Associated Press

Καθόλου εύκολο να εισβάλει στο Ιράν, είτε ο Μπους ο «φονιάς», είτε ο Κέρι...

Φυσικά, όλοι εστιάζουν στο γεγονός των προβλημάτων, «μικροπροβλήματα» χαρακτηρίστηκαν ήδη, που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στις περιοχές αυτές της Φλόριντα, όπου ήδη οι κάλπες άνοιξαν τη Δευτέρα. Παθήματα του παρελθόντος. Παρελθόν, που χαρακτηρίστηκε και ως δικαστικό πραξικόπημα, κλοπή, σκάνδαλο... Χαρακτηρισμοί πρωτοφανείς για τις Ηνωμένες Πολιτείες και για ένα σύστημα που μέχρι το 2000 φαινόταν απολύτως ικανό να αντεπεξέρχεται ικανοποιητικά σε όλα τα επίπεδα. Βέβαια, ο Αλ Γκορ έχασε τις εκλογές όχι μόνο γιατί αποδέχτηκε το αποτέλεσμα της Φλόριντα, αφού ως «λειτουργός» του συστήματος δεν επιθυμούσε οι ρωγμές που δημιουργήθηκαν στη Φλόριντα να γίνουν χάσματα. Ο Γκορ «έχασε» τις εκλογές πιο πριν. Οταν κρινόταν η έκβαση της μάχης μεταξύ των κονσέσιους και των τραστ των συμφερόντων, αυτών που αποτελούν την πραγματική εξουσία στις ΗΠΑ. Και αυτό φάνηκε στα ΜΜΕ... Οταν ο αντιπρόεδρος Αλ Γκορ αντιμετώπισε τον Τζορτζ Μπους στην πρώτη τηλεοπτική μονομαχία των αμερικανικών εκλογών του 2000, οι δημοσκοπήσεις ανακήρυξαν ομόφωνα νικητή τον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Αλλά, έπειτα από τον επί μέρες καταιγισμό σχολίων στον Τύπο για τους ανυπόφορους αναστεναγμούς του Αλ Γκορ, το αγανακτισμένο του ύφος, τις διακοπές του λόγου του αντιπάλου του, τα ευνοϊκά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ανατράπηκαν, κάνοντάς τον χάσει αρκετές από τις πιθανότητες που είχε να κερδίσει τις εκλογές.

Associated Press

Εχει δώσει πολλά διαπιστευτήρια το «Πολεμικό Συμβούλιο» του Μπους

Ναι μεν προκάλεσε κάποιες αντιπαραθέσεις, εξαιτίας της σαφέστατης διατύπωσης ότι ποτέ δεν υπήρξαν οι «λόγοι ή αιτίες» για τον πόλεμο κατά του Ιράκ όσον αφορά στα όπλα μαζικής καταστροφής... αλλά ουδείς έδωσε καμία σημασία για το τι πραγματικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Ιράκ, για το πραγματικό κόστος του πολέμου ή για την κατ' ευφημισμό «ανασυγκρότηση», που αναφέρονται με σαφήνεια στην έκθεση Ντέλφερ. Οπως, ενώ έχουν εγκριθεί από το Κογκρέσο τα 12,7 δισ. δολάρια για την ανασυγκρότηση, μέχρι την 1η Οκτώβρη μόνο 1,22 είχαν διοχετευτεί. Εξ αυτών το 30% για την ασφάλεια, 6% σε μερίσματα προς τις εταιρίες που έχουν συμβόλαια όπως η «Halliburton» και η «Bechtel», 12% για την ασφάλεια των μη-Ιρακινών υπαλλήλων, δηλαδή των Αμερικανών που είναι στελέχη σε διάφορες επιχειρήσεις που δρουν στο Ιράκ, 10% για την «Προσωρινή Διοίκηση της Συμμαχίας» και για τα έξοδα της αμερικανικής πρεσβείας στο Ιράκ, ενώ καταγράφεται και ότι 15% των χρημάτων που έχουν ήδη διοχετευτεί «χάθηκαν», πιθανώς εξαιτίας της διαφθοράς και της κακοδιαχείρισης! Το υπόλοιπο 27% ή 329 εκατομμύρια ή μόλις το 2,5% του αρχικού ποσού που είχε εγκριθεί διοχετεύτηκε στην ανασυγκρότηση.

Associated Press

Αραγε, ο Κέρι αναρωτιέται «κατά πού πέφτει το Ιράν»;

Στις 2 Νοέμβρη κρίνεται το ποιος θα είναι ο επόμενος κάτοικος του Λευκού Οίκου. Το ερώτημα δυστυχώς είναι ένα και μοναδικό. Ποιος εκ των δύο θα είναι αυτός που θα κερδίσει τις εκλογές; Αγνωστο. Οι δημοσκοπήσεις αλλάζουν μέρα τη μέρα, ορισμένες φορές και ώρα την ώρα. Και οι αναλυτές προειδοποίησαν μόλις αυτή την εβδομάδα ότι δεν πρέπει να δίνεται βάση σ' αυτές. Τα πάντα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους...

Οσο για την πολιτική που θα ακολουθήσουν ερωτήματα δεν υπάρχουν αν και για ορισμένους «αναλυτές» και πολιτικούς, οι αποχρώσεις παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Εάν είναι αποχρώσεις μαύρου ή πολύ σκούρου γκρι.

Πεισματικά επιμένουν να βλέπουν «διαχωριστικές γραμμές» και «σαφείς διαφοροποιήσεις» σε μία πολιτική που ενδεχομένως θα ακολουθήσει η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση, η οποία όμως έχει χαραχτεί προ πολλού, όπως εξάλλου είχε σχεδιαστεί πολλά χρόνια πριν και ποια πολιτική θα ακολουθούσε η κυβέρνηση του Τζορτζ Ου. Μπους.

Τα τρία προεκλογικά ντιμπέιτ των δύο μονομάχων, του νυν προέδρου και του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζον Φορμπς Κέρι, έληξαν με «νίκη» στη μάχη των εντυπώσεων του Κέρι. Τουλάχιστον όπως ανακράζουν σύσσωμα τα ευρωπαϊκά κυρίως ΜΜΕ. Βέβαια οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να επιμένουν να μην αναδεικνύουν το νικητή. Ενα επιπλέον χαρακτηριστικό των τηλεμαχιών των δύο υποψηφίων ήταν και η θεματολογία. Ο πόλεμος στο Ιράκ και ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» επισκίασαν σχεδόν τα πάντα. Το καινοφανές: ζητήματα εξωτερικής πολιτικής επισκίασαν την προεκλογική εκστρατεία αντί των πολύ συνηθισμένων εγχώριων και φυσικά ακανθωδών ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο αμερικανικός λαός. Η ατραπός του Ιράκ αποδεικνύεται πολύ πιο ισχυρή ακόμη και για το μέσο Αμερικανό από ό,τι η συνεχώς διολισθαίνουσα οικονομία των ΗΠΑ...

Εξάλλου, τίποτα δεν είναι ίδιο μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» αλλά και ο πόλεμος κατά του Αφγανιστάν και ο πρωτοφανής για την ιστορία προληπτικός πόλεμος κατά του Ιράκ, είναι μέρος της υποτιθέμενης «εκστρατείας κατά του τρόμου». Μια εκστρατεία που δε γίνεται αποκλειστικά για τις ενεργειακές πηγές των χωρών αυτών και της ευρύτερης αυτών περιοχής (Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία) αλλά για την προσπάθεια ανάκτησης του μερικού έστω ελέγχου τους στο πλαίσιο του διαγκωνισμού των ΗΠΑ με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η προσπάθεια αυτή που συνοδεύεται και από τη χωρίς προηγούμενο επέκταση της στρατιωτικής δύναμης και παρουσίας των ΗΠΑ, αποτελεί ένδειξη περισσοτέρων στοιχείων από την επίτευξη των άμεσα οικονομικών και πολιτικών στρατηγικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τα σχέδια αυτά επεκτείνονται σε πολλές περιοχές και χώρες. Ειδικά όταν το πετρέλαιο αποτελεί και ένα εκ των κύριων άμεσα στρατηγικών στόχων, τότε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» αποκτά μεγάλη ένταση. Το Αφγανιστάν αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή για την προώθηση των στρατηγικών συμφερόντων και της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε όλες σχεδόν τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, περιλαμβανομένων της Γεωργίας, του Αζερμπαϊτζάν, του Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν, του Τατζικιστάν και του Καζαχστάν.

Ο προληπτικός πόλεμος κατά του Ιράκ ήταν η απαρχή για την προώθηση του σχεδίου για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι πληγές του Παλαιστινιακού πυορροούν, η Σαουδική Αραβία είναι πολύ ανήσυχη, η Συρία και κυρίως το Ιράν εκτός φυσικά ότι ανήκουν στον «άξονα του κακού», αποτελούν πια και άμεσο στρατιωτικό στόχο.

Θα αλλάξει τίποτα εάν ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου είναι ο Κέρι; Απίθανο...

Αν για τον Τζορτζ Μπους και το επιτελείο του σχεδόν τα πάντα είναι γνωστά, όσον αφορά στους στόχους και την εξωτερική πολιτική που ακολουθούν, ο Κέρι, ο πιο γνωστός χαμαιλέων της πολιτικής σκηνής της Ουάσιγκτον, δεν έχει διευκρινίσει τι πρόκειται να πράξει.

Εχει αποσαφηνίσει, όμως, το γενικό όραμά του ...μια ευρύτερη «συμμαχία», όπως περίπου είχε πράξει και το «μεγάλο καμάρι» των Δημοκρατικών, Μπιλ Κλίντον, στη Γιουγκοσλαβία, ή στην επιχείρηση «αλεπού της ερήμου» εναντίον του Ιράκ ή στους συνεχιζόμενους επί χρόνια βομβαρδισμούς του Ιράκ, με τη σύμπραξη πάντα και των Βρετανών, ή στους βομβαρδισμούς του Σουδάν και του Αφγανιστάν, «ώστε να πλήξει βάσεις της Αλ Κάιντα και του Μπιν Λάντεν» ή στην έναρξη της υλοποίησης του σχεδίου «υιός του πολέμου των άστρων». Γιατί κάποιος πρέπει να θυμίσει ότι ο Μπιλ Κλίντον, φεύγοντας από το Λευκό Οίκο, άφησε στο οβάλ γραφείο το πρόγραμμα «υιός του πολέμου των άστρων», ώστε να το υπογράψει ο επόμενος ένοικος, που «έτυχε» να είναι ο υιός του πρώην αρχηγού της CIA, πρώην αντιπροέδρου του Ρόναλντ Ρίγκαν και πρώην Προέδρου των ΗΠΑ όπου επί των ημερών έγινε ο πόλεμος του Κόλπου, Τζορτζ Μπους.

Ενας Πρόεδρος που μπορεί να μην ήξερε ποιος είναι ο ηγέτης του Πακιστάν, αλλά όπως είχε δηλώσει «είχε ικανότατους ανθρώπους για να στελεχώσουν» την κυβέρνηση. Α!.. για όλα μπορεί να κατηγορηθεί ο Μπους, για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι δεν κάνει πράξεις τα λόγια του!

Φυσικά, ο Κέρι δεν επιτέθηκε στον Μπους μόνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά και για την «ευνοϊκή» μεταχείριση της αμερικανικής ηγεσίας έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας, υπονοώντας και τις πολύ στενές σχέσεις του νυν αντιπροέδρου, Ντικ Τσένι, με τις πετρελαϊκές εταιρίες και τις «ειδικές προνομιακές σχέσεις του», όσον αφορά στα πετρέλαια του Ιράν. Ο Κέρι υπόσχεται, σε περίπτωση που εκλεγεί, να υιοθετήσει μια πιο «σκληρή και αποφασιστική στάση έναντι των δύο αυτών χωρών». Παρίες ή ταραξίες έχουν χαρακτηριστεί από τη νυν αμερικανική κυβέρνηση και εντάχτηκαν από νωρίς στον «άξονα του κακού». Καθώς φαίνεται, ο «αντιπολεμικός» Κέρι όχι μόνο αποδέχεται τους χαρακτηρισμούς, αλλά επιθυμεί να δράσει κιόλας, αφού ψήφισε την «ανάληψη προληπτικής δράσης» εναντίον του Ιράν, το περασμένο Μάη, ως γερουσιαστής Μασαχουσέτης και μέλος της Γερουσίας και φυσικά ως επικρατέστερος - το διάστημα εκείνο - να λάβει το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές...

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Μπους δείχνει να υιοθετεί μια πιο διαλλακτική ή καλύτερα πιο «ευλύγιστη» στάση έναντι του Ιράν και της ΛΔ Κορέας. Εννοώντας πάντα ότι δείχνει να έχει εγκαταλείψει προς το παρόν, και καιροσκοπικά, τα άμεσα επιθετικά σχέδιά της. Αναδιπλώνεται και επιχειρεί μια αναδιάταξη δυνάμεων, αλλά και των συμμάχων. Οι λόγοι πολλοί και κυρίως ένας: Το Ιράκ και η ατραπός του... Ετσι υιοθετεί σχετικώς μια στάση που κάποιοι είχαν αποδώσει αρχικά ότι ενδεχομένως θα ήταν η «μελλοντική» προσέγγιση Κέρι με τους συμμάχους - και εννοούμε τους «μεγάλους όπως Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία - και πιθανώς μία λύση «πολιτικής συνεργασίας με παράλληλη άσκηση διπλωματικής και οικονομικής πίεσης». Αυτό τουλάχιστον δείχνει η στάση των ΗΠΑ να δεχτούν ως διαμεσολαβητές τους Ευρωπαίους κατά τις πρόσφατες συνομιλίες για να βρεθεί μια λύση, όσον αφορά στα «πυρηνικά του Ιράν».

Το στόχαστρο, ούτως ή άλλως, φαίνεται ότι έχει «κλειδώσει» στο Ιράν και οι κάποιες στρατηγικές κινήσεις σε στρατιωτικό πεδίο έχουν ήδη γίνει.

Οπως, η πώληση εκ μέρους των ΗΠΑ προς το Ισραήλ «πακέτου» βομβών, αξίας 319 εκατομμυρίων δολαρίων - περιλαμβανομένων 500 βλημάτων υψηλής διεισδυτικότητας, ικανών να προσβάλλουν τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, όπως είχε αποκαλύψει η ισραηλινή εφημερίδα «Ha'aretz». Επικαλούμενη έκθεση του αμερικανικού Πενταγώνου, η ισραηλινή εφημερίδα επισήμανε πως η πώληση του οπλισμού στοχεύει στη «διατήρηση του ποιοτικού πλεονεκτήματος του Ισραήλ και στην προώθηση των τακτικών στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ».

Σε αυτήν ακριβώς την κίνηση περιέχεται όλη η φιλοσοφία της περίεργης σχέσης «τρίτου τύπου» μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ και της χρήσης αυτής της σχέσης για την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην πολύ ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής, υπό το «ευρύτερο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή», που περιλαμβάνει φυσικά και τη δημιουργία Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου. Και οι δύο χώρες, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, επιθυμούν διακαώς μια «αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη» και οι δύο επιθυμούν την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος καθαρά υπόδουλου στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που θα επιτρέψει την απρόσκοπτη πρόσβαση στις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές του Ιράν. Εντούτοις, κατά τους περισσότερους αναλυτές, αυτή η κοινή αντίληψη και επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος, ο τρόπος που θα επιτευχθεί και ποιους θα περιλαμβάνει, μπορεί να απέχει «έτη φωτός» για τη μια ή την άλλη πλευρά.

Μέχρι στιγμής, η Ουάσιγκτον φέρεται να μην μπορεί να βρει τρόπο να επιτευχθεί αυτή η «αλλαγή» λίαν συντόμως και δυσκολεύεται να εφαρμόσει το σχέδιο που εφάρμοσε στο Ιράκ, σε μια χώρα πολλαπλάσιας έκτασης και πληθυσμού 70 εκατομμυρίων. Ετσι, η Ουάσιγκτον μείωσε κατά πολύ τις προσδοκίες της σε πιο ρεαλιστικά επιτεύξιμους στόχους. Δηλαδή στην προσπάθεια κατάληψης της κύριας περιοχής κοντά στην Κασπία και κατόπιν ίσως μια μαζική εισβολή. Δηλαδή μια κατάτμηση του Ιράν, αποκόπτοντας τις βόρειες περιοχές των Αζέρων, και μετατρέποντας το Ιράν σε μια «αναιμική γεωπολιτική οντότητα», χωρίς πρόσβαση στην Κασπία και την Κεντρική Ασία, γενικότερα...

Ομως και αυτό φαντάζει ακατόρθωτο. Και το Ιράν, που είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας όχι μόνο για τα σχέδια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και συνολικά την Κεντρική Ασία, δεν είναι καθόλου εύκολος «στόχος». Την ίδια στιγμή, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ αλωνίζουν. Το Ιράν συσφίγγει τις σχέσεις του με ΕΕ, Ρωσία και Κίνα. Εκτός από μια σειρά εμπορικών, οικονομικών και στρατιωτικών συμφωνιών, η Τεχεράνη συνεργάζεται με τη Μόσχα και στην κατασκευή του μεγάλου της πυρηνικού αντιδραστήρα στο Μπουσχέρ. Επίσης, με πρωτεργάτες τις τρεις «μεγάλες δυνάμεις», η ΕΕ έχει προχωρήσει σε σειρά εμπορικών συμφωνιών με την Τεχεράνη. Στο «χορό» των εμπορικών σχέσεων με το Ιράν έχει εισέλθει και η Κίνα. Η εταιρία «Ζουχάι Ζενρόνγκ» υπέγραψε συμφωνία ύψους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αγορά φυσικού αερίου. Προηγήθηκε ανάλογη συμφωνία εισαγωγής στην Κίνα 12,4 εκατομμυρίων τόνων ιρανικού πετρελαίου.

Κανένας από αυτούς τους εμπορικούς εταίρους του Ιράν δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει αμαχητί την προοπτική εκμετάλλευσης της ιρανικής αγοράς. Μια αγορά, η οποία ξεχωρίζει γιατί είναι η μοναδική στον κόσμο με ποσοστό πολύ κοντά στο 80% εργαζομένων κάτω των 25 ετών, όπερ σημαίνει μεγάλες ευκαιρίες επενδύσεων και εκμετάλλευσης φτηνού εργατικού δυναμικού, αφού η ανεργία είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Αν σε όλα αυτά, προσθέσει κανείς ότι οι εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και η κατοχή του δεύτερου, έχουν προκαλέσει γενικότερη αναστάτωση στην περιοχή, με το Ιράν να αναδεικνύεται σε ένα σημαντικό γεωστρατηγικό παράγοντα διατήρησης ισορροπιών και σχετικής ηρεμίας, είναι σαφές ότι κανείς δε θα ήθελε να κοπούν οι δίαυλοι μιας τόσο «χρήσιμης» επικοινωνίας.