Το αριστουργηματικό «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν, αναδείχθηκε δεύτερο στον κατάλογο με τις 15 ταινίες που επηρέασαν περισσότερο την ιστορία του κινηματογράφου, στο πλαίσιο ενός σχετικού διαγωνισμού που διοργάνωσε το καλωδιακό αμερικανικό κανάλι «Tuner Classic Movies», το οποίο προβάλλει κλασικό κινηματογράφο χωρίς διαφημίσεις.

Ο κατάλογος περιλαμβάνει 15 ταινίες, με πρώτη τη «Γέννεση ενός έθνους» (1915) του Γκρίφιθ, ενώ τρίτη, μετά το «Ποτέμκιν», είναι η «Μητρόπολη» του Λανγκ. Ο Αϊζενστάιν γύρισε την ταινία με αφορμή τα 20 χρόνια από την εξέγερση των ναυτών του θωρηκτού στην επανάσταση του 1905, η οποία, αν και κατεστάλη, πνιγμένη στο αίμα, αποτέλεσε τον προπομπό της νικηφόρας Επανάστασης του Οχτώβρη. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Μόσχα, στις 5/12/1925, και πλέον θεωρείται αριστούργημα, όχι μόνο του σοβιετικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Η αξιολόγηση πάντως του καναλιού έχει τη δική της σημασία, αφού έγινε από ένα κοινό που έχει καταφέρει να «απογαλακτιστεί», κατά κάποιο τρόπο, από την κουλτούρα του Χόλιγουντ. Αναδεικνύει, επίσης, το γεγονός, πως όση και όποια τεχνολογία να εφαρμοστεί στον κινηματογράφο, αυτό που θα ορίζει πάντα το έργο τέχνης θα είναι ο δημιουργός, η μορφή και το περιεχόμενο της δημιουργίας του. Για την ιστορία, στην πρώτη δεκάδα βρίσκεται ο «Πολίτης Κέιν» του Ουέλς και ο «Κλέφτης ποδηλάτων» του ντε Σίκα.

Την ίδια στιγμή, η διοίκηση του «Ερμιτάζ», ανακοίνωσε χτες ότι παραχωρεί την τεράστια πλατεία μπροστά από το εκπληκτικό αυτό μουσείο - πρώην ανάκτορο... στη Μαντόνα, για τη συναυλία της! Αλλοι καιροί... άλλα ήθη...

Το έργο του Μάνου Λαμπράκη «Puerto Grande» θα παρουσιάσει το «Δραματικό Θέατρο» της Ρούλας Πατεράκη (24/4-10/6), στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής Κοραή 4 (πρώην κρατητήρια Κομαντατούρ). Το «Puerto Grande» (Μεγάλο Λιμάνι ή Μεγάλο Πέρασμα), αρθρωμένο σε 24 σκηνές, αποτελεί διασκευή του «Βόιτσεκ» του Γκέοργκ Μπίχνερ. Σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, παρακολουθούμε το βασανισμό και τη σταδιακή αποκτήνωση του κρατουμένου Bunker. Γύρω του, οι δήμιοι επινοούν ολοένα και πιο «εκλεπτυσμένες» μεθόδους ψυχοσωματικού μαρτυρίου, με ψευδή επιχειρήματα. Η φρίκη της εξουσίας, η επιστήμη ως αυτοσκοπός, ο άνθρωπος χωρίς όνομα, άθυρμα ενός παράλογου συστήματος που τον καταστρέφει αλλά καταστρέφεται, που οδηγεί στο αδιέξοδο και τον αφανισμό. Σκηνικά - κοστούμια: Αγγελος Μέντης. Κίνηση: Μπέτυ Δραμισιώτη. Μουσική επιμέλεια: Μάνος Λαμπράκης. Παίζουν: Κοσμάς Φοντούκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κωστής Συραδάκης, Λένικα Αρφάνη, Ενκε Φεζολάρι, Ρίτα Λυτού, Θεανώ Βασιλείου, Ευτυχία Γιομελά, Ευτυχία Κιουρτίδου, Ευγενία Μαμάη, Ανδρέας Αντωνιάδης, Σαράντος Ρηγάκος, Διονύσης Ποταμίτης, Αλέξης Πασπαρδάνης. Παραγωγή: Δραματικό Θέατρο Ρούλα Πατεράκη.

• Από τις 23/4-31/5 στο «Αμφι-Θέατρο», θα παρουσιαστεί το έργο «Η λέσχη της αυτοκτονίας». Δυο φίλοι μπλέκουν στα δίχτυα μιας αδίστακτης εγκληματικής οργάνωσης, μιας λέσχης της αυτοκτονίας. Στο βυθό μιας σύγχρονης μητρόπολης, δεκάδες νέοι άνδρες παίζουν κάθε βράδυ ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου, με επικεφαλής τον μυστηριώδη πρόεδρο της λέσχης. Η περιπλάνηση ξεκινά από το φουαγιέ και καταλήγει στη σκηνή. Το κείμενο της παράστασης, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, γράφτηκε στις πρόβες από την σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου και τους ηθοποιούς. Σκηνικό - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος. Παίζουν: Νικόλας Παπαγιάννης, Στάθης Μαντζώρος, Λευτέρης Πολυχρόνης, Τάσος Δαρδαγάνης, Φώτης Μπατζας. Μετά το Πάσχα συνεχίζονται επίσης οι παραστάσεις του έργου «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» (σκηνοθεσία Σπ. Ευαγγελάτου) σε εναλλασσόμενο δραματολόγιο με τη «Λέσχη της αυτοκτονίας». Το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» θα παιχτεί εκτάκτως και τη Δευτέρα του Πάσχα (9μ.μ.).

«Ο εφιάλτης της ευτυχίας», το πρώτο έργο της Αυστρο-μεξικανής Γιουστίνε ντελ Κόρτε, θα παρουσιάσει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τις 29/4-31/5, το Εθνικό Θέατρο, στο «Κοτοπούλη - Ρεξ», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά.

Το σπονδυλωτό έργο, μέσα από ένα παζλ σκηνών, γραμμένων με τρυφερότητα, χιούμορ, σαρκασμό, αλλά και σκληρότητα κάποιες φορές, επιχειρεί να απαντήσει σε ένα ερώτημα για την ανθρώπινη φύση: Τη βασανιστική αναζήτηση της ευτυχίας. Τι σημαίνει ευτυχία; Υπάρχει μήπως μια μαγική διαδρομή που οδηγεί με σιγουριά σ' αυτήν; Ενα πολύχρωμο μωσαϊκό, με γυναικείους κυρίως χαρακτήρες, περνά μπροστά από τα μάτια μας στη σκηνή: Μια γυναίκα που ψαρεύει, ένα νεαρό κορίτσι στη σχολική του εκδρομή, μια νύφη, μια δασκάλα μπαλέτου, δυο πολύ γριές γυναίκες... Ανάμεσά τους ένας άντρας - σκηνοθέτης σε διαρκή αναζήτηση. Κάθε μία από τις γυναίκες αυτές, ακόμα και όταν περιγράφεται με λίγες σειρές, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Και όμως έρχεται κάποια στιγμή που μοιάζει σαν να μοιράζονται όλες ένα πεπρωμένο.

Μετάφραση: Μαρία Μαντή, επιμέλεια μετάφρασης Γιώργος Δεπάστας. Σκηνικά - κοστούμια: Κάτριν Κρούμπαϊν. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Αλεξάνδρα Αΐδίνη, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιώργος Γλάστρας, Στεφανία Γουλιώτη, Ολγα Δαμάνη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κόρα Καρβούνη, Ελένη Κοκκίδου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Λουίζα Κωστούλα, Δημήτρης Λιγνάδης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Θέμις Μπαζάκα, Ηλέκτρα Νικολούζου, Luciο VictorDias, Εφη Παπαθεοδώρου, Μάκης Παπαδημητρίου, Σωκράτης Πατσίκας, Τιτίκα Σαριγκούλη, Hirohisa Ermis Hatanaka.