Αυτή ήταν η Βάσω Κατράκη (1914 - 1988), η γυναίκα που λάμπρυνε την ελληνική χαρακτική, υπηρετώντας την με αφοσίωση και γνώση. Στο έργο της μεγάλης δημιουργού, που γνώρισε όχι μόνο πανελλήνια, αλλά και παγκόσμια αναγνώριση, κυριάρχησαν τα πρόσωπα της καθημερινής ζωής και τα ανθρωπιστικά μηνύματα, οι αξίες και τα ιδανικά της. Μαχητική παρουσία σε όλα τα μεγάλα γεγονότα και τους αγώνες του λαού μας, στην Αντίσταση, στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια, στη δικτατορία, η Βάσω Κατράκη συμπορεύτηκε όλη της τη ζωή με το λαϊκό κίνημα, με τόλμη και αποφασιστικότητα, με σεμνότητα, ήθος, αξιοπρέπεια.
Πλούσια η θεματολογία της. Ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση και ο Εμφύλιος. Η αγωνιστική συνείδηση, η ένταξη και η δράση της. Οι περιπέτειες, οι διώξεις και η εξορία... Η Αντιγόνη σκεπάζει το νεκρό αδελφό της, παρά την απαγόρευση του Κρέοντα. Οι «Μάνες Πλατυτέρες» σηματοδοτούν το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι για περισσότερη ατομική και συλλογική ελευθερία. Σπουδαία και τα έργα της, που καταγγέλλουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της πολιτικής και ιδεολογικής βίας Νταχάου, Αουσβιτς, Μακρόνησο, Γυάρο, Αϊ - Στράτη κι άλλα παρόμοια της σημερινής πολιτικής και οικονομικής βίας. Σε κάθε χάραξή της βρίσκεται ένα πνευματικό πάθος απ' όπου πηγάζει και κάθε ανθρώπινο μήνυμά της. Η δημιουργία της συνιστά μια από τις πιο ολοκληρωμένες προτάσεις, καθώς στο έργο της πραγματεύεται με συνέχεια και συνέπεια τα μεγάλα, τα θεμελιώδη θέματα της ζωής που εικονογραφεί, από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Από τα πρώτα σπουδαστικά της έργα μέχρι τις μετέπειτα μνημειακές της προτάσεις, η πρόσληψη και η απόδοση της ανθρώπινης μορφής είναι η κυρίαρχη αισθητική - θεματική επιλογή της δουλειάς της, στην οποία η ενδελεχής μελέτη και ο διάλογος με την ελληνική τέχνη - από την προϊστορία μέχρι τις λαϊκές-παραδοσιακές εκφάνσεις της - παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Ξεκινώντας από την ξυλογραφία, θα περάσει το 1955 στη χάραξη πάνω σε λίθο, μια τεχνική πρωτότυπη, στην οποία αναγνωρίζεται η «απόλυτη καλλιτεχνική δεξιοτεχνία» της χαράκτριας, συνδυασμένη με «οξυδερκή ελευθερία».
Η δημιουργία ενός μουσείου στη γενέτειρά της ήταν όνειρο ζωής και υπόσχεση. Στο μικρό, «ριζωμένο» στο μέσο της λιμνοθάλασσας, νησάκι του Αιτωλικού, βρίσκεται το «Μουσείο Βάσως Κατράκη - Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής». Μία μοναδική, φιλόξενη «γωνιά» της χαρακτικής δημιουργίας αγκαλιάζει τα δεκάδες «παιδιά» της Β. Κατράκη, πολύτιμη παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές.
«Η τέχνη δεν είναι παιχνίδι για αργόσχολους. Είναι αστραπή, είναι πόνος, είναι γέννα». Η φράση αυτή, από τις χειρόγραφες σημειώσεις της δημιουργού, υποδέχεται τους επισκέπτες στο χώρο του Μουσείου. Οι παρουσιαζόμενες δημιουργίες είναι χωρισμένες σύμφωνα με τις δύο καλλιτεχνικές περιόδους της: Της πρώτης 15ετίας, όταν βασικό υλικό ήταν το ξύλο, και της 35ετίας που ακολούθησε, με τα χαρακτικά στην πέτρα, τα οποία η χαράκτρια δουλεύει - όπως και οι γλύπτες - με σμίλη.
Χτισμένο πάνω σε έναν τεχνητά υπερυψωμένο μικρό λόφο, σε παραχωρημένη από το Δήμο Αιτωλικού έκταση 25 στρεμμάτων, αγναντεύει τη γαλήνια «νερένια πολιτεία», και τις ήρεμες, οριζόντιες γραμμές της λιμνοθάλασσας. Το κτίσμα είναι διώροφο. Οι εκθεσιακοί χώροι (δύο αίθουσες 400 τ.μ. η καθεμία) και η αίθουσα υποδοχής, που τις συνδέει, βρίσκονται στον όροφο, όπου φιλοξενούνται οι πέντε κύριες ενότητες δουλειάς της Β. Κατράκη. Τετρακόσια περίπου έργα, πολλά χαρακτικά ανάτυπα και μεγάλο μέρος από τις μήτρες (ξύλα και πέτρες), πάνω στα οποία χάραξε τα έργα της. Εκτίθενται, επίσης, μεγάλα και μικρά σε μέγεθος μαυρόασπρα και χρωματιστά σχέδια, καθώς και σχέδια προετοιμασίας για την παραγωγή του χαρακτικού ανατύπου. Τη συλλογή ενισχύουν τα αντικείμενα τέχνης, καλλιτεχνικές αφίσες και ζωγραφικά έργα. Ακόμη, φιλοξενούνται το εργαστήριο, η βιβλιοθήκη, τα αρχεία της και πολλές φωτογραφίες. Στο ισόγειο, οι τέσσερις αίθουσες, περίπου 400 τ.μ., προορίζονται για εργαστήρια χαρακτικής. Το μουσείο (ΝΠΔΔ, υπαγόμενο στο Δήμο Αιτωλικού) είναι ένας δυναμικός οργανισμός, που φιλοδοξεί να συμβάλει στην ανάπτυξη και εξέλιξη της χαρακτικής τέχνης στην Ελλάδα. Τα εργαστήρια χαρακτικής θα αποτελέσουν τόπο δοκιμών, πειραματισμών και δημιουργίας των χαρακτών, ενώ η ευρύτερη περιοχή του μουσείου είναι ένας θαυμάσιος τόπος έμπνευσης για τους καλλιτέχνες, αλλά και σημείο αναφοράς για τις γενικότερες εκδηλώσεις (εικαστικά συμπόσια, πολιτιστικές βραδιές, περιοδικές εκθέσεις κ.ά.), που προγραμματίζονται.
1936 Γράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δασκάλους τον Κώστα Παρθένη στη ζωγραφική και τον Γιάννη Κεφαλληνό στη χαρακτική. Ως φοιτήτρια συμμετέχει για πρώτη φορά με συμφοιτητές της σε ομαδική έκθεση στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» με έργα αντιπολεμικού και αντιφασιστικού περιεχομένου.
1940 Παίρνει το δίπλωμα της Σχολής με τρίμηνη υποτροφία στη ζωγραφική για τα νησιά και ένα βραβείο και τρεις επαίνους στη χαρακτική.
1941 Παντρεύεται με τον Γιώργο Κατράκη στη Νέα Αγχίαλο.
1942 - 1943 Οργανώνεται στο ΕΑΜ Καλλιτεχνών. Κυκλοφορεί η παράνομη έκδοση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ «Από τους αγώνες του ελληνικού λαού» και με δικές της ξυλογραφίες.
1944 Εζησε τη χαρά της απελευθέρωσης αλλά και τη φρίκη των Δεκεμβριανών.
1945 Με τον σύντροφό της Γιώργο ακολουθούν την ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ. Κυκλοφορεί το λεύκωμα «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς» και με δικές της ξυλογραφίες.
1946 Με τον άντρα της μένουν για αρκετά χρόνια μαζί με τον Νικηφόρο Βρεττάκο στον Πειραιά.
1948 Συλλαμβάνεται ο Γιώργος Κατράκης, εξορίζεται στη Λήμνο για οκτώ μήνες και μετά στη Μακρόνησο.
1949 Γίνεται ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Στάθμη» και συμμετέχει στην πρώτη έκθεση της ομάδας αυτής στο Ζάππειο.
1955 Κάνει την πρώτη ατομική της έκθεση στην αίθουσα τέχνης «Ζαχαρίου».
1958 Τιμάται με το πρώτο βραβείο χαρακτικής στη μεσογειακή Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας.
1958 Βραβεύεται με το Premium της διεθνούς Μπιενάλε Χαρακτικής στο Λουγκάνο.
1958 Γεννιούνται τα δίδυμα παιδιά της Μαριάννα και Σπύρος.
1959 Το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης αποκτά τέσσερις μήτρες από πέτρα για την πινακοθήκη του.
1965 Εκλέγεται επίτιμο μέλος της Academia Fiorentina del Arte del Disegnio
1966 Παίρνει το διεθνές βραβείο Λιθογραφίας TAMARINT στην Μπιενάλε της Βενετίας.
1967 Με την επιβολή της δικτατορίας συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο ξερονήσι Γιούρα.
1968 Υστερα από διεθνείς πιέσεις και αντιδράσεις αφήνεται ελεύθερη.
1976 Παίρνει το Α' βραβείο της «Intergrafik», διεθνούς έκθεσης γραφικών τεχνών στο Ανατολικό Βερολίνο.
1987 Κάνει την τελευταία ατομική της έκθεση στην γκαλερί «Αθήνα» στην Αθήνα. Γίνεται ιδρυτικό μέλος της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών.
1988 27 Δεκέμβρη φεύγει από τη ζωή.