Γεμάτος ο χώρος στο Αθλητικό Στέκι

Στη συζήτηση συμμετείχαν οι: Θοδωρής Λιάππης, υπεύθυνος του Τμήματος Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Γελαδάς, καθηγητής ΣΕΦΑΑ, Γιώργος Ζαραβίνας, ομοσπονδιακός προπονητής χάντμπολ, και Δημήτρης Κωνσταντινίδης, δημοσιογράφος της ιστοσελίδας «gazzetta.gr».

Στην αρχή της εκδήλωσης ο συντονιστής Κώστας Πασακυριάκος, δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», αναφέρθηκε στους σχεδιασμούς της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και των χορηγών της με στόχο την εκτόξευση των κερδών από τη διοργάνωση, και πρόσθεσε πως αποτέλεσε ευκαιρία επικοινωνιακής εξιλέωσης για τη ΔΟΕ, μετά την άκρατη εμπορευματοποίηση που υπήρξε στη διοργάνωση της Ατλάντα το 1996. Γι' αυτό και όπως είπε επιστρατεύτηκαν αφηγήματα περί «επιστροφής της διοργάνωσης στα Ολυμπιακά ιδεώδη», για «τις αξίες του Ολυμπισμού που επιστρέφουν σπίτι τους» κ.λπ. Οπως είπε, 20 χρόνια μετά όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως ο ελληνικός λαός κλήθηκε να πληρώσει το «μάρμαρο» του πάρτι των πολυεθνικών που στήθηκε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2004. Επιπλέον στάθηκε στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» εκείνης της εποχής για τα τεράστια παιχνίδια κέρδους που παίζονταν πίσω από τη βιτρίνα της διοργάνωσης σε μια σειρά τομείς, όπως οι εργασιακές συνθήκες στα έργα υποδομής και τα δυστυχήματα με τους νεκρούς εργάτες, ο τομέας της ασφάλειας, οι υπερβάσεις στον προϋπολογισμό, οι απευθείας αναθέσεις έργων και υπηρεσιών κ.ά.

Το πάνελ της συζήτησης

Απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα και ανοίγοντας πρώτος τον χορό των παρεμβάσεων, ο Νίκος Γελαδάς χαρακτήρισε τις δηλώσεις των αρμοδίων και εμπλεκόμενων για «επαναπροσδιορισμό των αγώνων στα ιδανικά του αθλητισμού» τον πλέον κραυγαλέο μύθο τις εποχής. Οπως είπε, το γεγονός ότι σήμερα κοιτώντας τους βασικούς χορηγούς της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής βρίσκουμε ανάμεσά τους εταιρείες στοιχήματος, αποδεικνύει τον μύθο που καλλιεργήθηκε. Εστιάζοντας στη σημερινή πραγματικότητα του ελληνικού αθλητισμού, τόνισε πως δεν μπορεί να υπάρξει υγιής αθλητισμός όταν δεν υπάρχει μαζική συμμετοχή, όταν δεν υπάρχουν υποδομές, οργανωμένα προγράμματα ανεύρεσης ταλέντων κ.λπ.

Εξηγώντας πως ό,τι συμβαίνει έχει ως βασική αιτία την ανυπαρξία εθνικής πολιτικής για τον αθλητισμό, συμπλήρωσε ότι οι πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί για τον αθλητισμό από όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά βασίζονται στην εφαρμογή των επιλογών και των κατευθυντήριων γραμμών που ορίζει η ΕΕ. Γι' αυτό ποτέ οι αρμόδιοι της κάθε κυβέρνησης δεν λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη των επιστημόνων του αθλητισμού των σχολών ΣΕΦΑΑ.

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντινίδης μίλησε για τις εμπειρίες του καλύπτοντας το ρεπορτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων, αποκαλύπτοντας πως με βάση τα όσα σχεδιάζονταν ήταν ξεκάθαρο ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να έχει κανένα όφελος από τη διεξαγωγή των Αγώνων στην Αθήνα. Στάθηκε στην κατασκευή των φαραωνικού τύπου αθλητικών εγκαταστάσεων χωρίς σχεδιασμό για την επόμενη μέρα, αλλά και σε χώρους που ήταν φανερό πως δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες σωματείων και ομοσπονδιών. Ωστόσο εξυπηρετούσαν άριστα χωροταξικά τους σχεδιασμούς για εμπορική εκμετάλλευση και παράδοση στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι' αυτό, όπως είπε, μέχρι σήμερα έχουμε φθάσει σε κάθε επέτειο της διοργάνωσης, 5 χρόνια, 10 χρόνια, 20 χρόνια, το μόνο που κάνουμε είναι είτε να ψάχνουμε πού πήγαν αυτές οι εγκαταστάσεις, είτε σε τι κατάσταση είναι αυτές που έχουν απομείνει και ποιο είναι το μέλλον τους και η χρησιμότητά τους.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τη σημερινή πραγματικότητα σε σχέση με τους μύθους που καλλιεργήθηκαν με αφορμή τη διοργάνωση του 2004 ήταν ο Γιώργος Ζαραβίνας, και τότε ως παίκτης και σήμερα ως ομοσπονδιακός τεχνικός σε ενεργό ρόλο στο φάσμα του αθλητισμού. Οπως είπε, παίρνοντας σαν βάση το τρίπτυχο εγκαταστάσεις - δομές - σωματεία και τα όσα συμβαίνουν σήμερα, με την πραγματικότητα των πολλών και σοβαρών προβλημάτων, μπορεί κάποιος κάλλιστα να αντιληφθεί το τι συνέβη.

Ειδικά για τις εγκαταστάσεις μίλησε για το παράδειγμα της Εθνικής ανδρών χάντμπολ, που σήμερα ειδικά στην Αθήνα όχι μόνο δυσκολεύεται να βρει χώρους για προπόνηση, αλλά ακόμα και για να πραγματοποιήσει αγώνες, με αποτέλεσμα να δίνει τους αγώνες σε γήπεδα της επαρχίας. Στον τομέα των δομών ανέφερε το παράδειγμα των αθλητικών σχολείων στην Ελλάδα που προϋπήρχαν των Ολυμπακών Αγώνων της Αθήνας και στα χρόνια που ακολούθησαν όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκαν και δεν αναβαθμίστηκαν, αλλά αντίθετα σήμερα πλέον έχουν μείνει ελάχιστα. Και κατέληξε με την σημερινή πραγματικότητα που υπάρχει στον σωματειακό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό που ασφυκτιά κάτω από τα προβλήματα.

Από την πλευρά του, ο Θοδωρής Λιάππης αρχικά μιλώντας για τους μύθους του 2004 στάθηκε ειδικά στις υποσχέσεις που δόθηκαν στους τότε σπουδαστές των Σχολών Φυσικής Αγωγής για την αξιοποίηση του δυναμικού. Αναφέροντας μάλιστα χαρακτηριστικά το μότο των τότε κυβερνώντων που μιλούσε για «κάθε σχολείο και γυμναστής-κάθε σωματείο και προπονητής». Σύνθημα που όπως είπε δεν εκφράστηκε ποτέ στην πραγματικότητα.

Σημείωσε ακόμα ότι η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 της Αθήνας και τα όσα ακολούθησαν μέχρι σήμερα, επιβεβαίωσαν τις ενστάσεις που είχε εκφράσει το ΚΚΕ για τους πραγματικούς κερδισμένους της διοργάνωσης και τις συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Ενστάσεις που τότε λοιδορήθηκαν από κάποιους που μιλούσαν για τον περίφημο «εθνικό στόχο». Ειδικά όπως είπε, στο κομμάτι για την περίφημη αξιοποίηση της διοργάνωσης προς όφελος του αθλητισμού οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν πλήρως, αφού ο αθλητισμός δεν έγινε ποτέ στάση ζωής όπως διατυμπάνιζαν τότε. Σήμερα με την Ελλάδα να παίρνει χρυσό μετάλλιο στην παχυσαρκία στις νεαρές ηλικίες πανευρωπαϊκά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για έναν αθλητισμό στάση ζωής. Ειδικά που πλέον η λαϊκή οικογένεια χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και να επωμιστεί υπέρογκα κόστη αν θέλει να δει τα μέλη της να αθλούνται.

Μεταξύ αυτών υπάρχουν μπλούζες και αλλά αντικείμενα με το λογότυπο του 50ού Φεστιβάλ, μπλούζες που αναγράφουν τη διαδρομή και τα μέρη από όπου πέρασε η «μικρογραφία του μέλλοντος που έγινε θεσμός». Ξεχωρίζουν τα εμβληματικά μαντήλια της ΚΝΕ που φέτος έκαναν την επιστροφή τους, όπως και σετ με αναμνηστικές κάρτες από τα Φεστιβάλ.

Τα αναμνηστικά διατίθενται σε διάφορα σημεία του Πάρκου για οικονομική ενίσχυση της ΚΝΕ και έχουν γίνει ανάρπαστα, με πολλούς επισκέπτες να συρρέουν ώστε να τα προμηθευτούν.

Αλλοι συμπληρώνουν τη συλλογή τους από αναμνηστικά των παλαιότερων Φεστιβάλ, άλλοι τώρα κάνουν την αρχή, άλλοι θέλουν να έχουν κάτι που να σηματοδοτεί το 50ό Φεστιβάλ. Το σίγουρο πάντως είναι πως ακόμη και το πιο μικρό αντικείμενο μπορεί να ξεκλειδώσει αναμνήσεις, να φέρει χαμόγελα, να τροφοδοτήσει σκέψεις για το μέλλον. Αυτό συμβαίνει και σε ανθρώπους από όλες τις γενιές, οι οποίοι πέρασαν από το Φεστιβάλ, μόλις τύχει και αντικρίσουν αναμνηστικά που έχουν φυλαγμένα στο σπίτι τους μα πάνω από όλα στην καρδιά τους.