργκαρετ Θάτσερ, ο προαλειφόμενος ως νέος Ινδός πρωθυπουργός δεσμεύτηκε, τουλάχιστον στις προεκλογικές του δηλώσεις, ότι δε θα προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικών τομέων, όπως είναι, επί παραδείγματι, αυτοί της ενέργειας και των αερομεταφορών, μεταξύ άλλων. Οι δεσμεύσεις αυτές στόχο είχαν να διασφαλίσουν τη στήριξη του Αριστερού Μετώπου, δηλαδή του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικού) και του ΚΚΙ.

Το ινδικό πολιτικό αίνιγμα, μετά τη λαϊκή απόρριψη του αγρίως νεοφιλελεύθερου δόγματος και της φασιστικών αναφορών πολιτικής μισαλλοδοξίας και κοινοτικού /θρησκευτικού μίσους του BJP, που αποτέλεσε το βασικό συμπέρασμα των εκλογών, είναι εάν το Κογκρέσο θα επιλέξει να κινηθεί στην τροχιά της επανεπιβεβαίωσης των επιταγών του μεγάλου κεφαλαίου, εθνικού και πολυεθνικού, ή αν οι δεσμεύσεις Σινγκχ για «πολιτική υπέρ των συμφερόντων των Ινδών εργαζομένων» αποτελούν κάτι περισσότερο από λαϊκιστικές υποσχέσεις. Από την απάντηση θα κριθεί η «πολιτική σταθερότητα» στη χώρα, αν και όχι απαραίτητα με τον τρόπο που διαβλέπουν οι Δυτικοί «αναλυτές». Το μέλλον θα δείξει.

Associated Press

«Εχουμε δημοκρατία ή στρατοκρατία;», διερωτάται (μάλλον ρητορικώς) ο Νιγηριανός διαδηλωτής...

Η ένταση που επικρατεί αυτή την περίοδο μεταξύ των ανώτατων κλιμακίων ιεραρχίας χριστιανών και μουσουλμάνων στη χώρα, είναι τέτοια που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις τυπικές ανακοινώσεις της ιεραρχίας των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων για «ειρήνη»...Η κατάσταση μοιάζει ανεξέλεγκτη, σε σημείο που κάποιοι (παρα)θρησκευτικοί κύκλοι να λένε πως ήρθε η ώρα να αποφασιστεί εάν η Νιγηρία θα τραβήξει το δρόμο της διάσπασης σε δύο ή περισσότερα κράτη... Το εάν θα γίνει σύντομα ή αργά ο διαμελισμός της Νιγηρίας, των δεκάδων εθνοτήτων και γλωσσών, δεν είναι σίγουρο και ούτε είναι απαραίτητα η λύση στο ζήτημα... Το βέβαιο είναι, πάντως, πως το κλίμα ανομίας και ατιμωρησίας των πολύνεκρων σφαγών που ταλανίζουν το νιγηριανό λαό, με αποτέλεσμα πάνω από 12.000 νεκρούς(!) τα τελευταία πέντε χρόνια (οπότε τυπικά ήρθη το πολυετές καθεστώς χούντας), πυροδοτεί τις εστίες έντασης σε διάφορα σημεία της χώρας... Είτε είναι ένοπλες ομάδες χριστιανών, είτε μουσουλμάνων αυτοί που σφαγιάζουν, κανείς δεν ποτέ δε συνελήφθη, ούτε βεβαίως δικάστηκε ή καταδικάστηκε, καθώς των σφαγών ενόπλων ομάδων έπεται πάντα η πυγμή των όπλων του στρατού και των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων, η δράση των οποίων δεν είναι λιγότερο φονική... Ετσι, ο χορός των αιματοβαμμένων μαχαιριών κρατεί καλά σε μια χώρα που ο τεράστιος ορυκτός και φυσικός της πλούτος δεν αρκεί (λόγω τεράστιων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αλλά και της διεφθαρμένης ντόπιας καθεστηκυίας τάξης, που διοικεί με τη φενάκη της «δημοκρατίας» του πρώην στρατιωτικού αξιωματούχου, νυν Προέδρου, Ολουσενγκούν Ομπασάντζο) για να σταματήσει τη φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, τις αρρώστιες, την ανεργία...

«Η συνταγή του χάους γράφτηκε... Δεν ξέρω εάν θα επιβιώσουμε», έλεγε ο Νιγηριανός Νομπελίστας προ ημερών... Το θέμα, όμως, δεν είναι εάν, αλλά πώς...