Η συζήτηση την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή γύρω από την ένταση της καταστολής, μετά από σχετική Επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική για το πώς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο ένας «κόβοντας» και ο άλλος «ράβοντας», προωθούν με μοιρασμένους ρόλους την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που έχει για απαραίτητο συμπλήρωμα την καταστολή.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης διά του αρμόδιου υπουργού να υπερασπιστεί το δόγμα «νόμος και τάξη» επιβεβαίωσε ότι κάθε άλλο παρά «μεμονωμένα περιστατικά» είναι τα κρούσματα της κρατικής βίας και της αστυνομικής αυθαιρεσίας που έχουν πυκνώσει, όπως μαρτυρούν άλλωστε και οι εικόνες από επιθέσεις αστυνομικών σε βάρος διαδηλωτών, με πάνοπλους αστυνομικούς να μπουκάρουν σε σπίτια και να δένουν πισθάγκωνα όσους βρίσκονται στο διάβα τους. Επιχειρήσεις που γίνονται παράλληλα και «εργαστήρια» δοκιμών και νομιμοποίησης όλου του κατασταλτικού οπλοστασίου που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Η αστυνομική βία βέβαια είναι ένα μόνο μέρος της καταστολής σε βάρος του λαού. Συμπληρώνεται από τις κρατικές παρεμβάσεις στη λειτουργία μαζικών φορέων και συνδικάτων, που νομοθέτησε η κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα, από την προσπάθεια να ποινικοποιηθούν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, όπως με τα σχέδια να μπουν «στο γύψο» οι διαδηλώσεις, από την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς που φτάνει μέχρι το σημείο εργάτες μετανάστες να πυροβολούνται από αφεντικά, επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, από τις Μόριες και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών που είναι «στα σκαριά».

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει τεράστιες ευθύνες, όχι μόνο για τις πολιτικές που η ίδια υλοποιεί, καλύπτει ή ανέχεται, αλλά και για την προπαγανδιστική ομοβροντία που ξεκινάει από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και που μιλάει για την ανάγκη δήθεν προστασίας του δημόσιου χώρου από «μειοψηφίες», έχει πάρει εργολαβία τη συκοφάντηση της συνδικαλιστικής δράσης, επενδύει στον «κοινωνικό αυτοματισμό».

Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η περιβόητη «νέα εποχή» για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, δεν είναι καθόλου νέα. Είναι η παλιά εποχή των αντιλαϊκών νόμων, της φτώχειας, της ανεργίας και της κρατικής καταστολής. Αποδεικνύουν ότι η «ανάπτυξη για όλους» δεν είναι καθόλου για όλους, είναι για τους λίγους. Αποδεικνύουν ότι οι «εθνικοί στόχοι» που υιοθετούν όλα τα αστικά κόμματα, της δήθεν ευρωπαϊκής κανονικότητας, των επενδύσεων, της κοινωνικής ειρήνης, δεν είναι καθόλου εθνικοί.

Είναι οι στόχοι του κεφαλαίου, που για να υλοποιηθούν, πέρα από το συνεχές χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, χρειάζονται και το μαστίγιο απέναντι στη λαϊκή αμφισβήτηση. Και όσοι δεν πείθονται με τα ψίχουλα και τις υποσχέσεις ότι όντως υπάρχει ανάπτυξη για όλους, τους περιμένουν τα χημικά, η ποινικοποίηση, τα δικαστήρια, αλλά και νέες πιο ανεβασμένες και πιο εξελιγμένες μέθοδοι καταστολής.

Αυτό ακριβώς το «κουκούτσι», ότι η αντιλαϊκή πολιτική που και ο ίδιος υπηρετεί, πηγαίνει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής, προσπαθεί να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντάς την απλά και μόνο ως επιλογή κάποιων «εμμονικών» και «ιδεοληπτικών» στελεχών της ΝΔ, για να μη φανεί ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης, η οποία προτάσσει πότε το καρότο της ενσωμάτωσης και πότε το μαστίγιο της καταστολής.

Η «αγωνία» βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα διασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη» - που στο πλαίσιο της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα και τους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης - δεν κρύβεται.

Ενδεικτική ως προς αυτό ήταν η ίδια η Επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία εγκαλούσε τη ΝΔ ότι δεν έχει «συναίσθηση για τις συνέπειες που προκαλεί στο πεδίο της κοινωνικής ειρήνης» αλλά και τοποθετήσεις των στελεχών του στη συζήτηση στη Βουλή, όπως π.χ. του Αλ. Χαρίτση, που τόνισε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα της ασφάλειας (...) που προσφέρει (...) η οικονομική σταθεροποίηση (...) που προσφέρει η χώρα μας ως εγγυητής σταθερότητας στην περιοχή». Παρουσιάζοντας δηλαδή ως «ασφάλεια» για το λαό την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, αλλά και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Ταυτόχρονα βέβαια ήταν η δική του κυβέρνηση που πήρε μέτρα όπως ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία, ο χαρακτηρισμός ως «ιδιώνυμου» αδικήματος των κινητοποιήσεων κατά των πλειστηριασμών της λαϊκής στέγης, αρνήθηκε τις νομοθετικές προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση του «τρομονόμου» και της άθλιας διάταξης για το DNA, που συνδιαμόρφωσε με την Ευρωπαϊκή Ενωση τα κολαστήρια τύπου Μόριας, τα οποία σήμερα ενισχύονται ακόμη περισσότερο.

Ο λαός πρέπει να απορρίψει και το καρότο και το μαστίγιο, όλα τα μέσα με τα οποία επιχειρούν να αποσπάσουν τη συναίνεση ή την υποταγή του στην πολιτική που τον τσακίζει. Να αντιπαλέψει τον αυταρχισμό, αντιπαλεύοντας την πολιτική που τον χρειάζεται για να υλοποιηθεί, απορρίπτοντας τη λογική ότι μπορεί να υπάρξει μία δημοκρατική εκδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του σημερινού σάπιου αστικού κράτους, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις κυβερνήσεις του και διεκδικώντας όλα όσα του ανήκουν.