Με τις αίθουσες να είναι κλειστές, λόγω της κακοκαιρίας, ξεκινά η νέα κινηματογραφική βδομάδα. Πριν αναφερθούμε αναλυτικά στις νέες ταινίες που κυκλοφορούν, η στήλη υπενθυμίζει τα κινηματογραφικά ραντεβού με σπουδαίες ταινίες του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου.

Προσεχώς... Το 34ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου διεξάγεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα «Cinesquare» έως και την Τετάρτη, με δωρεάν πρόσβαση σε συνολικά 34 ταινίες και αφιερώματα στον ελληνικό και ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Ξεχωρίζουν το αφιέρωμα στον Σταύρο Τσιώλη, που περιλαμβάνει έξι ταινίες του δημιουργού («Σχετικά με τον Βασίλη», «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε...», «Μια τόσο μακρινή απουσία», «Ερωτας στη χουρμαδιά», «Ας περιμένουν οι γυναίκες», «Ακατανίκητοι Εραστές»), και το αφιέρωμα στα «κακά κορίτσια» του φιλμ νουάρ, με επτά ταινίες αγγλικής και αμερικανικής παραγωγής. Προς τιμήν του Ντίνου Κατσουρίδη θα προβληθεί σε ειδική προβολή η ταινία «120 Ντεσιμπέλ» του Βασίλη Βαφέα, στην οποία ο Ντ. Κατσουρίδης έκανε διεύθυνση φωτογραφίας αλλά και μοντάζ.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Χώρα, σε Βλέπω» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, προβάλλει μέχρι και τη Δευτέρα, δωρεάν, ταινίες από όλη τη διαδρομή του ελληνικού κινηματογράφου του 20ού αιώνα, με νέες, ψηφιακές κόπιες.

Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης καλεί στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές» (Αποθήκη 1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης) από 30 Γενάρη μέχρι 2 Φλεβάρη, για το αφιέρωμα στον ηθοποιό Κερκ Ντάγκλας. Θα προβληθούν οι ταινίες «Το τελευταίο ατού», «Μόνοι είναι οι γενναίοι», «Σταυροί στο μέτωπο» και «Ο συμβιβασμός».

Η ιστορία μιας οικογένειας της εργατικής τάξης στο ταραγμένο Μπέλφαστ του 1969. Ο Κένεθ Μπράνα ανατρέχει στις μνήμες του, σχεδόν 50 χρόνια μετά, ώστε να δώσει τη δική του εκδοχή μέσα από τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού της εποχής. Οταν ξεκινούν οι ταραχές στο Μπέλφαστ μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, ο κόσμος του ουσιαστικά γκρεμίζεται, γιατί βιώνει ένα απότομο σοκ...

Ο Μπράνα στέκεται στο θρησκευτικό ζήτημα, χωρίς όμως να βαθαίνει στις αιτίες. Παίρνει θέση ενάντια στις θρησκευτικές διακρίσεις με σαφήνεια. Ηταν όμως μόνο οι θρησκευτικές διακρίσεις το διακύβευμα; Ο Μπράνα αφιερώνει την ταινία σε αυτούς που μετανάστευσαν, σε αυτούς που έμειναν και σε αυτούς που «χάθηκαν», βάζοντας σε πρώτο πλάνο την αγάπη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για μια παραβολή με καλά δουλεμένους χαρακτήρες, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα θεατρικό έργο, πράγμα που φανερώνει και ο τρόπος που το έχει κινηματογραφήσει, αφού έστησε μια ολόκληρη γειτονιά για τις ανάγκες της ταινίας. Ισως με αυτόν τον τρόπο θέλει να δείξει τον ασφυκτικό κλοιό και την περιχαράκωση των αντίπαλων στρατοπέδων, σε ένα δεύτερο επίπεδο πάντως εστιάζει στην εικόνα της μετανάστευσης ως λύσης ανάγκης. Πάντως, ας μην περιμένει κανείς το βάθος και την ανάλυση άλλων ταινιών που έχουν γυριστεί μέχρι τώρα για το ιρλανδικό ζήτημα, γιατί θα απογοητευτεί.

Η ταινία έχει «άμεση σύνδεση» στη μορφή της με το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν. Είναι ασπρόμαυρη και υπέροχα σκηνοθετημένη. Το καστ είναι εξαιρετικό αλλά πολύ «στιλιζαρισμένο», όπως στιλιζαρισμένη είναι και όλη η εικόνα που θέλει να περάσει... Η μουσική του σπουδαίου Βαν Μόρισον παίζει ουσιαστικά τον ρόλο του αφηγητή στην ταινία και είναι οργανικά δεμένη με το σενάριο του Μπράνα. Αν και η οπτική της ταινίας φαίνεται ενδιαφέρουσα, δεν έχει το βάθος που θα την έκανε σπουδαία.

Στην υπό δικτατορία Αργεντινή του 1980, ένας Ελβετός τραπεζίτης εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο αντικαταστάτης του αναλαμβάνει να συνεχίσει τις επαφές του με τους πελάτες, που δεν είναι άλλοι από τους αστούς ευνοούμενους του καθεστώτος...

Η ταινία του Φοντάνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υπόγεια» και σκοτεινή. Ενώ σε όλη τη διάρκεια της ταινίας πλανιέται το μυστήριο της εξαφάνισης του τραπεζίτη, εντούτοις παραμένει άλυτο και αδιευκρίνιστες οι συνθήκες εξαφάνισής του, οι οποίες μας δίνουν διφορούμενα μηνύματα από σκηνή σε σκηνή σχετικά με την αιτία. Αν και οι συνεργάτες και οι πελάτες τον θυμούνται, κάποιοι ως «ανατρεπτικό» - πόσο ανατρεπτικός μπορεί άραγε να είναι ένας τραπεζίτης; - και άλλοι ως ιδιοφυή στη δουλειά του, κρατούν σιγήν ιχθύος... «Εντυπωσιακή» είναι η στάση του αντικαταστατή του, που φαίνεται να είχε «λυκοφιλία» με τον εξαφανισμένο συνέταιρό του και προσαρμόζει τα λεγόμενά του για εκείνον ανάλογα με ποιον συναναστρέφεται.

Αν και το σενάριο ακολουθεί τους τυπικούς κανόνες ενός πολιτικού θρίλερ, δεν έχει πάρα πολύ υπόγειες πολιτικές αναφορές, σε σημείο που οι διάλογοι φαίνονται τυπικοί, και ενώ αναλώνεται σε λεπτομέρειες της ζωής των αστών, μας δείχνει ελάχιστα τον αντίποδα της βάναυσης δικτατορίας...

Προς το τέλος η ταινία αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, αλλά είναι πλέον αργά. Η «ναρκισσιστική» διαμάχη του αντικαταστάτη και πρωταγωνιστή με τον προκάτοχό του είναι τελικά αυτό που μένει. Οπως τονίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Οσο πιο πολύ πλησιάζουμε στην καρδιά του μυστηρίου, τόσο απομακρυνόμαστε από τη λύση του».

Το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Ολων Μας» της Ανζελίκ Κουρούνη φιλοδοξεί να έχει ως επίκεντρο τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα όμως υποβαθμίζει το περιεχόμενο της δίκης και δεν αποδίδει τα συμπεράσματα που προέκυψαν για τον χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής και τον ρόλο του φασισμού. Είναι διανθισμένο κυρίως από επιλεκτικές συνεντεύξεις, με βάση προφανώς τις πολιτικές απόψεις της σκηνοθέτιδας, που τελικά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι λειτούργησε το «κράτος Δικαίου» της αστικής δημοκρατίας. Εντύπωση προκαλεί το ότι απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην υπόθεση των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, που ήταν μία από τις βασικές υποθέσεις της δίκης, όπως και στους συνηγόρους Πολιτικής Αγωγής τους.