Να αποτρέψουν την ψήφιση του νομοσχεδίου "για την ελληνική παιδεία στο εξωτερικό" - η συζήτηση του οποίου αρχίζει σήμερα στη Βουλή - καλεί τους εκπαιδευτικούς φορείς το ΚΚΕ, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης και διάλυσης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.

Με ανακοίνωσή του το Τμήμα Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει ότι "οι προβλεπόμενες ρυθμίσεις δεν περιορίζονται στην επιδείνωση των όρων και των συνθηκών εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών, αλλά δημιουργούν νέα τετελεσμένα στην πορεία σάρωσης του ενιαίου δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος συνολικά". Σημειώνει ότι "και με αυτό το νομοσχέδιο επιβεβαιώνεται ότι η ακολουθούμενη εκπαιδευτική πολιτική είναι στενά δεμένη με τις κυρίαρχες επιλογές των μονοπωλίων και της ΕΕ για την ανασυγκρότηση της παραγωγής και των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων". Ταυτόχρονα, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι "ο αγώνας για μια άλλη παιδεία μπορεί να έχει αποτελέσματα μόνο αν συνδεθεί στενά με τον αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού μας για γενικότερες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση".

Ειδικότερα, το Τμήμα Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ επισημαίνει:

1. Εδώ και χρόνια, η άρχουσα τάξη της χώρα μας και των χωρών υποδοχής των Ελλήνων μεταναστών αντιμετωπίζει το πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών τους με την ίδρυση κυρίως χωριστών ελληνικών σχολείων. Παράλληλα, δοκιμάζει στα παιδιά αυτά όλες τις παραλλαγές εκπαίδευσής τους: Ελληνόγλωσσες τάξεις σε σχολεία, ενταγμένα ή μη, στα σχολεία των χωρών υποδοχής, σχολεία που υπάγονται στην εκκλησία, σε συλλόγους, σε ελληνικές κοινότητες, σε ιδιώτες ή στο υπουργείο Παιδείας.

Βασικός στόχος αυτής της πολιτικής είναι η απομόνωση των μεταναστών και των παιδιών τους από το κοινωνικό περιβάλλον των χωρών που διαμένουν και από το ντόπιο εργατικό δυναμικό, ώστε να είναι πιο ευάλωτοι σε πιέσεις και εκβιασμούς, εύκολα θύματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης. Μια τέτοια εκπαίδευση όχι μόνο γκετοποιεί τα παιδιά των μεταναστών, αλλά βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με την οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική πραγματικότητα που τα περιβάλλει.

Επιπλέον, ένα οποιοδήποτε απομονωμένο ελληνικό σχολείο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε υλικοτεχνική υποδομή, επάνδρωση και υποστήριξη το ντόπιο σχολείο της χώρας υποδοχής.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι τραγικά για το μορφωτικό επίπεδο των Ελληνόπουλων του εξωτερικού, που στην πλειοψηφία τους καταλήγουν ημιμαθή και στις δύο γλώσσες (την ελληνική και αυτή της χώρας διαμονής τους), με σοβαρές ελλείψεις στη γενική και επαγγελματική τους εκπαίδευση, πολύ υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης της υποχρεωτικής εννιάχρονης εκπαίδευσης και αδυναμία συνέχισης των σπουδών τους στις υψηλότερες βαθμίδες. Οι ταξικοί φραγμοί λειτουργούν πολλαπλασιαστικά, οδηγώντας το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών στη θέση του ανειδίκευτου περιθωριοποιημένου εργάτη.

Οι κατευθύνσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου" για διεύρυνση της κινητικότητας (και γεωγραφικής) της εργατικής τάξης, για "περιπλάνηση" των εργαζομένων, ανάλογα με τις απαιτήσεις κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, θα οδηγήσουν σε μια διαρκή μεταβολή του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, θα οξύνουν την ανασφάλεια και τα προβλήματα προσαρμογής και ένταξης, με δραματικότερες τις επιπτώσεις τους στη νέα γενιά.

Σ' αυτές τις γενικότερες κατευθύνσεις πρέπει να αναζητηθεί η αιτία που το προτεινόμενο νομοσχέδιο διατηρεί, γενικεύει και θεσμοθετεί το απαράδεκτο καθεστώς της πολύμορφης "σχολικής γκετοποίησης" των παιδιών των μεταναστών. Η επιστημονική αντιμετώπιση του προβλήματος επιβάλλει ένταξη των παιδιών στα αντίστοιχα σχολεία της χώρας διαμονής, με ταυτόχρονα υποστηρικτικά μέσα διευκόλυνσής τους (π. χ. προπαρασκευαστική διδασκαλία της ξένης γλώσσας) και τη σύναψη διακρατικών συμφωνιών για την παράλληλη υποχρεωτική διδασκαλία, από Ελληνα εκπαιδευτικό, της ελληνικής γλώσσας, λογοτεχνίας, ιστορίας και πολιτισμού, ενταγμένη στο επίσημο πρόγραμμα του ξένου σχολείου. Μια τέτοια λύση προϋποθέτει σταθερότητα στην απασχόληση και συνεχώς διαφορετικές εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες διαμονής από αυτές που επιδιώκουν και επιβάλλουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η πολιτική της ΕΕ.

2. Στη γραμμή της "Λευκής Βίβλου", για διευρυμένο και ενεργό ρόλο της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής, το νομοσχέδιο προβλέπει τη μείωση της εποπτείας του υπουργείου Παιδείας στα σχολεία του εξωτερικού και τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου του στην "υποστήριξη" των σχολικών μονάδων που ιδρύουν και εποπτεύουν διάφοροι φορείς, όπως η ελληνορθόδοξη εκκλησία, οι ελληνικές κοινότητες και σύλλογοι, Ελληνες της διασποράς κλπ.

Οι βασικές κατευθύνσεις αυτής της εκπαίδευσης θα δίνονται από το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (ΙΠΟΔΕ), που θα είναι ΝΠΙΔ! Οι "διεθνείς οργανισμοί και φορείς" (βλ. ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΕΕ) και τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, από τα οποία χρηματοδοτείται το ΙΠΟΔΕ, αναλαμβάνουν το σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής των μεταναστών, εξασφαλίζοντας τον κεντρικό ιδεολογικοπολιτικό έλεγχο του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, δίνονται τα περιθώρια στους επιμέρους ιδιοκτήτες των σχολείων να δίνουν τη δική τους χροιά ανάλογα με τις ιδιαίτερες σκοπιμότητες και προσανατολισμούς τους.

Η αντιδραστικοποίηση του περιεχομένου της εκπαίδευσης γίνεται εμφανής ήδη από το νομοσχέδιο. Κυρίαρχος σκοπός της αναγορεύεται η καλλιέργεια της "ελληνορθόδοξης πίστης". Αντεπιστημονικές, εθνικιστικές, θεοκρατικές αντιλήψεις επαναφέρονται εντονότερα, παραπέμποντας σε σκοταδιστικές εποχές. Η παραπέρα μείωση των κρατικών δαπανών και η μετακίνηση αυτού του κόστους στους εργαζόμενους αποτελεί μία ακόμα εμφανή επιδίωξη του νομοσχεδίου.

3. Εύλογα δημιουργείται η ανησυχία πως οι ρυθμίσεις αυτές προαναγγέλλουν ένα ανάλογο μέλλον για το, αντίστοιχο του ΙΠΟΔΕ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Αποκαλύπτουν καθαρότερα τον τρόπο με τον οποίο τα επιτελεία των Βρυξελλών και η κυβέρνηση οραματίζονται τη λεγόμενη "αποκέντρωση" του εκπαιδευτικού συστήματος.

Πράγματι, το "αποκεντρωμένο", διαφοροποιημένο, μορφωτικά φτωχό, σχολείο των "φορέων" έχει το δίδυμό του στο εσωτερικό. Κάτω από τον εξωραϊσμένο τίτλο του "διαπολιτισμικού σχολείου" καλύπτεται η καθιέρωση υποβαθμισμένων μειονοτικών σχολείων για τα παιδιά των ξένων και των παλιννοστούντων εργατών, των Τσιγγάνων, γενικότερα "κάθε νέου με εκπαιδευτικές κοινωνικές, πολιτιστικές ή μορφωτικές ιδιαιτερότητες", που θα ιδρύονται από τους ΟΤΑ, τα εκκλησιαστικά ιδρύματα, τα φιλανθρωπικά σωματεία και θα υπάγονται στο ΙΠΟΔΕ. Ταυτόχρονα όμως, το νομοσχέδιο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μεταφοράς και γενίκευσης του μοντέλου και στα δημόσια σχολεία της χώρας, τα οποία μπορούν να μετατρέπονται σε "διαπολιτισμικά".

Η ομαλή ένταξη αυτών των παιδιών στα δημόσια σχολεία και στην κοινωνική μας ζωή, με τη λήψη ιδιαίτερων υποστηρικτικών μέτρων (προπαρασκευαστικά τμήματα, υποστηρικτική διδασκαλία, πρόσθετες ώρες διδασκαλίας της γλώσσας και του πολιτισμού τους), εγκαταλείπεται μπροστά στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, για εξασφάλιση "μαύρης εργασίας", μιας δύναμης πίεσης στην εργατική τάξη της χώρας μας.

4. Προπομπό της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος και της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων αποτελεί η προβλεπόμενη ίδρυση Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελληνικών Σπουδών, που θα απευθύνεται σε Ελληνες και αλλοδαπούς, που επιθυμούν να σπουδάσουν ελληνική γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό και ορθοδοξία. Ενα πανεπιστήμιο με δίδακτρα, χορηγούς και εργαζόμενους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, παρότι πουθενά δεν αναφέρεται στο νομοσχέδιο, δεν μπορεί παρά να είναι ιδιωτικό.

5. Η ανοιχτή κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών και η ανεξέλεγκτη πρόσληψή τους τόσο στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, όσο και στα "διαπολιτισμικά", η υποβάθμιση της μετεκπαίδευσης και επιμόρφωσης όσων απ' αυτούς θα διδάξουν σ' αυτά, η πλήρης απουσία αντικειμενικών κριτηρίων για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε σχολεία του εξωτερικού έρχονται ως φυσικό επακόλουθο της λογικής που διέπει το νομοσχέδιο. Το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν την οργάνωση και διοίκηση αυτής της εκπαίδευσης αφήνονται στην αυθαιρεσία υπουργικών αποφάσεων και προεδρικών διαταγμάτων. Στα 40 άρθρα του προβλέπεται η έκδοση 67 υπουργικών αποφάσεων και 5 προεδρικών διαταγμάτων.

Είναι φανερό πως το νομοσχέδιο αυτό όχι μόνο δε βελτιώνει, αλλά διευρύνει την υποβάθμιση της εκπαίδευσης Ελλήνων και ξένων μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα υπονομεύει βασικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στο χώρο της παιδείας, ανοίγοντας την κερκόπορτα της "αποκέντρωσης" του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος.